Ik voel me niet gehoord

 

Vorige week kwam mijn eerste gastblog online. Wat hebben de reacties op de blog mij enorm goed gedaan, het werkt voor mij erg motiverend. Bedankt allemaal! Ik moet zeggen dat er binnen nu en de tijd dat mijn vorige blog is geschreven veel is veranderd. In deze blog wil ik graag dieper op deze veranderingen ingaan.

Verandering en werk

Mijn eetstoornis heb ik langere tijd goed verborgen weten te houden. Vanaf december 2017 ben ik mezelf bewust dat mijn eetgestoorde gedrag echt een probleem vormt voor mezelf en dat dit zo niet verder kan. De tijd die er aan voorafging met het afvallen en het steeds erger doorslaan in een karig eetpatroon is erg heftig geweest, alleen had ik dit op het moment zelf minder door omdat ik me er nog niet bewust van was en dacht dat het allemaal wel wat mee viel.

graag geholpen worden

Een van de veranderingen sinds mijn vorige blog is dat mijn werk en alle collega’s op de hoogte zijn van wat er speelt en ik de keuze heb gemaakt om een stap terug te doen. Wat dit precies inhoud is dat ik twee weken niet aan het werk ben geweest en begin week 27 weer zal starten met werken en voor een deel de ziektewet in zal gaan.

De twee weken vrij van het werk heb ik echt nodig gehad, want ik was lichamelijk, maar vooral ook geestelijk op. Ik kon niet meer. Bij de gedachte aan het werk te moeten gaan was ik continu erg emotioneel. Ik werk zelf in de hulpverlening als persoonlijk begeleider en één van de taken die hier bij hoort is die van het eten koken en gezamenlijk in groepsverband eten. Ik merk dat juist dit stuk het voor mij lastig maakt. Ik voel zoveel spanning in mijn lichaam en ben zo gericht op het eten. Op het werk geef ik mij altijd voor 200% procent en juist hieraan kon ik merken dat dit de laatste weken niet meer mogelijk was. Ik had steeds vaker het gevoel om tijdens het werk onderuit te gaan doordat ik mezelf duizelig voelde en simpelweg te weinig energie had. Ik moest aan de bel trekken, hoe moeilijk die stap ook was.

22 – 6 – 2018 | Collega's informeren

Samen met mijn zus zit ik in de auto op weg naar mijn werk waar ik straks een gesprek heb met mijn leidinggevende. Ik ben ontzettend zenuwachtig en het voelt voor mij deels als falen vooral omdat ik mij in de laatste jaren nog nooit heb ziek gemeld. Het voelt zo dubbel. Het voelt als teken van zwakte om deze stap te nemen terwijl ik diep van binnen weet dat ik op dit moment geen andere keuze heb anders zal ik mezelf nog meer verliezen. Wat het dus eigenlijk is, is een stap die ik neem om voor mezelf op te komen en te kiezen voor mijn herstel. De keuze om mijn zus mee te nemen is een wel overwogen keuze geweest. Ik had behoefte aan steun en was bang bepaalde dingen niet goed te begrijpen of achteraf te zijn vergeten. Mijn concentratie is namelijk niet meer wat het geweest is. Voor mij is het erg helpend geweest dat mijn zus bij het gesprek aanwezig was en ik heb hier geen seconde spijt van gehad.

Het gesprek is ontzettend goed verlopen en dat ik weet dat mijn werk achter mij staat voelt erg goed. Er wordt echt gekeken naar wat ik op dit moment nodig heb. Begin week 27 start ik weer met werken voor 16 uren per week i.p.v. 32 uren per week. Iedere week zal ik gesprekken voeren met mijn leidinggevende om te horen hoe het met mij gaat en wat ik eventueel nodig heb.

thee

De stap om mijn collega’s op de hoogte te brengen vond ik moeilijk. Ik heb een stuk over mijn eetstoornis geschreven en dit met alle collega’s gedeeld. Vervolgens heb ik van verschillende collega’s berichtjes ontvangen via whatsapp en zijn er kaartjes naar mijn adres gestuurd. Hartverwarmend en het geeft mij kracht. Ik was namelijk bang dat niemand het zou begrijpen en dat mensen al snel zouden denken dat de oplossing zo dichtbij ligt; namelijk weer gewoon gaan eten. Dit is totaal niet het geval en dit is voor mij tevens een bevestiging van mijn eigen onzekerheid en dat ik snel de gedachte heb dat mensen mij niet accepteren.

Ik raad iedereen aan die twijfelt om het op het werk te vertellen je eigen hart te volgen en hierin voor jezelf op te komen en te doen wat goed is voor jou als persoon. Ik voel mij een stuk rustiger nu ik weet dat ik gewoon mezelf mag zijn en mijn eetstoornis niet meer hoef te verbergen. Want ik kan er niets anders van maken en dat is dat deze eetstoornis op dit moment een groot onderdeel uitmaakt van wie ik ben als persoon. In mijn hoofd maakt de eetstoornis een vreugde sprongetje. Na deze gedachte probeer ik de eetstoornis gelijk op haar plek te zetten door met mijn gezonde verstand de eetstoornis duidelijk te maken dat ze er nu nog maar van moet genieten zolang het nog kan. Want zoals ik in mijn vorige blog heb geschreven; The battle is on!

25 – 6 – 2018 | Eetdagboek en weegmoment

Vandaag heb ik mijn eerste eetdagboekbespreking gehad. Ik heb kennis kunnen maken met de overige deelnemers van de groep en de sociotherapeuten die wekelijks de eetdagboekbesprekingen bijwonen. Tijdens de eetdagboekbespreking is er voor iedere deelnemer ruimte om ervaringen te delen van hoe het de afgelopen week is gegaan en waar je tegen aan bent gelopen. Na de eetdagboekbespreking vindt het weegmoment plaats. Dit zorgde bij mij in mijn hoofd voor lichte paniek omdat ik het niet had verwacht.    

Ik heb de afspraak gemaakt mij voortaan alleen nog maar te wegen tijdens het weegmoment na de eetdagboekbespreking. Ik ben benieuwd wat dit met mij gaat doen. Ik sta nu dagelijks meerdere keren op de weegschaal en misschien kan dit juist een positief effect hebben en zorgen voor rust. Het getal op de weegschaal wat nu dagelijks mijn humeur en stemming bepaalt zal dan nog maar één keer in de week te zien zijn.

portret oog

Tijdens het weegmoment kom ik met kleding en al op de voor mij onbekende weegschaal te staan. Ik heb meteen na het weegmoment aangegeven de volgende keer in mijn ondergoed gewogen te willen worden. Dit zal worden opgenomen in mijn behandelplan. Ik wil namelijk wel dat het getal op de weegschaal een betrouwbaar getal is. Ik zou het heel vervelend vinden dat wanneer ik de volgende keer een dikke trui aan zou hebben te zijn aangekomen terwijl de dikke trui de oorzaak is. Voor mij is de weegschaal een stuk controle en bevestiging wat ik heb en waar ik hou vast in zoek. En door het wegen met kleding aan is voor mij de betrouwbaarheid weg en dat voelt als stap te ver.

27 – 6 -2018 | Luister naar me

Ik voel me vandaag en gisteren erg down en depressief en weet niet goed waar het door komt. Ik kan uren op de bank zitten en naar de muur staren zonder daarbij bewust iets te denken of te voelen. Wanneer ik na zo'n moment weer terug wordt gezogen in de realiteit maakt mij dat erg verdrietig en vind er juist een periode van piekeren plaats. Het piekeren gaat dan met name over eten en over wat er met mij als persoon gebeurt. ‘Wat gebeurt er met mij? Waarom voel ik me zo leeg en verdrietig? En waarom is deze ‘eetstoornis-ik’ alleen nog maar op de voorgrond?’

‘Yoehoeeee, miss eetstoornis, ik ben er ook nog! Je weet wel de ‘vrolijke/gezonde – ik’. Ik snap dat je alle aandacht wil op eisen maar kijk nou eens goed naar wat er gebeurt. Heb je zelf niet door dat je Lichelle aan het kapot maken bent? ’Kapot maken! Waar heb je het over. Je bent niet goed wijs. Ik help Lichelle juist, ze heeft mij namelijk nodig. Want zonder mij was ze nooit gekomen waar ze nu is, ze krijgt wekelijks complimenten voor hoe ze eruit ziet.’

‘Ja daar ben jij op gericht, alleen maar dat stomme rot gewicht. Je moet eens goed horen, de oude Lichelle van 3 jaar terug die maakte zich helemaal niet druk om dat hele gewicht. Het is namelijk maar een getal. En miste ze jou toen! Nee! Ze gaat met een paar maanden in behandeling en dan is ze binnen de kortste keren klaar met jou.’

koek

En daar waren we dan eindelijk bij de kern. Ik sta machteloos, ik wil geholpen worden, maar zit met een wachtlijst van drie maanden en ben het niet eens met de therapie die ze me willen aanbieden. Ik ben me namelijk heel goed bewust dat het zo niet langer door kan gaan. Ik voel een ontzettende angst. Dit heeft voornamelijk te maken met waar ik vandaan gekomen ben, de eetstoornis heeft namelijk al bewezen dat het met dat afvallen wel goed zit. En op dit moment lijkt de ‘eetstoornis – ik’ iedere dag een stukje van mijn ‘vrolijke/gezonde – ik’ op te vreten. Waarom wordt er niet naar mij geluisterd! Help me, alsjeblieft!

30 – 6 – 2018 | Een schreeuw om hulp

De koek is op! Ik besluit na dagenlang piekeren en slapeloze nachten een e-mail te sturen naar mijn hoofdbehandelaar. Ik beschrijf in deze email wat mijn gevoel is en dat wanneer er nu niet snel actie wordt ondernomen, de eetstoornis zal winnen. Mijn motivatie om te herstellen is namelijk omgeslagen in een motivatie om nog sneller en meer af te vallen. Alsjeblieft! Help mij! Ik weet dat ik nog geen (ernstig) ondergewicht heb maar wanneer ik nog drie maanden zal moeten wachten op hulp dan ben ik er zelf van overtuigd dat dit over drie maanden wel het geval is. Dit komt met name door het tempo waarin deze eetstoornis mij verder lijkt de verslinden.

Na het schrijven van deze email voel ik mij opgelucht. Ik hoop hiermee gezien te worden en dat er wordt ingegrepen omdat ik mezelf aan verliezen ben. Doordat ik mijn verhaal met mijn naaste familie heb gedeeld zie ik een klein lichtpuntje. Ik krijg peptalks, maar zie ook vooral hun verdriet wat ervoor zorgt dat ik mij nog meer bewust word dat ik dit absoluut niet wil. Ik wil echt gaan voor mijn herstel, maar weet op dit moment gewoon niet waar te beginnen.

bloemen mand

Diezelfde dag besluit ik een stukje te gaan fietsen en volgt een moment waarop ik met beide benen op de grond wordt gezet. Het lukt mij namelijk niet om met de fiets een steile helling op te komen. Een helling waar ik een paar maanden geleden geen moeite mee had. Ik voel de tranen prikken en loop met de fiets aan de hand de helling op. Shit! Wat doe ik mijn lichaam aan! Na dat ik de helling ben gepasseerd stap ik weer op de fiets en met de laatste kracht die ik nog in me heb maak ik het blokje af en kies ik voor de kortste route naar huis.

3 – 7 -2018 | Ik voel me gehoord

Mijn e-mail is gelezen! Ik word gebeld door één van de behandelaren en er is besloten dat mij een intensievere therapie aangeboden zal worden waar ik eerder mee kan starten. Aankomende donderdag heb ik een gesprek en worden concrete afspraken gemaakt over de behandeling. Ik ben intens blij! Eindelijk voel ik mij gehoord en gezien! Yes!

And keep remember; The battle is on!

Fotografie: Pexels

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Jolie - Vrijdag 6 juli 2018 14:31
Mijn hoofdbegandelaar zij je moet uit slachtofferrol komen na dat ik verteld had misbruik door psychiater ze wisten ervan heb eigenlijk recht op schadevergoeding allen hoe moet ik dit aanpakken?
Lichelle - Vrijdag 6 juli 2018 23:00
Ik wens je veel sterkte Jolie! Enorm heftig. Ik hoop dat de redactie van proud 2b me, jou verder kan helpen en mogelijk antwoord kan geven op jou vragen.
Scarlet - Redactie Proud2Bme - Vrijdag 6 juli 2018 14:44
Beste Jolie, wat vreselijk dat je dit hebt meegemaakt. Je kunt ons het best even mailen als je advies wilt over hoe hier mee om te gaan: redactie@proud2Bme.nl Dan kunnen we wat uitgebreide ingaan op je hulpvraag. Veel sterkte, Scarlet, redactie Proud2Bme.
Rere - Vrijdag 6 juli 2018 16:54
Ik vind het super hoe goed je keuzes voor jezelf kan maken, ik denk dat je zo echt een voorbeeld kan zijn voor degenen die ook hard vechten met een eetstoornis. Topper!
Lichelle - Vrijdag 6 juli 2018 23:06
Bedankt! Ik hoop echt andere mensen te kunnen helpen door mijn verhaal te delen. Het is zo enorm moeilijk als je zelf zo sterk voelt dat je een deel van jezelf lijkt te verliezen. Ik raad iedereen aan om echt voor jezelf op te komen in deze strijd tegen de eetstoornis en niet te snel genoegen te nemen wanneer je zelf voelt dat het mis dreigt te gaan.
M. - Vrijdag 6 juli 2018 18:25
Wauw, wat ben je goed bezig zeg! Ik vind het echt heel knap dat je zo voor jezelf bent opgekomen en dat je die mail naar je behandelaar hebt gestuurd. En het heeft geholpen, wat fijn! Je mag echt trots op jezelf zijn!
Lichelle - Vrijdag 6 juli 2018 23:12
Van de ene kant ben ik echt mega blij en trots dat ik de behandeling krijg die ik wil. Van de andere kant maakt het mij ook erg verdrietig dat dit er voor nodig is geweest. En wat gebeurt er met de mensen die het er wel bij laten terwijl ze ook hebben aangegeven meer nodig te zijn.
Het is ook wel echt tegen mijn natuur ingegaan want normaal gesproken ben ik iemand die wel snel mee kan bewegen. Maar ik voelde nu echt de noodzaak en machteloosheid wat ervoor gezorgt heeft dat er ook een bepaalde oerkracht naar boven komt.