Ik wil dat iemand zich zorgen om me maakt

 

Al veel te lang stond ik onder een net wat te warme douche. Het was niet zo dat het water pijn deed, maar voor m'n huid was dit niet de meest fijne toestand. Toen ik per ongeluk met m'n nagel langs m'n huid kraste, zag ik dat er een rode streep verscheen. M'n huid was heel zacht en kwetsbaar geworden door het warme water. Het zag er heftig uit, maar stelde verder niet zo veel voor. Ik zette nog een streep en nog één en nog één. Stel dat iemand dit zou zien, dan zouden ze zich vast zorgen maken...

"Wat heb jij nou weer gedaan?" Vroeg m'n vriend van destijds toen ik de douche uitkwam. Als een slechte acteur probeerde ik met weinig succes de strepen te verbergen. Dat het leek alsof ik het geheim wilde houden, maar hij het 'toevallig' toch zag. Hopend op troost. "Jeetje, Irene." Hij was duidelijk geïrriteerd. Ik lachte het weg en stamelde wat over het water dat heet was en dat ik jeuk had gekregen. Opeens leek het een heel slecht idee geweest te zijn. "Doe maar niet meer he." Daarmee was alles gezegd. De oppervlakkige strepen trokken vanzelf weer weg. Niets meer te zien. Niemand maakte zich zorgen, terwijl deze situatie natuurlijk alles behalve gezond was. 

Ik voel me niet gehoord

Het was niet de eerste keer dat ik iets groter maakte dan het daadwerkelijk was. Vaker had ik net even extra aangedikt hoe slecht het met me ging, net wat langer doorgehuild, net wat bozer gedaan dan nodig, een situatie overdreven, mezelf net wat meer pijn gedaan en mezelf dieper laten zinken in mijn eetstoornis. Dit allemaal in de hoop dat iemand zou vragen of het wel ging en aanbood om mij te helpen. Iets dat ik zelf blijkbaar niet durfde te vragen. De wanhoop nabij.

Hoewel ik typ dat ik iets groter maakte dan het was, is het feit dat je die behoefte voelt natuurlijk al iets groots. Het is niet iets dat ik simpelweg aanstellen zou noemen, want ook dat gedrag kwam voort uit mijn ziekte en onzekerheden. Het is dus wel degelijk iets om serieus te nemen als je het bij jezelf opmerkt en jezelf niet om te veroordelen. Wel kan je je afvragen wat je er mee bereikt. Heb je hier iets aan? Is dit wat jou werkelijk helpt?

Praten over hoe je je voelt

Aan de andere kant heb ik ook vaak genoeg gedaan alsof er niks was, omdat ik anderen niet tot last wilde zijn of dacht dat ik het zelf wel aan kon. Het ene sluit het andere niet uit, maar het maakte het wel heel verwarrend voor mijn omgeving. Al die wisselende signalen maakten mij niet makkelijk om te lezen. Een ander kan niet in jouw hoofd kijken, maar jij kan wel vertellen wat er in jouw hoofd omgaat. Daarom is praten over hoe je je voelt zo belangrijk.

Ik was opzoek naar hulp en steun, maar durfde dat niet altijd te vragen. Het was als een spelletje hints geworden, maar dan zonder de lol. Het was schadelijk voor mij, maar ook had het vaak het tegenovergestelde effect van wat ik daadwerkelijke wenste. Mensen wisten niet zo goed meer wat ze met me aan moesten. Stelt ze zich nou aan? Is ze nou boos op mij? In veel gevallen duwde ik de mensen om me heen alleen maar verder weg met mijn gedrag. Terwijl ik door gewoon rustig en eerlijk te praten over hoe ik me voelde, een stuk meer begrip kreeg.

Soms helpt praten niet

Echter gold dit niet altijd en voor iedereen zo. Sommige mensen in mijn leven keken heel anders tegen de zaken aan. "Je moet je gewoon niet zo druk maken." Het was vast goed bedoeld, maar ik kon hier helemaal niks mee. Sterker nog, het was een soort bevestiging dat het blijkbaar niet erg genoeg was om over te praten of hulp bij te zoeken. Het kwam op mij over alsof ik me niet zo moest aanstellen, maar moest ik het dan maar erger maken dan het was? Wanneer vind jij het wel erg genoeg? Wanneer wil je me helpen?

Helaas is het zo dat je niet altijd met iedereen overweg kan op dit gebied. Ondanks het feit dat ze het goed bedoelen, maar soms ook omdat er te veel gebeurd is of jullie als mens toch niet bij elkaar lijken te passen. Dat kan gebeuren, maar dat zegt niet enkel iets over jou. Het is dus ook niet zo dat de oplossing daarvoor enkel bij jou zou moeten liggen. Soms is het belangrijk om het los te laten en te kijken waar je die steun dan wel kan vinden.

Het is erg genoeg

Uiteindelijk was ik helemaal niet geholpen door zo uit de bocht te vliegen in m'n emoties en mezelf expres meer pijn doen. Niet alleen om fysieke, maar vooral ook om mentale redenen. Misschien ben ik daardoor soms gehoord, maar bereikte ik er daadwerkelijk mee wat ik wilde? Voelde ik me daarna beter? Luchtte het op? Eigenlijk deed dat het bijna nooit. Ik voelde vaak juist alleen maar slechter, omdat ik niet oprecht was, maar ook omdat ik me daadwerkelijk slechter voelde. Dat is niet waar ik op hoopte toen ik aangaf gehoord te willen worden.

Aan de andere kant was ik bang dat het anders misschien niet erg genoeg was om naar te luisteren. Dat mensen zouden zeggen: "Ach, valt wel mee, komt wel goed, zet je er over heen." Hoewel ik inderdaad wel eens heb ervaren dat iemand zo reageerde, had ik dat niet zo op mezelf hoeven te betrekken. Misschien wilde de ander me gewoon geruststellen. Mij laten inzien dat ik niet een mislukt persoon was. Dat ik goed ben zoals ik ben. Misschien begreep de ander niet wat het inhield, misschien had ik er meer over kunnen vertellen en misschien was dit gewoon niet de persoon die mij hierin kon steunen, maar zou een ander dat wellicht wel kunnen?

Mensen zijn niet perfect. Jij niet, ik niet en de mensen om je heen ook niet. Helaas zijn de mensen van wie je steun verwacht soms ook niet perfect, maar dat wil niet zeggen dat jij die steun dan niet verdient. Het wil niet zeggen dat het niet erg genoeg is. Dat iets groter maken dan een goede manier is om gezien te worden. Daar help je jezelf uiteindelijk ook niet mee. Als jij ergens mee zit, hoe groot of klein dat ook is/voelt, dan is het erg genoeg. Dan mag jij daar hulp bij vragen van je omgeving, maar misschien ook van een professional.

Professionele hulp

Mensen gaan voor van alles en nog wat in therapie. Dat is alleen maar iets heel waardevols. Als je merkt dat je het toch niet nodig had, kan je er altijd weer mee stoppen. Dat betekent niet dat je gefaald hebt of je hebt aangesteld, dat betekent dat het gelukkig veel beter met je gaat dan je op een moment had gedacht. Dat is toch alleen maar fijn? Als je merkt dat dit je heel zenuwachtig maakt, lijkt dat me reden genoeg om die onzekerheid te onderzoeken. Zeker een eerste gesprek, is gewoon een gesprek om elkaar te leren kennen. Daarin kan je niks verkeerd doen. Een goede hulpverlener zal jou hierin respecteren en jou serieus nemen of iets nou groot of klein is en of je nou in één keer alles op tafel gooit of het rustig op wil bouwen.

Het doel is dat jij je beter gaat voelen of een ander het nou erger heeft of niet, of je omgeving er anders tegenaan kijkt of niet, of jij er een groot oordeel over hebt, of niet. Hulp zoeken als jij ergens mee zit is altijd de moeite waard en is altijd rechtvaardig....

Het is al erg genoeg. ♥

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Flo - Vrijdag 18 oktober 2019 14:24
Wat een goeie blog Irene! Sommige andere blogs vind ik wel eens wat langdradig. Nu houd je het lekker compact.
Buiten dat, het was fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit soort gedrag en helpend om te lezen waar het uit voortkomt.
Lieze - Vrijdag 18 oktober 2019 16:18
(Idk of dit nodig is maar goed laten we veilig spelen TW?) Ik herken dit echt helemaal! Ik heb me deze week veel *mijzelf beschadigd... om hulp te krijgen van m’n vrienden maar ja, zo werkt het natuurlijk niet... ze zijn er wel voor me en daar ben ik blij om maar ergens vind ik het ook eng dat ik zo denk, en nu is *de beschadiging verandert naar iets dat ik niet meer aan de buitenwereld wil laten zien en alleen voor mezelf wil houden en niet meer kan stoppen... het is echt gevaarlijk, stay safe x

*aangepast door moderator ivm huisregels
Ana - Vrijdag 18 oktober 2019 16:59
Ik ben in therapie en doe mijn best om te knokken en beter te worden, helaas heeft mijn omgeving andere meningen over therapie :( ik krijg alleen maar negatieve dingen maar mn hoofd gegooid
proud2bmelissa - Vrijdag 18 oktober 2019 18:30
Iets waar ik dagelijks tegenaan loop helaas. Niet wetend hoe ik op een andere manier kenbaar moet maken dat ik gezien wil worden. Veel pogingen doen tot afvallen, in de hoop dan wel gezien te worden (door hulpverleners, omgeving etc.) maar altijd weer vervallen in eetbuien en te horen krijgen: “Het gaat goed met je he!” terwijl dat alles is wat ik niet wil horen. Vooral in combinatie met overdrachtsgevoelens is dit ontzettend verdrietig.
Belle - Vrijdag 18 oktober 2019 23:27
Dit herken ik echt 100%...
Lost girl - Zaterdag 19 oktober 2019 02:45
Ojee, dat precies. Die combinatie met overdrachtgevoelens. Wat een innerlijke strijd. Ik laat het sinds twee jaar aan hulpverleners weten wanneer die gevoelens spelen. Het is doooooodeng!!! Je voelt je echt in je naakie staan, maar ik heb tot nu toe alleen maar positieve ervaringen ermee ook voor het vervolg van de behandeling als je voor langere tijd aan elkaar verbonden bent.
Claudia - Vrijdag 18 oktober 2019 19:20
Zo herkenbaar! Tien jaar geleden liet ik dingen ook veel erger uitschijnen dan het was. Ik heb ditook nooit durven toegeven aan iemand, uit schaamte. Wat goed dat juj dit onderwerp aankaart en hierdoor taboes doorbreekt!
I. - Vrijdag 18 oktober 2019 22:48
Mooie blog van jou, Irene! Dankjewel voor het delen van deze blog.
A girlll - Donderdag 24 oktober 2019 00:04
Wow ik dacht dat ik de enigen was die soms wou dar mensen zagen hou slecht het ging en er na zouden vragen.. voel me hierdoor vaak een "aandachtzoeker"
Emily - Maandag 4 januari 2021 02:44
Ik zit al een tijdje met ongeveer zoiets. Ik weet alleen niet hoe deze (ziekte?) wordt genoemd. Ik wil er namelijk meer research over doen, alleen heb ik dan wel de naam ervan nodig. Heeft iemand een idee?

x Em
Fleur - Zondag 21 augustus 2022 17:55
Hey Emily
We zijn ondertussen alweer ruim een jaar verder, maar ik snap je frustratie volledig. Ik deal er zelf ook mee en heb ook al zoveel onderzoek gedaan. Toch lijkt niks precies te passen bij wat ik ervaar.
Heb jij de afgelopen maanden al meer duidelijkheid gekregen? Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat!

Groetjes, Fleur