Er zijn zo oneindig veel redenen om jezelf in een eetstoornis te storten. Vele malen heb ik gedacht dat ik het geheim achter mijn eetstoornis ontrafeld had, de ware oorzaak had ontdekt. Om vervolgens weer een nieuwe aanleiding te vinden die mee moet hebben gespeeld in het ontstaan van mijn eetstoornis. En uiteindelijk leerde ik dat het oké is om steeds weer een nieuwe aanleiding te ontdekken, want een eetstoornis is een ingewikkeld probleem dat van meerdere kanten bekeken kan worden.

Het ene moment heb je het misschien nodig aandacht te hebben voor je perfectionisme, en hoe dat een rol speelt in de eetproblematiek. De andere keer kijk je misschien wel naar de mate waarin een eetstoornis negatieve gevoelens stilt. Al die stukjes hebben aandacht nodig.

Simone heeft meerdere gastblogs geschreven voor Proud2Bme over eetstoornisherstel, haar eigen ervaringen en geloof. Je vindt haar blogs onder de hashtag 'Simone Blogt'.

Iets waar ik wat verder in mijn eetstoornis achter kwam, was dat één van de vele functies van mijn eetstoornis was dat ik gezien wilde worden. Ik wilde dat iemand mijn pijn zag, de pijn die onder de eetstoornis lag verscholen. Ik vond het vreselijk mezelf erop te betrappen dat ik met mijn eetstoornis ook een stukje aandacht vroeg. Het klonk zo verkeerd… En tegelijkertijd is het ook zo begrijpelijk. We hebben als mens de behoefte om gezien te worden, en als dat blijkbaar niet lukt op een 'normale' manier, omdat je het lastig vindt je gevoelens te verwoorden of misschien weinig mensen om je heen hebt die naar je kunnen luisteren, dan is het helemaal niet gek dat het fijn kan voelen om via een eetstoornis wel aandacht te krijgen voor je problemen. Natuurlijk is een eetstoornis nooit de juiste manier, uiteindelijk ga je jezelf er alleen maar eenzamer door voelen. Maar de wens om aandacht, is niet verkeerd. Dat je ernaar verlangt dat iemand jou kent en jou begrijpt, is heel logisch.

Ik had het zo nodig om te weten dat ik niet alleen was met mijn pijn. En om te herstellen van mijn eetstoornis, had ook dat stukje in mij aandacht nodig. In dat proces heb ik mooie stappen mogen zetten. Deels bestond dat eruit dat ik mij meer ging verbinden met de mensen om mij heen. In plaats van mijzelf volledig op te sluiten in mijn eigen (gedachten)wereld, begon ik meer contact te leggen met mijn omgeving. En als er even geen mensen waren die mij begrepen of konden troosten, dan was God altijd nog bij mij. Ook tijdens mijn eetstoornis periode was hij erbij, hoe leeg en eenzaam ik mij ook voelde. Voor God hoefde ik niet te bewijzen hoe slecht het met mij ging. Hij wist het al. Hij kent mij nog beter dan ik mijzelf ken. Een aantal jaar terug, tijdens mijn eetstoornisperiode, schreef ik daar een gedichtje over, om mijzelf daarin moed toe te spreken. Het verwoordt hoe ik mij door God gezien voel. Ik wil het graag met je delen, wie weet bemoedigt het ook jou. 

Jij en ik 
Ik zie jou 
met je pijn en je verdriet 
Ik zie jou 
ook als je mij niet ziet 
en je denkt dat Ik jou niet zie 
en dat je alleen bent 
 
Ik hou van jou 
met je angsten en je falen 
Ik hou van jou 
met je verdwalen en je tranen 
en weer de lat niet halen 
omdat die veel te hoog ligt 
 
Wil jij die mooie jou mij geven? 
zodat we samen 
door het leven kunnen dwalen 
onze liefde mogen delen 
Ik jou wonden zacht mag helen 
want ik hou zoveel van jou