Door omstandigheden kunnen wij al jong een laag zelfbeeld oplopen. Dit lage zelfbeeld kan leiden tot een eetstoornis. Immers, het gevoel dat je er niet mag zijn doet pijn en je wilt getroost worden. Je verlangt naar een arm om je heen. Als die arm er niet is zoek je compensatie. Toen ik veertien was verlangde ik naar die arm, maar kreeg ik die niet. Van binnen ontstond een groot diep gat van eenzaamheid en verlatenheid. Ik raakte verward en radeloos. Ook schaamde ik mij voor dit verlangen naar warmte en liefde. 

Op een dag ontdekte ik dat eten me een gevoel van troost kon geven. Met die troost kon ik goed leven. Ik keek trots om mij heen en dacht: ik heb niemand nodig, ik red mij wel. Ik ging niet langer op zoek naar een liefdevolle arm, begrip of liefde. Ik had de oplossing gevonden in het eten. Niemand mocht het weten. Het geheim kreeg een eigen plekje in mijn leven. Ik kon me goed staande houden en was trots op mijn onafhankelijkheid. Wat ik niet wist, was dat ik binnen een korte tijd afhankelijk zou worden van eten. Het ging van kwaad tot erger. Iedere dag had ik eetbuien nodig om de nare gevoelens te troosten. Mijn diepste verlangen naar liefde, aandacht en begrip werd door het eten gemaskeerd. Maar hierdoor verlengde ik mijn lijden.

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier

bron foto

Vele jaren later raakte ik verstrikt in mijn eetstoornis. Hoe kwam ik daar nog uit? In een tijdschrift las ik dat een eetstoornis je kon helpen jezelf te temperen. Ook las ik dat je professionele hulp in kon roepen. In boeken en tijdschriften werden veel oplossingen en mogelijkheden aangereikt. Na het lezen van al die boeken dacht ik: bij mij lukt niets, ik zit er al te diep in. Te lang heb ik mij door het eten laten verleiden.

Op een dag vertelde ik de pastor mijn verhaal. Hij luisterde aandachtig en ik merkte dat het de eerste keer was dat ik mijn diep weggeschoven geheim aan iemand toevertrouwde. Hij vond het niet vreemd dat de eetstoornis mijn leven was binnengeslopen. Het is een complex probleem, vond hij. En hij waarschuwde mij voor een snelle oplossing. "Omhels je eetstoornis en praat ermee. Het is niet alleen je vijand, het is ook je vriend." Hij adviseerde mij om me te verbinden met mensen die mij accepteren met alles wat bij me hoort, ook de eetstoornis. Hij zei ook: "Als je de drang voelt om niet te eten of om je te overeten dan doe je dat omdat je pijn voelt. Praat over je pijn."

Het bleek een wijze raad te zijn. Ik pakte zijn wijsheid op en begon met veel moeite te praten over mijn pijn en mijn verdriet. Wat schrok ik van mezelf. Wat was ik altijd een eenzaam meisje geweest. Wat was ik een verlaten en verdrietige puber geweest. Het luchtte me op om over mijn verdriet te praten. Ik zag mezelf zitten: huilend, helemaal alleen, zittend op een steen.

Ik was niet eenzaam geboren, maar door het leven was ik afwijzend gaan denken naar mezelf toe. Ik ontdekte dat ik vreemde en negatieve gedachten over mezelf had. Daar moest ik mee stoppen. Ik ging twee dingen leren accepteren: mijn verdriet en eenzaamheid en de complimentjes die ik kreeg. Niet veel later ontdekte ik een paar mooie talenten van mezelf. Deze dingen leerden mij anders naar mezelf te kijken. Ook probeerde ik om te stoppen met vergelijken. Waarom zouden anderen altijd beter zijn dan ik? "Kijk in de spiegel hoe mooi je bent", zei iemand. Eerst was dat moeilijk, maar langzaam vond ik mezelf de moeite waard. Ik begon trots op mezelf te worden en het wonder geschiedde: mijn lage zelfbeeld verdween en ook de gerichtheid op het eten werd steeds minder.

Het zou nog lang duren voordat ik van mijn eetstoornis was bevrijd, maar ik zat op de goede weg. Deze weg opende het zicht op de liefde en ik werd steeds aardiger voor mezelf.

♥