De eerste keer systeemtherapie herinner me ik nog als de dag van gisteren. Mijn vader, moeder en broertje gingen met mij mee naar een psycholoog om te praten over mijn eetstoornis. Op deze manier zouden zij meer inzicht krijgen in hoe het met mij ging en hoe ze mij het beste konden helpen. Ouders, broers, zussen en goede vrienden kunnen een belangrijke rol spelen bij het herstellen van een eetstoornis. Maar wat nou als niet iedereen je kan helpen?

Mijn broertje gaf al snel aan niet meer mee te willen naar systeemtherapie. Ik vond dat wel logisch, want wat had hij er nou mee te maken? Nu kan ik me goed voorstellen dat broers en zussen een belangrijke rol zouden kunnen spelen, maar zowel ik als mijn broertje waren op dat moment flink aan het puberen. Of het beter voor mij of misschien zelfs voor hem was geweest om wel te gaan, durf ik niet te zeggen. Ik vind het soms nog steeds wel lastig hoe erg ik op de voorgrond trad met mijn problemen en voelde me onwijs schuldig dat hij zo naar de achtergrond leek te verdwijnen. Het is gegaan zoals het is gegaan en ik begrijp en respecteer zijn keuze daarin. Wie weet was het ook gewoon wel prima.

Mijn moeder heeft zelf ook ervaring met eetstoornissen, dit maakte het voor mij makkelijker om met haar te praten. Ik had het gevoel dat ze mij wel begreep, al kon de stem van mijn eetstoornis soms fel tegen haar goedbedoelde acties in gaan. Ik heb me onwijs lastig gedragen, maar ik hoop dat ze weet dat ik haar hulp en voornamelijk haar begrip altijd onwijs heb gewaardeerd. Dit was heel anders met mijn vader. Natuurlijk had hij niet anders dan de beste bedoelingen met me, maar hij had geen idee van wat een eetstoornis precies inhield. Het was onbegrijpelijk voor hem en daarom vond hij het soms ook lastig om te zien wat ik nodig had.

Ook sommige van mijn vrienden waren op de hoogte van mijn eetstoornis. Het is niet zo dat zij er net zo intensief mee bezig waren als mijn ouders. Ik was immers niet hun kind en ze hadden ook nog een eigen leven. Dat is logisch en begreep ik ook wel. Af en toe vroegen ze hoe het met me ging en als er iets was, kon ik altijd bij ze terecht. Toch kon het soms best frustrerend zijn. Mijn vrienden konden onverhoopt nog best weleens iets zeggen wat me triggerde. Soms zeiden ze net de verkeerde dingen of stonden ze er per ongeluk even niet bij stil dat ik iets lastig zou kunnen vinden.

Na een lange tijd van miscommunicaties en slecht uitgepakte goede bedoelingen ben ik gaan inzien dat support van twee kanten komt. Ik kon echt onwijs driftig worden als de dingen niet liepen zoals ik het voor ogen had of als iemand het naar mijn idee verkeerd aanpakte. Hierdoor liepen mensen soms op eieren en durfden ze geen stap te zetten. Dit zorgde voor erg gespannen en ongemakkelijke situaties. Zoals ik niet van mezelf kon verwachten dat ik perfect was, moest ik ook niet van de mensen in mijn omgeving verwachten dat ze perfect waren. Het was niet slechts hun taak om mij te helpen, ik moest hen ook helpen.

Ik merkte hoe belangrijk het was om aan te geven wat ik nodig had en aan te geven dat ik soms vanuit mijn eetstoornis sprak en soms vanuit mijzelf. Het was heel lastig hier eerlijk en open in te zijn, omdat het me juist ook kwetsbaar maakte. Maar zonder die kwetsbaarheid leek het me ook niet te lukken. Kwetsbaar zijn klonk in mijn oren als iets negatiefs, maar heeft juist ook heel veel voordelen. Het zorgt ervoor dat je elkaar beter begrijpt en meer begrip kan tonen. Ontdekken dat er ruimte was voor mijn kwetsbaarheid zorgde voor een sterkere band met mijn omgeving en meer vertrouwen onderling.

Doordat ik beter aan kon geven wat ik nodig had, kon mijn omgeving dat makkelijker aan mij geven. We konden op een rustige, volwassen manier met elkaar praten over welke dingen mij wel en niet hielpen, maar ook andersom. Wat kon ik doen om het voor hen makkelijker te maken? Hoe kon ik me behulpzamer opstellen? Niet alleen ik mag kwetsbaar zijn, mijn omgeving mag dat ook en daar moest ik mee leren dealen. We zijn allemaal gewoon maar mensen, we doen allemaal ons best en het is belangrijk om niet over elkaars grenzen heen te gaan.

Dit besef was belangrijk voor me. Het heeft me geholpen om te realiseren dat iemand ook iets anders aan z'n hoofd kan hebben en daarom even niet in staat is om mij te helpen. Waar ik dat eerst nog heel persoonlijk opvatte en mezelf vanuit mijn eetstoornis als 'te veel' en 'te lastig' beoordeelde, kon ik nu zien dat dat niet altijd aan mij lag. Blijf open en eerlijk het gesprek aangaan. Vraag, wanneer je iets niet weet. Vul niet in voor een ander en durf kwetsbaar te zijn. Je zal zien hoe goed het je kan helpen in het herstellen van je eetstoornis. 

♥

Fotografie door Brian James