Al vijf jaar lang zit ik vast in een vicieuze cirkel. Mijn mentale gezondheid gaat achteruit en dan ga ik vervolgens in opname. Eenmaal uit opname probeer ik opnieuw mee te draaien in de maatschappij, maar ik voel hierin een enorme druk en mijn mentale gezondheid gaat weer achteruit, waarna ik nogmaals in opname ga. Een hele tijd heb ik gedacht dat het leven niet voor mij weggelegd was.

In de periodes tussen de opnames door heb ik steeds de drie mogelijke dingen geprobeerd die voor de maatschappij aanvaardbaar zijn: studeren, werken of vrijwilligerswerk doen. Aangezien dit steeds 'slecht' afliep, kreeg ik de overtuiging dat ik het gewoon niet aankan, dat het leven niet voor mij is.

Gedurende de afgelopen jaren werd ik ook vaak geconfronteerd met het feit dat ik 'achterliep' in het leven. Mijn tweelingzus heeft bijvoorbeeld al twee diploma's van de hogeschool behaald, heeft nu een vaste, voltijdse job en is met haar partner aan het kijken om ergens samen te wonen. Nu, ik weet dat jezelf vergelijken met anderen niet goed is, maar dat is moeilijk. Je ziet anderen de dingen doen en statussen behalen waar jij echt naar verlangt, maar wat volgens jouw overtuiging niet mogelijk is voor jou. Dat doet pijn.

Echter verkreeg ik hierdoor ook een mooi inzicht. Wat ik steeds deed na opname, was namelijk niet mijn eigen leven terug proberen opnemen, maar het leven dat door de maatschappij gecreëerd is. Hierin gaat het zo: je groeit op, je gaat naar school, je doet je hogere studies en behaalt een diploma. Je gaat werken en vervolgens bouw je een toekomst uit met je partner door samen te gaan wonen, kinderen te krijgen enzoverder. Ik was al een lange tijd van deze uitgestippelde weg afgedwaald en hoe hard ik ook probeerde er terug op te raken, dat lukte me niet.

Maar waarom moet ik net deze weg volgen? Waarom kan ik zelf niet op zoektocht gaan en zien waar ik uitkom? Kan ik een leven leiden dat minder maatschappelijk aanvaard is? Nu weet ik: dit kan. Het is moeilijk en ik zal me vaak alleen voelen, maar het is het zo waard. Ik mag afwijken van de weg, ik mag verdwalen en op een ander pad belanden. Ik mag mijn eigen, unieke pad bewandelen.

Mijn psychologe en ik pakken het daarom deze keer anders aan. We proberen niet meer om mij zo snel mogelijk in de maatschappij te laten meedraaien, maar we gaan zoeken naar hoe ik terug zin in het leven kan krijgen. En de rest volgt wel. Ik ga nu inzetten op mezelf en het creëren van mijn leven, want zonder enige levenslust te voelen of überhaupt de zin van je leven in te zien, houd je het niet vol. Dat heb ik de voorbije paar jaar al ondervonden.

Door jezelf en jouw leven een prioriteit te maken, leer je jezelf liefde geven. En dat is heel belangrijk. Je moet eerst voor jezelf zorgen, voordat je voor anderen kan zorgen. Ken je dat zinnetje? Daar zit wel een grote waarheid in. Je kan niet in de maatschappij meedraaien als je zelf niet goed in je vel zit, als je zelf niet tevreden bent over je leven. Veranderingen aan de buitenkant, komen er pas als binnenin iets verandert. Ook al zijn veranderingen vaak heel eng, ze kunnen wel prachtige resultaten opleveren. En ik wil deze angsten aangaan, want blijven op de plaats waar ik nu ben, vind ik nog beangstigender.

Ik ga op zoek, op weg. Ik laat los wat me niet langer dient en ik accepteer wat ervoor in de plaats komt. Ik volg mijn eigen weg en laat me deze keer niet door externe invloeden van het pad af leiden. Ik maak gebruik van mijn interne GPS en zal de weg wel vinden. 

Vanaf nu luister ik naar mezelf.