Je ziet niet dat je een eetstoornis hebt
"Maar je ziet er niet uit alsof je een eetstoornis hebt." Dat was het eerste wat mijn studie loopbaanbegeleider zei toen ik hem vertelde dat ik in behandeling was bij de GGZ voor een eetstoornis NAO. De moed zakte me al in de schoenen toen mijn psycholoog duidelijk maakte dat ze vond dat de hogeschool op de hoogte moest zijn. Ik zag mezelf al aankomen. De eerste dag in de eerste week op een nieuwe opleiding. "Hallo, ik ben Laurie en ik heb de Geestelijke Gezondheids Zorg nodig. Aangenaam."
Waar ik het over wil hebben is het fenomeen 'onzichtbare eetstoornissen' en het feit dat de meeste mensen niet van het bestaan ervan op de hoogte zijn. Het beeld dat mensen bij een eetstoornis hebben is vaak een anorectisch meisje met hevig ondergewicht, dat op water en een appel per dag leeft. Dat sommige eetstoornispatiënten braken, dat zou eventueel ook nog wel in ze opkomen. Maar mensen met een normaal gewicht of overgewicht die voortdurend aan eten of afvallen denken totdat het hun hele leven beheerst... Nee, die bestaan niet.
Nu generaliseer ik natuurlijk heus. En misschien heb ik zojuist vooral mijn eigen visie op het woord 'eetstoornis' omschreven. Ten minste, de visie die ik had in de periode dat eten (lees: niet eten) mijn leven tot een hel maakte. Ik vond namelijk zelf niet dat ik een probleem had. Ik was niet dun, had geen ondergewicht en er waren ongetwijfeld mensen die minder aten. Ik had geen eetstoornis, want mensen zeiden niet dat mijn botten uitstaken en een appel was niet het enige wat ik consumeerde op een dag.
Achteraf realiseer ik me dat als ik drie maanden langer op mijn eetgestoorde wijze door had geleefd, ik waarschijnlijk dood was gegaan. Of mijn lichaam er zelf een einde aan had gemaakt of dat mijn gedachten de trekker over hadden gehaald, de oorzaak was in beide mogelijkheden de eetstoornis geweest. Misschien had ik niet als een lijk met ondergewicht in de kist gelegen, maar dood is dood. En wat maakt ondergewicht nog uit als je zes meter onder de grond ligt?
Drie maanden later vertelde ik mijn psycholoog over 'de opmerking'. Drie maanden later, inderdaad. Op moeilijke dagen hoorde ik de stem van mijn studieloopbaanbegeleider zich steeds afspelen als een bandje in mijn hoofd. Op het moment dat ik het voor het eerst zelf uitsprak, die elf woorden, drong het tot me door dat het meer over de beste kerel zei dan over mijn psychische toestand. Hoe haal je het immers in je hoofd om, als iemand die duidelijk onwetend is omtrent eetstoornissen, tegen een patiënt te zeggen dat ze er niet uitziet alsof ze een eetstoornis heeft? Of zoals ik het opvatte: dat ik te dik zou zijn om een serieus probleem te hebben?
Het enige wat ik deed op het moment zelf, was lachen. (Nu lach ik nogal vaak, vooral als ik wil huilen, daar niet van). Als deze meneer nu voor me zou staan en zo'n kortzichtige opmerking had gemaakt, had ik hem verteld dat google inmiddels een aardige verzameling heeft over eetstoornissen. Informatie die ook ingaat op boulimia of de underdog eetstoornis NAO. Over die laatste is overigens uit onderzoek gebleken dat het de meest dodelijke eetstoornis is. Dit terwijl het naar mijn ervaring ook degene is die het meest onbekend is.
De volgende keer dat iemand die totaal geen verstand van zaken heeft je probeert te vertellen hoe het zit met jou en je eetstoornis... Doe me een plezier en maak hem de volgende twee punten duidelijk:
1. Een eetstoornis is een psychisch probleem. De buitenkant kan enkel symptomen aangeven, maar niet de stoornis vaststellen.
2. De ernst van je probleem wordt niet gewogen door het getal op de weegschaal, de centimeters van je omvang of hoeveel calorieën je per dag eet. Het enige dat de ernst kan beoordelen, is het aantal zieke gedachten die dag en nacht in je hoofd ronddwalen.
Je kan het ook samenvatten en de persoon in kwestie vertellen dat je er alleen niet uitziet als iemand met zijn definitie van een eetstoornis. Een definitie die alles behalve compleet is.
Gerelateerde blogposts
Reacties
vreselijk!
Als ik in de pauze dan met moeite een broodje naar binnen struggel denkt iedereen dat alles weer 100% goed is en dat ik mijn eetstoornis moeiteloos achter me hebt liggen. "alles gaat goed want je eet toch weer" is echt de meest gehoorde zin de laatste tijd. Jammer dat mensen zo'n 'kortzichtig' beeld van eetstoornissen hebben :(
Kan mij voorstellen dat als je NAO of Boulimia hebt het dan soms nog moeilijker is en vooral als je een gezond gewicht hebt.
Wel fijn om ergens te lezen dat ik niet de enige ben.
En ik heb het zelfs meegemaakt in therapie dat we een filmpje hadden gemaakt van ons zelf in ondergoed/bikini en daar dan commentaar op kregen van groepsgenoten. Ik had al moeite om de ernst van mijn eetstoornis in te zien maar toen kreeg ik ook nog te horen van groepsgenoten dat 'het wel meeviel' met hoe dun ik er uitzag terwijl ik wel ernstig ondergewicht had. Dat heeft bij mij toch wel impact gehad wat geresulteerd heeft in het minder snel serieus nemen van mijn eigen eetstoornis.
Kusje
heel herkenbaar..
mooi blog !
Maar echt mooi geschreven. Er komt door dit soort dingen stukje bij beetje motivatie bij om het wel te gaan vertellen, in plaats van er zelf mee rond te blijven lopen.
Mooi gezegd, ook de laatste 2 punten, hopelijk komt er steeds meer begrip en verdwijnt daarmee het standaard beeld wat veel mensen in hun gedachten hebben bij mensen die een eetstoornis hebben. Goed stuk!
Ook erg herkenbaar.
Je ziet het niet, dus dan is er ook niks..
Mijn slc na de vakantie 'maar je bent al wel zwaarder dan voor de vakantie. Je ziet er beter uit.'
'Nee, ik ben in de vakantie nog X kilo afgevallen en ik voel me 10x zo slecht.'
'Maar je hebt toch geen lichamelijke problemen? Zit toch in je hoofd dat je moe bent?'
Pijnlijk.
als mensen het dan ook nog 'veel' gaan noemen valt dat helemaal niet mee!
Hier worstel ik ook heel erg mee .. Zo moeilijk. Zoveel onbegrip van alle mensen om me heen.
Toen.dacht ik.. Wat doe ik hier. En het eerste waar ik ook aan dacht was: over 2 weken is de volgendr afspraak dan.moet ik.echt afgevallen.zijn.. Misschien ziet ze het het dan..?! Ik voelde me zo een aansteller dat ik me gewoon schaamde
2 jaar geleden zei mijn psychotherapeute van het GGZ: je bent niet veel te dun, dus je mag zelf weten of je er wat aan wilt doen... Dat was zo rot om te horen, ik kwam daar toch niet voor niks en ik had al allemaal lichamelijke klachten. Maar dat was wel het eind van de behandeling en nu durf ik geen andere hulp meer te zoeken omdat ik bang ben wéér te moeten horen dat ik niet veel te dun ben!
En dankjulliewel voor alle positieve reacties. Ik schrijf vaker blogs, maar nooit over dit soort gerelateerde onderwerpen en ik vind het echt heel fijn om te horen dat sommigen van jullie er iets aan gehad hebben.
En @ Am, precies de woorden die er bij mij zouden uitkomen!
Herken heel erg wat je neertypte x
of:
"Maar je ziet er toch goed uit?"
#diediedie
zo herkenbaar ik zie het al voor me als ik ooit naar mijn studieloopbaanbegeleider durf te gaan, pff. en de omgeving heeft niks door je eet toch doe toch normaal.
liefs x
Wees maar eerlijk, wie weet helpt het je juist!! Xx
Ik denk dat veel meiden op proud hier zich in herkennen.
Zelf heb ik ook al jaren 'issues' met eten..
Een chaos in mijn hoofd, maar niemand die er iets van merkt...
Ik schaam me er heel erg voor en durf niets te zeggen.
De ene helft van mij zegt: stel je niet aan je bent niet ziek.
De andere helft zegt dat ik er nou eindelijk eens iets mee moet doen.
Heel lastig :(
Kusje
Dat gevoel dat je meer moet zijn afgevallen de eerstvolgende keer dat je je hulpverlener ziet..
Een soort van trigger is het. "Hij moet zien dat ik ben afgevallen. Hij moet me zielig vinden."
Aah waarom is het allemaal zo ingewikkeld!
Realiteit is dat elke gram die erbij komt een extra druppel is in een emmer is die eens moet gaan overlopen en ik er niet meer ben. Maar dat ziet niemand.
Echt enorm herkenbaar!
En in jouw verhaal heb ik dat gevonden, het zouden zo mijn woorden kunnen zijn!
Dankjewel!
Sommige mense zegge dat ik "te dik" ben om anorexia te hebbe
Hierdoor kwetse ze mij ook ik zou ze deze tekst is moet late leze wand door
Hun reacties wil ik geen hulp
Ze hopen dat dat bordje eten laat zien dat het de goede kant op gaat. En dat komen er onhandige dingen uit als.
Maar je hebt toch goed gegeten vanavond?
ja, wat jij gezien hebt wel.. daarvoor?...
jij bent mooi slank, ik wad vroeger echt graatmager..
En bedankt.. 1 ik moet aankomen 2 daar heb ik dan zo hard aan gewerkt.