Mijn moeder is een narcist
Mijn moeder is een narcist. Ze heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Helemaal zeker is dit niet, want daarvoor zou ze onderzocht moeten worden. Dat gebeurt niet, want met haar is niets mis. Zegt zij. Draaien, liegen, manipuleren, emotionele mishandeling. Als jij dit doet, dan krijg je dat. Was ik boos, angstig of verdrietig? Bij haar kon ik niet terecht, mijn gevoelens deden er niet toe. Een knuffel? Kind, jij bent zo aanhankelijk, je eist zoveel van me.
Het gebeurt zo vaak. Ik hoor het regelmatig. Ben jij haar dochter? Oh, ze is zo leuk, zo gezellig en vriendelijk. Altijd enthousiast. En dan denk ik: hebben we het over dezelfde persoon? Het heeft jaren geduurd voordat ik kon zien dat het gedrag van mijn moeder niet normaal is. Ze snapt gevoelens niet, ze kan geen liefde geven en de wereld draait om haar. Zelf ziet ze dit niet zo. Met haar is niets mis, ze zegt dit regelmatig. Andere mensen, die hebben veel problemen. Maar zij niet.
Ze gebruikt mensen. Ik deed haar huishouden, zorgde ervoor dat ze zo min mogelijk op mij aan te merken had. Viel zo min mogelijk op. Hier was ze niet dankbaar voor. Als ik eens wat minder deed, dan was ik een egoïst. Haalde ik een studie of een eindexamen? Dan was dat haar verdienste, dat was omdat zij zo’n goede moeder was. Op die momenten werd ik heel even gezien. Niet om mij, maar om mijn prestatie. Met die prestatie krijgt zij bewondering.
Had ik mijn moeder nodig, bijvoorbeeld omdat ik geopereerd werd? Je neemt de bus maar. Maar moest zij naar een dorp verderop, gewoon omdat ze daar even naar een winkel wilde? Dan moest ik haar brengen. Narcisten werken vaak met een dubbele standaard: ze eisen heel veel van jou, maar geven niets terug.
Op een dag had ik intens verdriet, het was een moment waarop je echt je moeder nodig hebt. En ja, ze kwam langs. Maar met ijskoude ogen zei ze: je stopt nu met huilen. Het is over. Mijn moeder draait alles om, vertelt verhalen waar een piepkleine herkenbare kern in zit. Maar het meeste is verdraaid. Betrap je haar daarop, dan ontkent ze. Heb je bewijsmateriaal, dan wordt ze woedend. Direct zoekt ze dan de aanval op, waarin ze je vertelt hoe zwak je bent, wat je allemaal niet bent en hoe weinig jij voorstelt.
Mijn moeder was en is altijd op zoek naar zwakke plekken. Je bent te dik, je bent te dun, je haar is zo vreemd, je billen zijn te dun of te dik, je hebt te grote borsten, of je hebt zulke kleine borsten, jongens kijken niet naar je om. Pas als je aangeeft dat haar opmerking je niet raakt, waarschijnlijk omdat je het al zo vaak hebt gehoord en je je ervoor hebt afgesloten, gaat ze op zoek naar het volgende. Je hebt geen vrienden, want je bent zo raar. Alles met het doel om jou in haar macht te houden, zorgen dat jij bij haar blijft.
Kwam er iemand op bezoek, dan was mijn moeder vriendelijk. Meelevend. Zodra het bezoek weg was, dan kwamen de kritieken op deze persoon. Lachwekkend hoe zielig die persoon in het leven staat. Geen wonder dat die zo mislukt is. Ook krijg je alle geheimen die verteld waren te horen.
Dat gebeurde natuurlijk niet alleen bij bezoek, ook zelf had ik er enorm onder te lijden. Een aardig gebaar vertrouw ik daarom niet, want wanneer komt de genadeklap? Je doet wel aardig in mijn gezicht, maar als ik weg ben lach je me vast en zeker uit. Vertelde ik iets in vertrouwen aan mijn moeder, dan wist daarna de hele buurt het. Het gaf haar aandacht en aanzien en tegelijkertijd trapte ze mij nog verder de grond in.
Als klein kind doe je alles om liefde te krijgen van je ouders, van je moeder in het bijzonder. Als je dan niet erkend wordt, dan loop je daar op dat moment, in de basis van je hechting, al een trauma op. Wie jij bent, wat jij voelt, dat is schijnbaar niet belangrijk. Je leert niet dat je grenzen hebt, je sluit je af voor je gevoel. Je hebt nog maar een doel: overleven. En dat doe je doordat je je aanpast.
In de twintig was ik, en ik was ontzettend angstig. Ik kon niets meer. Was zo verdrietig, ik voelde me de grootste mislukking op aarde en had het gevoel dat ik niets meer waard was. Eerst denk je aan een angststoornis, maar dat is slechts een gevolg van de jarenlange emotionele mishandeling. Heel langzaam krijg je zicht op wat er gebeurd is. Welke ellende je hebt doorstaan. Gelukkig heb ik een therapeut gevonden die ervaring heeft met het behandelen van slachtoffers van narcistisch misbruik.
Als geen ander voel ik aan wat een ander nodig heeft. Ben ik bang voor alle reacties van anderen, voor een aanval. Zelfs een cadeau ontvang ik niet goed, want wat is de verborgen boodschap? Heel langzaam ga ik mezelf ontdekken: wie ben ik, wat vind ik leuk om te doen en waar liggen mijn grenzen?
Als ik dit schrijf, weet ik eigenlijk niet goed wat ik moet schrijven. Mijn jeugd was gelukkig, dat werd ons altijd verteld. Daarnaast verdring je veel, zodat je maar niet hoeft te voelen. Wat je niet weet, is niet gebeurd. Het opschrijven maakt dat ik direct weer blokkeer, niet helder zie wat er aan de hand was.
Dit alles schrijf ik op met een knoop in mijn maag en ik voel mij verdrietig. En eigenlijk is dat een goed signaal: ik herken de gevoelens in mijn lichaam. En ik ga mijn verhaal langzaam delen. Ik stap over de schaamte heen. Met mij is niets mis, ik mag op mezelf vertrouwen. Ik mag mezelf gaan vinden.
Fotografie: Pexels
Gerelateerde blogposts
Reacties
In jouw verhaal herken ik zo veel.
Je bent zo enorm sterk en daar mag je fier op zijn!
Bedankt om dit te delen. Ik wens je heel veel succes met het schrijven aan je eigen levensverhaal. Met jou als hoofdpersonage, en niet als bijrol! Weet dat dit mag, dat dit zelfs moet! Geef jezelf de aandacht en zorg die je nooit kreeg.
Steunende virtuele knuffel! =D
Helaas was het bij mijn vader totaal niet beter aangezien hij een nacist en autist is. Ik herken mezelf echt heel erg in dit verhaal..
Altijd willen presteren altijd alles goed willen doen, zodat er niks op mij aan te merken viel. Maar helaas ondanks dat was er altijd wel iets waarmee hij mij de grond diep in kon persen. Nooit goed genoeg, nooit voor mij klaar staan. En als hij dan eens klaar stond voor mij.. indd dan stond daar iets tegenover. Dan hoor je 3 jaar later nog, wat hij die ene keer voor je gedaan heeft. Dat je het recht niet hebt je mond open te trekken en dat je ondankbaar bent en niks hebt bereikt.
Heb jij ook nog stille hoop? Ook al weet je dat het jezelf voor de gek houden is?
Het doet me enorm veel om dit alles zo te lezen, omdat niemand dit ooit kon begrijpen. Dus heel erg bedankt voor je woorden en sorry voor de warrige reactie.
je mag er zijn, precies zoals je bent
Ik trok het niet meer en heb het contact met mijn moeder verbroken. Ik vind dat best ingewikkeld want ik (en mijn zus ook) blijven hopen op een moeder die we nooit zullen krijgen :(
Ik heb ook nog regelmatig de twijfel of ik niet weer contact moet opnemen. Want "wat als ze doodgaat"? En "misschien kan het nu wel anders". Maar ik weet gewoon dat het niet anders zal gaan. Nu niet, morgen niet, nooit niet.
Ik lees hier eigenlijk nooit dingen mensen die een narcistische moeder hebben. Sowieso kom ik die verhalen weinig tegen. Dit is echt een golf van herkenning.
Thnx for sharing!
Tot de bom barstte tussen hem en mij en een andere vriendin me een krantenknipsel liet lezen over narcisme. Alles werd me duidelijk, alles valt op zn plaats: hetis een machtsspel waarbij hij een wig probeert te drijven tussen zijn vrouw en haar vriendenkring. En toen, na 12 jaar 'etteren' kon ik een plan van aanpak maken. De "je kunt mij nooit meer raken, ben onverschillig in wat je vindt en tegen me zegt" - tactiek. En het werkt. Een enkele keer zie ik de valkuil nog voor / onder me, maar ik signaleer gelukkig tijdig.
Vriendin legt de 'schuld' nog vaak bij haarzelf, maar ja ... het is haar huwelijk wat ze op het spel zet.
Nooit heb ik geweten wat er mis was met mij, of mijn mama. Maar letterlijk alles wat ik in dit artikel heb gelezen gebeurt ook bij mij thuis. Mijn mama is niet in staat om met iets anders dan zichzelf en haar eigen noden bezig te zijn. Als ze ergens de kans ziet om zichzelf in de spotlights te stellen... ze walst er iedereen voor plat. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik geen mama heb want ik kon/kan niet bij haar terecht.
Mijn vriend heeft het ook gelezen en zegt ook dat dit evengoed over mijn mama geschreven zou kunnen zijn. Zo bizar om dit te lezen
Ben er niet goed van
Ieder woord is voor mij zo herkenbaar dat ik met tranen in mijn ogen zit.
Je blog heeft me echt geraakt en het is zo knap van je dat je er zo over schrijft.
Ik stuur heel veel liefde jouw kant op ♥
Kies voor jezelf als je eenmaal zo ver bent. Met jou is niets mis! Ik heb er geen spijt van dat ik mijn moeder niet meer zie. Ook al voel het soms even rot, met de tijd zal je zien dat je eindelijk jezelf kunt zijn en hoeveel goeds je dat oplevert. Er zijn genoeg warme mensen die jou liefde wel verdienen.
Veel liefs. You are not alone.
Katrijn
Groetjes Katrijn
Ik voel me eenzaam en dom en totaal onbelangrijk
Mijn moeder, tja waar moet ik beginnen...? Ik mis een moeder, maar mijn moeder mis ik niet. Ik heb meerdere malen met haar gebroken. Maar kan gewoonweg niet van haar loskomen. Mijn oudste (een jongen) heeft min of meer door dat hij weinig aan oma heeft en de jongste (een meisje) totaal niet. Ze willen allebei ontzettend graag contact houden met oma en een betere band met haar opbouwen maar oma doet totaal geen moeite en laat het van de kinderen afhangen en legt hiermee de verantwoordelijkheid voor het contact helemaal bij haar kleinkinderen. Ik zie constant de teleurstelling bij de kinderen. De tranen bij de jongste als oma haar voor de zoveelste keer verteld dat ze niet op visite mag komen omdat ze geen zin heeft, te druk is met het één of ander, ze zodadelijk weg moet etc. De jongste snapt de afwijzing niet en vraagt mij waarom oma nooit wil. Ik lieg mijn kinderen niets voor maar probeer hun uit te leggen dat oma is zoals ze is, niet zal veranderen en daarom niet veel moeten verwachten van haar. De ruimte en de openheid voor communicatie in deze, naar je direct omgeving inclusief je kinderen, is essentieel om ermee om te gaan.
Het is een dilemma waar velen van ons mee worstelen ; het contact houden of verbreken? Ondanks onze slechte band eveneens hoe graag ik haar ook niet meer zou willen zien, verbreek ik het contact met mijn moeder niet. Ik laat het staan op een heel laag pitje. Niet vaak en dan zeker niet te lang. Mijn moeder heeft immers ook geleden onder het juk van haar narcistische ouders maar het inzicht en het willen veranderen is nooit tot haar gekomen.
Ik ben een vrouw van 36 jaar en ja, ik leef nog altijd met de gevolgen van de narcistische opvoeding die ik heb genoten en ja, mijn genezing is begonnen! Ik hoop voor iedereen die hiermee te maken heeft (gehad), op inzicht en genezing.
Veel liefs en een warme knuffel,
Didi
wat naar dat jij dit ook hebt meegemaakt, en wat fijn dat je inziet wat er gebeurd is. jezelf ontwikkelen, jezelf ontdekken, dat zijn inderdaad grote stappen om te nemen. Zelfvertrouwen opbouwen ook. Heel veel sterkte in de weg naar herstel!
Bij mij is dat herkenbaar, sommige familieleden lijken op het eerste gezicht minder last te hebben gehad van de narcist. Maar ga je inzoomen, dan zie je zoveel schade. Iedereen heeft zijn eigen manier om daarmee om te gaan. Ook bij mij is het herkenbaar dat er een narcist is ontstaan in het gezin, doordat we zo zijn opgegroeid.
De vraag over asperger en narcisme heb ik eens aan Martin Appelo gesteld, een narcist die daar open over spreekt. Dit was een deel van zijn antwoord:
Er zijn echter vooral verschillen:
Autisme / asperger is aangeboren, narcisme is een combinatie van een aangeboren kwetsbaarheid en omgevingsfactoren / het oersoep verhaal
Autisten blazen zich niet op in de betekenis van: zich beter / groter / belangrijker voordoen dan ze zijn
Autisten stoten doorgaans ook niet af, vertonen in elk geval geen ‘narcissistic rage’
Biologisch is er ook een belangrijk verschil:
Narcisten reageren heel heftig op dreiging / afkeuring, autisten reageren niet of matig
Met andere woorden en meer in het algemeen: narcisten zijn erg emotioneel reactief, autisten niet. Het niet rekening houden met en het je niet afstemmen op de ander is bij narcisme een overlevingsstrategie (als reactie op een oersoep probleem), bij autisme is het aangeboren.
Op het niveau van de spiegelneuronen zien we dit terug: narcisten hebben spiegelneuronen, net als ‘normalen’. Ze reageren alleen heftiger.
Autisten hebben (zo laat het zich aanzien uit de eerste onderzoeken op dit gebied) minder spiegelneuronen dan normaal.
Hoe herkenbaar zijn al jullie verhalen en hoe fijn is het om te lezen dat ik niet de enige ben. Helaas ben ik, net als jullie allemaal het “slachtoffer” van narcistische ouders.
Al jaren vecht ik met het gevoel dat mijn ouders narcistisch zijn. Ik wilde het niet geloven al zei een aantal jaar geleden een psycholoog tegen mij dat ik emotioneel mishandeld werd. Op dat moment vond ik het zwaar uitgedrukt, maar het blijkt toch echt wel zo te zijn. Altijd heb ik gedaan wat mijn ouders van mij verwachtten al was ook dat niet goed genoeg.
Op school al moest ik hogere cijfers halen dan de goede cijfers die ik had. Uitgaan mocht ik niet of ik moest heel vroeg naar huis (ze gunden mij mijn jeugd niet).
Op mijn bruiloft moest ik voor mij totaal onbekende mensen uitnodigen die voor hun belangrijk waren (deed ik dat niet dan betekende dat volgens mijn moeder dat ik niet van mijn man hield).
Toen mijn man en ik probeerden om kinderen te krijgen lukte dit niet en hebben we vele hormonale behandelingen moeten ondergaan. Kennelijk heeft mijn moeder niet doorgehad hoe zwaar dit voor ons was want ze kwam op een dag naar mij toe met het verhaal dat de dochter van een vriendin van haar ivf had ondergaan en hoe vreselijk het voor haar was. En wij dan? Wij hebben uiteindelijk geen biologisch eigen kinderen kunnen krijgen maar we hebben de vreugde gehad een dochter te mogen adopteren. Dit gaf bij mijn ouders ook veel problemen omdat we op advies van allerlei instanties twee maanden bij ons meisje zijn gebleven om een onnatuurlijke hechting te stimuleren. Dat schoot natuurlijk in het verkeerde keelgat want mijn ouders waren toch de grootouders van het kind? Uiteraard wordt er de nodige kritiek geleverd over hoe wij onze dochter met veel liefde opvoeden.
Een aantal dagen geleden is het behoorlijk geklapt want wij waren in dezelfde plaats op vakantie als zij (ook om maar te pleasen?). Mijn man, dochter en ik wilden zelf leuke dingen met z’n drietjes maar dat werd niet gewaardeerd. Wij werden toch wel geacht op dezelfde tijden dezelfde dingen als zij te doen. Toen een vriendin van mij kwam werd mijn vriendin achter haar rug om met de grond gelijk gemaakt. Ik was eer helemaal klaar mee en na wat voorvallen heb ik tegen mijn ouders de waarheid gezegd en hebben mijn man en ik besloten met ze te breken. Ik heb er veel verdriet van. En ik schaam me dat ik zulke ouders heb die zo laag over mij en mijn dierbaren denken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet deugde maar gelukkig is mijn man voor mij opgekomen en mijn vriendin heeft sindsdien heeft mijn vriendin een gesprek met mijn ouders gehad en ze kon haar oren niet geloven wat mijn ouders allemaal over mij te melden hadden. Zo negatief, zo achterbaks, zo gemeen. Ik vind dat ik dat niet verdiend heb. Ik vind dat ik een leuk leven verdien met lieve mensen om mij heen.
Jemig wat een verhaal is het geworden, en ik nog lang niet alles verteld, maar het lucht wel op om het te delen.
Ik wens iedereen ook een leuk leven toe met lieve mensen om hun heen!
Het is nu de 3e maal dat ik je verhaal lees. En het is alsof ik mijn eigen jeugd herbeleef. De constante dreigingen (altijd een bang gevoel) en de daaropvolgende agressieve uithalingen (ze heeft me geslagen in mijn gezicht als we alleen waren en onder tafel geschopt als ik iets zei wat haar niet aanstond wanneer er anderen bij waren) het schuldgevoel bij àlles (zo is oa mijn schuld omdat ze 'voor mij heeft gekozen' dat ze nooit een carrière heeft knn uitbouwen, dat zinnetje heeft ze misschien al 500x gezegd), de achterbaksheid en de continue kritiek op anderen, inclusief mijn vrienden en in het bijzonder mijn vader. Ze zijn gescheiden als ik 4-5 was en de haat is er nog steeds, ze maakt hem non stop zwart en zegt dingen à la "jij hebt nooit afgezien van de scheiding, jij hebt daar niets van gemerkt" (dat heb ik wel gedaan, ik heb dat heel goed beseft, maar me meteen aangepast ad nieuwe situatie en letterlijk geen traan gelaten, misschien is die complete emotioneel afsluiting ook wel vreemd voor een kind van die leeftijd, maar soit). Het nooit goed genoeg zijn ("te stom om aan de kassa van de aldi te gaan zitten" was iets wat ze graag tegen me zei als ik minder dan een 8/10 haalde vroeger op school). Heb ook nooit begrepen waarom ze me aanviel op mijn uiterlijk (ik ben als sinds kind onzeker over mijn 'kalver-knieeen' en 'spekrug', ik weet niet eens wat dat is, maar volgens mijn moeder heb ik dat). Jaloers ook op reizen die ik maak of leuke jobs die ik heb, altijd zit er een bitsig kantje aan haar respons. Als ze überhaupt al gevraagd heeft naar de ervaring. Vaak praat ze in 1 stuk door over haarzelf en haar eigen problemen en interesseert het haar zelfs niet of ik luister laat staan als ik een antwoord geef. Ze wil ook geen antwoorden of oplossingen voor haar problemen, ze wordt kwaad als ik met de beste bedoelingen een oplossing formuleer, want wie ben ik, en wat weet ik daar van? "zwijg over zaken waar je niets van afweet", zegt ze dan, alleen hou ze zich daar zelf niet aan...
Ik weet eigelijk niet waarom ik dat allemaal opschrijf, want net zoals jij 'heb ik een gelukkig jeugd gehad', denk ik en dat bevestigt mijn moeder (in tegenstelling tot haar eigen jeugd, die traumatisch was, heeft zij wél alles gedaan voor mij, daar herinnert ze me vaak aan).
Maar waarom voel ik me dan zo slecht en herinner ik me tal (en bijna alleen) negatieve ervaringen? Soms komt er iets nieuws naar boven, gisteren herinnerde ik me plots dat ik me afvroeg als 18jarige of het normaal was als je elke dag moest huilen. Want dat deed ik, mijn laatste jaar in het middelbaar was ik depressief denk ik nu.
Of daarnet bij het schrijven, realiseerde ik me plots dat ik op mijn 12de naar het CLB ben gegaan om mijn relatie met mijn moeder te bespreken. Ik weet niet meer hoe ik daar ben geraakt, maar ik zie me nog zitten en aarzelend vertellen over de angst voor haar, zowel emotioneel als fysiek. Het is bij 1 gesprek gebleven en er werd nooit iets mee gedaan.
Ik weet niet waar ik nu sta, behalve dan dat ik eindelijk besef dat mijn moeder echt wel een stoornis heeft en ik haar los moet laten.
Ze maakt me ziek.
Misschien nog wel het meest omdat ze alles ontkent, en naar de buitenwereld toe een super toffe madam is en goeie moeder. En dat is ze ook op bepaalde vlakken, ze kookt als de beste, is erg intelligent en heeft ook goeie momenten dat ik dankbaar ben dat ze mijn moeder is. Maar dan draait ze weer om. En komt haar manipulatief kantje boven, soms enkel naar mij gericht en zorgvuldig verdoken zodat het niemand het merkt.
En terwijl iedereen zit te lachen aan tafel, ben ik met haar mentaal in oorlog en dat weet ze ook. ("vertrekt. naar uw vader als het u niet aanstaat" is haar antwoord dan meestal. om daarna te beginnen huilen en te zeggen dat ze alles heeft opgegeven voor mij, zelfs jaren bij mijn 'verschrikkelijke vader' gebleven. en nu 'egoïstisch geval dat ik ben' keer ik haar de rug toe,..)
Het is zo vermoeiend. Emotioneel drainerend.
En ik kan 100den voorbeelden geven van zaken die ik vroeger normaal vond, tot iemand me er op wees en ik gelijkaardige stories tegenkwam.
Anyway, ik wil dat je weet dat jouw verhaal heel veel heeft losgemaakt bij mij, waarvoor dank. Ik wens je het allerbeste in je genezing.
xyz
Wat heftig en inderdaad, zo herkenbaar. Ik hoop dat je de moed vindt om hulp te zoeken. Want dit gedrag van je moeder is niet normaal. Heel veel sterkte xxx
het is alsof iemand mijn leven heeft meegemaakt. Ik dacht altijd dat ik de enige was, dat er iets met mij scheelde , dat ik de reden was waarom ik geen band heb met mijn moeder...
Maar nu valt zoveel op zijn plaats
alleen jammer ,dat de enige oplossing het breken met haar blijkt te zijn...
Ik heb 2 kinderen en die houden van hun oma, gelukkig heeft ze haar kuren nog niet op hen losgelaten .
Het is zo moeilijk, en zo dikwijls zit ik met de handen in mijn haar ..
Toen de psychologe overlaatst vroeg hoe ik mij zou voelen als mijn moeder plots zou overlijden kon ik niet antwoorden ... op sommige momenten zou ik het zelfs niet eens zo erg vinden ... en dan voel ik mij weer zo slecht dat ik zo durf denken ...
Het was in mijn jeugd niet echt zichtbaar. Ook omdat er toen het narsisme geen naam had.
Zolang het ging zoals het haar uitkwam merkte ik niets.. met de jaren en hoe ouder werd ze erger alles ging op zijn plek vallen. Mijn please gedrag aanpassen en geen grenzen aangeven is dus toch met hoe het hasr ten goede uitkwam. Toen ik meer voor mijzelf op kwam en niet meer naar haar piipte danste zag ik een andere moeder. Mijn broer was daartegen the saint..
Wat mij ook opviel dat ik op mannen val met óók deze trekjes ..1 en 1 =3...
Contact verbroken ze gaat niet veranderen en ik wil rust geen conflicten meer enz.
Knuffelen? Dat deed ik echt nooit met mijn moeder. Hooguit streelde ze wel eens door mijn haar, maar knuffelen no way. Ze zei ook nooit dat ze van me hield en dat ze trots op me was, of iets in die richting. Als ik verdriet had omdat ik ruzie met haar had of ze weer eens onredelijk tegen me deed, moest ik maar 'ophouden met janken' en het werd ook nooit uitgepraat.
Mijn moeder is op veel vlakken een schat van een mens die zeker haar best altijd heeft gedaan er voor ons te zijn en er voor te zorgen dat we niets tekort kwamen, maar álles moet wel (nog steeds) op haar manier gaan. Zo niet, dan moet je het ontgelden. Dan kan ze de hele dag chagrijnig en onredelijk reageren en meestal probeert ze dan een soort machtspelletje te spelen om toch haar zin uiteindelijk te krijgen. Als je haar later aanspreekt op hoe raar ze zich eigenlijk gedroeg dan ontkent ze dat ze dat zo gedaan heeft.
Op haar werk is ze een heel ander persoon dan thuis en privé; dan lijkt ze erg attent en betrokken. Maar thuis klaagt ze aan het einde van de dag over collega's en wie er allemaal maar stom en irritant waren. Zelf is ze dus ook niet assertief, geeft ook geen grenzen aan en reageert ze zich thuis altijd af om zichzelf beter te voelen.
Het is bij mij niet zo erg (gelukkig) dat ik een rotjeugd heb gehad, hoewel ik emotioneel gezien gewoon niet terecht kon bij mijn moeder. Echt goede, diepgaande gesprekken zijn niet mogelijk met mijn moeder. Dat komt te dichtbij denk ik.
Wat ook in mijn geval opvallend is, is dat bij conflicten ze altijd eerst een luisterend oor probeerde te zijn, om vervolgens de kant van de tegenpartij te kiezen.. Herkent iemand dit ook?
Ik ben er vaak erg verdrietig om geweest en dat ben ik soms nog steeds, maar ik heb het wel geaccepteerd dat ze eenmaal zo is en nooit meer zal veranderen. Als mijn moeder in een goede bui is kan ik met haar lachen en het heel gezellig hebben, maar is ze in een slechte bui dan maakt ze wel eens een kleinerende opmerking ('wat heb ik toch een rare dochter' heeft ze wel eens op de bruiloft van mijn broer gezegd..) of moet er weer even gezegd worden hoe dik mijn kont wel niet is in mijn broek. En dat maakt het lastig, want ze heeft veel verschillende kanten en gezichten. Gelukkig heb ik een vader waar ik wél goed mee kan praten en die in dat geval aanvult waar zij soms tekort schiet. Daar is ze overigens ook regelmatig jaloers op geweest.
Al sinds zo lang ik me kan herinneren is de relatie met m'n moeder emotioneel uitputtend en heb ik me bij haar nooit veilig gevoeld. Naar de buitenwereld toe is ze de meest lieve zorgzame moeder en persoon die je je kan voorstellen. Dat was ook wat het voor mij zo dubbel maakte, het deed me voelen alsof iedereen haar mocht en leuk vond, en hoewel ik wist dat ze thuis volledig anders was, toch zocht ik de schuld bij mezelf en probeerde ik haar te pleasen, te zorgen dat ze trots op me was... echter de waardering van haar kant kwam er nooit.
Mn moeder zet naar de buitenwereld heel goed een masker op, terwijl ze thuis alleen maar kritiek heeft op iedereen in haar omgeving. Ik herken ook heel erg dat ze kinderen van anderen prijst om heel kleine dingen, terwijl er voor mij nooit een compliment inzit en alles wat goed gaat maar normaal vindt. Alles wat minder gaat maakt ze 1 groot drama van, is mijn schuld en zal ik wel niet goed gedaan hebben.
In gesprekken waarin je haar denkt te kunnen vertrouwen luistert ze aandachtig eerst om dan vervolgens vol voor de tegenpartij te kiezen en feilloos alles wat ik in haar ogen fout heb gedaan breed uit te meten.
Ze kan glashard ontkennen dat ze bepaalde dingen gezegd of gedaan heeft als je haar daarna ermee confronteert. Als je voor sommige zaken dan toch met bewijzen of argumenten aankomt dan gaat ze of helemaal uit haar plaat of ze probeert alsnog een schuldgevoel aan te praten zijnde van ' ik weet het je vindt me toch maar een slechte moeder'
Mijn vrienden, mijn uiterlijk, mijn gewicht, mijn werk, mijn leven op alles heeft ze wat aan te merken. Vaak heb ik gehoord... je gaat nooit een man vinden, je bent raar en het is logisch dat je gepest wordt, je moet wat meer voor jezelf opkomen, het is jouw schuld dat dit of dit gebeurd is. Ze liet me ook steeds voelen dat mijn problemen minder erg waren dan die van een ander... jij voelt je niet lekker op school maar die persoon van jouw leeftijd heeft kanker, dan heb je pas echt iets om je druk te maken.
Ook kan ze je het gevoel geven naar je te luisteren om dan vervolgens vol voor de tegenpartij te kiezen. Tijdens mijn huwelijk koos ze steeds de kant van mijn inmiddels ex-man, die dan ook ontzettend dol op haar was. Tijdens mijn huwelijk en mijn scheiding liet ze me eerst vaak mn verhaal doen en gebruikte ze alles tegen mij om de kant van mijn inmiddels ex-man te kiezen en hem de hemel in te prijzen. Nu we een tijd uit elkaar zijn en de scheiding rond is doet ze niet anders dan kritiek op hem geven.
Als er plannen gemaakt worden moet dat precies in haar visie passen. Ik ben bijna 40 maar nog altijd geeft ze me het gevoel dat ik de mentaliteit van een tiener heb en het leven totaal niet snap, als ik iets doe wat niet in haar straatje past.
Toen ik onlangs in mijn eentje op een mooie reis ging was haar antwoord: 'dat ik totaal onverstandig was op reis als vrouw alleen en ik zeker in een doodskist terug wilde komen.
Ook ik heb voor mijn gevoel geen ongelukkige jeugd gehad... misschien was dit de grootste herkenbaarheid wel in jullie verhalen. Materieel gezien kwamen me niets tekort en ik heb een heel goede band met mijn vader. Echter kan hij ook niet opboksen tegen mijn moeder waardoor ik me soms niet verdedigd voel en ik. Mn vader heeft het geaccepteerd en kiest zijn battles waar hij voor vecht en laat heel veel gaan.
Echter de emotionele steun en geborgenheid heb ik thuis nooit gevoeld, ik heb ook heel erg lang gedacht dat het aan mij lag, er met mij iets mis was en ik mezelf moest veranderen of verbeteren om aan de verwachtingen van mijn moeder te kunnen voldoen.
De laatste tijd gaat het beter, ik heb een lieve vriend die me laat inzien dat wat ik heb meegemaakt met mijn moeder emotionele mishandeling is en laat me op alle mogelijk manieren zien en voelen dat ik het ontzettend goed doe en hoeveel ik heb bereikt in m'n leven. Soms op slechte zelfs dat nog moeilijk te geloven en vraag ik me af wat hij van me nodig heeft en wat hij wil bereiken met het zeggen van bepaalde dingen. Ik ben druk bezig met me minder aan te trekken van wat de buitenwereld van me denkt, en vooral dat de buitenwereld niet over me denkt wat m'n moeder me probeert voor te spiegelen.
Ik kom steeds minder thuis en vindt dat erg voor mn vader, die ik hoog heb zitten en met wie ik vaker tijd wil doorbrengen. Mn moeder is ook erg jaloers op de band die ik met mn vader heb en verwijt me dat ik haar tekort doe.
Toch merk ik dat ik contact wil vermijden en gewoon vaak een zin heb in contact met mn ouders omdat ik geen zin heb in drama, verwijten of afwijzende opmerkingen.
Hier een paar gebeurtenissen, van recent en van langer geleden:
Allereerst overal kritiek op hebben, het is werkelijk nooit goed wat ik doe of draag. Heb ik lenzen in, staat m’n bril mooier. Draag ik m’n bril, stonden m’n lenzen toch zo leuk. Kleding precies zo, haardracht idem.
Mijn broer is haar prinsje. Hij kan niets verkeerd doen. Vb: de manier waarop hij z’n kleine kinderen soms straft vind ik barbaars. Mijn moeder praat het allemaal goed. Maar dat onze kinderen tijdens een verjaardag geen blokje kaas mogen pakken van de visite omdat ze al van alles lekkers hebben gehad, dan vindt ze dat heel erg voor onze kinderen.
Toen m’n schoonvader overleed 10 maanden nadat m’n eigen vader overleed, stond ik te huilen tijdens het condoleren. Alsof een film zich herhaalde. Het enige wat ze zei was: stop met huilen, stop toch met huilen.
Haar vriendin die na haar kwam gaf me een troostende knuffel.
Als ik ergens mee zit en ik probeer dat met haar te bespreken dan is het steevast: ‘probeer het eens van míjn kant te bekijken’ of ‘ik zit er ook mee’, of ‘ja dat heb ik nou ook altijd’. Als we bellen kan ik net zo goed de hoorn naast me neerleggen, ze zal het niet door hebben dat ik niet luister. Als ik geluk heb vraagt ze hoe het met mij en de kinderen gaat.
Toen ik zwanger was zou zij komen oppassen als de bevalling zich aandiende. Bij de derde zat ik de weeen weg te puffen en durfde ze me meermaals te vragen of ik zeker wist dat de bevalling begonnen was. Ik durfde de verloskundige nauwelijks te bellen, omdat ze me deed twijfelen... zo had ze me ‘in haar macht’... :’-( Bij m’n vierde had ik premature weeen. In het ziekenhuis opgenomen vroeg ze hoe laat of ik thuis dacht te komen, omdat ze voor het avondeten thuis wilde zijn... het doet me nog verdriet als ik dit opschrijf.
Ik merk aan mezelf dat ik probeer uit te breken uit de schulp die m’n moeder om me heen heeft doen bouwen. Ik herken gedrag van mezelf uit het verleden, negatief, en zo ben ik niet en nooit geweest. Toch word ik nog vaak genoeg weer verleid om toch weer toenadering te zoeken. Bevestiging dat ik er toe doe. Alleen loopt dit altijd uit op teleurstelling. Ze kletst ook alles door, vertelt alles aan m’n broers en zus. Er is nauwelijks contact, maar iedereen weet alles. Omdat m’n moeder het doorvertelt.
En dat stukje over geheimen aan mij vertellen, geheimen van haar vrienden... Pff ja, ik hoef het niet te weten, maar krijg het wel te horen. En werkelijk niemand kan het goed doen in haar ogen, altijd kritiek.
Wat ik nog het ergste vind, is dat ze nu na de dood van m’n vader hel gaat zitten afvallen. Dat m’n vader nooit iets wilde bv op vakantie of wandelen in de natuur. In mijn herinnering was het juist m’n moeder die liever thuis bleef. Niets dan goed over de doden toch? Nou hier niet. Ze heeft zelfs een keer in een ruzie tegen me gezegd: als je vader nog had geleefd, dan had hij je de wind van voren gegeven... en los van dat dat niet zou zijn gebeurd, want mijn vader was iemand van een goed gesprek en een goede discussie, ben je toch niet goed als je gaat dreigen met een man die niet meer leeft?
Tot zover, ik merk dat ik er een boek over kan schrijven. Ik probeer afstand te houden, en zoek een weg om hiermee om te gaan. Het zal tijd kosten. Fijn dat ik hier m’n hart even kan luchten. En herkenning in jullie verhalen doen me steunen, namelijk dat ik niet gek ben of niets waard ben, nee, ik heb gewoon een zieke moeder.
Je hele verhaal is heel herkenbaar, veel sterkte!
Dank je wel, jij ook sterkte.
Ik zou zo graag met iemand persoonlijk in contact komen. Weet iemand of er hiervoor websites/groepen oid zijn??
Bedankt voor je verhaal!!
Sorry dit moest ik even kwijt. Maar niemand in mijn omgeving lijkt het door te hebben behalve mijn vriend.
Nu ik een dochter heb valt alles meer op de plaats. Je moeder heeft niet altijd gelijk. Het is ook maar een persoon.
Ik ben nu 43 jaar en worstel nog iedere dag met mijzelf, na jou verhaal en alle reacties voel ik mij niet meer zo'n vreemde eend in de bijt.
Dank aan jullie allen
Er is maar 1 oplossing breken.
Jaren geen contact gehad omdat ik moest kiezen voor het belang van ons gezin. Heb nauwelijks verdriet gehad bij haar overlijden omdat ik dit van een vriendin moest horen.
Ook vroeger wel medelijden met mijn moeder gehad door dat vreselijke gedrag. Het ergste was de roddels die het en der werden verspreid. Werk, school, ouders vrienden en in winkels. Iedereen moest weten hoe slecht ik was.
Heb mij op jonge leeftijd in mijn werk gestort en ook jaren vrijwilligerswerk gedaan om dit probleem in mijn jeugd te vergeten.
Droom er veel over.