Op Facebook zie ik de hele dag foto's en video's voorbij komen met nieuwsberichten over terrorisme, paniek, angst, pijn, dreiging en verlies. Uit automatisme, interesse en wellicht soms deels uit nieuwsgierigheid klik ik de berichten stuk voor stuk aan. Ik zie beelden van mensen, net als ik, uit het land waar we normaal gesproken altijd grappen over maken. Ineens is het moment daar dat we geen grappen meer kunnen maken over België. Het is serieus, pure ernst. Ik kan mijn ogen er niet voor sluiten en dat wil ik ook niet. Tegelijkertijd zou ik willen dat het allemaal een nare droom was. Wat bij onze buren kan gebeuren, kan ook hier gebeuren. Die kans lijkt met de dag groter te worden. Ik klik de nieuwsberichten weg en besef me dat ik deze week weer naar een druk treinstation moet. Het is echt en ik ben bang. Ben ik wel veilig?

Een moeilijke vraag waar ik niet zo 1,2,3 een eenvoudig antwoord op kan geven. Misschien moet ik de vraag anders formuleren: Voel ik me veilig? Na de recente gebeurtenissen in België kan ik daar eenvoudig NEE op antwoorden. Nee, ik voel me niet veilig. Ik ben, net zoals kort na de gebeurtenissen in Parijs, opnieuw bang om naar grote treinstations te gaan, angstig voor een lange en drukke treinrit en moet er niet aan denken om binnenkort af te reizen naar Schiphol of met 1 voet een vliegtuig te betreden. Gelukkig voel ik me niet constant onveilig. Thuis, in de natuur of in mijn auto voel ik me op mijn gemak. Daar kan we weinig gebeuren, toch?

Een naïeve gedachte want ook thuis, in de natuur of in mijn auto kan een heleboel gebeuren. Waarschijnlijk is de kans dat ik bijvoorbeeld verongeluk met mijn auto zelfs vele malen groter dan dat ik verongeluk bij een terroristische aanslag. Toch is mijn angst voor dit laatste vele malen groter. Hoe kan dat? Ik heb hier even over nagedacht en kwam uiteindelijk terecht bij het woord: Controle. Het heeft te maken met het feit dat ik er geen controle over heb en iets tegen mijn zin in me kan worden aangedaan. Rijdend in de auto heb ikzelf het stuur in handen en het idee wél enige controle te hebben.  

Het hebben van een gevoel van veiligheid is enorm belangrijk. Voel je je niet veilig, dan ervaar je stress, angst, onrust en krijg je mogelijk lichamelijke en psychische klachten. Het hebben van controle staat heel nauw naast het hebben van een gevoel van veiligheid. Die gevoelens van veiligheid hebben op hun beurt weer een hele belangrijke rol bij een eetstoornis. Toen ik 16 jaar was voelde ik me op een bepaalde manier onveilig. Ik had het idee geen controle te hebben over mijn leven. Mijn ouders gingen scheiden, ik werd gepest op school, ik was constant bang slechte cijfers te halen en was onzeker over mijzelf als persoon. Alles voelde onzeker en ik wist niet hoe de touwtjes in handen te nemen.

Het gevolg? Ik zocht die controle ergens anders en richtte me op mijn eten. Vanaf dat moment zou IK en niemand anders, bepalen wat en hoeveel ik at. Dit gaf me een veilig gevoel. Ik had weer ergens de controle over. Niemand kon dat van me afpakken of daar invloed op uitoefenen. Het voelde goed. Op ieder moment van de dag, als ik gepest werd of als het thuis niet fijn was kon ik vluchten naar mijn gedachten rondom het eten, rondom mijn gewicht. Dat was mijn geheim, dat was mijn veilige plek waar ik de touwtjes in handen had. 

Nu ben ik volwassen en heb ik geen eetstoornis meer. Ik heb geen zelfverzonnen vluchtroutes als ik me onveilig voel, enkel de realiteit. Ik heb dat wat er is, dat wat er om me heen bestaat en dat is meer dan ik me ooit voor mogelijk had gehouden. De afgelopen maanden heb ik me om verschillende redenen regelmatig onzeker, angstig en onveilig gevoeld. Vroeger had ik geen idee hoe hiermee om te gaan en vluchtte ik in destructief en eetgestoord gedrag. Nu besef ik me meer dan ooit wat de waarde is van mensen om je heen. Altijd wilde ik alles zelf oplossen, sterk en stoer zijn en vond ik huilen bij anderen zwakte. Dat voelde onveilig, alsof ik de controle kwijt was over mijn leven. Het tegenovergestelde is waarheid.

Hoe meer ik mijzelf laat zien, hoe kwetsbaarder ik mijzelf opstel, hoe meer steun en warmte ik ervaar in mijn omgeving, hoe veiliger ik me voel. Juist het loslaten van de controle geeft me dat gevoel van veiligheid. Juist het loslaten van de controle over mijn emoties en het er gewoon laten zijn, stelt me in staat om écht met mensen in contact te komen. Het geeft me tegelijkertijd een gevoel van kracht. Ik durf immers te zijn wie ik ben, verberg mijzelf niet langer achter die glimlach en kan praten over wat ik moeilijk vind. Enkel het delen van mijn angsten, maakt me al minder angstig. 

Ik kan niet over alles controle hebben en hoe meer ik die probeer te krijgen, hoe moeilijker ik het mezelf maak. Controle uitoefenen kan iets dwingends in zich hebben en iets dat ver van je hart verwijderd staat. Loslaten is heel moeilijk en op vele gebieden nog steeds een enorme uitdaging voor mij, maar wel iets waar ik iedere dag een stapje verder in kom.

Ik bewandel mijn leven met de kennis dat niemand helemaal veilig is, dat niemand de volledige controle heeft, ook ik niet. Iedere dag kan ik nieuwe dingen tegenkomen, me laten verrassen door bijzondere mensen om mij heen. Iedere dag heb ik de kans om te ervaren, te genieten en er gewoon te zijn. Misschien morgen voor het laatst, misschien over een paar jaar, misschien pas als ik 80 ben. Niemand weet het en niemand heeft er werkelijk de controle over.

Binnenkort ga ik met de trein en misschien zwaai ik later die week iemand uit op Schiphol. Twee locaties waar ik angstig voor ben. Er kan vanalles gebeuren, maar ik heb er geen controle over. Ik kan dag in dag uit leven in angst, maar kan deze ook uitspreken en vervolgens voor een deel naast me neerleggen. Dat geeft me rust en bovenal vrijheid om te leven. Die vrijheid is naast liefde het meest kostbare goed dat een mens kan bezitten en dat moet ik mezelf of een ander niet laten afpakken.  

Liefs, Scarlet ♥