Ik vond dat ik beter kon leren loslaten, dus deze vakantie ging ik heel bewust die uitdaging aan. Alles waar ik tegenaan liep mocht ik één moment bij stilstaan, niet langer. Want ik merk dat veel kleine dingetjes die ik niet los kan laten, gedurende de dag toch heel zwaar kunnen gaan wegen. Zwaarder dan nodig. En ik ben de enige die mezelf daarin kan helpen.

Dus ik trek mijn bikini aan en ben echt meer dan klaar voor dagje op het water. De koeltas vol lekkers staat al klaar en ik pak wat laatste spulletjes voor in de boot en ja hoor; ik zie ineens een rode vlek op mijn witte bikini. Hij is niet groot, moet ik toegeven, maar wel goed te zien. "Zie jij een vlek als je zo snel kijkt?", vraag ik aan mijn vriend. Die meteen weet dat geen enkel antwoord nu goed is. 'Geen vlek' is niet geloofwaardig, 'wel een vlek' is al helemaal stront aan de knikker. Hij zag de vlek en ik zat flink te balen. We wilden de deur uit, ik heb geen andere bikini mee en ik kan dit voor mijn gevoel helemaal niet oplossen. Dat laatste gaf mij altijd zo veel stress en onrust; iets niet kunnen oplossen of wegmaken. Ermee moeten blijven zitten, zo onbevredigend. Maar juist in dat stuk, in de niet-oplossing, probeer ik nu mijn oplossing te vinden.

Geen oplossing, wel verlossing

Want ik kan niet het oplossen. Geen oplossing dus, maar misschien wel een verlossing. Ik kan er niets mee, dus het enige wat ik kan doen is het loslaten. Als ik het kon oplossen had ik dat gedaan, maar nu dat niet kan is dit eigenlijk het hoogst haalbare. Misschien niet de ideale situatie, die vlek op mijn bikinibroek, maar hoe erg is het nu eigenlijk? Mijn dag heeft niet ineens minder mogelijkheden door deze vlek, dus hoe ondraaglijk is het eigenlijk? En waarom vind ik het zo moeilijk om mezelf toe te staan verder te gaan met mijn dag alsof er niets gebeurd is? De verlossing zit hem denk ik in het accepteren van de gebeurtenis en jezelf daarna niets kwalijk nemen. Gewoon doorgaan met je dag. Omdat je jezelf anders een dag en veel leuke momenten ontneemt, door iets wat morgen weer heel klein kan zijn.

De vlekken van het leven

Die vlek staat natuurlijk niet op zichzelf. In mijn dagelijks leven zijn er steeds heel veel grote en kleine spreekwoordelijke vlekken die ik niet meteen weg kan poetsen. Alles in mij schreeuwt dat ik niet wil doorlopen met deze vlek. Maar het moet, dus moet ik beter leren loslaten. Voor mijn eigen bestwil. Het zijn namelijk niet die vlekken die de rest van mijn dag onmogelijk maken, het is de onrust die ik erover heb. Het zijn de scenario’s in mijn hoofd die ik blijf afspelen - over hoe ontzettend anders ik alles had moeten doen om die vlek te voorkomen - die mijn dag vreselijk kunnen maken. Ik had het anders moeten doen en ik ben niet in staat de accepteren dat ik een fout heb gemaakt, of dat het leven soms gewoon anders loopt. Er is niemand die de vlekken ziet. Er is niets wat vandaag niet - of minder goed - kan, maar toch zorg ik er zelf voor dat de dag anders is. Verpest, eigenlijk. Terwijl de momenten die ik me voor had genomen - op de boot in bikini met een broodje brie - nog precies hetzelfde kunnen zijn. Als ik mezelf maar toesta het los te mogen laten.

Gewenning

Dat verpeste gevoel is ook iets wat went, denk ik nu. Die reactie op de vlek is bijna een gewoonte. Er gebeurt iets en ik baal ongelofelijk van mezelf, terwijl ik het later ook best kan relativeren. Die reactie op de vlek is iets dat een beetje in mijn systeem is gaan zitten. Het is het eerste dat ik denk en wat ik uit. Dat ik volledig voel door mijn hele lichaam. Alles baalt, alles vind mezelf stom en laat alles eigenlijk maar. Ik diskwalificeer mezelf, om een kleine vlek. Niet dat het altijd een enorm groot drama is, maar het kan - terwijl ik op die boot zit - wel echt in mijn achterhoofd blijven spelen en invloed hebben op mijn stemming. Wat ook weer andere dominosteentjes om kan laten vallen gedurende die dag. Want misschien gaat er nog wel eens wat mis, weet jij veel?

En ik gun mezelf, en jou ook, dat je ook na het maken van honderd vlekken, toch helemaal vrij in die bikini op een boot kunt zitten. Dat je vrij kunt zijn van oordelen en van onrust, omdat vlekken bij het leven horen en niet alles op te lossen is. Die eerste reactie kan heel heftig zijn voor jezelf, maar realiseer je dat dat soms ook is hoe je gewend bent te reageren. Als een spier die door herhaling heel erg sterk is geworden, maar die je, als je wilt, ook weer iets anders aan kunt leren.

Dat aanleren kost tijd en heel veel oefening. "Oke, geeft niets dat je die vlek ziet!", roep ik net te hard en ongeloofwaardig terug naar mijn vriend. "Ik ga gewoon een leuke dag hebben!" En vervolgens probeer ik dat.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.