"Ze kampte jarenlang met een depressie en had al verschillende therapieën gehad. Soms werkte het even of een klein beetje, maar uiteindelijk zakte zij keer op keer weer terug in een donker dal. De medicatie is al meerdere keren opgehoogd en de psychiater heeft haar laatst verteld dat ze er waarschijnlijk nooit helemaal vanaf zou komen. Dit was een enorme teleurstelling. Ze had het gevoel dat ze zich voor altijd zo slecht zou voelen en verloor hierdoor alle hoop op een beter en gelukkiger leven. Dit gaat over een oude vriendin van mij en ik hoor en lees geregeld dit soort verhalen. Mensen worden ontmoedigd doordat het lijkt alsof ze opgegeven worden en dat ze onmogelijk zijn."

Ze kunnen het gevoel hebben dat ze zo ingewikkeld en ernstig in elkaar zitten dat ze niet meer te redden zijn. Ik snap dit heel goed en zou dit zelf denk ik ook zo voelen als dit tegen mij gezegd wordt. Het is niet niks om zoiets te horen alleen denk ik dat we onszelf daar enorm tekort mee doen. We gaan vaak uit van het leven hoe het op dat moment is en niet van hoe het kan worden. Het kan namelijk ook gaan om een soort kwetsbaarheid en die hebben we allemaal wel ergens voor.

Bron

Neem een eetstoornis bijvoorbeeld eens als voorbeeld. Toen ik nog studeerde leefde er heel erg de opvatting dat eetstoornissen niet te genezen zijn. Daar was ik het al niet helemaal mee eens, maar sinds ik bij Proud2Bme werk, ben ik hier nog meer zeker van. Talloze mensen bewijzen namelijk dat het wel kan, al kan ik me wel heel goed voorstellen dat het heel moeilijk kan zijn om er echt van af te komen en het volledig achter je te laten.

Sommige mensen komen er volledig van af en zijn wat dat betreft niet meer te onderscheiden van mensen die geen eetstoornis hebben gehad. Anderen houden een bepaalde kwetsbaarheid en weten bijvoorbeeld dat zij in stressvolle en moeilijke periodes even extra moeten opletten. Er kunnen bepaalde signalen zijn waaruit je kunt opmaken dat je weer even moet oppassen. Sommige mensen die een eetstoornis hebben gehad, grijpen namelijk daar op terug op het moment dat het op andere gebieden in het leven niet goed gaat. Helaas zijn er ook mensen die tientallen jaren worstelen met een eetstoornis. Ik kan me dan goed voorstellen dat je je afvraagt of het ooit nog over gaat of beter wordt.

Ontmoedig jezelf niet door te denken dat het nooit over gaat. Ook als je hoort dat je er nooit helemaal vanaf zult komen, betekent het niet dat het altijd zo zal blijven zoals het nu is. De intensiteit en hevigheid kan veranderen, de manier waarop je er last van hebt of door belemmerd wordt en het kan ook zijn dat je op gegeven moment leert om er anders, op een meer helpende manier, mee om te gaan.

♥ Je mag verdrietig en boos zijn
Wanneer je hoort dat je waarschijnlijk niet zal genezen, kan je wereld volledig instorten. Dit geldt overigens voor lichamelijke problemen waardoor je moet leren leven met het feit dat je ongeneeslijk ziek bent of waarin je moet leven met een beperking, maar het kan net zo goed gaan om psychische problemen. Dit is misschien ook wel vergelijkbaar voor het leven met een beperking. Je moet er mee leren omgaan op een manier die voor jou het goed werkt en om je zo min mogelijk te laten beperken hierdoor. Geef jezelf de ruimte om dit 'nieuws' te verwerken. Je mag boos, verdrietig en gefrustreerd zijn. Je mag je machteloos voelen en het gevoel hebben dat je niet meer weet waar je het moet zoeken. Neem je tijd om een manier te vinden om hiermee om te gaan. Accepteer die gevoelens die je hebt en bedenk ook dat dit niet voor altijd is.

♥ Zoek steun en praat erover
Op dit soort momenten kun je steun van anderen waarschijnlijk goed gebruiken. Praat er over met mensen uit je omgeving en zoek eventueel ook lotgenoten contact. Het kan je helpen misschien wat te relativeren of om je te helpen hier mee om te gaan.

Bron

♥ Verken de verdere mogelijkheden
Wanneer je het gevoel hebt dat je niet meer te redden bent en dat je dus ook niet meer beter zal worden, kan het helpen om de verdere mogelijkheden te verkennen. Misschien geven ze aan dat je geen baat meer hebt bij een bepaalde therapievorm omdat je die al meerdere keren hebt gehad en het niet of niet voldoende resultaat heeft geleverd. Je kunt dan wel kijken of je op een andere manier nog ondersteuning kan krijgen, bijvoorbeeld door gesprekken met een ervaringsdeskundige of psycholoog. Soms zijn er ook groepstherapieën voor mensen die langdurig kampen met bepaalde problemen. Mogelijkheden verkennen kan er voor zorgen dat je weer wat hoop krijgt. Soms helpt het ook om een bepaalde periode juist geen therapie te volgen en even een rust moment in te lassen om een beetje op adem te komen en te onderzoeken wat je zelf kunt.

♥ Accepteren kan helpen
Accepteren dat een situatie nu even zo is zoals die is, kan helpen bij het verwerken en het leren omgaan met de 'beperking' of situatie. Het probleem wat hierbij direct om de hoek komt kijken, is dat het accepteren vaak juist het moeilijke is. Ik denk dat het om te beginnen goed is om te weten dat je bij acceptatie het niet leuk of goed hoeft te vinden dat de situatie zo is. Ik weet nog dat ik het verlies van mijn moeder moest accepteren om verder te kunnen met mijn leven en mezelf weer de mogelijkheid moest geven om weer gelukkig te kunnen worden. Ik kon mij niet voorstellen hoe ik dat ooit kon accepteren.

Het voelde alsof ik er achter stond dat zij dood was en dat het zo moest zijn. Daar kon ik mij alleen maar tegen verzetten. Op gegeven moment merkte ik dat ik het daar niet mee eens hoefde te zijn, maar dat ik mij moest neerleggen bij de situatie zoals die was om verder te kunnen. Ik moest accepteren dat het leven zonder haar verder ging. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het moest. Het had geen zin om eeuwig huilend in bed te liggen en mij te verzetten op het moment dat het ochtend werd en ik weer met het 'leven' moest beginnen. Je kan acceptatie in een ander vormpje gieten. Het heeft niet te maken met dat het iets is waar jij achter staat, maar iets wat je voor dat moment accepteert en waar je je bij neerlegt omdat het noodzakelijk is om verder te kunnen.

Ik heb in mijn leven genoeg momenten meegemaakt waarop ik dacht dat het nooit meer goed zou komen en dat het nooit beter zou worden. Ik heb toen ook juist geleerd dat je je veel beter kan voelen dan je ooit had gedacht, ondanks dat het misschien niet helemaal weg is. Als je een eetstoornis hebt, kun je het gevoel hebben dat je nooit meer pizza, snoep of chips kan eten zonder dat je je daar schuldig of rot door voelt. Je kunt je misschien niet voorstellen hoe je leven eruit zou zien zonder dat je constant met wel of niet eten bezig bent. Veel mensen die uiteindelijk beter zijn geworden, hebben die momenten ook gehad.

Al met al is het heel rot om te horen of te merken dat het niet beter gaat. Dat je stagneert in je behandeling of herstel of dat je hoort dat je nooit helemaal beter zal worden. Verwerk dit op je eigen tempo maar blijf jezelf er ook aan herinneren dat je niet hoeft te genezen om je beter te voelen. Veel mensen leven een gelukkig leven terwijl ze ook bepaalde kwetsbaarheden en beperkingen hebben.

♥