Na een periode van iets waarvan ik later wist dat het eetbuien waren en langzaam maar zeker aankomen in gewicht, besloot ik dat het genoeg was; ik zou gaan afvallen. Mijn poging om wat lekkerder in mijn vel te zitten sloeg echter door in een eetstoornis. Ik ontwikkelde anorexia en mijn omgeving maakte zich grote zorgen. Van mijn ouders moest ik meer gaan eten. Ook stuurden ze me naar een eetstoornisbehandeling. Daar wilde ik niks van weten. Ik wilde helemaal niet herstellen.

Het moment dat mijn ouders me confronteerden met het feit dat ik anorexia had weet ik nog als de dag van gisteren. Ze hadden in de zoekgeschiedenis van onze computer gezien dat ik meerdere malen per dag op pro-ana sites te vinden was. Al eerder hadden ze mij gevraagd hoeveel ik nou eigenlijk woog, want ik zag er toch wel heel dun uit. Keer op keer loog ik daarover. Hoewel ze de hele tijd al het gevoel hadden dat er iets niet klopte, wilden ze me daar toch op vertrouwen. Dat snap ik wel. Je wilt ook helemaal niet dat je dochter een eetstoornis heeft. Ik kan me goed voorstellen dat je het liever ontkent. Dat deed ik zelf immers ook, maar nu kon niemand er meer omheen.

Ik raakte in paniek, begon te huilen en te schreeuwen. Van m'n ouders moest ik op de weegschaal gaan staan en daar was het bewijs. Ik had al een hele tijd gelogen over mijn gewicht. Ik woog veel minder dan ik mijn ouders had verteld. Dit was niet gezond meer. In luttele seconden werd de wereld waarin ik leefde compleet overhoop gehaald. Mijn bubbel spatte uit één. Hoewel m'n ouders eerst boos waren, niet op mij, maar op de situatie, wilden ze er na die eerste, heftige emoties, graag met me over praten, maar ik wilde dat niet. Na de eerste, heftige emoties, was ik ook wat gekalmeerd en had ik direct een plan bedacht. Ik zou met ze mee praten, maar morgen gewoon weer mijn eigen plan trekken. Ik vond wel een weg.

Het was mijn geheim

Die weg vond ik. Zelf toen ik in behandeling voor mijn eetstoornis was en een eetlijst mee had gekregen wist ik door te gaan met afvallen. Ik was een ster geworden in het doen alsof ik at. Ik wist de boel te manipuleren, draaide om de zaken heen, smokkelde eten weg en verzon het ene smoesje na het andere. Ik wilde niet herstellen. Deze eetstoornis vond ik juist goed. Ik dacht dat ik gelukkig was met mijn obsessie en wilde niet begrijpen waarom anderen mij zo ongelukkig wilden hebben. Ik moest het wel geheim houden, het was voor mijn eigen bestwil.

Als ik achteraf terug kijk op de situatie had ik die kleine Irene toch iets willen vragen. Ze had vast wel een reden kunnen bedenken waarom ze het geheim moest houden nadat haar ouders erachter waren gekomen. Haar ouders begrepen haar geluk niet, wilden haar dik hebben, dat was wel gebleken. Begrepen ze dan niet dat iedereen me dan zou haten? Ze snapten het niet en bla bla bla, maar als ik echt dacht dat dit goed was, waarom hield ik het al die tijd ervoor dan ook al geheim? Waarom was ik ooit begonnen met liegen? Dan moet ik op een bepaald punt toch wel bewust geweest zijn van het feit dat ik een grens over ging?

Die exacte grens kan ik me niet echt herinneren, maar het is waar dat mijn plan om af te vallen eerder niet een geheim was geweest. Sterker nog, ik kreeg complimentjes over het feit dat ik afviel. Vol trots vertelde ik hoe goed ik bezig was, maar op een bepaald punt ben ik gaan liegen. Blijkbaar wist ik ergens toch dat het eigenlijk niet gezond meer was. Herkenbaar? Vraag jezelf eens af waarom je dat bent gaan doen, want als je er echt van overtuigd was dat nog verder afvallen of de manier waarop je met eten bezig bent goed voor je is, waarom zou je er dan over liegen?

Mijn wereld was anders

Waarom besloot ik om erover te liegen? Die vraag heb ik destijds niet aan mijzelf kunnen stellen en nu kan ik het niet meer terughalen. Waarom ik erover loog toen mijn ouders er achter waren gekomen, kan ik je haarfijn uitleggen. Ik dacht dat mijn ouders mij niet begrepen. Niemand begreep mij. Ze zagen mij niet zoals ik mezelf zag en ze wisten niet hoe de eetstoornis voor mij voelde. Ik voelde me helemaal niet ziek, ik voelde me juist sterk. Ik was als de dood dat iemand dit van mij af zou nemen, want daarmee zou je al mijn kracht en geluk wegnemen. Het afvallen was toch iets positiefs? Waarom moet ik nu dan ineens aankomen? In mijn hoofd klopte hier niks van.

Dat ik het de grens van 'gezond afvallen' al ver overstreden was zag ik niet meer. Ik wist wel dat ik niet echt dik was, maar het kon toch altijd beter? Ik zag mezelf niet zoals anderen mij zagen. Niet iedereen die begint met afvallen ontwikkelt een eetstoornis. Daar is een bepaalde aanleg voor nodig, in combinatie met andere mogelijke oorzaken zoals: psychologische kenmerken, biologische factoren, opvoeding en/of traumatische ervaringen. Een eetstoornis is een copingmechanisme, maar bovenal is het een psychische aandoening. Iets dat zich nestelt in je hersenen, waardoor het ook echt allemaal anders ervaart. Wat dat betreft is erkennen dat je eetstoornis een probleem is al een hele belangrijke eerste stap in de richting naar herstel.

Er werd aan mij gevraagd hoe ik het dan voor me zag. Wilde ik werkelijk voor altijd zo door blijven leven? Helemaal los van of mijn lichaam het op deze manier vol zou kunnen houden? Voor iemand die zo weinig at, was ik ontzettend veel met eten bezig. Ik leefde van mijn minimale eetmoment naar mijn minimale eetmoment. Ik stond meerdere keren per dag op de weegschaal. Ik zocht plaatjes op het internet van dunne mensen en keek alleen maar programma's over eten en afvallen. Ik was de hele dag door moe, had het altijd koud, had geen concentratie, geen energie om m'n vrienden te zien en had geen oprecht contact meer met mensen, omdat ik altijd loog of wantrouwend was. Van het creatieve, spontane, energieke en vrolijke meisje, was niks meer over.

Door de verdoving van de eetstoornis kon het me niet meer zo veel schelen. Ik kon niet werkelijk bij dat gemis. Dat maakt het soms zo ongewikkeld, maar weet je zeker dat dit is wat je wilt? Vraag jezelf eens af wat de eetstoornis je brengt. Wat zijn de voordelen en weegt het op tegen de nadelen? Zijn die voordelen wel zo waardevol en echt als je op dit moment denkt? Durf je aan de eetstoornis te twijfelen en in jezelf te geloven? Je bent zo veel sterker en leuker dan je denkt. Een eetstoornis heeft nog nooit iemand een gelukkiger mens gemaakt. Een eetstoornis heeft nog nooit iemand een mooier mens gemaakt. Jij hebt een eetstoornis helemaal niet nodig.

Waarom wil jij herstellen?