Als kind heb ik al geleerd dat ik altijd bij mijn ouders terecht kon. Wat er ook was. Als er iets was, waren zij de eerste die voor mij klaar stonden. Ze stonden het meest dichtbij, het was vanzelfsprekend, maar dat maakte het ook direct het aller moeilijkste. Ik was bang hun pijn te doen met mijn verdriet, want ik wist dat dat zou gaan gebeuren. Ik wist dat zij degene waren die er het meeste pijn van zouden hebben als ik ongelukkig of verdrietig ben. Dus waarom zou ik hun daarmee belasten? Waarom zou je dan niet naar iemand anders gaan die er wat verder van af staat?

Misschien herken je dit gevoel wel. Je wilt eigenlijk heel veel met ze delen omdat je weet dat zij je niet veroordelen en onvoorwaardelijk van je houden maar tegelijkertijd voel je zoveel weerstand omdat je hen wil sparen en ze geen pijn wil doen. Denk bijvoorbeeld eens aan het willen verzwijgen van je eetstoornis of andere problemen. Waarom doe je dit? Doe je dit omdat je ze de pijn wil besparen en omdat je wil dat ze denken dat het goed met je gaat? Soms zit er namelijk ook een andere reden achter en verschuilen we ons achter 'ik wil ze geen pijn doen', maar ligt de werkelijke reden misschien wel bij dat het ergens fijn is om niet die controle van hen te hebben en dat ze er niet van weten.

Bron

Moeilijk om te zien dat iemand pijn heeft
Ik vind het altijd moeilijk om te zien als iemand pijn heeft of verdrietig is. Eigenlijk doet dit altijd wel wat met mij alleen komt dit extra hard aan op het moment dat het gaat om iemand van wie ik veel hou, zoals mijn ouders, zus of mijn vriend. Je wilt niet dat mensen waar je van houdt pijn hebben en daarom kies je er misschien voor om bepaalde dingen niet te zeggen en de pijn bij jezelf te houden. Daarnaast kan het zijn dat je je zorgen maakt om je ouders om dingen die niet met jou te maken hebben. Dat kan natuurlijk ook. Zij zijn ook gewoon mensen en voelen zich ook weleens rot, hebben misschien ook weleens ruzie of twijfelen weleens aan zichzelf. Als kind je ouders troosten kan heel lastig zijn en daardoor kan je je heel machteloos voelen en nog sterker het gevoel hebben hen niet op te willen zadelen met jouw problemen.

Toch is het belangrijk om hen wel op de hoogte te stellen van wat er speelt in jouw leven. Zeker als je minderjarig bent en nog afhankelijk bent van je ouders. Maar waarom zou je dat doen als alles in je 'nee' roept om de talloze redenen die je hebt en dat je niet wil dat zij jouw pijn voelen. Hier zijn een aantal redenen om wel te delen.

♥ Het versterkt jullie band
Ondanks dat het ontzettend moeilijk kan zijn om je ouders te 'belasten' met jouw problemen, brengt het ook iets goeds. Je neemt hen in vertrouwen en dit wordt vaak ook gevoeld. Natuurlijk zijn er uitzonderingen en kan dit de relatie ook op scherp zetten, maar over het algemeen zorgt het er vaak voor dat je dichter bij elkaar komt. Wanneer je als ouder het gevoel hebt dat dingen verzwegen worden, voel je je misschien sneller buitengesloten door je eigen kind en dit kan voor de ouder ook allerlei gevoelens met zich mee brengen. Bijvoorbeeld dat hij/zij gefaald heeft als ouder en dat ze niet als steunend persoon worden gezien. De band kan versterkt worden doordat je deelt wat er in je omgaat en dat er hierdoor ook meer begrip kan komen voor als het even niet goed gaat omdat ze er dan van op de hoogte zijn.

♥ Ze kennen jou heel goed
Je ouders kennen jou misschien wel het beste van iedereen en weten hoe dingen voor je werken. Althans, bij mij is dit wel het geval. Vooral mijn moeder kende me door en door. Het was altijd fijn om iemand te hebben die niet zoveel woorden nodig had om me te kunnen begrijpen.

Bron

♥ Vaak hebben ze het toch wel door
Het kan zijn dat je je belemmerd voelt om je ouders te vertellen waar je mee zit omdat je bang bent ze pijn te doen en niet wil dat ze ongelukkig zijn om jouw ongeluk. Ik herken dit wel en heb dit vaak zelf ook zo ervaren. Toch heb ik gemerkt dat ik beter eerlijk kan zijn en het kan delen als er iets is. Ik heb namelijk gemerkt dat mijn ouders vaak toch wel in de gaten hadden als er iets was en dit kan veel vervelender zijn dan het daadwerkelijk weten. Als ik mij probeer te verplaatsen in mijn ouders, denk ik dat ik me enorm machteloos en buiten gesloten zou voelen en dat ik graag wat voor mijn kind zou willen betekenen en dat ze me die kans niet geeft. Dit zou ik heel pijnlijk vinden.

♥ Sociale steun
Ook wanneer je je ouders in vertrouwen neemt en hen vertelt over wat je dwars zit, is dit een mogelijkheid om sociale steun te ontvangen. Er is niemand die altijd alles alleen kan. We hebben elkaar nodig en het kan helpen om er over te praten, om na te denken over wat je kunt doen of om gewoon even bij iemand je verhaal kwijt te kunnen.

♥ Je geeft hun vertrouwen
Wanneer je je ouders in vertrouwen neemt, geef je hun vertrouwen. Misschien herken je dit gevoel wel wanneer iemand jou in vertrouwen neemt en zijn/haar verhaal met je deelt. Je kan ergens heel erg van schrikken en het heel verdrietig vinden maar je daarnaast ook vereerd voelen dat diegene dit met jou deelt. Het geeft vertrouwen als iemand het vertrouwen voelt om dit met je te delen en dat kan ook een goed gevoel geven, hoe verdrietig het bericht ook is.

♥ Samen kom je vaak verder dan alleen
Vaak is het zo dat je samen verder komt dan als je alleen bent. Denk bijvoorbeeld eens aan andere manieren van denken en dat anderen objectiever naar jouw situatie kunnen kijken dan jijzelf. Ik heb altijd gemerkt dat mijn ouders het beste voor mij willen en advies geven vanuit in hart. Ook als dit in eerste instantie heel ver van mij af staat. Ik weet dat het kan helpen om met iemand te praten over hetgeen waar ik mee zit en dat dit kan leiden tot nieuwe inzichten.

Hoe is dit voor jou?