Ik zou willen dat ik anorexia had
Ik ken jou niet. En jij kent mij niet. Maar ik wil toch iets vrij moeilijks en persoonlijks met je delen. Ik heb een eetstoornis. Ik heb zelfmoordpogingen gedaan. Ik beschadig mezelf. Ik hunker naar hulp. Ik hunker naar iemand die het even van mij overneemt. Ik zou willen dat ik anorexia had en iedere dag van mijn graatje ging. Misschien dat ik dan eindelijk het gevoel zou krijgen dat ik gezien word. Misschien dat iemand het dan eindelijk even voor mij over zou willen nemen. Misschien dat iemand mij dan kan beschermen voor mijzelf. Misschien dat die hunkering eindelijk weggaat en het gat zich vult.
Pijnlijk hoe mensen soms heel negatief praten over mensen die op een negatieve manier aandacht trekken. Een psychische stoornis dat is oké, als het maar niet om aandacht gaat. Dan is het iets stoms en aanstellerigs. Maar verdien ik dan geen hulp? Als ik bereid ben mezelf kapot te maken om die aandacht te krijgen, ben ik dan niet gewoon net zo ziek? Ik weet niet eens of 'bereid' wel het juiste woord is. Misschien is het eerder dat het moet. Net als dat iedereen soms naar de wc moet. Je kunt het een tijd negeren, maar de drang wordt steeds groter tot de pijn ondraaglijk is en je toch gaat.
Begrijp me niet verkeerd. Ik heb genoeg hulp om me heen. Er zijn mensen die mij willen helpen, maar het is of overweldigend en eng en dan houd ik het toch maar op afstand. Of het is gewoon nooit genoeg. In mijn vrije tijd lees ik het liefst amateur fictie waarin iemand met problemen, zoals de mijne of zelf compleet andere problemen, gered wordt. Waarin iemand naar voren treed en haar redt. Heel even vult het dan de leegte. Heel even voel ik me dan niet helemaal mezelf.
Kort daarna komt de realiteit terug en wil ik enkel nog liever destructief doen. Misschien dat ik dan de hulp krijg/verdien. Misschien dat als het erger wordt het daarna beter kan worden? Ik word moe van het vechten. Ik wil gewoon even dat het allemaal goed loopt. Niet deze helse rollercoaster die al 4 jaar duurt. Ja, er zitten leuke stukken in, maar het is gewoon te veel. De enige afleiding die lijkt te werken voor deze pijn is mezelf kapot maken. Het is je hoofd de hele dag vullen met kcal tellen tot er niets meer bij past.
Ik weet wel dat mezelf verder kapot maken niet echt gaat helpen, maar het is anders gewoon te ondraaglijk. Welkom in mijn vicieuze cirkel. Een cirkel waarin destructief gedrag zich op elkaar stapelt en ik na iedere stomme actie een beetje banger word voor mezelf.
Mensen zeggen weleens: Je moet het gewoon accepteren, je moet het leren verdragen, iedereen lijd. Om de een of andere reden kan ik dat niet. Ik word er gek van. Het is zo ondraaglijk. Hun goed bedoelde advies lijd enkel tot een schuldgevoel. Gewoon omdat ik niet kan wat andere wel kunnen en dan van anderen verwacht dat ze mijn zooi erbij nemen. Waarom zouden ze ook? Het is niet alsof ik hun shit erbij kan hebben….
Is dit voor jou herkenbaar?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik snap je en ik ben het met je eens. Je bent zeker niet de enige die na het lezen van deze blog een rare nasmaak overhoud.
Ik krijg helemaal de kriebels van dat overgeromantiseer van anorexia.
Het is een hel, en je krijgt helemaal niet zomaar de hulp die je nodig hebt.
De blogschrijver heeft al hulp, ik zou in dat geval proberen om die zo goed mogelijk te gebruiken om te streven naar een positiever zelfwaardegevoel. En niet naar een andere ziekte die in je eigen (foute) beleving meer zorg zou opleveren
Gedurfd om dit te schrijven.
Het leven is een rollercoaster Iejoor. Soms moet je daarin mee.
Pak iemands hand die naast je zit. Vraag om aandacht!
En....je verdient het. Om gehoord te worden. Echt!
Wat ik nu vooral probeer uit te zoeken is waar het vandaan komt. Waarom dat verlangen naar hulp, waarom gered willen worden, waarom in die vicieuze cirkel blijven, waarom dat verlangen naar mezelf kapot maken. Nu ben ik er achter dat ik trauma's heb opgelopen en dit nooit verwerkt heb, omdat ik het onderdrukte oa met mn eetstoornis en niet uitgesproken heb. Logisch die schreeuw naar hulp. Misschien is dit ook iets wat bij jou speelt?
Uiteindelijk moeten we zelf ook durven aangeven wat we nodig hebben, durven uitspreken wat er gaande is, de hulp aanvaarden en toelaten.
En dat is nogal een dingetje... Maar we komen er wel doorheen, als we maar niet opgeven!
Goede opmerking, die is goed om te onthouden, bedankt!
Ik denk dat je openheid je kan gaan helpen
en je misschien wel kunt gaan begrijpen waar die
Enorme hunkering vandaan komt.
Dapper hoor!
er zijn waarschijnlijk mensen die het niet oké vinden datik dit schrijf maar: 8 jaar geleden dacht ik borstkanker te willen hebben. ik wist toen nog niet dat ik transgender was en toen iemand in mijn familie de ziekte kreeg en zij haar borsten weg moest laten halen dacht ik meteen: dat wil ik ook!
ik zag natuurlijk alleen dat wat voor mij een voordeel van de ziekte was en realiseer me nu ook heel goed dat ik hoop nooit dat te hoeven meemaken, en jij zult dit later wanneer je verder bent met je herstel dit ook inzien. nu zie je alleen de 'voordelen', maar later zul je je realiseren dat die 'voordelen' niet opwegen tegen de rest en dat het jouw situatie niet zal verbeteren
Je bent niet de enige, en misschien nog wel belangrijker: voor iedereen kan het beter worden! Vraag om hulp, ook al weet je misschien niet precies waarom. Blijf doorvragen om hulp bij instanties als ze je afwijzen. Zoek de hulp die bij jóu aansluit. Ik weet als geen ander hoe slopend die weg kan zijn, maar het is het waard. Je bent niet alleen, nooit. Heel veel succes.
Ik heb ruim 30 jaar anorexia (met bijkomend stereotype lichaam, zoals 'normale' mensen een beeld hebben van anorecten).
En geloof me: Niemand geeft me ooit de aandacht, waar jij naar zoekt!
Mensen om me heen durven niet eens wat te zeggen of te vragen, hoe slecht het ook met me gaat.
Waarom niet?: Omdat ik het zelf niet wil toelaten en altijd maar door blijf gaan.
Geloof me, al weeg je nog maar 1 kg, die 'redder in nood' komt niet, zolang je het zelf niet toelaat. Of je nou anorexia, boulimia, NAO, BED, PICA, etc. hebt.
Heel veel sterkte en liefs
De reacties op facebook vind ik een beetje schokkend. Ieders probleem is anders en niemand kan zomaar over een ander of over zijn/haar probleem oordelen. Tegelijkertijd verdient iedereen het om hulp te krijgen hoe groot of klein je probleem ook is.
En Iejoor: Ik vind het erg dapper van je dat je dit zo hebt durven verwoorden. Ik hoop dat je de juiste hulp vind!
Even een berichtje omdat ik het zo verdrietig voor jou vind dat je zoekt naar liefde en hulp maar die niet (voldoende) ontvangt. Ik herken dit, en dacht dat ik dit wel zou ontvangen als ik een eetstoornis had. Ik ontwikkelde de eetstoornis anorexia. Maar mag ik je één ding vertellen? Die liefde en aandacht komt er niet. Of in iedergeval niet zoals je gehoopt had. Er is vooral onbegrip, machteloosheid en wanhoop als het om je ziekte gaat. En wat doen mensen als ze zich wanhopig en machteloos voelen? Ze worden boos, dat is een logische reactie. Geschreeuw van onbegrip, een vuist op tafel en ruzies. De mensen die echt om jou geven horen die aandacht te geven, onvoorwaardelijk, dus juist ook zonder eetstoornis/anorexia. Houd vol!
Liefs
Sorry ik vind dit artikel echt heel vernederend
Ik wens elke dag dat ik van mijn anorexia af ben
Ziek als je anorexia Wilt
Heel vernederend geen woorden voor
Ik heb zelf helaas heel veel jaren ervaring met anorexia als met boulimia. En allebei is even erg en van allebei wil je even graag af. En tóch van iemand die beide kanten door en door kent is het voor mij heel herkenbaar. Als je ziekte ineens van een grote hel naar een onzichtbare grote hel gaat heb je er een extra obstakel bij waar helaas de hulpverlening slecht op is ingericht. Iedereen zou moeten wensen gezond te worden en waarschijnlijk is dat ook de wens van Iejoor, maar het kan voelen alsof je eerst zichtbaar zieker moet worden voordat je gezond kan worden.
Sterkte in je strijd Amalia, ik wens je toe dat je op een dag écht van die verrekte eetstoornis af bent ♥
Heel mooi uitgelegd en voor mij ook herkenbaar.
Alleen had ik na anorexia NAO i.p.v. boulimia.
Je krijgt heel veel reacties op je blog.
Wat ik me het meeste afvraag, is wat jouw bedoeling is van het delen van je blog?
Bedankt voor deze reactie op mijn vraag.
Mijn vraag was ook absoluut niet aanvallend bedoeld. Mijn excuses als dat zo overgekomen is.
Ik was enkel onbevooroordeeld nieuwsgierig naar haar beweegredenen voor het schrijven van de blog. Iejoor reageert verder op geen enkel commentaar, en dat maakt dat ik de vraag stelde.
Ik vind het ook heel dapper dat Iejoor zich zo kwetsbaar en open durft op te stellen. Het is heel moedig om over zo'n taboeonderwerp te schrijven!
Als je verliest van wat voor psychische ziekte ook vinden mensen je zwak en had je harder moeten vechten. Zelfmoord is al helemaal taboe.
En als je mazzel hebt ben je binnen een jaar genezen van je kanker...
Na mijn eetstoornis kreeg ik een lichamelijke ziekte, een ernstige...waar ik zeker dood aan kan gaan. Ook met hele zware medicijnen en eigenlijk heel vergelijkbaar met een kankerpatient...maar ik kreeg niet die steun, die inloophuizen, geen metamorfose dag voor ons.
Natuurlijk ‘wil’ niemand kanker of ‘wil’ niemand anorexia. Maar ik begrijp wel wat fe svhrijfster vand e blog zegt.