Ik zeg dat ik zelfmoord wil plegen
Wat naar dat jij wellicht denkt aan zelfmoord. Dat je zo negatief bent op dit moment dat je het leven niet meer ziet zitten en gewoonweg geen uitweg en hoop meer ziet. Wat naar dat je het idee hebt dat jouw leven niet kan veranderen, dat er voor jou geen fijne toekomst is weggelegd. Wat naar dat je met zulke heftige zaken in je hoofd rondloopt terwijl de meeste mensen hier niets van af weten. Wat naar dat je denkt aan de dood en aan een einde aan je leven wilt maken. Maar wil je wel echt een einde aan je leven maken, wil je wel echt dood?
Niet iedereen die over zelfmoord praat wil werkelijk dood. Niet iedereen die over zelfmoord praat wil werkelijk een einde aan haar leven maken. Toen ik 16 was 'flirtte' ik als het ware met de dood.
Ik las op diverse fora meisjes schrijven over zelfmoord en vond dat dermate interessant dat ik er zelf ook over na ging denken. Ook was er bij mij op school een meisje die een zelfmoordpoging had ondernomen. Deze was mislukt en hierna was iedereen ineens vreselijk aardig voor haar. Ze stond volledig in de aandacht en iedereen hield rekening met haar.
Misschien zag ik het leven ook wel niet meer zitten? Ik zat immers ook erg slecht in mijn vel en was eenzaam. Steeds meer ging ik denken over zelfmoord en het voor mezelf als bewijs gebruiken dat het echt niet goed met me ging. Mensen die aan zelfmoord denken zijn immers depressief en hebben het zwaar. Zij hebben hulp en steun nodig. Zo dacht ik er in die tijd over. Met mij ging het ook niet goed, maar voor mijzelf had ik geen aanwijsbare reden waarom het niet goed ging en geen goed argument waarom ik hulp nodig had.
Steeds meer was ik in mijn hoofd bezig met de dood en schreef ik gedichten over de dood. Ik flirtte met de dood door zogenaamd als ik op skates reed voor een kruispunt mijn ogen te sluiten. Natuurlijk deed ik ze altijd net op tijd weer open.... maar zo overtuigde ik mezelf dat het menens was en ik serieus dacht over zelfmoord. Pas wanneer ik serieuze stappen zou ondernemen zou ik serieus genomen mogen worden en hulp verdienen.
Als ik er echter eerlijk over nadacht, dan wilde ik eigenlijk helemaal niet dood. Sterker nog, ik was vreselijk bang voor de dood, altijd al geweest. Ik had bovendien ook zeker nog wel dromen voor mijn toekomst. Ik had dus alle reden om in leven te blijven. Punt was, ik wist niet hoe. Ik wist niet hoe te leven en hoe gelukkig te worden. Ik voelde me veelal vreselijk en was dan helemaal kapot en wilde dan zo graag dat alles gewoon even stopte. Dat alle pijn en verdriet gewoon even weg was. Kon ik maar een soort van winterslaap houden dacht ik regelmatig ... en wakker worden wanneer alles beter was.
Ik heb nog een paar keer 'zogenaamde zelfmoordpogingen' gedaan. Je kunt ze onmogelijk serieus nemen omdat ze kinderlijk naief en met opzet kansloos waren. Ik heb me hier achteraf jaren voor geschaamd. Nu niet meer. Ik weet nu dat ik gewoonweg niet meer wist wat ik met mezelf aanmoest en zo met mezelf in de knoop zat dat ik dit soort wanhoopacties ondernam. Ik weet nu dat ik snakte naar steun, warme en aandacht omdat ik eenzaam en vreselijk ongelukkig was. Ik vind het nu naar voor mezelf dat ik zulke dingen deed omdat ik niet kon praten over mijn gevoelens. Ik heb zelfs ooit een afscheidsbrief geschreven, terwijl ik diep in mijn hart wist dat ik in die tijd nooit een einde aan mijn leven zou durven maken.
Achteraf gezien is dit nadenken over zelfmoord en 'flirten met de dood' niet helpend geweest. Het heeft me enkel depressiever en eenzamer gemaakt. Ik belandde steeds meer in mijn eigen wereldje. Ik zag dit later ook terug op diverse fora: meiden die zelfmoord 'gebruikten' om aan te geven dat het niet goed gaat. Soms niet eens naar de omgeving, maar enkel naar zichzelf. Ook in therapie gebeurde dit veel. Meiden die regelmatig zeiden dat ze zelfmoord wilden plegen en hierdoor direct alle aandacht van de groep kregen. Dit heeft me wel eens geirriteerd.
Natuurlijk begrijp ik dat het niet goed ging met dit soort meiden, maar dat ze zelfmoord veelvuldig gebruikten en ermee dreigden om maar weer de aandacht te krijgen, vond ik te ver gaan. Een andere groepsgenoot van mij vond dit ook vervelend. Zij was er op een dag zo klaar mee dat ze aanbood het meisje te helpen. Hard he? Maar hierna was het thema zelfmoord wel direct over en kon het in therapie gaan waar het werkelijk om draaide: minderwaardigheid, eenzaamheid, angst, gemis en ga zo maar door.
Praten over en (indirect) 'dreigen' met zelfmoord kan je aandacht opleveren, maar uiteindelijk waarschijnlijk niet de aandacht waar je werkelijk behoefte aan hebt. Je hebt immers behoefte aan aandacht voor je problemen en zelfmoord is niet jouw probleem, het is een middel om te communiceren geworden. Dit is niet helpend voor jezelf en zelfs riskant. Er zijn namelijk wel degelijk meiden geweest die een zelfmoordpoging deden als schreeuw om hulp, waarbij de poging per ongeluk lukte... Los hiervan doe je heel veel mensen verdriet met dit soort acties, beinvloed je andere mensen negatief, breng je ze wellicht onnodig op ideeen of trigger je anderen. Ongelukkig zijn is naar genoeg en reden genoeg om hulp te vragen.
Ik weet dat ik nu makkelijk praten heb, want ik kan nu praten over wat er niet goed gaat en kan aangeven wanneer ik steun nodig heb. Toch hoop ik met deze blog een aantal van jullie iets mee te geven. Mee te geven dat praten over (Ik bedoel hiermee niet dat je nooit mag praten over zelfmoord, want als dit werkelijk speelt, in je koppie spookt, is het goed om erover te praten!) of dreigen met zelfmoord niet het juiste middel van communicatie is. Het zorgt er eerder voor dat je gaat praten over andere dingen dan jouw werkelijke problemen. Het zorgt ervoor dat je niet kan werken aan je echte problemen. Ook als je niet serieus aan zelfmoord denkt, ook als je niet depressief bent, ook als je geen ondergewicht hebt, mag je om hulp vragen. Zoek geen redenen voor jezelf om jezelf hulp toe te staan. Laat het niet uit de hand lopen of erger worden dan het al is. Praat over hoe je je voelt, schrijf het desnoods op als je niet kunt praten.... je bent het waard om geholpen te worden.
Bezoek www.113.nl als je over zelfmoordgedachten wilt praten.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Je bent echt niet zwak als je om steun vraagt omdat je er even niet meer ziet zitten!
Je bent juist sterk als je aan durft te geven dat het niet gaat...
Praat, schrijf er over, dat kan helpen!
Liefs rowena
Dit komt alleen een beetje op mij over alsof je er juist niet over moet praten ofzo..
Maarja dat zal wel aan mij liggen dan.
Ik ben het ook wel eens met anoniemo, alsof je er alleen maar aandacht mee zou vragen. Dit is niet altijd zo.
En ik ben het er helemaal mee eens.
Maar kan me er soms ook wel aan 'irriteren' dat sommige dingen altijd worden afgedaan met aandacht of iets dergelijks..
Sommige mensen willen wel degelijk echt dood en vechten iedere dag om in leven te blijven. Omdat ze geloven wat anderen zeggen, omdat ze geloven dat het beter kan worden.
Het kan een hels gevecht zijn, die soms op het raarste moment toch afloopt.
Het lijkt wel of het de laatste tijd iets is wat heel makkelijk gezegd wordt, ook hier op het forum zie ik het steeds vaker voorbij komen.
Daarnaast is er, zoals eerder genoemd, ook een groep mensen die echt niet meer wil leven. Die het gevecht zat zijn en die echt met deze gedachten rondlopen en de stap om wat voor reden dan ook nog niet hebben kunnen of durven zetten.
Het is inderdaad belangrijk om met deze blog niet de indruk te gaan wekken dat die mensen zich aanstellen en er niet over zouden moeten praten.
Ik vind het een mooie blog. Ik zou nog willen toevoegen dat mijn ervaring met de hulpverlening is dat dit vaak niet de praktijk is:
"Ook als je niet serieus aan zelfmoord denkt, ook als je niet depressief bent, ook als je geen ondergewicht hebt, mag je om hulp vragen."
Zelfmoord willen is denk ik vaak niet aan de orde, mensen kunnen op dat moment niet verder met hun leven.
Het is bovendien goed om het wel over zelfmoord wel te hebben, of te mogen hebben,
als het je echt hoog zit, vind ik.
Juist als je praat over wat je echt bezielt, kom je denk ik pas echt verder in je eigen leven of kun je het uitstellen, je leven aanzien zoals het is, ook al kun je op dat moemnt niet meer.
Jammer dat het dan als verkeerd communiceren soms wordt opgevat en ik vind het eigenlijk meer een aandacht trekken van de persoon die er 'niet tegen' kan;
het afkapt of afkeurt dan van de persoon die het er over wilt hebben.
Laat iedereen praten over waar die het over wilt hebben, maar reageer er gepaster op, zodat die persoon zich iig gehoord voelt. Vaak als iets er MAG zijn, voel je ook minder de behoefte om het er steeds over te hebben, weten mensen iig dat het een onderdeel is van jou op dat moment wat heel erg speelt en zegt het alles over hoe je je dan moet voelen.
Nou dat kan toch? Als iemand het zwaar heeft, hoef jij er nog niet zwaar mee om te gaan. Meestal is het voor iemand die het zwaar heeft het fijnst als iedereen vooral normaal doet en laat zien hoe leuk of 'normaal' maar wel fijn, het leven kan zijn.
Waarom ik dit zeg; ik ben iemand met een glimlach. Mensen nemen me niet snel serieus in mijn stoornissen, ook mijn ouders niet en soms heb ook wel eens de twijfel bij mijn hulpverleners.
Vandaar dat ik ook deze blog net niet vind. Hij is goed en er staan veel waarheden in, maar het is generaliserend.
Alsof je niet mag en je moet denken aan wat je achterlaat. En in zekere zin ben ik het daar meer als mee eens. Maar aan de andere kant ook niet.
Er zijn momenten in mijn leven geweest dat ik niets meer kon en het graag had gewild en ik heb het nooit geuit. Iedereen zag me als sterk en niet hulpbehoevend. Nu ik naast een eetstoornis en angststoornis ook een zware depressie heb en heb besloten om wel toe te geven dat ik mijn leven op de weegschaal leg, word ik wel begrepen.
Ik wil op dit moment echt geen zelfmoord plegen, de weegschaal is nog niet om. Maar na meer als 10 jaar vechten, word je wel moe.
Zou het dus ook prettig vinden als meisjes nu ook niet gaan denken dat ze verplicht zijn hun mond te houden.... Soms kan praten er over (wel prive met je hulpverlener) je nieuwe inzichten geven en nieuwe dingen om aan te werken zodat het leven weer draagkracht krijgt
En daarvoor heb ik dan ook fijne gesprekken met mijn psychiater. Als ik denk weer een doel minder te hebben, geeft zij mij een ingang waardoor er toch weer wat licht op mijn doel komt. Zonder er over te praten, zou dat licht nooit zijn gekomen.
Die dingen als je ogen dichtdoen vlak voor een kruispunt, dat is zo waar. En tegelijk zo schaamtevol om toe te geven. Ik wilde bewijs, wilde dat er echt iets niet goed was want dan kon en mocht ik om hulp vragen.
Nu denk ik nog wel eens aan zelfmoord, maar ik weet heel goed dat ik het niet wil, het is een vluchtgedachte: eigenlijk wil ik dat de chaos in mijn hoofd minder wordt, dat iemand ziet hoe alleen en rot ik me voel. Maar ik wil niet dood.
mooi dit stukje in je reactie ' Nu denk ik nog wel eens aan zelfmoord, maar ik weet heel goed dat ik het niet wil, het is een vluchtgedachte: eigenlijk wil ik dat de chaos in mijn hoofd minder wordt, dat iemand ziet hoe alleen en rot ik me voel. Maar ik wil niet dood.' Lijkt mij de kern van de blog.
idd. ook 'aandacht vragen' is een schreeuw om hulp, niet alleen een schreeuw om aandacht. Ik voel me altijd een beetje gekwetst als er zoiets staat want ik heb zelf jarenlang gelogen voor aandacht en vind het nogsteeds lastig om dat niet te doen en dat is écht niet omdat ik een aandachtshoer ben.
xxx
En echt niet iedereen loopt te koop met zijn/haar zelfmoordgedachtes.
Ja, er zijn ook mensen die dingen als 'ik ga zelfmoord plegen' op twitter, hyves of Facebook zetten, en ik denk (lees; weet zeker) dat dat voor aandacht is, maar dat is een slechts een groepje.
Er zijn genoeg mensen waarvan je totaal niet weet wat er in hun omgaat, dat ze eigenlijk gewoon niet meer willen leven. Maar die er niet over praten. Waarom zou alles altijd maar aandacht moeten zijn. In die automutilatie-blog van laatst stond er ook al in dat het 'voor aandacht' was. Nou nee, de meeste mensen die niet in de psychiatrie zitten laten dat écht niet aan iemand zien hoor. Ik niet tenminste.
Ik heb altijd om hulp geschreeuwd wanneer ik mijn hand op de knop van die nooduitgang had liggen, maar nooit toen ik niet daadwerkelijk overwoog om op te geven. Ik heb ook altijd de hulp aangenomen om verder te komen in dat 'doolhof' van het leven, kwam altijd verder dan daarvoor maar liep ook regelmatig weer vast. Ik blijf om hulp vragen wanneer ik vastloop, want dat is soms het enigste wat je kan doen als je er zelf niet uitkomt. Soms ben ik wel eens bang dat ik op een dag dusdanig vastloop en het zo zat ben dat ik voor de nooduitgang kies, en aan de andere kant zou ik het mezelf niet kwalijk nemen en het naast me neer leggen als anderen dat wel doen. Het is en blijft mijn leven. Licht op het leven is altijd beter dan het licht in het einde van de tunnel, maar ik begrijp heel goed dat sommigen kiezen voor het laatste wanneer ze geen sprankje hoop in het leven meer zien.
liefs
Veel mensen willen er wel écht een eind aan maken en voelen zich misschien niet helemaal serieus genomen door deze blog, omdat hier een beetje af wordt geschilderd als 'een poging om aandacht, liefde en steun te krijgen' is. Ook de titel. Maar ja dat is mijn bescheiden mening. Verder vind ik het een goede blog, maar ben het niet met alles eens.
Lijkt me dat de blogschrijfster zich prima beseft dat er ook helaas veel mensen zijn die echt dood willen. Voor mensen die echt dood willen is deze blog niet, dat kan je duidelijk lezen....
Iemand in het diepe gooien is goed, maar gooien we elkaar soms niet te veel in het diepe, wij, met z'n allen.
We dagen elkaar steeds uit. Ik doe mijn best om het te redden, dan moet jij dat ook maar doen? Is het daarmee soms ook eigenlijk jezelf een schouderklopje geven, van hoe goed jij wel niet bezig bent.
Daar heeft zo iemand op dat moment niet veel aan.
Ik heb daar ook heel lang aan mee gedaan. Zolang je het zelf kunt, je leven leiden, is dat leuk en aardig en kun je je niet echt inleven in als iemand dat niet lukt.
Dan zeg je al snel, kom op...je kunt het en je denkt misschien (wat een aansteller...)
En dan zit je zelf daar op een dag en dan hoor jij hetzelfde en voel je dat men zich niet echt inleven kan hoe jij je voelt..en daar moet je het dan maar mee doen.
Alles is je eigen keuze wordt er al snel gezegd, maar dat vind ik zo'n makkelijke afdoener.
Alles is onderdeel van de maatschappij en een uiting daarvan vind ik, dus ook zelfdoding en ook dreigen met zelfdoding of het erover hebben.
Waarom doen mensen dat? We moeten het niet afkappen, we moeten luisteren naar wat mensen werkelijk willen zeggen, op welke manier ze het ook brengen.
En deze blog is wel positief bedoeld, maar ik voel een beetje opstandigheid of zo..;)
wauw. ik ben het echt 100% met jouw reactie eens.. heel goed verwoord ook!!!
Telkens krijg ik het weer voor elkaar dat ik mensen teleur stel. Ik weet niet eens meer wat mijn best er voor doen om van mijn problemen af te komen nog betekend.
Ik ben zelf naar therapie gaan volgen 3x geweest ging heel positief maar toen ik sprak dat ik zelfmoord gedachtes heb heeft therapeut de behandeling gelijk stop gezet.
Ik ben te zwak om zelf pogingen te ondernemen voor zelfdoding stiekem hoop ik dat iemand het voor mij doet. Iemand heeft al ooit bij mij een keel op de mes gezet om mij te bedreigen, Ik hoopte echt dat die persoon door zou zetten. Bij mij op school zijn er ooit schietpartijen geweest. Ik hoopte achteraf echt dat ik daar bij was geweest en dat de schutter mij zou raken. Het is correct ik ben bang voor de dood maar ik heb veel meer angst om te leven. Mensen zoals ik hebben geen enkele meerwaarde in de maatschappij. Ik maak alleen maar dingen kapot. Of ik wil of niet. Vaak dacht ik voor eens en voor altijd van zelfdoding af te zijn. Maar lukt me steeds weer om te falen. In één van de reacties hier staat dat iemand in de klas vertelde dat die persoon wel hulp bij zelfdoding zou willen geven. Als iemand dat tegen mij zou zeggen nu zou ik meteen er op in gaan. Ik ben er klaar mee...
*sluipt weer weg*
Het enige wat me tegen houdt is me moeder ze houdt o veel van me
Ze doe zo veel voor me en dan hoort ze dat haar kind dood wil
Dus haar ga ik het zowiezo niet vertellen maar het is zo hard ik kan er met niemand over hebben al mijn vrienden gaan denken dat ik aandacht zoek maar i really hate myself
mijn vader heeft me mishandeld, ik ben misbruikt 6 x, ik ben verkracht 2x, ik wordt gepest van af ik 6 ben en ik heb bollumia gehad. ik meerdere keren zelf moord proberen te plegen waar van ik 3x in het ziekenhuis ben terecht gekomen en daarna in een kliniek
het gaat nog niet beter maar ik hou vol voor mijn moeder i love her
En dieper dan ik was.
Het allerliefste zou ik de rest van mijn leven de hele dag op de bank zitten, of in bed liggen, met altijd genoeg pillen bij de hand om mij suf te maken.
Dan beetke tv kijken, lezen en dus suffen, en snoepen.
Geen contact meer hebben met mensen, omdat ik te moe ben mijn masker op te zetten.
Vaak genoeg zet ik mijn masker niet op hoor, en weten ze dat ik mij slecht voel.
Maar de werkelijke, grootste redenen....die gaan mee het graf in.
Nooit zal ik mijn ouders of broers hiermee kunnen belasten.
Omdat het grootste probleem namelijk iets is wat al van ongeveer 5 jarig is ontstaan.
Toen wisten ze het, iedereen wist het, maar deed er niet serieus iets mee.
Ze hadden gewoonweg niet door, hoe erg het was/is
Ik ben nl als meisje geboren, maar ik ben eigenlijk een jongen.
Nu had ik een man moeten zijn.
KUNNEN zijn (ben 42 jaar).
Maar in die vroegere tijd, dacht ik dat ik de enige was, en dat er niks mee kon.
Laatst ben ik erachter gekomen dat ik een man ken van in de 70.
Hij is geboren als vrouw, en heeft zich al ergens in de jaren 60 als man kunnen laten ombouwen.
Dus toen al was het een bekend probleem en konden ze er zelfs wat mee!
Sinds een lange tijd, voel ik hoe mijn ouders mij inde steek hebben gelaten.
Ookal dachten ze toen, het goede te doen.
Maar voor mij voelt het anders.
Ook op ongeveer 14 jarige leeftijd betast door vader.
Nooit heb ik mij daardoor een beschadigd type door gevoeld, ik houd zelfs heel veel van hem.
Nooit verteld natuurlijk.
Totdat ik nichtjes kreeg.
Ik vroeg aan een psycholoog (die ik speciaal daarvoor raadpleegde) of ik daar wat mee moest doen.
Dat moest, wat de gevolgen ook voor mij zouden betekenen.
Ik moest mijn nichtjes beschermen en het dus vertellen aan broers.
Want ook opa's kunnen het doen.
Met veel moeite verteld.
Meteen duidelijk geweest dat ik het niet vertelde om medelijden te krijgen, omdat ik er niet zo'n probleem (meer) mee heb.
Ze geloofden me niet.
" Het was mijn werkelijkheid"
Mijn moeder kreeg het ook te horen van mij, zij geloofde het eerst wel, maar nu niet meer.
Ik wilde breken met de familie, maar mijn vriend heeft mij tegen gehouden.
Omdat ik simpelweg van ze houd.
Maar een flinke diepe scheur in mijn ziel zit er nu.
Ja, ik heb een vriend.
Ik heb op min 16de besloten, te roeien met de riemen die ik heb.
De laatste 7 jaar heb ik alleen maar grote tegenslagen.
Plus nog het feit dat het verleden (ook heden natuurlijk, wat betreft transgender-ding).
Geef mij maar rust.
Geen psycholoog, dit valt niet op te lossen.
Maar zoals aan het begin van de reacties al gezegd werd. Wanneer ik (on)mogelijkheden overwoog zei ik het nooit, pas wanneer het iets beter ging kon ik erover praten. Waarna ik mezelf direct weer onderuit dacht; aaandachttrekker, je wil het niet eens echt, wat zit je nu te kletsen en te jammeren, je maakt anderen bezorgd, hoe kun je zo egoïstisch zijn, je bent en nu toch nog steeds wat zeur je nu? Nee op het moment dat ik het kon vertellen wilde ik het niet, zei ik het vanwege de reactie, zocht ik steun, hulp. Maar een dag eerder of later zie ik geen toekomst, schrijf ik in mijn hoofd afscheidsbrieven, plan ik mijn uitvaart, wil ik niets liever dan uit het leven stappen.
Maar omdat ik eerder toch de stap zette het aan iemand te vertellen ondanks dat het op dat moment misschien aandachttrekkerij was kan ik uiteindelijk toch in ieder geval besluiten het niet uit te voeren. Omdat hij toen zei dat het hem veel pijn zou doen wanneer ik die stap zou zetten. Dat hij niet zou weten wat hij met zichzelf aan zou moeten. Op die momenten trek ik me op aan die gedachte, leef ik even enkel voor degene aan wie ik het verteld heb. Dat is genoeg voor dat moment, tijd rekken omdat ik wil geloven dat het beter wordt.
Dus wanneer je die eer te beurt valt, dat iemand die het moeilijk heeft je in vertrouwen neemt.. al geloof je niet dat hij of zij het echt zal doen, geef die aandacht als je het kunt. Soms kunnen jouw woorden net datgene zijn wat iemand nodig heeft. Een herinnering dat er van je gehouden wordt een reden om het niet te doen. Een ander einde aan de gedachte aan de poging, op de brug staan, niet spingen maar iemand bellen om je eraf te halen.
Ik heb een vriendin met wie ik al mijn problemen heb gedeeld de afgelopen jaren. Ik vertrouw haar volledig. Ik denk de laatste 5 jaar al aan zelfmoord... Dit komt omdat mijn moeder toen tegen kanker vocht en het al een verloren strijd was voordat ze begon. Nadat ze overleed ben ik alleen maar dieper weggezakt. Ik breng hele dagen door op mijn slaapkamer en praat thuis alleen tijdens het avondeten. Op sommige avonden val ik huilend in slaap van wanhoop.
Ik wil alles kwijt bij die ene vriendin maar, ik heb haar al zoveel verteld en ik durf het ook niet tegen haar te zeggen. Toch wil ik mijn verhaal wel kwijt. Als er iemand is die enige tips heeft om me rustiger te maken hoor ik het graag want, ik verdwijn langzaam verder uit het echte leven. Ik trek me terug in films, series, muziek en boeken. Op het moment zit ik in pure wanhoop en speelt zich in mijn hoofd iedere dag hetzelfde riedeltje af. Het gaat slecht op school, je bent lelijk, je hebt niemand meer die puur van je houd, je bent niks waard, je hebt geen nuttige toekomst en je gaat niks bereiken later...
Iedere dag weer afvragen wanneer ik naar mijn vriendin durf te gaan en of ik dat ooit zal doen. Ik zit nu in mijn examenjaar en vraag me af of ik mijn examens ooit ga halen... Of er ooit iets van me zal worden
Op dit moment ben ik dusdanig opgelicht dat mijn bankrekening geblokeerd is en ik nu 400 euro van mijn geld kwijt ben en niet eerder beschikking heb over geld tot 23 November ,ik weeg nog maar 43 kilo door de psygische mishandeling en stress ,ik moet voor eten zorgen als dat niet gebeurd word ik voor Kwijf en alles uitgemaakt en word er met deuren gesmeten tot zelfs een stoel frame de kamer ingegooit werd.Het buurtteam weet van deze kennis zijn manier van handelen maar kan volgens hun niet veel doen,ook heb ik aangifte gedaan maar dat kan een tijdje duren.
Ik heb het gevoel dat ik gestraft word en ik weet niet hoe ik moet overleven tot 23 november en zie geen uitweg meer,ik ben mij aan het voorbereiden om afscheid te nemen van mijn kind en mijn spullen ben ik aan het uitzoeken om weg te brengen naar een kringloop.zodra ik mijn kind heb gezien stop ik met dit leven,want ik heb genoeg geleden en ben moe van het vechten voor het recht om te mogen overleven dit is zo geen leven.
Maar word niet geholpen om er ECHT! een eind aan te maken.
zal ook een van mijn laatste berichten zijn. Leve de dromers. Leve de eeuwige rust amenxxxxx
Dit wordt alleen onder de “jonge mensen” niet zomaar geaccepteerd. En waarom niet in godsnaam? ik ben 21 en weet inmiddels alle ups en downs van deze wereld wel op te noemen en eigen beslissingen te nemen.
Deze wereld veranderd niet en is voor mij sinds mijn 5e een hell hole geweest.
Ik vindt dat iedereen boven de 18 zelf moet kunnen bepalen of zij euthanasie willen laten plegen of niet. (er is toch overbevolking op de wereld)
Ik ben persoonlijk zeer serieus over zelfdoding en heb een degelijk alternatief gevonden. Kaliumcyanide poeder (lijkt op zout). Gewoon te verkrijgen via internet als je goed zoekt. “The deep web” is dan bijvoorbeeld een optie. Het is vrijwel pijnloos en zorgt voor een coma-achtige staat binnen een tiental minuten, waarna de dood volgt. Uiteindelijk stik je in je slaap. Omdat dit proces zo snel gaat is dit bij de juiste dosis altijd fataal.
Ik snap dat mensen niet willen dat ik dit vertel, maar ik wil dat iedereen die dit leest zich realiseert dat sommige mensen een hele hoop in korte tijd meegemaakt kunnen hebben. In mijn geval:
Mishandeling, verslaving, depressie, verlies van mijn verloofde en niemand die ECHT bereid was mij te helpen.
Kan dit allemaal op 21-jarige leeftijd? Blijkbaar dus wel. Ik leef in een soort isolement, heb geen vrienden en zie zelf geen uitweg meer, behalve de dood. De dood is voor mij een streven geworden. Ik denk hier al ruim twee jaar over na. Wat mij betreft is de dood een weloverwogen keus.
Kaliumcyanide is voor iedereen, die echt bereid is tot zelfdoding, wel te vinden, mits je goed genoeg zoekt. Ik ga jullie dus ook geen link geven. Ben je net zo klaar met het “leven” als ik, dan weet je dit spul wel op wat voor manier dan ook te bemachtigen.
Ik wens jullie allemaal hoe dan ook veel succes met je keuze. Voor hen die blijven leven, ik hoop dat jullie het geluk vinden dat jullie zoeken.