Structuur was denk ik mijn gehele jeugd een van mijn eerste levensbehoeften. Als klein kind al wilde ik graag op dezelfde tijd naar bed en vond ik verrassingen maar niks. Ik ging liever naar school dan dat ik weekend had, en lege dagen waren niet voor mij weggelegd. Toen daarbij de eetstoornis kwam kijken, werd dit alleen nog maar erger. In therapie werd weleens aan mij gevraagd om iets ‘onnuttigs’ te doen. Deze behoefte aan structuur maakte dat je mij ook niet blij maakte met een vakantie of een reis, laat staan eentje langer dan een week.

Ik dacht dat dit bij mij paste, dat dit was zoals ik was, dat is niet erg, want functioneren in het dagelijks leven ging prima. En nu, na een heel aantal jaren, ben ik toch echt alleen weg, weg van al het vertrouwde, weg van de structuur, in het diepe gesprongen, uit mijn comfort zone. Of misschien wel in mijn nieuwe comfort zone…

Een aantal jaren terug had ik niet gedacht dat ik dit ooit zou doen. Of anders gezegd, dat ik er ooit van zou kunnen genieten. Het opbouwen van een geheel nieuw leven. Ik ben hier alleen naartoe gegaan, zonder vrienden, zonder familie. Ik ben in Zuid Afrika. Aan het plan kon het niet liggen, dat was helemaal doordacht. Alles geregeld. Niet zonder slag of stoot, maar, kamer was verhuurd, visum aanwezig, vlucht geboekt, woning en stage. Want, ‘a goal without a plan, is just a wish’. Een heel spannend doel, een doel met een plan zonder dat je weet wat dat doel je uiteindelijk gaat brengen. 

Een stap in het diepe, naar een ander land, alleen én je leven opnieuw opbouwen. Waar ik thuis de structuur had van studie en stages ga ik hier stagelopen en mag ik 100% mijn eigen tijd indelen. Als ik niet wil hoef ik tegen niemand te praten, de hele dag niet. Vraagt dat niet om somberheid, eenzaamheid en daarmee een terugval? Ik voel mij sterk, maar ben ik sterk genoeg? Kan ik dit avontuur aan?

Allemaal vragen die ik mijzelf zeker heb gesteld in de tijd dat ik dit ging regelen en ook nog toen ik in het vliegtuig zat. Gek genoeg, had ik het gevoel dat ik het lot moest laten beslissen. Het was bijna onmogelijk om hier te komen, de kans dat het niet zou lukken met studie en visum was groot. Ik dacht, ik ga ervoor! En als het niet lukt, dan is dat het lot en had ik niet moeten gaan. Het is gelukt. Maar had ik wel moeten gaan?

Ik weet dat ik hier veel ga leren, meemaken en doen, dat het voor de buitenwereld perfect lijkt, maar alleen dat dit perfecte plan ook een keerzijde heeft. Door alles wat ik afgelopen jaren heb geleerd ben ik heel bewust van wat ik voel en hoe ik met deze gevoelens omga. Toch werd ik overvallen door de eenzaamheid en tegenslagen die ik alleen moet oplossen. December was niet de gemakkelijkste maand uit mijn leven. Onhoudbare rugpijn, eenzaamheid en een tekenbeet. Ik was nog nooit naar een fysiotherapeut geweest, de dokter had ik ook in geen jaren niet gezien.

Hier, in dit vreemde land, had ik ze allebei in een korte tijd. En dat zonder vrienden, familie of andere sociale steun. Het was letterlijk een uitdaging om telkens weer opnieuw te zuchten, te weten dat de dag weer voorbij gaat en te hopen dat het morgen ietsjes beter zou zijn. Ik zou een moord doen voor het grijze weer in Nederland met familie en vrienden en zonder pijn in plaats van iedere dag de zon en een prachtige omgeving. Ik moest veel denken aan de adviezen die ik zelf geef op het forum en dit heeft geholpen. Toen ik middenin de eetstoornis had kon ik deze adviezen niet aannemen, nu kon ik mijn handvaten gebruiken.

Pas na een maand kon ik zeggen dat ik gewend was. Ik had nog niet veel mensen om mij heen maar ik had mijn plekje en kerst zonder familie overleefd. Op 31 december ’s ochtends ontmoette ik iemand anders die ook alleen zou zijn die avond. We hebben samen gegeten maar het was te gevaarlijk om te wachten tot 12 uur omdat we dan allebei niet meer naar huis toe konden. Om 23:59 ben ik gaan slapen en heb ik in mijn gedachten geluisterd naar het vuurwerk wat in Nederland afgestoken werd. Soms gaan dingen anders dan normaal, misschien wordt komend jaar ook wel anders dan normaal. Ik ben er klaar voor.

Ik ben uit mijn comfort zone gerukt, maar ik kan het. Ik kan het. Ik kan het! Dat een paar jaren geleden niet gedacht. Doe mij maar die verassing, die weekenddag en die eigen dagindeling. Het went snel! Dadelijk kan ik niet meer terug… Dit bevestigt voor mij nog steeds dat herstellen verder gaat dan alleen eten. Vroeger had ik deze behoefte aan structuur niet eens als probleem gezien, maar op dit moment ben ik blij dat ik dit probleem heb opgelost.

Nu lijkt het alsof ik alles los heb gelaten en los blijf laten maar dat is natuurlijk niet waar. Ik heb het aangedurfd om het diepe te springen. Om mijn eigen structuur van thuis achter te laten en een nieuwe te gaan opbouwen in een ander land, voor een korte tijd. Hier begin ik nu ook langzaam structuur te hebben in het werken en opstaan, eten en alles er omheen. Ik word alleen niet zenuwachtig als de ene dag iets anders is dan de andere dag. Ik ben gaan houden van de verschillen tussen de dagen en de verrassingen die dat met zich meebrengt. Ik ben vrij(er).

Durf jij uit je comfort zone te gaan?