Ik voel me levendiger dan ooit

 

Het water was koud, maar niet té koud. Het meer voer mijn lichaam steeds iets verder mee de diepte in. Ik had mijn ogen gesloten. Het was goed. Alles was goed. Het geluid van de golven zorgde voor stilte in mijn hoofd. Het leven was nog nooit zo mooi, zo volledig geweest. 

Terwijl ik daar zo lag, dacht ik aan de jaren dat ik te bang was om het water in te gaan. Alle momenten die ik had gemist. Ik had aan de kant gezeten. Mijn armen over mijn buik. "Nee, ik ben mijn zwempak vergeten. Maar ga lekker, ik heb een boek. Ik red me wel." Dat zwempak had ik een jaar daarvoor aangedaan en besloten dat ik niet het lichaam had dat hierbij paste. Het zwempak lag sindsdien als een propje achterin mijn kast. Haast vergeten, maar altijd aanwezig. Ik dacht aan de keren dat ik thuis was gebleven terwijl mijn vrienden naar het strandje waren gegaan. "Ik sla deze keer even over, beetje hoofdpijn." Terwijl ik thuis huilend onder de douche stond. Boos omdat ik het schijnbaar niet in me had om me over die schaamte heen te zetten. Verdriet omdat ik me dit zo aantrok. Hoofdpijn had ik er ondertussen wel van gekregen...

En hier lig ik dan. Eindelijk. In het water dat ik voorheen te vies, te koud, te ongemakkelijk had gevonden. Ik open mijn ogen en zie de wolken voorbij trekken. De takken van de bomen zwiepen op het ritme van de wind. En ineens is dat alles wat uitmaakt. De wind die er altijd geweest is en ook altijd zal zijn. Maar het lijkt alsof ik hem nooit eerder echt heb gevoeld. De takken en de bladeren die lijken te dansen, waar ze voorheen altijd maar wat wiebelden. De wereld is anders. Veranderd. Of ben ik het misschien...?

De zon kruipt haast verlegen achter een wolk vandaan. De warme stralen raken mijn gezicht, mijn buik, en ik krijg kippenvel. Het voelt alsof ik eindelijk wakker word uit een diepe winterslaap die jaren heeft geduurd. Alsof ik grof door elkaar word geschud. En daardoor juist rustiger ben geworden. Ik zie wat vogels voorbij vliegen. Wat waren dat nou? Hoor ik mezelf denken. Bram zei het gister. Een wouw? Terwijl ik het gesprek van de dag ervoor terug probeer te halen, besef ik dat ik nooit zo rustig in mezelf heb gediscussieerd. Geen schelden, geen getier, helemaal niks. Ik wil gewoon weten welke vogel ik net zag. Zonder dat ik me druk maak of die vogel me dik of lelijk vindt. Ik kan naar de wereld kijken en me geen zorgen maken om het feit dat de wereld terugkijkt. Wat de wereld ziet aan mij. Ik bedenk me dat de wereld mij geaccepteerd heeft. Maar dat is niet waar. Ik denk dat de wereld dat altijd al heeft gedaan. Alleen ik had dat zelf nog niet.

Ik kijk naar mijn rimpelige vingers. Zoveel jaren was ik bezig met mezelf kapotmaken. Ik ben nog steeds datzelfde meisje, met diezelfde groeven in haar vingers. De vingers die deden wat mijn hoofd ze opdroegen. Nog steeds, maar nu met een ander doel. Ik wil helen. Steeds meer. Weer sluit ik mijn ogen. Ik focus me op de geluiden van het water, de bomen en de waarschijnlijke wouw die terug is gekomen. De wind voelt koud aan mijn natte lichaam, maar dat maakt niet uit. Niks maakt even uit. Nog even lig ik zo. Ik hoor het water langs mijn hoofd kronkelen, suizen. Ik voel me afgesloten van het moment, maar ik ben er niet van verwijderd. In tegendeel, ik voel me levendiger dan ooit. 

Terwijl ik rustig verder dobber en luister naar de golven die zachtjes tegen mijn gezicht klotsen, denk ik aan het meisje dat ik vroeger was. Ineens staat dit meer symbool voor de rust die ik nu ervaar. Het meer dat soms ruig kan optreden door invloeden als een boot, of een storm. Stormen die mijn meer ook heeft gekend. Het meer dat nu niet meer zo snel buiten haar oevers treedt. Een meer waar ik hard aan heb moeten werken, want ik wilde niet meer verdrinken.

Ruw word ik uit mijn gedachtes gerukt wanneer ik een golf van het koude water over mijn hoofd neer voel komen. Ik open mijn ogen weer en kom overeind. Mijn vriend kijkt me lachend aan en ik lach terug.

De situatie die ik zojuist beschreef, is al even geleden. Voor mij is dit wel een heel mooi en belangrijk moment geweest. Een moment waarin ik leerde dat mijn hoofd ook wel echt een fijne plek is. Waar ik welkom ben en waar ik zelf inhoud aan kan geven. Een soort huis dat ik zelf in mag richten met de meubels die ik mooi vind. Niemand hoeft er iets van te vinden, alleen ik. Een plek waar ik nu bepaal wat er gedacht wordt. Waar verdriet, schaamte en boosheid plaats hebben gemaakt voor rust en vrede. 

Verzonken in gedachtes, maar niet meer verdronken. 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Floor - Vrijdag 20 december 2019 13:05
Mooi
Ada - Vrijdag 20 december 2019 13:23
Wauw. Ik reageer niet vaak op de berichten hier, al lees ik ze allemaal. Maar nu wou ik toch even laten weten hoe mooi je dit hebt beschreven en hoe levendig, alsof je het zelf als lezer bijna kan voelen.
Hoopvol ook, dat het kan na heel veel dingen te hebben meegemaakt. Want hoezeer er wordt gewerkt rond zelfacceptatie en mildheid naar jezelf toe, dit doel bereiken is een lange reis, die soms onmogelijk lijkt. Ik hoop vurig dat ik ooit zo ver ga kunnen staan als jou! Maar alvast bedankt om een tipje van de sluier op te lichten van hoe het eruit kan zien als je weer een beetje kunt leven.
Veel liefs!
Lonneke - team Proud2Bme - Zondag 22 december 2019 11:01
Hey Ada,

Dankjewel voor je warme reactie, betekent voor mij heel veel om te lezen. Ik kan me voorstellen dat dit gevoel soms heel onbereikbaar lijkt, zo heeft het voor mij ook lang gevoeld. Ik hoop oprecht dat jij dit ooit ook zo kunt voelen! take care,

Liefs,
Lonneke
Anna - Vrijdag 20 december 2019 13:39
Ik vind het prachtig geschreven en het doet mij ineens begrijpen wat mijn vriend altijd bedoelt:

"Heb je die vogels/mooie bloemen/paddenstoelen niet gezien?"
-"Nee, hoezo?"
"Jij kijkt nooit om je heen."

Ik kijk wel om me heen, scannend op zoek naar gevaar, gedrag van anderen geprojecteerd op mijzelf, me ontzettend bewust van mijn eigen gedrag en uiterlijk die wordt uitvergroot onder een glas dat alles zwart inkleurt en negatieve bijklanken geeft.

Echt om mij heen kijken en te zien zoals jij beschrijft is écht leven en tevreden kunnen zijn. En dat is wat mijn vriend bedoelt met "jij kijkt nooit om je heen"... Eigenlijk zegt hij: "Jij leeft niet in het moment." Oefenen met om me heen kijken en benoemen wat ik zie - op een objectieve manier - is misschien een begin.

Dank voor je inzichten en je prachtige schrijfstijl.
Lonneke - team Proud2Bme - Zondag 22 december 2019 11:03
Hi Anna,

Dankjewel voor je prachtige reactie. Wat mooi dat je hier zo over na bent gaan denken en ineens begrijpt wat je vriend wellicht bedoelt! Lijkt me heel waardevol!

Liefs,
Lonneke
Flower333 - Vrijdag 20 december 2019 15:11
Wauw, heel mooi geschreven! Door het te lezen, geeft me een gevoel van rust en hoop.

Dankjewel voor deze fijne blog ❤️
cindy - Vrijdag 20 december 2019 15:16
Erg mooi beschreven! dank je wel x
LoveXo - Vrijdag 20 december 2019 16:02
Zo fijn dat jullie zijn gaan reageren op de reacties, dankjewel daarvoor💗
Lonneke - team Proud2Bme - Zondag 22 december 2019 11:02
Hee Love,

Wat leuk dat je dat is opgevallen! We doen het met liefde. Ik vind het heel fijn dat er zo op onze blogs wordt gereageerd. Waardeer ik heel erg!

Liefs,
Lonneke
Anoniem - Zaterdag 21 december 2019 02:33
Dankjewel
Janneke - Zaterdag 21 december 2019 21:28
Prachtig!
Vivian - Zaterdag 21 december 2019 22:04
Waauuw prachtig!! Dankjewel voor dit kippenvel moment🙌🏻💞
Lonneke - team Proud2Bme - Zondag 22 december 2019 11:03
Dankjewel voor al jullie fijne reacties!
Take care!

Liefs,
Lonneke