Ik ken jou niet. En jij kent mij niet. Maar ik wil toch iets vrij moeilijks en persoonlijks met je delen. Ik heb een eetstoornis. Ik heb zelfmoordpogingen gedaan. Ik beschadig mezelf. Ik hunker naar hulp. Ik hunker naar iemand die het even van mij overneemt. Ik zou willen dat ik anorexia had en iedere dag van mijn graatje ging. Misschien dat ik dan eindelijk het gevoel zou krijgen dat ik gezien word. Misschien dat iemand het dan eindelijk even voor mij over zou willen nemen. Misschien dat iemand mij dan kan beschermen voor mijzelf. Misschien dat die hunkering eindelijk weggaat en het gat zich vult. 

Pijnlijk hoe mensen soms heel negatief praten over mensen die op een negatieve manier aandacht trekken. Een psychische stoornis dat is oké, als het maar niet om aandacht gaat. Dan is het iets stoms en aanstellerigs. Maar verdien ik dan geen hulp? Als ik bereid ben mezelf kapot te maken om die aandacht te krijgen, ben ik dan niet gewoon net zo ziek? Ik weet niet eens of 'bereid' wel het juiste woord is. Misschien is het eerder dat het moet. Net als dat iedereen soms naar de wc moet. Je kunt het een tijd negeren, maar de drang wordt steeds groter tot de pijn ondraaglijk is en je toch gaat.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb genoeg hulp om me heen. Er zijn mensen die mij willen helpen, maar het is of overweldigend en eng en dan houd ik het toch maar op afstand. Of het is gewoon nooit genoeg. In mijn vrije tijd lees ik het liefst amateur fictie waarin iemand met problemen, zoals de mijne of zelf compleet andere problemen, gered wordt. Waarin iemand naar voren treed en haar redt. Heel even vult het dan de leegte. Heel even voel ik me dan niet helemaal mezelf. 

Kort daarna komt de realiteit terug en wil ik enkel nog liever destructief doen. Misschien dat ik dan de hulp krijg/verdien. Misschien dat als het erger wordt het daarna beter kan worden? Ik word moe van het vechten. Ik wil gewoon even dat het allemaal goed loopt. Niet deze helse rollercoaster die al 4 jaar duurt. Ja, er zitten leuke stukken in, maar het is gewoon te veel. De enige afleiding die lijkt te werken voor deze pijn is mezelf kapot maken. Het is je hoofd de hele dag vullen met kcal tellen tot er niets meer bij past.

Ik weet wel dat mezelf verder kapot maken niet echt gaat helpen, maar het is anders gewoon te ondraaglijk. Welkom in mijn vicieuze cirkel. Een cirkel waarin destructief gedrag zich op elkaar stapelt en ik na iedere stomme actie een beetje banger word voor mezelf. 

Mensen zeggen weleens: Je moet het gewoon accepteren, je moet het leren verdragen, iedereen lijd. Om de een of andere reden kan ik dat niet. Ik word er gek van. Het is zo ondraaglijk. Hun goed bedoelde advies lijd enkel tot een schuldgevoel. Gewoon omdat ik niet kan wat andere wel kunnen en dan van anderen verwacht dat ze mijn zooi erbij nemen. Waarom zouden ze ook? Het is niet alsof ik hun shit erbij kan hebben….

Is dit voor jou herkenbaar?