Het moment waarop gezegd werd "Misschien moet je anti-depressiva toch gaan overwegen" zorgde ervoor dat ik compleet instortte. Dit gebeurde op het moment dat ik zo bang was, dat ik niet meer naar buiten durfde en volledig in paniek was. Hoe kon anti-depressiva mij helpen terwijl ik niet eens depressief was? Ik was wel somber, maar vooral heel bang! Ik voelde van alles in en aan mijn lichaam wat er niet hoorde te zijn. Ik was alleen niet depressief. Waarom moest ik dan medicijnen slikken? Ik had al therapie en dat vond ik al moeilijk genoeg, maar het hielp mij wel stapje voor stapje de goede kant op... maar medicatie? Was het dan zo erg?

Ik heb altijd een sterke aversie gehad tegen medicijnen. Ik wil altijd alles zelf doen en het liefste ook alleen zonder hier anderen bij te betrekken. Dit heeft denk ik te maken met dat ik van jongs af aan al geleerd heb om te moeten doorzetten en niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ik ken genoeg mensen die anti-depressie of andere medicatie gebruiken en bij de meeste van hen werkt het ook goed. Ik vind het ook niet zwak of onzin maar voor mijzelf gelden andere regels.

Bron

Ik voelde niet alleen weerstand tegen anti-depressiva maar ik had eigenlijk hetzelfde bij andere medicatie. Ook bij hoofdpijn, buikpijn of andere kwaaltjes verzette ik me regelmatig tegen pijnstillers zoals paracetamol en wilde ik dat het vanzelf, op eigen kracht beter zou gaan. Toch moest ik er op gegeven moment aan geloven en werd dus sterk aangeraden om wel te starten met de anti-depressie.

Als je moet en niet wil..

Toen ik net de diagnose 'angststoornis' gesteld werd, werd mij ook al geadviseerd om medicijnen te gaan slikken. Het kon de scherpe kantjes er af halen en er voor zorgen dat ik sneller over mijn angst heen was. Ik heb dit voorstel eigenlijk direct de grond in geboord en ik wist heel goed wat ik wel en niet wilde. Ik koos voor therapie omdat ik zelf wilde leren omgaan met mijn angst in plaats van dat dat pilletje het zou doen. Er werd lange tijd niet meer over gesproken omdat het duidelijk was dat ik daar niet voor open stond. Ik dacht hierdoor ook dat het klaar was en dat die optie weggestreept werd.

Helaas kwam er een dieptepunt in mijn angst en somberheid waardoor medicatie door de huisarts, mijn psycholoog en door mijn ouders als redmiddel gezien werd. Ik was zo bang en in paniek dat ik niet meer naar buiten durfde. Dit had te maken met eerdere ervaringen toen ik meerdere paniekaanvallen kreeg in settingen buiten de deur waarin ik niet weg kon. Ik kon niet vluchten en moest vechten, maar er kwam geen einde aan. Het was vreselijk en ik wilde deze momenten niet meer. Naar buiten gaan associeerde ik met dat het mis zou gaan want die keren daarvoor was het ook gebeurd.

Ik moest naar school, had verplichtingen en moest dus naar buiten maar ik kon het niet. Het idee alleen al zorgde ervoor dat ik begon te hyperventileren en dat de paniek toesloeg met allerlei lichamelijke klachten als gevolg. Mijn ouders waren machteloos. Ze zagen dat ik me vreselijk voelde en volledig was ingestort en wisten niet meer hoe ze mij moesten en konden helpen. Hun goed bedoelde steun en adviezen waardoor het misschien wel lukte om mijn leven verder op te pakken wees ik af en ik sloot mij van hen af. Ze belden de huisarts met het gevolg dat het hele 'medicatie ding' weer speelde. Ik wist ergens wel dat er niet echt een andere optie was, maar het idee alleen al vond ik vreselijk. Ik kon alleen maar huilen en schreeuwen dat ik het niet wilde en daarom ook niet ging doen. Maar bij de vraag wat ik dan wel wilde, kon ik ook geen antwoord bedenken.

Ik wilde zelf de controle

Mijn bezwaar tegen medicatie lag enerzijds bij dat ik dingen zelf wil en moet doen op eigen kracht en dat ik niet wil dat mijn problemen bestreden worden door medicatie. Ik had het idee dat ik daar geen vertrouwen door zou krijgen dat ik het zelf kon en ergens is dat ook zo. Nu op dit moment wordt medicatie aangeraden juist omdat ik het zelf niet meer zou kunnen. Het was nu even niet genoeg en ik had dit blijkbaar nodig als ondersteuning. Ik had het gevoel dat ik had gefaald. Een andere reden waarom ik sceptisch tegenover medicatie stond, had te maken met controle. Medicatie zorgt ervoor dat je er van alles in gang gezet wordt waar je zelf geen invloed op hebt. Dat vond ik heel eng, omdat ik zelf de controle wilde houden over mijzelf en mijn eigen lichaam. Ik had het gevoel dat ik dit meer had zonder dan met medicatie.

Bron

Ik was bang voor de bijwerkingen

Iets anders waar ik enorm tegen opzag, waren de bijwerkingen. Ondanks dat lang niet iedereen hier last van heeft, was ik enorm bang voor alle bijwerkingen die beschreven stonden in de bijsluiter van anti-depressie. Zo zou je er heel ziek van kunnen worden, was gewichtstoename een bijwerking en daar zat ik echt niet op te wachten en het kon ook zo zijn dat problemen aan het begin toe konden nemen. Op het moment dat ik dat las, raakte ik nog meer in paniek. Als ik nu al niet eens meer naar buiten durf... durf ik dan niet meer wakker te worden? Hoe kan het nog erger? Ik zag er enorm tegenop en kon ook niet begrijpen hoe medicijnen die je gaat slikken als het niet meer gaat, er voor kunnen zorgen dat het nog erger wordt.

Ik wilde niet afhankelijk zijn en er nooit meer vanaf komen

Een andere reden waarom ik liever geen medicijnen slik heeft te maken met dat ik bang ben er afhankelijk van te worden en dat ik niet meer zonder kan. Ik ben bang dat ik op gegeven moment niet meer weet wat ik vanuit mijzelf kan en wat komt door de medicijnen. Ik wil mezelf en mijn omgeving laten zien dat ik hier zelf vanaf kan komen en dat het niet zo erg is dat ik medicijnen moet gaan slikken. Helaas was dit wel het geval.

Blijkbaar was dit wat ik nodig had

Hoe moeilijk ik het ook vond, het was onvermijdelijk om op dit moment wel JA te zeggen en het te proberen. Ik zag het eerst als falen en dat ik het niet alleen kon, maar later besefte ik ook dat ik niet alles alleen hoef te doen. Dat die pillen juist ontwikkeld zijn om mensen te helpen in de moeilijkste periodes van hun leven en om de scherpe randjes van die nare psychische ziektes weg te nemen waardoor je juist de kracht vindt om zelf dingen te doen en stappen te zetten die anders misschien niet mogelijk zijn. Mijn bezwaren werden stuk voor stuk onderuit gehaald. Zo was ik enorm bang voor de bijwerkingen, waarvan ik niks heb gemerkt. Ik werd niet misselijk, mijn problemen werden niet erger en ik kwam ook geen grammetje aan. Ik weet dat dit soms wel het geval is, maar bij mij gebeurde dit niet.

Daarnaast was dit blijkbaar wat ik nu gewoon nodig had en dat is geen wereldramp. Het is even een omschakeling die ik moest maken. Ik voelde veel weerstand en verdriet aan het begin, maar toen ik eenmaal akkoord was gegaan, kon ik ook wel wat meer relativeren en besefte ik ook wel dat ik hier geen drama van hoefde te maken. Het is geen schande om medicatie te slikken als je dat even nodig hebt en het betekent ook niet direct dat je er je hele leven aan vast zit. Het was voor nu en als het mij hielp om nu te kunnen functioneren en mij in mijn kracht te zetten, dan was het goed. Uiteindelijk heb ik ook het hele idee van 'ik wil niet mijn hele leven medicijnen slikken' uit mijn hoofd gezet. Als ik uiteindelijk er weer mee kon stoppen, is dat fijn en als ik er wel mijn hele leven aan vast zit, dan is dat maar zo en dan is het waarschijnlijk nodig. Op gegeven moment was ik ook op het punt dat ik het oke vond als dat er voor zorgde dat mijn leven fijner en beter leefbaar was.

Uiteindelijk heb ik het na ongeveer een jaar kunnen afbouwen en gaat het nu een stuk beter met me. Ik heb geen spijt dat ik uiteindelijk wel die medicijnen slikte. Ik had het nodig en het hielp mij ook om te komen waar ik nu ben en dat ik het nu wel weer kan zonder elke dag een pilletje te moeten slikken.

Slik jij medicatie; waarom wel/niet?

Op Proud2bme kun je meer blogs lezen over dit thema. Lees hier bijvoorbeeld meer over 5 vragen over anti-depressiva, waarom slik jij anti-depressiva? en het afbouwen van anti-depressiva.