Een aantal jaren terug vroeg een vriendinnetje van de kunstacademie of ze een portret van me mocht schieten. Dit was voor een fotografieproject waar ze mee bezig was. Ik vond het prima. Ik dacht dat ze gewoon wat foto's van mensen nodig had en heb het nooit zo'n probleem gevonden om op de foto te gaan. Pas na het maken van de foto's vroeg ik met wat voor project ze eigenlijk bezig was. "Ik maak foto's van mensen naar wie ik opkijk." Vertelde ze. Ik was met stomheid geslagen... Wat zei ze nou?

Ze vertelde over haar project. Ze was bezig met het schieten van portretten van mensen waar ze meer op zou willen lijken, mensen waar ze naar opkeek. Deze portretten zou ze vervolgens in een performance over haar eigen gezicht heen projecteren. Een super mooi en goed idee, maar ik voelde me een beetje ongemakkelijk bij het feit dat ze mij had gekozen. Zij was juist iemand waar ik naar op keek. Altijd bezig, altijd energie, altijd van die goede, creatieve ideeën. Dit, terwijl ik ondertussen mijn studie maar half deed en mijn sociale leven op een laag pitje had staan, omdat ik nog zo met m'n eetstoornis zat. Leek ik juist maar wat meer op haar.

Na het maken van de foto's bezochten we samen een expositie en dronken we een kopje koffie. Ik kon het niet laten om toch maar te vragen waarom ze onder andere mij had gekozen voor dit project. Kijkt ze dan echt naar me op? Ze vertelde me dat ze mijn kunst juist erg mooi vond, al was ik er zelf nooit echt tevreden over. Ze vond het bewonderingswaardig hoe ik ondanks alles altijd vrolijk was en door bleef vechten. Ze vond me een mooi en leuk karakter hebben en omschreef mij als iemand die altijd dicht bij haarzelf bleef.

Op dit moment zou ik dat ook wel in mezelf kunnen zien. Al weet ik dat ik ook niet helemaal perfect ben. Ik heb best wel eigenschappen waar ik trots op ben. Ik weet wat mijn krachten zijn. Ik kan begrijpen dat iedereen wel naar iemand opkijkt, omdat je altijd op een andere manier naar iemand anders zal kijken dan de manier waarop je naar jezelf kijkt. Ik bewonder ook mensen, waarvan ik weet dat ze niet perfect zijn. Waarvan ik weet dat ze ook stomme of irritante kanten hebben. Waarvan ik weet dat ze ook dingen moeilijk vinden. Zoals ik iemand bewonder zou iemand mij ook heus wel kunnen bewonderen, al ben ik niet perfect. Nu weet ik dat allemaal wel te relativeren, maar toen veroorzaakte het een hoop verwarring.

Onderzoek heeft aangetoond dat we vrij slecht kunnen inschatten wat anderen van ons denken. We denken al snel dat iemand ons niet aardig vindt of dat je iets heel stoms hebt gedaan in een ander z'n ogen. In dit onderzoek moesten deelnemers een vragenlijst invullen over hun persoonlijkheid. Vervolgens moesten vrienden en familie diezelfde vragenlijst over de deelnemer invullen en wat bleek? Er zaten behoorlijk wat verschillen in de manier waarop de deelnemer naar zichzelf en de manier waarop hun omgeving naar de deelnemer keek. Dit verbaast me ergens helemaal niet. Ik heb vaak genoeg gedachten voor andere mensen ingevuld, die wanneer ik er naar vroeg helemaal niet bleken te kloppen.

Waarschijnlijk zal ik dat nu ook nog wel een beetje doen, maar het zit me niet zo dwars. Vroeger had ik heel erg de neiging om oordelen over mezelf voor andere mensen in te vullen. Dit deed ik meestal op een negatieve manier. Ik vulde alles in wat mensen stom of niet goed genoeg aan mij konden vinden, omdat ik het immers ook stom aan mezelf vond of omdat ik gewoon erg onzeker was. Mijn focus lag totaal op die negatieve dingen en ik had geen oog meer voor wat wel goed aan mij was. Met therapie heb ik geleerd dat je dit ook bij iemand na kan vragen wanneer je er echt mee zit. 9 van de 10 keer zat ik er dan compleet naast met mijn gedachten. Wanneer ik er niet naast zat bracht mijn vraag juist ruimte voor gesprek, dus al met al was het sowieso goed om het te vragen. Dat was spannend, maar het heeft me uiteindelijk veel zelfvertrouwen opgeleverd. 

Nu ga je natuurlijk niet bij elk dingetje aan iemand vragen of je wel leuk of goed of slim genoeg bent. Dat begrijp ik ook wel. Nu doe ik het ook niet meer, tenzij er echt iets groters speelt waar ik onzeker over ben. Toch heeft het me wel geholpen om een beetje vertrouwen in mezelf te krijgen. Een groot deel van die overtuigingen moet uiteindelijk ook van jezelf komen. Je bent echt goed genoeg, leuk genoeg, slim genoeg, mooi genoeg, noem het maar op. Natuurlijk zijn we niet allemaal perfect maar, om even terug te komen op waar ik mee begon, we hebben allemaal eigenschappen waar iemand tegenop zou kunnen kijken. Ja, ook ik, ja, ook jij. We hebben allemaal onze talenten. Allemaal onze krachten. Allemaal mooie karaktereigenschappen. 

Ook hier op het forum, op instagram en in de chat zie ik veel mensen met eigenschappen voorbij komen waar ik enorm naar op kan kijken. De dingen die jullie in het dagelijks leven ondernemen, de grapjes die gemaakt worden, hoe jullie elkaar ook steunen en interesse tonen in elkaars leven. Gedichten die geschreven worden, tekeningen die jullie laten zien, de prachtige blogs die ingestuurd worden. Ik zie jullie elke dag opnieuw kiezen voor het leven, al is die eetstoornis nog zo zwaar. Ik zie jullie vechten, ik zie jullie kracht. Ik zie jullie opstaan na een tegenslag. Ik zie jullie leuke dingen ondernemen, doelen behalen, prestaties neerzetten waar je alleen maar super trots op kan zijn en ik zal heus niet de enige zijn dit dit vindt. Zoals jij naar mensen opkijkt, kijken mensen ook naar jou op. Ik bewonder jullie in ieder geval enorm.

♥ Liefs,
Irene

Fotografie door Vanessa Porter