Je ziet er een stuk gezonder uit

 

'Je ziet er een stuk gezonder uit!' zei er vroeger weleens iemand tegen me toen ik nog leed aan een eetstoornis. Je zou denken dat ik blij zou zijn met zo'n reactie, maar veelal vond ik het heel vervelend als iemand zoiets zei. Ik had het idee dat die persoon hier indirect mee wilden zeggen dat ik er dikker uitzag, dat mijn gezicht boller was of dat ik er niet meer dun uitzag. Dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde gewoon dun zijn en geen dik gezicht hebben. Wanneer iemand dus tegen me zei dat ik er een stuk gezonder uitzag, interpreteerde ik dit direct als iets negatiefs en beantwoordde ik de opmerking met een zenuwachtig lachje en knikje. Dit is iets wat ik veel vaker lees op het forum of hoor van mensen die lijden aan een eetstoornis. Maar waar komt dit toch door? Willen we er dan niet gezonder uitzien?

je ziet er een stuk gezonder uit

Het antwoord op die vraag is denk ik dubbel, net zo dubbel als de tweestrijd in je hoofd rondom je eetstoornis. Aan de ene kant wil je best van die eetstoornis af en wil je graag gelukkig zijn, maar aan de andere kant ben je bang om iets te verliezen, bang om helemaal niets meer te hebben en niet meer gezien worden. Om dit laatste kan het zijn dat je er juist liever ongezond uitziet.

Ik weet nog goed dat ik begon met lijnen op de middelbare school. Ik vond mezelf niet dik en was dat ook verre van. Ik denk dat ik één van de dunste meisjes van de klas was. Maar waarom begon ik dan met lijnen? Als eerste omdat ik slecht in mijn vel zat en niet wist waar ik met al mijn negatieve gevoelens heen moest. Het bezig zijn met weinig eten was een soort van uitlaatklep, iets om mijn aandacht op te richten. Hoe minder het me lukte om te eten, hoe meer ik er een gevoel van presteren in ervoer. Tegelijkertijd was het ook een manier om te laten zien dat het niet goed met mij ging. Ik kon simpelweg niet praten over mijn gevoelens en tegen mensen zeggen dat ik niet gelukkig was. Ik hoopte daarom door af te vallen en er ongezond uit te zien, dat mensen - zonder dat ik iets hoefde te zeggen - zouden zien dat het niet goed met me ging en me uit zichzelf zouden helpen.

Nee, dat gebeurde nooit. Mensen zagen niet aan mij dat het niet goed ging. Bovendien viel ik niet af, omdat ik helemaal niet goed was in lijnen. Ik was veel te dol op eten en kon mezelf helemaal niet zolang inhouden. Na een halve dag weinig eten vond ik het allemaal ook weer onzin en ging ik weer gewoon eten om de volgende dag opnieuw te beginnen met mijn verhoede lijnpogingen. Ik vond het heel frustrerend dat wanneer iemand er op school wat slechter uitzag, bijvoorbeeld door donkere kringen om haar ogen, deze direct veel aandacht kreeg. Leraren waren geïnteresseerd en vroegen of alles wel goed ging. Ik zag er altijd gezond en hetzelfde uit, haalde goede cijfers en lachtte veel. Niemand die zich afvroeg of het wel goed ging met mij. Ik voelde me eenzaam, zeker omdat ik mijn ongelukkige gevoelens met niemand kon delen.

Toen ik later later wel wat gewicht was verloren en een enkeling wel aan me vroeg of alles wel goed met me ging, kon ik weinig anders dan lachend 'JAHOOR' zeggen. Al mijn indirecte pogingen om aan te geven dat het niet goed met me ging, hadden dus weinig opgeleverd. Binnen de hulpverlening had ik wel het idee wat meer 'succes' te behalen. Er was toch wat meer zorg voor cliënten die er breekbaarder uitzagen. Krom en tegelijkertijd begrijpelijk. Ook had ik voor mezelf een reden voor het feit dat ik niet het leven leidde dat ik behoorde te leiden. Mijn ondergewicht was voor mezelf een bewijs dat ik een eetstoornis had. Zolang ik dat had, viel het allemaal net iets minder mee, dan ik normaal altijd vond.

Wat betekende het voor mij als iemand zei dat ik er gezonder uitzag? Het betekende dat ikzelf meer mijn best zou moeten doen om aan te geven dat het niet goed met me ging, je zag het immers niet meer aan mijn uiterlijk. Ook betekende het dat ik het voor mezelf minder gerechtvaardigd vond dat ik niet gewoon meedraaide in de maatschappij, er was immers weinig meer met me aan de hand. Als laatste betekende het een soort van falen. Ik had zo hard mijn best gedaan om dat gewicht kwijt te raken en nu kwam het er blijkbaar langzaam weer aan. Zie je wel, ik had niet de touwtjes in handen, ik had niet alles onder controle.

scarlet

Inmiddels, vele jaren later, vind ik het fijn als iemand zegt dat ik er goed of gezond uitzie. Ik zag laatst een vrouw weer die me kende uit mijn eetstoornis periode. Zij heeft me absoluut op mijn slechtst gezien. Ze zei direct dat ik er zo goed uitzag. Gelukkig maar, dacht ik, ik zou er voor geen goud meer zo willen uitzien als 8 jaar geleden!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Bernice1991 - Woensdag 28 januari 2015 13:08
Wat een fijne blog. Ik herken het wel! Bedankt voor het delen!!
karlijnxxx - Woensdag 28 januari 2015 13:20
Fijne blog!
Geeft me weer wat motivatie.. :)

Aniek - Woensdag 28 januari 2015 13:27
Hele mooie blog. Ik vond dat destijds ook heel vervelend.
En wat ontzettend mooie foto's Scarlet!!
MIO? - Woensdag 28 januari 2015 13:29
Heel herkenbaar wat je schrijft.
Ik vind het in vlagen nog steeds moeilijk als mensen zeggen dat ik er goed uitzie, of als iemand anders 'aandacht' krijgt om een zichtbaar probleem en ik tegelijkertijd ook problemen heb, die niet zichtbaar zijn. Maar inmiddels kan ik daar wel mee omgaan :)

Dankjewel voor je blog! :)
Ik vind het ook wel fijn om eens een persoonlijke blog over jou te lezen. Dank.
Diede - Woensdag 28 januari 2015 13:34
Wat een ontzettend helpende en herkenbare blog is dit. Dankjewel Scarlet. En wat een prachtige stralende foto's van je!!!!
Arlet - Woensdag 28 januari 2015 13:43
"Ze zij direct dat ik er zo goed uitzag", auwtch. ;) Wel een heel fijne blog!
meisje0510 - Woensdag 28 januari 2015 13:43
Dit herken ik heel erg. Ik vond het verschrikkelijk toen iemand tegen me zei dat mijn gezicht wat voller leek te zijn geworden, een ook toen mijn moeder vanochtend helemaal blij was dat het 'een piepklein beetje de goede kant op lijkt te gaan'. Ik weet niet wat ik daarmee moet en of ik dat wel wil. Ik heb nog steeds heel veel ondergewicht, dus eigenlijk ben ik er nog lang niet, maar ik ben zó verschrikkelijk bang dat ik er 'te snel' ben en dat ik dan weer alleen ben en niemand naar me omkijkt...
Dankjewel voor deze blog :)
Maanmeisje - Woensdag 28 januari 2015 14:00
Wat een goede en mooie blog. Herkenbaar. Er staand wel best veel schrijffoutjes in, als ik eerlijk ben. Ik wil niet klagen, maar het viel me op.
Maanmeisje - Woensdag 28 januari 2015 14:01
Nu maak ik ook een foutje. Staand moet staan zijn ;-).
Aine - Woensdag 28 januari 2015 14:33
Mooi geschreven Scarlet en heel herkenbaar. Ik deed in mijn tienerjaren hetzelfde en niemand had door hoe slecht het ging, echt een onzichtbare handicap. Ik werd steeds dikker door mijn eetbuien maar niemand had door dat het een eetstoornis was. Ik voelde me altijd onzichtbaar. Als ik terugkijk vind ik het zo appart dat niemand eens vroeg hoe het met mij ging. Zo depressief ook. Gaat nog niet goed maar vecht wel door.
*Esther* - Woensdag 28 januari 2015 15:36
Wauw, dit is zo herkenbaar!
dancer! - Woensdag 28 januari 2015 16:23
Herkenbaar!
Ik zag toevallig van de week nogmaals de documentaire 'Vel over probleem' en Scarlet ik kan je zeggen: "Je ziet er echt gezonder en vooral gelukkiger en mooier uit!"
Maanmeisje - Woensdag 28 januari 2015 17:05
De foutjes zijn verbetert ;-). Ik wil trouwens ook nog zeggen dat ik je er nu inderdaad gezonder en gelukkiger uit vind zien. Ik had je op tv gezien voor Proud2Bme bestond, volgens mij, en vergeleken met toen straal je nu veel meer. Dat is mooi om te zien :-).
Maanmeisje - Woensdag 28 januari 2015 17:06
Of toen Proud2Bme nog maar net bestond, bedoel ik. Het was toen nog niet zoals nu.
Katja - Woensdag 28 januari 2015 17:09
@maanmeisje Het is 'verbeterD' met een d ;)

Mooie blog, herkenbaar.
Katja - Woensdag 28 januari 2015 17:50
Iemand reageert onder mijn naam. Dat was ik niet. Heet jij ook Katja, degene die heeft gereageerd?
Maanmeisje - Woensdag 28 januari 2015 17:58
@Katja: Ach ja, big deal ;-).
Maanmeisje - Woensdag 28 januari 2015 17:58
Ik twijfelde al tussen t en d. Er kunnen meerdere mensen zijn die Katja heten.
xxbetul - Woensdag 28 januari 2015 18:20
Wow, dit is zó herkenbaar! Gelukkig van vroeger, want wat ben ik blij dat ik nu kan denken: ze vinden me mooier i.p.v. ze vinden me dik! (:
Kimberley - Woensdag 28 januari 2015 19:59
Wat herkenbaar zeg!
Ben er een beetje stil van!
En wat ee gave foto's zeg!
Anoniem - Woensdag 28 januari 2015 20:58
Heel herkenbaar! Dit is echt iets waar ik de laatste tijd erg mee worstel.. Deze blog komt dus echt op de goede moment!
*** - Donderdag 29 januari 2015 17:21
Ik ben juist altijd blij met die opmerking. Het liefst zou ik er zelfs weer meteen gezond uitzien en die opmerking krijgen. Want hoe vreemd het ook klinkt: ik vind ondergewicht niet alleen lelijk bij aderen, maar ook bij mezelf. En het feit dat ik nu iedere dag een 'ziek' gezicht en lichaam in de spiegel zie, en dat anderen dit ook zien en er opmerkingen over maken is voor mij een enorme motivatie,om te genezen. Dan 10 000x liever de opmerkingdat ik er goed uitzie!
An - Donderdag 29 januari 2015 18:56
Dit is zo waar en zo herkenbaar!
Goed om te lezen dat ik niet de enige ben die er zo over denkt!
Laura - Vrijdag 30 januari 2015 14:10
Dit is echt super herkenbaar! Zeker een van de meest herkenbare dingen die ik tot nu toe heb gelezen! Heel erg bedankt!
Bo - Vrijdag 30 januari 2015 14:20
Precies verwoord zoals ik het ook zou doen. Dit verhaal is zoo herkenbaar in mijn eetstoornis. Geeft me weer wat motivatie. Thanks!
Star* - Vrijdag 30 januari 2015 19:50
herken het wel.. "oh heb je anorexia, gelukkig zie je er nog wel mooi uit." ': )
Chantal - Vrijdag 30 januari 2015 21:54
"Binnen de hulpverlening had ik wel het idee wat meer 'succes' te behalen. Er was toch wat meer zorg voor cliënten die er breekbaarder uitzagen."

Zo herkenbaar! Ik had altijd het idee dat er minder van me verwacht werd door IEDEREEN als ik weinig woog en lijkwit was.

"Ook betekende het dat ik het voor mezelf minder gerechtvaardigd vond dat ik niet gewoon meedraaide in de maatschappij, er was immers weinig meer met me aan de hand."

Ook herkenbaar! Ik ging ook meer van mezelf verwachten toen ik aankwam.