Momenteel heerst er totale chaos in mijn hoofd, ben ik in paniek, en is de angst enorm hoog. De hele dag door is er oorlog in mijn kop. Elke minuut van de dag wordt ik verrot gescholden door mijn eetstoornis! Ik ben boos op mijzelf, walg van mijzelf, vind mijzelf vies, vet, dik en lelijk. Ik kan niet met mijzelf leven. Ik heb een haat aan mijzelf en aan mijn lichaam. Van mijn eetstoornis moet ik kapot. Ik ben bezig om mijzelf af te beulen. Mijn lichaam moe te maken.Ik gun mijzelf weinig energie. Ik eis van mijzelf dat ik minder weeg. Minder besta. Minder leef.
‘Gaat het uiteindelijk nou over het eten?’ Nee. Dat weet ik ook wel. Het gaat om die verrekte controle. Het gaat over het klein willen blijven. Het gaat erom te bang te zijn voor de toekomst. Te bang te zijn om te falen in het leven en het dus liever uit de weg te gaan. Het gaat over haat. Haat aan jezelf. Aan je leven. Het gaat over pijn. Teveel pijn om aan te kunnen zonder dat je kunt vluchten in je eigen controlegedrag. Het gaat over eenzaamheid. Eenzaamheid die teveel pijn doet. Eenzaamheid die steekt en steekt en steekt.
Het gaat over gemis. Gemis van vorige therapeuten. Het gaat over angst. Veelte veel angst, veel te veel beren op de weg, te grote bergen voor je voeten om te beklimmen en om stapjes vooruit te kunnen zetten. Dit resulteert weer in wanhoop en moedeloosheid. Het gaat over klaar zijn met het leven. De wens hebben om weg te rennen, te vluchten, te verdwijnen. Niks te hoeven, niks te voelen, niks te denken. Gewoon weg zijn, zonder dood te zijn. Geen zwartheid om je heen. Geen pijn. Geen verdriet. Geen angst. Gewoon niks.
‘Hoe dan?’ Dat is wat als een constante gedachte rondcirkelt in mijn hoofd. ‘Hoe nu verder?’ ‘Hoe elke dag overleven?’ Doorgaan. In leven blijven. Elke dag vechten. Knokken. Sterk blijven. Mijn gezonde gedachten zo hard mogelijk laten spreken. Geduld hebben. Doorbijten. Hoop houden. Positief blijven. Je laten helpen. Hulp toestaan. Je open stellen. Eerlijk blijven. Niet in je somberheid blijven hangen. Medicatie slikken. Het verdragen. Ik weet het …. Ik weet het allemaal …’Maar hoe lang nog? Weet iemand dat ook?’ Want ik begin op te raken. Stuk te gaan. Mijn masker begint af te brokkelen. Los te laten. Hij wordt te zwaar om te dragen.
Het meisje die altijd lief lacht, die altijd behulpzaam is, die zich altijd vriendelijk gedraagt, is stuk aan het gaan. Slapen lukt nauwelijks meer. Het piekeren gaat door en de angst is voelbaar wanneer ik alleen met mijn gedachten in het donker lig. Ik voel een koude stroom van angst als een zware deken over mijn lichaam, en wordt elke ochtend badend in het zweet wakker.
Ik weet dat er geen magische oplossing bestaat. Geen wonderpil. Geen toverstaf. Geen uitgestippeld plan die hulpverleners mij kunnen geven. Ik weet dat ik niet hun hand kan vasthouden en zij mij kunnen begeleiden de grote wereld in. Ik weet dat anderen alleen aan mij kunnen vragen om door te zetten en hoop te blijven houden. Ik weet dat ik uiteindelijk zelf de strijd aan moet gaan. Ik ben de enige die verandering kan bewerkstelligen. Dat is precies hetgeen mij zo bang maakt. Ik doe mijn best. ‘Doe jij met mij mee? Samen staan we sterk!’
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie