Jij bent geliefd. Jij bent het waard om te leven. Jij kan niet gemist worden. Het zijn misschien weinig woorden - maar voor jou en mij de belangrijkste woorden om te horen, in een eenzaam gevecht tegen de eetstoornis. Misschien worstel jij ook met de vraag: is er nog iemand die om mij geeft? Durf je geen hulp meer te vragen omdat jij denkt dat je het niet verdient? Of denk je zelfs: voor mij hoeft het allemaal niet meer? Weet dan: jij staat niet alleen. Juist daarom wil ik mijn verhaal met jou delen om je (opnieuw) moed in te spreken. Ik geloof dat wij de kracht hebben om te herstellen. Geloof in jezelf en durf te dromen wie jij ooit wil zijn. Niet alleen, maar samen!

Vroeger was ik een stil en vrolijk meisje, maar ook heel kwetsbaar. Aan de buitenkant leek alles zo gewoon, maar van binnen was het een en al verwarring. Langzaam ontwikkelde ik een eetstoornis, die voor de buitenwereld goed verborgen was. Niemand zag hoe ik worstelde met mezelf, want ik deed alles wat er van mij verwacht werd. Tot die ene opmerking mijn leven op z'n kop zette. Mijn diepste gedachte werd erdoor bevestigd: zie je nou wel, je doet er niet toe. Mijn wereldje werd steeds kleiner, de mensen om mij heen konden mij niet meer bereiken. Ik trok een muur op, alleen daarachter was ik veilig. Nu brokkelt die stukje voor stukje af. Wanneer zal ik eroverheen durven stappen en dromen uit laten komen? Het lijkt zo makkelijk om wat je hebt opgebouwd ook weer af te breken, maar dat is het niet. Dit gaat met vallen en opstaan, maar dat maakt niet uit. Als klein kind kon je ook niet in één keer fietsen. Het ging met vallen en opstaan, maar uiteindelijk was het doel bereikt. Ook aan een eetstoornis komt een eind. Waar een wil is, is altijd een weg!

Mijn eerste opname voelt nog als de dag van gisteren. Het was 1 Januari 2018: helemaal alleen het nieuwe jaar beginnen, op een vreemde plek, met onbekende mensen, ver van mijn vertrouwde omgeving. Het voelde voor mij als het einde van de wereld. Toen begon voor mij een leven van kliniek in kliniek uit, van wachtlijst naar wachtlijst, van ziekenhuisopname naar ziekenhuisopname, van behandelaar naar behandelaar, van diagnose naar diagnose en van medicatie naar medicatie, zonder te kunnen bereiken wat ik wil bereiken. De ene keer werd ik 18 jaar oud en werd ik overgedragen naar de volwassen zorg. De andere keer was mijn hulpvraag te groot en moest ik weer op zoek naar andere hulp. Misschien voel jij je ook vaak afgewezen door vrienden, leraren, familie of gezin, omdat je niet doet wat ze zeggen. Voel je niet schuldig als mensen je daarom laten vallen. Bedenk alleen wie je echte vrienden zijn - want die zullen je, ondanks een eetstoornis, niet laten vallen.

Alle gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt of op woongroepen gezien heb, maakten van een stil en lief meisje een pittige tante. Achter een masker van koppigheid en boosheid ging zoveel angst, verdriet en eenzaamheid schuil. Mijn leven werd overleven. Ik kon en wilde niet geloven dat ik mag zijn wie ik ben. Ik zocht (schijn)veiligheid in afvallen, bewegen en compenseren en had niet in de gaten dat dit het begin was van een heftige eetstoornis. Nog steeds dacht ik: ik heb geen hulp nodig want ik heb geen eetstoornis. Ik hield mezelf voor de gek, door te denken dat ik gelukkig was. De mensen om mij heen werden boos en gefrustreerd uit onmacht, maar nog steeds zag ik zelf geen gevaar. Nu pas kan ik de liefde zien achter boosheid en frustratie. De mensen om je heen voelen zich vaak machteloos, ze willen je wakker schudden omdat ze om je geven, maar jij bent onbereikbaar.

Ik werd afgewezen door de huisarts, want ze had meer patiënten die haar hulp nodig hadden. Mij kende ze niet zo goed, dus ik had blijkbaar geen hulp nodig. Doodziek heb ik op bed gelegen. Sondevoeding leek een oplossing te zijn, maar dat kon ik ook niet aan. Ik ben van de ene crisis naar de andere crisis gegaan, waar ik nare ervaringen aan overgehouden heb. Mijn leven voelde uitzichtloos. Is er dan niemand meer die mij helpen kan? Ik wilde dat het nooit zover gekomen was. Wilde verdwijnen, omdat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Maar tot op de dag van vandaag ben ik bewaard gebleven en kan ik voorzichtig zeggen dat ik daar dankbaar voor ben. Door mijn christelijke identiteit werd over dit onderwerp nooit gesproken en daarom schaamde ik mij er ook voor. Ik ben gaan leren om over deze dingen te praten. Mensen kunnen het niet van je wegnemen, maar erover praten lucht op en dan zal je ook ervaren dat er heel veel mensen van je houden en je willen helpen. Laat je troosten, helpen en bemoedigen.

Ik sta inmiddels al een jaar op de wachtlijst bij Amarum en nog steeds is er geen zicht op wanneer de behandeling kan starten. Maar ik blijf vechten tot ik de hulp kan krijgen die ik nodig heb. Ik wil leven, voor mijzelf en voor de mensen die ik liefheb. Ik wil worden wie ik wil zijn en dat is goed. Wacht jij ook al lang op een behandeling? Word jij ook moedeloos van het wachten? Blijf volhouden want er komt hulp! Wees lief voor jezelf, want dat mag! En zorg goed voor jezelf want dat is het waard! Schrijf elke dag een lichtpuntje op, ook al is het maar klein, en onthoud dat jij voor veel mensen het lichtpuntje in hun leven bent!

Ook jij, die worstelt met jezelf, worstelt met het leven of naast iemand staat die geen hoop meer heeft… Durf de stap te nemen om te geloven dat je het waard bent om te leven! Durf je het niet voor jezelf? doe het dan voor anderen die jou liefhebben of doe het voor mij. Er is hoop voor iedereen. Wees lief voor jezelf en voor elkaar.

Jij bent geliefd!