Ik wilde een diagnose

 

Ik zat niet lekker in mijn vel. Ik weet niet wat er was gebeurd, maar waar ik voorheen nog kleuren zag, was alles nu voor mij grijs. De glans van het leven was eraf. Ik wist niet wat er met me aan de hand was toen ik begon te rommelen met eten. Ik wist ook niet precies wat er met me aan de hand was toen ik niet meer kon stoppen met rommelen met eten. Ik heb er toen veel over opgezocht op het internet, maar dat gaf me geen zekerheid. Ik wilde eigenlijk graag gewoon een diagnose.

De eerste driekwart jaar van mijn eetstoornis zie ik als een rare tijd. Ik merkte namelijk dat ik aan het veranderen was, maar ik kon maar niet de vinger leggen op wat er dan precies aan de hand was. Voor het eerst in mijn leven zat ik echt een lange tijd niet lekker in mijn vel en voelde ik me continu verdrietig en eenzaam. Het leven leek vooral grijs te zijn geworden met af en toe nog wat lichtpuntjes. Ik snapte het niet, want ik kende het ook niet van mezelf. Bovendien was ik ook erg jong toen dit allemaal begon. Was dit dan misschien de puberteit?

ik wilde een diagnose

Ik vergeleek mezelf met vriendinnetjes op school. Het leek wel alsof zij niet de chaos in zich hadden die ik wel had. Zij veranderden wel, maar anders dan ik. Zij werden juist mondiger, kregen andere interesses en begonnen zich anders te gedragen. Ik werd juist stiller en begon mezelf steeds meer terug te trekken. Iedereen leek vrolijk. Ik voelde me juist verdrietig. Het is echt ontzettend moeilijk om te gaan met veranderingen bij jezelf die je gewoon niet kan plaatsen.

Ik begon te rommelen met eten. Ik liet wat dingen staan en at wat minder. Later at ik wel weer en had ik soms eetbuien, maar dat spuugde ik weer uit. Ik viel wat kilo’s af, maar ik heb nooit heel extreem ondergewicht gehad. Een hele tijd heb ik zo maar een beetje aangemodderd. Het mag wel duidelijk zijn dat het echt niet goed met me ging.

Op sommige momenten was ik ernstig opzoek naar een diagnose, maar op andere momenten vond ik dat ik ook maar gewoon normaal moest doen. Zo erg was het allemaal niet. Ik had wel wat mindere dagen, maarja dat heeft toch iedereen? Waarom deed ik toch zo moeilijk, want zo moeilijk is eten nou ook weer niet? Waarom zag ik overal opeens zo ontzettend tegenop? Zo was ik eerst helemaal niet…

Regelmatig heb ik de symptomen van een eetstoornis opgezocht. Soms vond ik er wel herkenning in, maar toch twijfelde ik daaraan. Is dit dan hoe iemand met een eetstoornis zich voelt? Als ik verhalen op het internet en in boeken van andere mensen las, vond ik dat altijd veel heftiger klinken. Ik at echt nog wel en op sommige dagen voelde ik me ook nog gewoon goed. Dan kon ik toch geen eetstoornis hebben?

Ik heb zelfs een keer een soort hulpsite voor meisjes met eetstoornissen een mailtje gestuurd, omdat ik benieuwd was of zij vonden dat ik een eetstoornis zou hebben. Ik mailde dus eigenlijk al mijn klachten door met de vraag ‘Wat denken jullie? Heb ik een eetstoornis?’ Ik kreeg toen een reactie terug met dat mijn klachten inderdaad wel overeenkwamen met een eetstoornis, maar dat ze via de mail geen diagnose konden stellen. Ik kon daarvoor beter naar de huisarts gaan.

Wat was er mis met mij? Als ik geen echte eetstoornis zou hebben, wat had ik dan? Stelde ik me dan maar gewoon aan? Dat idee leek me verschrikkelijk. Ik wilde geen aansteller zijn, maar misschien was ik dat wel gewoon.  Ik wilde zo graag duidelijkheid krijgen over wat de chaos in mij was, maar tegelijkertijd was ik zo bang dat het niks zou zijn…

Nadat mijn moeder me mee had genomen naar de huisarts en hij mijn klachten behoorlijk serieus nam, werd ik doorverwezen naar een specialistisch centrum voor eetstoornissen. Daar kreeg ik na het intakegesprek dan eindelijk mijn diagnose te horen. Dat voelde als een opluchting, omdat ik eindelijk wist wat er aan de hand was. Eindelijk had ik de bevestiging dat ik me toch niet aanstelde. Ik was ziek en daardoor had ik die chaos zo in mij.

Voor mijn gevoel kon ik pas wat aan die chaos doen als ik wist wat het precies was. En ergens was dat gevoel denk ik ook wel terecht. Zeker als jong meisje van 13/14 jaar weet je niet zo goed wat je allemaal overkomt. Natuurlijk zit je in de pubertijd en dat alleen is al een turbulente periode, maar als je dan ook nog eens een psychische ziekte hebt, is dat al helemaal heftig en moeilijk om te plaatsen als je niet weet wat het is.

ik wilde een diagnose

Bij Proud krijgen we vaak mailtjes met de vraag of wij denken dat degene die mailt een eetstoornis heeft. Ik snap heel goed waar de vraag vandaan komt, omdat mensen dan pas het gevoel hebben dat ze hulp kunnen zoeken. Echter zou het eigenlijk niet om die diagnose moeten draaien. Het feit dat je niet lekker in je vel zit, is al reden genoeg om daar extra aandacht aan te geven, bijvoorbeeld door middel van therapie.

Mocht je je herkennen in dit verhaal, dan zou ik graag tegen je willen zeggen dat het belangrijk is dat je jezelf serieus neemt. Je leest dit al en dat betekent dat je opzoek was naar (h)erkenning. Waarschijnlijk gaat het niet zo goed met je en wil je graag weten wat er met je aan de hand is. Ik hoop dat je om hulp durft te vragen. Of je nu wel of geen diagnose hebt: jij doet ertoe en jij bent belangrijk. Neem jezelf serieus.

Fotografie: Alexander Annenkov

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Loes - Zondag 26 november 2017 16:29
Wauw... Herkenbaar :o
britneyangel - Zondag 26 november 2017 20:10
ik herken mezelf hier ook in!
daisy - Maandag 27 november 2017 10:33
Ik herken dit heel erg. Ik besloot uiteindelijk te vertellen aan mijn vader hoe ik me voelde en toen gingen we naar de huisarts. Daar werd ik doorverwezen naar een kinderpsycholoog en die stuurde mij op haar beurt naar een dietiste. Gedurende dit proces werd geen enkele diagnose gegeven en dat wilde ik eigenlijk wel. Toen ik bij de dietiste was had ze het een keer over 'mijn anorexia'. Toen pas wilde ik de ernst van mijn eetstoornis geloven.