Liefde en borderline
Als het gaat om liefde en relaties, wordt weleens gezegd dat je mannen en vrouwen met borderline beter kunt vermijden. De hevige stemmingswisselingen zouden ervoor kunnen zorgen dat je nooit weet waar je aan toe bent en je moet elke dag maar weer afwachten hoe de pet staat. Deels klopt dit misschien ook wel. Als je een relatie hebt of aan het daten bent met iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis, dan is dat ook niet zo makkelijk maar dat is borderline sowieso niet. Dat is echter niet een reden om het uit de weg te gaan. Als je je bewust bent van bepaalde valkuilen, dan kun je hier immers ook goed mee omgaan.
In de jaren dat het nog niet zo goed met mij ging en ik nog totaal geen inzicht had in mijn problemen, vond ik het heel lastig om relaties aan te gaan. Ik was vaak bang niet leuk gevonden te worden en was altijd bang dat mensen slechte bedoelingen met mij hadden. Ik was bang gekwetst te worden en wilde niemand in mijn leven toelaten. Dit zorgde ervoor dat ik al mijn contacten, zowel vriendschappelijk als binnen mijn familie en als met jongens erg oppervlakkig hield. Zolang mensen niet dichtbij kwamen, konden ze mij immers ook geen pijn doen.
Dit zorgde er echter voor dat ik me op veel gebieden eenzaam voelde. Ik had genoeg mensen om me heen maar ik had met weinig mensen écht contact, terwijl ik daar diep van binnen natuurlijk wel behoefte aan had. Ik wist niet hoe relaties werkte en misschien weet ik dat nog steeds niet zo goed. Als ik met een vriendin ging stappen in Utrecht en zij zei dat we ''achter de jongens aan gingen'', dan dronk ik binnen korte tijd zoveel dat ik niet eens meer rechtop kon lopen, simpelweg omdat ik me anders geen houding wist te geven. Ik wist niet waar ik met een jongen over moest praten en wat ik dan moest doen. Ik dacht heel ingewikkeld na over alles en belandde hierdoor in extremen.
Na een praatje snapte ik bijvoorbeeld niet waarom een jongen even verderop ineens met een ander meisje stond te praten. Wij hadden immers net gepraat dus ‘'wij'' waren nu een ding, dacht ik. Ik begreep totaal niet dat je ook gewoon met iemand kunt praten zonder verdere gevolgen. Ik werd direct jaloers en boos, voelde me afgewezen, ging nog meer drinken en zocht bevestiging bij andere jongens. Met hen maakte ik hetzelfde praatje en ging ik mee naar huis terwijl ik dat normaal gesproken nooit zou doen.
Op die momenten kreeg ik heel even de bevestiging dat mensen mij leuk vonden en dat voelde goed, maar de volgende dag voelde ik me natuurlijk hartstikke slecht als ik me eindelijk realiseerde hoe oppervlakkig het was en er niet meer in zat. Hoewel dat ergens was wat ik wilde, wilde ik dat toch ook weer niet en dat besef deed pijn. Ergens wilde ik net als een van mijn beste vriendinnen een fijne relatie met iemand waarbij ik helemaal me zelf zou kunnen zijn maar het idee dat ik dan aan iemand ‘'vast'' zou zitten, gaf me ook een ontzettend benauwd gevoel.
Deze fase heeft best een tijdje geduurd en na wat nare ervaringen wilde ik niets meer van mannen weten. Uiteindelijk kwam ik na een aantal jaar in rustiger vaarwater en probeerde ik het online daten. In het begin leek dit best goed te gaan maar na een aantal afspraakjes merkte ik dat ik opnieuw het gevoel had dat ik ergens aan vast zat. Dit gaf me een heel beklemmend en angstig gevoel waardoor ook dit voor dat moment niet werkte.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en woon ik op mezelf in leuk huis. Liefde en relaties is nog steeds een lastig onderwerp. Soms denk ik dat ik mezelf prima red, alleen, maar er zijn ook genoeg momenten dat ik behoefte heb aan iemand die naast me staat en waar ik op terug kan vallen. Wat betreft het stukje borderline denk ik dat ik het prima zou kunnen. Ik ben me er nu bijvoorbeeld goed van bewust dat ik onschuldige dingen heel serieus kan nemen en heb fijne vriendinnen die me hierbij helpen te relativeren. Ook leerde ik in therapie hoe belangrijk het is om te praten over wat er in je omgaat, ook als je denkt dat je gedachten nergens op slaan of stom zijn. Als je niet deelt wat er in je omgaat dan kan de ander je ook niet begrijpen en in een relatie is dat juist heel belangrijk.
Ik heb dan ook geen standaard rijtje met tips voor hoe je een relatie moet aangaan als je borderline hebt of misschien wat trekjes hiervan vertoont. De meeste tips komen namelijk allemaal neer op hetzelfde en dat is praten. Houd niet alles voor jezelf, krop je woede en angsten niet op maar blijf je uiten. Verder kan het ook heel prettig zijn om over je relatie te praten met iemand die je vertrouwt, bijvoorbeeld een goede vriendin, zus of misschien je therapeut. Deze mensen hebben hier vaak weer een andere kijk op en kunnen je helpen dingen te relativeren als je bijvoorbeeld boos bent. Hiermee voorkom je dat je enkel van jouw standpunt heel erg boos reageert zonder je te verplaatsen in de ander.
Borderline en liefde kunnen prima samengaan, het kan soms gewoon even duren voordat je hierin de juiste weg hebt gevonden.
♥
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik vind deze blog fijn omdat er zoveel (voor) oordelen bestaan over borderline.. En ook is het zo dat het bij sommige mensen echt kan zakken na verloop van tijd.
Juisy omdat ze bewust aan de slag gaan met hun gedachten gang. Ik vind mensen met borderline vaak wel heel intrigerend en puur.
Het is niet altijd even makkelijk, maar je weet wel wat je aan elkaar hebt.
Wij zeggen altijd maar "borderline breekt zo lekker de week!"
Mijn vriend en ik hebben beiden borderline. Wij hebben elkaar leren kennen in opname. Nu, 2 jaar later is hij vrij stabiel, ik labiel. Het enige wat ik lan zeggen is dat het wel al 2 mooie, maar intense jaren zijn geweest
Het is wel moeilijk soms om als niet borderliner te weten hoe je moet reageren op bepaalde situaties.
Bvb als ze zegt: "Ik wil wat ruimte."
Is dit dan echt zo? Of wilt ze me graag in de buurt...
Maar zoals ik altijd zeg: "Al doende leert men..." :)
Ik heb gelezen dat BLers weldegelijk van iemand kunnen houden, sterker nog, zij houden van iemand met een veel grotere intensiteit. Daar staat tegenover dat ze je ook met een veel grotere intensiteit kunnen kwetsen/vernederen.
Dus ja, ook ik sta op het moment of af te haken, mezelf over te geven en de liefde van mijn leven vaarwel te zeggen. Immens jammer maar borderline is de bloedzuiger die het lichaam, de ziel en het hart van de partner aantast en telkens weer onverbiddelijk blijft toeslaan. En hem/haar uiteindelijk doodt.
Ik was zo duidelijk van te voren zelfs aangegeven wie ik was geen relatie wilde och sterke beer zou dat wel lukken hij kon toch met iedereen omgaan nou de discussies waarvan ik zei reageer niet op mij dan is het zo over ging hij er op in met beter weten zus moet je zo moet je ik kan je vertellen als ik mijzelf kon veranderen dan nu meteen maar helaas t zal een levenlang tot de dood mij scheid er zijn.
En ook wij bordeliners en welke stoornis we hebben willen graag leven geaccepteerd worden zeg niet dat alles goed is wat wij doem zeker niet maar wij kunnen het niet helpen en er ligt heel veel in het leven im ons heen hoe anderen ons afwijzen negeren behandelen.
Och ja ook ik sta nog aan begin van wat ik hier lees slopende jaren van therapie maar ook daar luisyeren ze niet ik heb meer last van negatief zelfbeeld en perfectionisme dam bordeline maar je krijgt een kaartje de kinderen worden van je afgenomen en nu ik 52 ben bijna denk ik die paar jaar ik heb geen dromen meer voor de toekomst die verhaan je wel als ze alleen maar kinderen redden en ouders laten stikken en afdoen je bent niet goed door zus zo dit dat ik vraag me af wie gestoorder is ik of hulpverleners hahaha
Bordeline wordt gevoed door trauma s daar zijn hulpverleners zeker schuldig aan hoe ik moest gaan leven.
Omdat ze altijd in mijn hart gebleven is
vond ik haar terug
Nu na 30 jaar begrijp ik wat ik toen niet wist
Zij heeft het mij nu verteld
Nu weet ik waarom het toen niet meer ging en ons sloopte
Ze heeft bordeline en lijd eraan
Zij wist het toen zelf ook niet , dus zijn wij beiden gevlucht ,ondanks de exstreme liefde die wij voor elkaar voelde
Wij waren jong en hadden nog nooit van borderline gehoord
Daar denk je niet aan als je jong bent
Gelukkig weten wij nu beter
Ik loop er niet meer voor weg en hou nog steeds en meer van haar
Moet alleen wel zorgen dat ik geen medelijden ervaar en in balans blijf Met borderline valt te leven , ook samen !
Als vriend van een mens met bordeline
Is medelijden het laatste wat je nodig zult hebben , om er te zijn
Luisteren met al je zintuigen en niet oordelen
is de grootste Steun die je kunt bieden
Beter weten
Kun je beter vergeten !
Jammer om in de reactie's toch ook weer stigma over borderline te merken. Lijkt me lastig voor de blog schrijver. Het is een zoektocht. Mensen die borderline hebben (hou asjeblieft op met zeggen dat mensen borderline zijn) vinden het heel moeilijk om hun emoties in 'normale' properties te voelen en te laten zien. Wanneer iemand niet weet wat er gaande is (nog geen diagnose heeft) wordt dit alleen maar lastiger. Mensen met de diagnose borderline zijn zeer zeker in staat om liefde te geven en wanneer ze dit terug krijgen omdat je hen als volledig persoon liefhebt zal hen dit ontzettend dankbaar maken. Bedenk wel dat wanneer je dit geeft afwijzing voor hen ook ontzettend hard en pijnlijk binnen kan komen en ze daardoor erg emotioneel kunnen reageren. Blijf in gesprek. Wees duidelijk. Geef je grenzen aan. En asjeblieft accepteer een persoon met borderline als volledig mens. Voor mij zijn deze zaken erg belangrijk, en ja dan nog kan ik uit de bocht vliegen en dat hoeft niemand met wie ik contact heb te accepteren, ze mogen boos op mij zijn. Zolang ze me weer terug brengen naar een gesprek en laten merken dat ik als persoon nog ok ben zal ik er van leren en het een volgende keer anders proberen te doen.
Sta nu op de wachtlijst voor therapie en twijfel over medicatie. Vind het zo moeilijk om andere mensen gelukkig te zien zijn in de liefde. Het lijkt zo vanzelf te gaan bij hun.
2 maanden gedate met een erg leuke man maar hem moeten laten gaan omdat ik door de overspoeling van emoties niet meer kan functioneren. Nu maar weer terug in standje doorgaan.