Tot mijn 25e had ik een normaal gewicht, sportte veel en had alles goed onder controle, ik kon alles eten zonder dat het mijn gewicht beïnvloedde. Daarna ging mijn gewicht omhoog, ik was gestopt met sporten, had een fulltime baan, vooral zittend werk en ging dan ook nog met de auto naar mijn werk. Wel stond ik nog 4 dagen in de week in de gymzaal om turnles te geven. Ik heb lang gedacht: ieder pondje gaat door mijn mondje. Dat is natuurlijk ook wel zo, dus ik krijg dat gewicht ook wel zelf omlaag. 

Vanaf mijn 32ste ging ik voor het eerst naar een diëtiste, ik had overgewicht en wilde afvallen, maar hoe meer ik bezig was met afvallen en minder eten, hoe moeilijker ik het kreeg om het vol te houden.

Ik was 39 jaar toen mijn vader plotseling overleed en ik mijn eerste eetbui had. Ik had al zes jaar wekelijks één tot drie eetbuien en daardoor kreeg ik morbide obesitas. In 2015 beschadigde ik mijn meniscus en ik kreeg steeds meer moeite om te functioneren. Toen ik bij de huisarts kwam zei ze dat ze het vermoeden had dat ik een eetstoornis had. Zij wist een goede behandeling voor me, daar moest ik maar eens over na gaan denken.

Ik ben die behandeling gaan doen. Ik wist niets over eetstoornissen en welke behandelingen goed zijn. Deze behandeling bestond uit gesprekken met psycholoog en diëtiste en twee keer in de week bewegen met een fysiotherapeut. Dit traject duurde twee jaar en toen ik het afsloot, had ik nog steeds last van eetbuien. Ik was streng aan het lijnen, waar ik begon met calorieën tellen, intermittent fasting, koolhydraat-arm eten en ga zo maar door. Ik had ieder dieet geprobeerd, maar de eetbuien werden niet minder.

Met elke nare gebeurtenis in mijn leven werd de eetstoornis wat heftiger, telkens weer. Ga er maar aan staan: een fulltime baan, vier dagen in de week lesgeven, mantelzorger van mijn moeder en tweelingzus en dan ook nog overal in willen uitblinken. Elke minuut van de dag voerde ik een strijd met mezelf, met een stemmetje in m'n hoofd dat maar door bleef ratelen. Hoe graag ik dat ook wilde stoppen, er kwam geen einde aan. Ik voelde me op, uitgestreden en bovenal wanhopig.

Begin 2020 zei de psychologe waar ik toen kwam omdat ik tegen een burn-out aan liep, en die toen al een tijdje met me mee aan het kijken was om minder eetbuien te krijgen, dat ik toch beter weer naar een
eetstoornisbehandeling moest gaan kijken. Samen met haar heb ik toen een behandelplek uitgezocht en dat werd Novarum, omdat ze daar een online behandeling voor Binge Eating Disorder aanbieden.

Helaas kwam ik vanwege mijn te hoge BMI niet in aanmerking voor de online Binge Eating Disorder-behandeling en kreeg ik de vraag gesteld of ik dan wel fysiek Novarum in behandeling wilde, ondanks de grote afstand van Zuid-Limburg naar Amstelveen. Ik heb toen besloten dat ik toch de behandeling wilde en ben bij Novarum in behandeling gegaan die uiteindelijk vanwege corona toch nog volledig online is geweest.

Toen ik de diagnose Binge Eating Disorder kreeg, kreeg ik ook de bevestiging dat er echt iets aan de hand was. Want tot dat moment had ik de overtuiging dat het allemaal niet zo erg was. Ik had de kilo’s er zelf aan gegeten en ik zou ze er ook zelf wel vanaf krijgen, dat was echt mijn overtuiging.

Op het moment dat ik bij Novarum in behandeling ging had ik iedere dag minimaal één eetbui. Mijn eetpatroon bestond uit drie maaltijden waarin ik eigenlijk veel te weinig at. Door eerst het eetpatroon op te hogen en dit te stabiliseren, was ik de helft van mijn eetbuien al kwijt. De overige eetbuien hadden te maken met niet willen voelen, geen emoties want die mochten er niet zijn. Het pesten op de lagere en middelbare school heeft ervoor gezorgd dat ik een negatief zelfbeeld heb.

Ik voelde bij een eetbui een drang opkomen die ik niet kon stoppen. Het maakte ook niet meer uit wat ik dan zou eten. Ik wilde dat die drang stopte en het stemmetje in mijn hoofd weer stil was. Door het voedsel dat ik naar binnen stopte, doofden mijn emoties uit en voelde ik even niets.

Ik stond iedere ochtend en avond op de weegschaal. Ik vermeed het kijken in de spiegel. Ik wilde alles perfect doen, waarmee ik mezelf helemaal uitputte. Maar wat ik het ergste vond, is dat ik door de eetstoornis tegen mijn naasten loog, terwijl ik zoveel van ze hou.

Dat de eetstoornis over zoveel meer gaat dan wel of niet eten wist ik nog niet, daar ben ik tijdens mijn behandeling echt achter gekomen. Zoals mijn behandelaar tegen me zei, eten is het probleem niet, dus ook niet de oplossing.

Ik heb mijn behandeling eetbuivrij af kunnen sluiten, maar ook met de mededeling dat ik nooit meer streng mag lijnen. De behoefte om meer gewicht te verliezen - want ik had nog steeds morbide obesitas - was enorm groot. Ik kreeg van mijn behandelaar het advies om voor een maagverkleining te gaan. Deze heb ik inmiddels gehad, ik heb nog steeds overgewicht, maar ik voel me geweldig.

Ik heb nog een terugval gehad toen de operatie uitgesteld werd en ben weer even terug in behandeling geweest, een boosterbehandeling van 5 gesprekken met mijn behandelaar bij Novarum en ben nu sinds december 2021 weer eetbuivrij. Na de maagverkleining ben ik mijn negatieve zelfbeeld aan gaan pakken met hulp van een psycholoog en ik kan echt zeggen dat ik me een heel ander mens voel.

Mijn nieuwe leven gaat nu echt beginnen, ik durf weer te genieten.