Mam, ik ben hetero
"Mam, ik moet je iets vertellen.... Ik ben hetero". Deze zin klinkt gek in je oren en zal wellicht niemand zeggen. De meeste ouders of opvoeders gaan er namelijk al vanaf de geboorte vanuit dat de geaardheid van hun zoon of dochter hetero zal zijn. Verkondigen aan je ouders dat je hetero bent staat dan natuurlijk gek. Je vertelt toch ook niet tegen je ouders dat je een meisje of jongen bent? Maar wat nou als je twijfelt over je geaardheid of er al achter bent dat je geen hetero bent. Hoe is dat dan voor jezelf en hoe ga je ermee om?
Wil je dan liever je ‘geheim' (nog eventjes) voor jezelf houden of wil je gelijk open kaart spelen? Tegen wie wil je het vertellen en hoe pak je zoiets aan? Hoe zal jouw omgeving hierop reageren? Dit zijn maar enkele vragen die ook door mijn hoofd geschoten zijn toen ik erachter kwam dat ik lesbie ben.
Wanneer de meiden uit mijn klas op de middelbare school over 'hunks' aan het praten waren en zenuwachtig werden wanneer die ene knappe gozer langsliep, vroeg ik me stilletjes af: 'What is wrong with me?'. Ook tijdschriften, zoals de ‘Cosmopolitan', de ‘Hitkrant' en de 'Girlz' wekten de illusie dat je wel op een jongen moest vallen, want er stonden alsmaar verhalen en tips in om die ene hunk te scoren.
Ik voelde me eenzaam en heel erg in de war. Ik had het gevoel dat ik anders was. Was ik nou de enigste die deze gevoelens had en wat betekende dit dan? Ik wist alleen dat ik meiden altijd al leuk vond en wel vaker verliefd ben geworden op een juffrouw. Ik hield me voor dat dit kwam doordat ze aardig en lief was, een leuke kledingstijl had of een mooi figuur wat ik misschien ook wel wilde. Wellicht had ze iets bereikt wat ik misschien ook wel zou willen bereiken en had ik alleen diepe respect voor haar. Thuis ging het ook niet lekker, dus misschien had dit er ook nog mee te maken. Misschien hadden mannen me teleurgesteld in me leven, waardoor ik me nu meer aangetrokken voelde tot het andere geslacht. Op welke leeftijd kan je pas zeker weten wat je geaardheid is en moet je dan een relatie hebben gehad om er zeker van te zijn? Er kwamen alsmaar meer vragen bij en antwoorden vond ik nauwelijks. Deze onzekere periode, vol met vragen, heeft tot ongeveer mijn 18de geduurd.
Ik had eigenlijk gehoopt dat het maar een fase was in mijn leven en deze gevoelens weg zouden gaan. Ik had alles geprobeerd om gedachtes alsmaar te onderdrukken of te veranderen. Ik heb dikwijls tegen mezelf gezegd dat het niet hoorde, waardeloos was en dat ik vies was als ik deze gedachtes had. Ook mijn ouders die heel traditioneel denken zouden 'not amused' zijn en daardoor heb ik gehoopt, gebeden en gesmeekt dat ik op jongens wilde vallen, maar mijn gebeden werden niet gehoord.
In plaats daarvan werd ik helemaal hotel de botel van een meid. Ik was toen 18 jaar. Ik moest constant aan haar denken, zat aan mijn telefoon vastgekluisterd of ik niet een berichtje van haar kreeg en was aan het dagdromen. Ook wist ik niet meer wat ik moest zeggen, wanneer ik bij haar in de buurt was en ik voelde vlinders in mijn buik. Ik realiseerde me toen pas echt: Ik ben verliefd op een meid! Ik voelde me heel raar en verwikkeld in een tweestrijd van gedachtes: Aan de ene kant voelde ik me alsof ik de hele wereld aankon. Aan de andere kant wilde ik ook niet verliefd op haar zijn, want ze was een meid.
Betekende dit dan dat ik lesbie was?
Ik besefte me dat ik eerlijk wilde zijn tegenover mezelf, tegenover mijn gevoelens en ook naar andere mensen toe. Ik wilde niet meer extra te hoeven nadenken en te liegen wanneer het onderwerp ‘vriendjes' passeerde en herhaaldelijk werd gevraagd: ‘'Heb je al een vriendje?'. Ik had mezelf al lang genoeg voor de gek gehouden en besloot dat dit alleen kon veranderen, wanneer ik accepteerde dat ik deze gevoelens nou eenmaal had.
Op weg naar acceptatie
Bij het accepteren heeft mij heel erg geholpen om te beseffen dat ik er niets aan kon doen dat ik lesbie ben, omdat je immers zo wordt geboren. Zo heeft neurobioloog, Dick Swaab, namelijk aangetoond dat het in de hersenen al vastgelegd is of wij er uitzien als een man of vrouw en of we dat ook zo voelen. Daarnaast is ook je geaardheid volgens hem al vastgelegd in de baarmoeder. Wanneer je als meisje blootgesteld wordt aan hogere testosteronniveaus dan wat normaal wordt geacht in de baarmoeder heb je een grotere kans dat je bi-of homoseksueel bent. Bij jongens wordt de kans dat je homo bent groter wanneer je meerdere broers hebt. Ook stress van de moeder zou van invloed kunnen hebben op je geaardheid.
Ook al denken sommige mensen dat de ontwikkeling na de geboorte invloed heeft en je geaardheid een gekozen levensstijl zou kunnen zijn. Hier zijn helemaal geen bewijzen voor gevonden. Je geaardheid is dus geen keuze, maar het is wel een keuze hoe je ermee omgaat.
Wanneer je het dan voor jezelf geaccepteerd hebt, kan je besluiten om het te vertellen. Natuurlijk hoef je niet meteen je Facebook status aan te passen met 'geïnteresseerd in vrouwen/mannen', want misschien wil je alleen maar dat je dierbaren ervan af weten en dat is ook prima. Dat kan al een hele grote, dappere en moedige stap zijn! Ook wanneer je nog niet 100% zeker bent over je geaardheid kan het helpen om het toch te vertellen. Het kan helpend zijn, wanneer je ook gewoon jouw twijfels hierover aangeeft.
Er zijn vele manieren om het te vertellen, maar wat de beste manier is om het te vertellen, tegen wie en wanneer kan je alleen zelf het beste beslissen.
Tegen wie ?
Je kan ervoor kiezen om het tegen iedereen tegelijkertijd te vertellen, want dan hoef je het maar een keer te vertellen. Dat heeft ook zo zijn voordeel, maar ik kan me voorstellen dat het ook erg veel spanning met zich mee brengt. Je kan er ook voor kiezen om het eerst tegen je moeder, vader, zus, broer, oma of een goede vriendin te vertellen om het daarna dan eventueel samen verder te vertellen.
Wanneer?
Het juiste moment om het te vertellen zal misschien nooit komen, maar je zou wel wanneer het onderwerp ter sprake komt van vriendjes erop kunnen inhaken. Wanneer je niet wilt wachten tot zo'n moment zich aandient kan je ervoor kiezen om zelf het heft in eigen handen te nemen. Je kan random een datum prikken in je agenda en besluiten dat je het op die dag wilt vertellen, maar je kan ook tactisch een datum uitzoeken. Bijvoorbeeld wanneer je net de periodes van proefwerken gehad hebt of wanneer er een familiegelegenheid is.
Hoe te vertellen?
Je kan ervoor kiezen om het face-to-face te vertellen of te bellen. Maar ik kan me voorstellen dat dat moeilijk kan zijn. Je kan bang zijn dat er niet helemaal naar je geluisterd wordt en je niet alles meer kan en weet te zeggen wat je zou willen. Je kan ook nog op het laatste moment besluiten om terugkrabbelen, omdat je het niet meer durft te vertellen wanneer het moment suprême daar is. En dit is helemaal niet zo gek, want je mag het spannend vinden!
Wat je dan zou kunnen doen is om de woorden op papier te zetten middels een e-mail of een brief. Je zou hierin kunnen schrijven waarom je ervoor gekozen hebt om het via deze manier te laten weten, hoe jij je voelt en op welke reactie je graag hoopt en waarom. Dit kan veel duidelijkheid geven aan diegene die je woorden lezen. Het bijkomend voordeel is dat je er niet eens bij hoeft te zijn, wanneer het gelezen wordt als je dat niet prettig vindt.
Ook wanneer je wat creatiever bent zou je je creativiteit kunnen gebruiken. Zo kan je een gedicht erover maken of een schilderij beschilderen, waaruit blijkt wat je wilt vertellen.
Reacties?
Vaak lees ik dat wanneer iemand uit de kast komt, de omgeving het vermoeden al had. Ze kunnen dan reageren als : "Waarom vertel je het nu pas, we wisten het al lang joh!" Maar houd er rekening mee dat sommigen het vermoeden nog nooit hebben gehad en misschien niet meteen enthousiast zullen zijn. Ze zullen waarschijnlijk ook vragen hebben aan je, maar net zoals dat jij misschien aan het idee hebt moeten wennen, moeten hun dat misschien ook. Geef ze daar de ruimte dan ook voor.
Als mensen niet positief reageren is natuurlijk rot, maar onthoud dan dat jij je gelukkig moet voelen. Je kan eindelijk weer jezelf zijn en dat is heel veel waard. Ik ben er in ieder geval achter gekomen dat wanneer mensen echt om je geven, het voor die mensen niet uitmaakt of je homo, lesbi of biseksueel bent. Voor hun is het alleen belangrijk dat je gelukkig wordt of het nou met een man of met een vrouw is!
Weet jij wat je geaardheid is?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Mijn advies aan iedereen is dan ook om niet eenzaam 'in de kast' te blijven!
Ik ben bi :)
Ik loop helemaal vast met mezelf, nu een eetstoornis er ook nog bij. Heb besloten deze week op therapie een eerste stap te maken om het te gaan vertellen.
Brrrrrr wat is dat eng geen idee hoe ze gaan reageren.
Maar ik moet nu steeds mezelf in alle hoeken wringen in alle gesprekken en dat ben ik ook zat.
Ik stel het steeds uit omdat ik er zelf ook nog niet uit ben. Maar heb wel al een relatie gehad met een vrouw.
( komt dit door nare ervaringen met mannen of is het gewoon zo is mijn hoofdvraag)
Het heeft bij mij dus tot mijn 34e geduurd. 3 Serieuze relaties met mannen gehad, maar het gevoel van echt verliefd nooit gehad. Voelde me nooit op mijn gemak. En dat lag niet aan hun.
Had weleens stiekum een vrouw in mijn gedachten die ik wel meer dan leuk en aardig vond maar dacht er verder niet over na.
Uiteindelijk vond ik het een paar jaar gelden tijd om uit te gaan zoeken waar ik me prettig bij voel. Kwam in contact met lesbische vrouwen. Ben gaan stappen en voelde me heerlijk in die wereld van gay, les en bi. Maar de ware ben ik nog niet tegen gekomen.
Denk nu ook wel bij mezelf dat ik zowel van mannen als van vrouwen houd maar dat mijn gevoelens voor mannen niet zo intens zijn. Bij eerdere relaties met een vrouw ben ik pas echt gaan voelen wat liefde is.
Ik houd er niet van om in hokjes geplaatst te worden, pas zelf ook niet in één hokje. Of het moet een heel groot hok zijn zonder rek/tralies.
Leuk wel om te lezen dat hier meer vrouwen zijn die (ook) gevoelens hebben voor het eigen geslacht.
"It’s not about being homosexual or heterosexual, but about being a good human being."
zelf was ik 13 toeb ik verliefd werd op mijn beste vriendinnetje. Later zij ook op mij.
ik durfde in eerste instantie niks te vertellen, maar toen mijn moeder zag dat er wat aan de hand was zei ze dat als ik het niet wilde vertellen ik okk een brief kon schrijven. Dat dus gedaan. Mijn ouders en de rest van de omgeving vind het allemaal prima en heb nog nooit een negatieve reactie gehad!
belangrijkste is om het eerst zelf te acccepteren!!