Hulp zoeken voor je problemen is een enorme stap. Veel mensen met een eetstoornis of andere problemen kunnen dit ontzettend lang uitstellen. Misschien ben je bang niet serieus genomen te worden, zie je het niet zitten om een lange behandeling te gaan volgen of ben je bang voor de reacties van je omgeving. In principe willen alle ouders of verzorgers dat het goed gaat met hun kind, maar de realiteit is nu eenmaal ook dat niet iedere ouder zich kan vinden in de keuze van een kind om professionele hulp te zoeken.

Hier kunnen verschillende redenen voor zijn, bijvoorbeeld omdat ze denken dat het probleem eenvoudig binnen het gezin op te lossen moet zijn, je ''de vuile was niet buiten hangt'', ze bang zijn dat hun kind in ''de psychiatrie'' terechtkomt en ze daar een bepaald, veelal negatief beeld van hebben of omdat ze denken dat therapie meer kwaad dan goed zal doen. Er kunnen in ieder geval allerlei redenen voor zijn.

Als kind kan dit je enorm belemmeren. Ook al ben je geen klein kind meer, de mening van je ouders zal altijd wel belangrijk blijven, of je nu 5, 15, 25 of 35 bent. Wanneer (een van) je ouder(s) aangeeft het niet eens te zijn met het feit dat jij hulp zoekt of dit van plan bent, dan kan dit de drempel behoorlijk verhogen. Het kan ervoor zorgen dat je gaat twijfelen aan jezelf, je beoordelingsvermogen en aan je problemen. Heb je die hulp eigenlijk wel nodig of stel je je aan?

''Na maanden rommelen met eten, besloot ik dat het zo niet langer kon. Op een avond lag ik weer huilend in bed, ik kon niet meer. Ik keek rond op internet en zag dat er bij mij in de buurt een instantie zat die gespecialiseerd was in eetstoornissen. De dag erna verzamelde ik al mijn moed en bracht ik het ter sprake bij mijn moeder. Ik liet haar de site zien en vertelde dat ik graag een behandeling wilde volgen en hiervoor naar de huisarts wilde gaan. De avond daarvoor voelde ik me hier nog behoorlijk zeker over, maar tijdens het gesprek met mijn moeder, sloeg de twijfel toe.

Ik hoopte op een lieve, begripvolle reactie, maar in plaats daarvan begon ze me allerlei vragen te stellen. Hoe moet het dan met je studie? Heb je enig idee hoeveel geld dat gaat kosten als je vertraging op gaat lopen? Wat ga je daar dan de hele dag doen in zo'n kliniek? Leren normaal met eten omgaan? Dat kun je thuis toch ook, als je een paar weken normaal mee eet met het gezin? Waarom moet je speciaal naar een kliniek? Als je daar eenmaal zit, dan is het einde zoek!'' Merel

Als ouders om de een of andere reden niet willen dat je hulp zoekt of een specifieke behandeling gaat volgen, betekent dit echter niet dat ze niet bezorgt zijn of niet willen dat het goed met je gaat. Soms zijn ze juist erg bezorgt en willen ze je tegen bepaalde zaken beschermen. Veel mensen die niet zoveel weten van psychische problemen hebben een bepaalde beeld van de hulpverlening en zijn bang dat hun zoon of dochter hier enkel slechter uitkomt. Het kan ook zijn dat ouders vroeger zelf problemen hebben gehad en destijds negatieve ervaringen hebben opgedaan bij psychologen of psychiaters en hun kinderen daartegen willen beschermen. Dat komt er op dit moment wellicht wat ongelukkig uit, maar is dus niet altijd slecht bedoeld.

Het is begrijpelijk dat je mogelijk van hulp afziet als je ouders hier niet achter staan. Toch is het van belang om te kijken naar wat je zelf nodig hebt, los van wat je ouders hiervan vinden. Mijn ouders hebben ook lang niet altijd achter mijn keuzes gestaan en dit heeft voor veel pijn, verdriet en een gevoel van eenzaamheid gezorgd. Toch was er een punt waarop ik niet verder kon met mezelf en mijn problemen en ik meerdere keren opgenomen ben geweest.

Ik kon behoorlijk jaloers zijn op groepsgenootjes die regelmatig bezoek kregen van ouders of die door ouders gebracht en gehaald werden. Ik heb één keer bezoek gehad, dat was de eerste dag toen mijn ouders hoorden dat ik was opgenomen op een crisisafdeling en zij daar niets van begrepen. Dat was pijnlijk, want ik had ook behoefte aan ouders die mij steunden, die begrepen dat ik door een moeilijke tijd ging en die achter me stonden, welke keuze ik ook maakte.

Anderzijds was ik geen prater en was ik de maanden voorafgaand aan die periode in korte tijd behoorlijk achteruit gegaan zonder hen precies te vertellen wat er allemaal speelde. Hoewel hierbij ook allerlei andere dingen een rol speelden, kun je bij jezelf wel nagaan in hoeverre jij je ouders op de hoogte hebt gebracht van je problemen. Als je bijvoorbeeld één keer hebt verteld dat je problemen hebt met eten, is het best begrijpelijk dat je ouders niet helemaal snappen waarom je bijvoorbeeld een intensieve behandeling wil volgen. Als je enkel wat problemen hebt met eten, zou je immers ook eerst naar een psycholoog en/of diëtiste kunnen gaan om eens te kijken hoe dat gaat. Je voelt je door deze reactie mogelijk niet serieus genomen omdat je ondertussen al maanden obsessief bezig bent met wel of niet eten, compenseren, sporten, calorieën tellen et cetera.

Als je dat gedeelte er echter niet bij vertelt, dan is het begrijpelijk dat je ouders het niet helemaal kunnen volgen. Probeer dus altijd het hele verhaal te vertellen, inclusief wat er allemaal in je hoofd omgaat en hoeveel impact je problemen op je dagelijks leven hebben. Dat klinkt en voelt misschien een beetje alsof je je moet verantwoorden, maar anderen kunnen nu eenmaal niet in je hoofd kijken en daarom zul je het uit moeten leggen, zeker als mensen nu eenmaal niet zoveel van bepaalde problemen af weten.

Communicatie is en blijft dus heel belangrijk. Mocht een van je ouders nog altijd aangeven hier niet achter te staan, probeer dan in gesprek te blijven. Waarom staat hij of zij er niet achter? Mogelijk heeft een van je ouders zelf ervaringen waar je niet zoveel van weet en dan is het goed om hierover te praten. Zo heb ik een vriendin wiens moeder vroeger verschillende keren opgenomen is geweest waardoor zij het erg lastig vond om te accepteren dat haar dochter in behandeling ging. Haar opname had ze namelijk altijd als erg negatief ervaren, maar hier had ze nooit over verteld. Ze gunde haar dochter iets anders, iets beters.

''Mijn psycholoog raadde me aan om antidepressiva te gaan slikken omdat ik erg veel last hebt van somberheid. Mijn moeder wil dit absoluut niet. Ze zegt dat het heel veel nare bijwerkingen heeft en het uiteindelijk toch niet echt werkt, hooguit vanwege het placebo-effect. Mijn psycholoog zegt dat het de scherpe randjes van mijn negatieve stemming af kan halen. Ik wil het eigenlijk wel proberen maar als ik er iets over zeg tegen mijn moeder, begint ze telkens over negatieve dingen die ze op het nieuws heeft gehoord. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen, ik wil het ook niet stiekem gaan slikken.'' Anna

Heb je uitgebreid met elkaar gesproken maar blijven jullie het oneens, bedenk dan voor jezelf wat je wil en wat goed voor jou is. Je mag ook dingen doen waar je ouders niet achter staan of waar ze het niet zo mee eens zijn. Je kent jezelf uiteindelijk het beste en je weet zelf waar je last van hebt. Hoe oud je ook bent, je bent zelf in staat een afspraak te maken bij de huisarts en te vertellen over je problemen, los van je ouders. Hij of zij kan je doorverwijzen naar een professional om over je problemen te praten. Probeer daar direct aan te geven dat je ouders hier niet achterstaan.

Vaak zijn er mogelijkheden om systeemgesprekken te hebben waarbij een therapeut samen met jou en je ouders kijkt naar eventuele problemen in het gezin. Zulke gesprekken kunnen ontzettend waardevol zijn voor de relatie met je ouders en eventuele broers of zussen. Bovendien kan een therapeut soms net iets beter onder woorden brengen welke problemen er precies spelen en hoe een therapie bij een bepaalde instantie werkt, waardoor ouders het wat beter begrijpen. 

Ontzeg jezelf de kans op goede hulp in ieder geval niet, enkel omdat je ouders dit niet willen. Probeer hierover te praten, uit te leggen hoe het met jou gaat en na te vragen welke aspecten hiervan lastig voor hen zijn. Blijf open, ook als jullie het oneens zijn. 

Hoe gaan jouw ouders om met jouw problemen?

Fotografie: Manoela Padilha