Het lijkt nog maar kort geleden, maar inmiddels ligt 2011 al weer drie jaar achter ons. Ik verloor toen het mooiste wat ik had: mijn moeder. Ik heb altijd gedacht dat mijn moeder samen met mijn vader oud zou worden. Dat ik ze met mijn kinderen kon opzoeken in hun boerderij in de natuur die ze ooit samen wilden. Dat mijn moeder knuffels en kleertjes kon maken voor mijn kinderen en dat ze van alles met ze zou ondernemen. Die droombeelden van de toekomst die zo mooi had kunnen zijn, werden verstoord door de diagnose kanker, die na 9 maanden heel hard vechten zorgde voor een grote leegte, een enorm verlies.

Bron

Tijdens de moeilijkste periode van mijn leven heb ik gewenst dat er iets zou gebeuren waardoor de aarde zou vergaan en waar we niks van zouden merken. Ik wilde alles om dit niet mee te hoeven maken. Ik dacht dat ik dit niet aan kon. Ik gunde mijn moeder haar leven, mijn vader zijn vrouw en mijn zus en mijzelf onze moeder. Ik had nooit verwacht dat dit ons zou overkomen en ook niet dat ik ooit weer op een gelukkige manier in het leven zou kunnen staan. Hoe het mij gelukt is, weet ik niet. Ik heb veel steun gehad aan mijn gezin, gedachten aan mijn moeder en de rest van mijn omgeving maar hoe ik ben gekomen waar ik nu sta, ik weet het eigenlijk niet echt. Maar ik kan weer blij zijn en geluk voelen naast dat ik mijn moeder elke dag mis. Deze gebeurtenis heeft mij naast veel verdriet, pijn en gemis ook hele mooie dingen opgeleverd. Mooie levenslessen en inzichten die mij maken tot wie ik nu ben. Waar ik enorm veel steun uit haal en waar ik dankbaar voor ben.

Dat onvoorwaardelijke liefde altijd doorgaat.
Onvoorwaardelijke liefde voelen is voor mij denk ik het mooiste gevoel wat bestaat. Het geeft mij veiligheid, vertrouwen en het gevoel dat ik volledig geaccepteerd word zoals ik ben. Maar dit is niet alomvattend. Onvoorwaardelijke liefde is liefde zonder grenzen. De liefde die mijn ouders voor hun kinderen voelen en andersom. Door het overlijden van mijn moeder heb ik gemerkt dat onvoorwaardelijke liefde blijft. Het is grenzeloos en voor altijd, ookal is zij niet meer fysiek aanwezig. Ik voel het nog elke dag. Haar acceptatie, haar trots, haar liefde.

Dat ik weer gelukkig kan zijn, ondanks dat ik het mooiste wat ik had kwijt ben.
Het verlies van mijn moeder voelde als het vergaan van de wereld. Toen wij hoorden dat ze uitzaaiingen had, stortte mijn wereld in. Ik geloofde het niet en wilde het niet geloven. Ik had nooit verwacht dat ik zonder haar kon doorleven en dat ik ooit weer blij zou kunnen zijn. Ik heb gemerkt dat je uiteindelijk kan functioneren, kan leven, leuke dingen kunt doen en het beste uit jezelf kunt halen, ook als je het gevoel hebt (gehad) dat je alles kwijt bent.

Dat ik zoveel sterker ben dan ik van tevoren ooit had verwacht.
Ik denk dat we allemaal wel een beeld hebben van de pijn en het verdriet wat we zouden kunnen dragen. Ik denk dat je dat onbewust voor jezelf wel inschat. Er staat iets te gebeuren en je weet dat het moeilijk zal worden, maar dat je er uiteindelijk overheen komt. Maar er zullen wellicht ook dingen zijn waarvan je nu al denkt te weten dat het nooit meer goed komt. Achteraf gezien heb ik van heel veel dingen gedacht dat ik het niet kon en heb ik uiteindelijk gemerkt dat ik mijzelf onderschatte. Maar dat ik dit aan kon, had ik nooit durven denken. Dit leert mij dat we allemaal een soort oerkracht bezitten die naar voren komt op momenten dat het echt nodig is en dit laat zien dat we veel sterker zijn dan we denken.

Dat wanneer je wereld instort, duidelijk wordt wie belangrijk zijn in je omgeving.
In de tijd dat mijn moeder ziek was en de periode na haar overlijden werd heel duidelijk wie belangrijk waren in mijn omgeving. Ik kreeg inzicht in wie ik graag om mij heen had, bij wie ik helemaal mijzelf kon zijn, met wie ik mijn verdriet wilde delen, etc. Sowieso zijn wij als gezin in die tijd veel hechter geworden denk ik, maar ook merkte ik in mijn verdere omgeving welk effect mensen op mij hadden. Het cliché dat je in moeilijke tijden je echte vrienden leert kennen is ook echt waar. Helaas, want dit is juist het moment dat je ze zo hard nodig hebt. Ik ben ontzettend teleurgesteld door sommige mensen en ik heb ook constant mijn verwachtingen moeten bijstellen. Gelukkig heb ik ook gemerkt dat ik heel veel lieve en waardevolle mensen in mijn omgeving heb.

Bron

Dat er zoveel mensen zijn die om mij en mijn familie geven.
Ik heb gemerkt dat er ontzettend veel mensen zijn die om mijn moeder en mijn gezin geven. We hebben zoveel lieve en steunende berichtjes gehad rondom haar ziekte en overlijden en veel hulp. Ook van mensen van wie wij het niet verwacht hadden of mensen die we niet vaak spraken of zagen. Dat is heel belangrijk geweest voor mij en ik denk voor ons allemaal.

Dat ik kan genieten voor twee in plaats van voor één.
Ik heb geleerd niet alleen meer voor mijzelf te leven, maar ook voor haar. Ik kan genieten van dingen waar zij van genoot. Ik waardeer dingen die zij waardeerde ook meer en als ik een moeilijke beslissing moet nemen, denk ik ook altijd aan wat zij zou doen of zou adviseren. Heel vaak weet ik ook wel hoe ze ergens over zou denken of naar zou kijken. Dat is heel fijn en geruststellend. Iemand zei een keertje tegen mij, leef ook voor haar: "jouw lach is haar lach!" en dat heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Mijn moeder zou mij het allerliefste gelukkig willen zien.

Dat een leven elk moment een andere richting kan opgaan.
Door wat ik heb meegemaakt heb, ben ik keihard geconfronteerd met de realiteit: dit is het leven. Meer dan ooit besef ik dat het zomaar ineens voorbij kan zijn. Ik heb gezien dat het leven zomaar een andere richting kan bepalen waar wij in mee moeten gaan. En hoe moeilijk dat ook kan zijn, uiteindelijk vinden wij onze weg wel.

Dat het leven niet stopt, als mijn wereld stil staat.
Op het moment dat je slecht nieuws krijgt, kun je het gevoel hebben dat je wereld even stil staat. Dit gevoel heb ik ook gehad. Je wereld stort in en op het zelfde moment staat het stil. Het voelt als een soort verlamming. Daarnaast kun je het gevoel hebben dat je leven letterlijk even stil staat. Misschien ben je gestopt met school terwijl je klasgenootjes wel naar school gaan, of doe je even een stapje terug terwijl anderen voor je gevoel alleen maar stappen vooruit zetten. In dit geval is het niet helemaal waar dat je leven stil staat. Je bent op dat moment namelijk juist bezig met een proces. Een proces van nieuwe levenservaring en iets wat jou gaat vormen en heel veel kan opleveren, ondanks dat het ook heel veel pijn doet. Maar wat ik hiermee eigenlijk vooral bedoel, is dat mijn leven stil stond. Ik had alleen maar verdriet en pijn en kon nergens anders mee bezig zijn, terwijl de buitenwereld gewoon vrolijk doorgaat met leuke dingen doen, zich druk maken over de kleinste dingen etc. Alsof er niks aan de hand is. Dit vond ik ergens wel heel moeilijk, maar ook dit is een stukje besef van de realiteit die je, of in ieder geval ik, op dit soort momenten extra voelt.

Dat je alsnog rust kan vinden, ook al kun je diegene niet vervangen.
Ik heb geleerd dat ik de situatie zoals die nu is kan accepteren, ondanks dat ik mijn moeder niet terug kan krijgen en niet kan vervangen. Ik heb heel lang geworsteld met de gedachtes dat het leven oneerlijk is en dat zij dit niet verdient, maar daar krijg ik haar niet mee terug en het heeft geen zin. Ik heb er niks aan. Het is niet eerlijk en het zal nooit eerlijk worden. Acceptatie van de situatie zoals die is geeft rust en geeft ruimte om verder te gaan met je leven. En hoe moeilijk dat ook is, ik moest wel.

Dat niet altijd alles direct verwerkt hoeft te worden.
Ik heb door deze gebeurtenis gemerkt dat het verdriet en de pijn soms te groot is om in één keer te verwerken. Dingen hebben tijd nodig en zeker wanneer het zo'n ingrijpende gebeurtenis is, hoeft niet alles tegelijkertijd. Ik heb gemerkt dat het soms goed is om dingen te parkeren als je denkt dat je bepaalde gedachten bijvoorbeeld nog niet aan kunt. Alles heeft zijn eigen tijd.

Bron

Dat je toch nog enige controle hebt in het leven.
Toen ik hoorde dat mijn moeder niet lang meer zou leven, voelde ik mij enorm machteloos en wanhopig. Ik heb wel eerder gevoeld hoe het is om geen controle te hebben over dingen, maar dit was wel echt een enorm dieptepunt. Juist nu ik gevoeld heb hoe het is om de controle totaal kwijt te zijn, heb ik ook gemerkt dat je toch op één of andere manier wel controle kan hebben in je leven. Er gebeuren nou eenmaal dingen waar je niks tegen kunt doen, maar je hebt zelf wel invloed op de manier waarop je reageert. Je houding en gedrag kun je wel zelf beïnvloeden. Je kunt zelf bepalen hoe je met een situatie om gaat.

Dat tegenslag geen reden is om op te geven.
Toen mijn wereld instortte, had ik echt een 'all is lost' gevoel. Het komt nooit meer goed. En het lijkt dan het makkelijkste en misschien wel even vanzelfsprekend om op te geven. Maar nu ik weet dat het leven eindig is, zie ik alleen maar meer het belang om iets van mijn leven te maken. Ik heb dit leven gekregen en ik wil er het mooiste en beste uithalen wat er in zit. Ik wil blij zijn met de keuzes die ik zelf maak en de richting die ik kan kiezen. Ik heb nooit opgegeven en altijd doorgezet en dat zal ik altijd blijven doen. Zeker nu ik ervaren heb dat ook nare periodes ooit in het verleden liggen en dat verdriet een plaats krijgt.

Ik heb geleerd nooit definitief afscheid te nemen.
Afscheid nemen is iets waar ik ontzettend slecht in ben. Het is voor mij ook niet nodig om iets echt af te sluiten denk ik. Ik wilde mijn leven met mijn moeder ook helemaal niet afsluiten en dat heb ik ook nooit bewust gedaan. Dat is voor mij niet nodig om verder te gaan. Het komt natuurlijk niet alleen bij sterfgevallen voor, maar ook als je bijvoorbeeld je relatie beëindigt. Ik neem geen afscheid meer voorgoed en daar voel ik mij eigenlijk heel goed bij. Je weet nooit wat het leven brengt.

Het mooiste wat ik ooit had ben ik verloren, maar ergens ook niet. Ik heb een moeder. Ik heb de mooiste, liefste en beste moeder van de wereld. Ze is alleen niet meer fysiek aanwezig. Maar haar onvoorwaardelijke liefde en alles wat ik van haar heb geleerd en meegekregen, zullen altijd bij mij blijven. En boven alles, ben ik een deel van haar. Zonder haar, zou ik niet bestaan.