Inmiddels ben ik alweer 28 jaar op deze aarde en moet ik eerlijk bekennen dat ik de tijd veel te snel vind gaan. De tijd dat ik op de middelbare school zat, 16 jaar was en ik het van mijzelf accepteerde als ik me aan het misdragen was, ligt al ver terug in de tijd. Inmiddels ben ik al heel wat jaartjes ouder en wijzer, ben ik afgestudeerd en heb ik al ruim drie jaar een serieuze baan. Heb ik een eigen bedrijfje opgezet en heb ik een vriend met twee kinderen. Ik voel me oud, leeftijdsgenootjes gaan trouwen en krijgen kinderen en ik voel toch wel regelmatig een bepaalde druk. De druk van het ouder worden.

Ik had mijn leven altijd heel anders voorgesteld. Vroeger dacht ik dat ik op mijn 25e levensjaar al moeder zou zijn en dat ik dan al precies wist wat ik wilde in het leven. Als ik nu denk aan toen ik 25 jaar was, was ik met heel andere dingen bezig dan met kinderen. Ik had wel al echt een kinderwens hoor, die heb ik altijd gehad. Maar mijn relatie was pas verbroken en ik was opnieuw aan het onderzoeken wat in belangrijk vind in het leven.

Als kind zag ik 25 jaar als echt oud en volwassen. Dat je dan alles weet en het leven een stuk beter aan kunt. Ergens is dat wel zo denk ik. Ik heb in die 25 jaar al zoveel geleerd en mijn levenservaring helpt me nog iedere dag om verder te komen en moeilijke situaties beter aan te kunnen. Toch denk ik dat je als kind een heel ander beeld hebt van volwassen zijn. Ik dacht namelijk dat mijn ouders altijd overal een antwoord op wisten en alles aankonden. Dat ze nooit niet wisten hoe ze met hun gevoel om moesten gaan. Ze hebben mij altijd kunnen troosten en gerust kunnen stellen maar nu ik zelf volwassen ben, weet ik ook wel dat ook zij niet alles wisten en aankonden.

Een richting kiezen voor je leven..
Al sinds de middelbare school is er een soort druk ontstaan omdat ik toen moest bepalen welke richting ik op wilde met mijn leven. Ik heb dit toen niet als heel moeilijk ervaren hoor, maar toch wordt al op jonge leeftijd van ons verwacht dat we weten wat we willen met ons leven. Het is logisch dat we aan het eind van de middelbare school een richting moeten kiezen en veel kinderen zijn daar ook wel aan toe, maar het bepaalt toch een groot deel van je toekomst. Gelukkig wist ik zelf wel welke richting ik op wilde, alleen kon ik niet de studie vinden die mij leuk leek.

Gelukkig kreeg ik van mijn ouders de ruimte om hier nog even naar te zoeken om zo niet een verkeerde keuze te maken. Ik nam een tussen jaar en ging werken terwijl ik mij verder oriënteerde op wat mij leuk leek qua opleiding. Al op jonge leeftijd wist ik precies wat ik wilde, alleen leek dat er niet te zijn. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de opleiding HBO psychologie in Dordrecht, de opleiding die later ook daar de naam Toegepaste psychologie kreeg. Inmiddels ben ik afgestudeerd en ben ik heel blij met de keuzes die ik heb gemaakt. Maar ik weet ook dat er genoeg mensen zijn die meerdere keren van opleiding zijn geswitcht en meer moeite hebben met deze keuzes maken voor de toekomst.

Keuzes in de liefde
Ik kan met dubbele gevoelens terug kijken op mijn leven als tiener en puber. Ik heb een heel fijne tijd gehad maar tegelijkertijd kijk ik soms ook met heimwee terug. Ik zou soms best wel weer 16 willen zijn. Een tijd waarin het nog niet zoveel uitmaakt wat je doet, op wie je verliefd wordt en met wie je een relatie krijgt. Liefde was voor mij toen ook al belangrijk, maar ik hoefde nog geen relatie aan te gaan met het idee dat het voor altijd zou moeten zijn. Ook toen ik 16 jaar was had ik een serieuze relatie, maar ik ging een avontuur aan waarbij mijn vriend naar het buitenland emigreerde en we een jaar gescheiden hebben geleefd. Ik was enorm verliefd op hem en miste hem enorm. Ik heb hem na een half jaar opgezocht en een half jaar later kwam hij onverwachts weer in Nederland wonen.

Bron

Het was niet bepaald een makkelijke periode maar ik voelde wel de ruimte die keuze te maken en te zien waar het schip zou stranden. We zijn heel lang samen geweest en na bijna 9 jaar heb ik onze relatie beëindigd. Dit was een heel moeilijke beslissing omdat ik heel veel van hem hield en omdat we al zo lang samen waren en veel hadden meegemaakt. Ik was daarnaast 'al' 24 jaar en dat idee maakte me bang. Ik had mezelf de druk opgelegd dat mijn volgende vriend toch wel 'de ware' moest zijn. Degene waar ik kinderen mee zou krijgen en zou gaan trouwen. Tegelijkertijd vond ik het niet eerlijk tegenover hem en tegenover mijzelf als ik om die reden bij hem zou blijven.

Misschien klinkt het belachelijk dat ik toen ik 24 jaar was al dacht dat mijn volgende vriend degene moest zijn met wie ik zou gaan trouwen, maar dit was wel iets wat mij echt bezig hield. Ik heb al van jongs af aan een kinderwens en ik zou waarschijnlijk nooit meer zo lang samen zijn met iemand als met mijn vriend/inmiddels ex voordat we zouden gaan nadenken over trouwen en kinderen. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik mezelf niet zoveel druk moest opleggen omdat je sommige dingen in het leven nou eenmaal niet kan sturen. Het zou ook niet eerlijk zijn tegenover mijn toekomstige partner omdat ik daarmee ook druk op hem leg omdat ik wil dat hij de perfecte man is voor mij. Het heeft wel even geduurd voordat ik van dit idee kon afstappen en kon loslaten dat ik niet overal invloed op heb. Ik heb mezelf toegestaan te genieten van het leven zonder dat ik zo ver in de toekomst moet kijken.

De druk van kinderen krijgen
Inmiddels heb ik wel aan mijzelf bewezen dat ik dit voor een groot deel heb los kunnen laten. Ik ben een situatie aangegaan waarvan ik altijd tegen mijzelf heb gezegd dat ik dat nooit zou doen. Het maakt mijn toekomst niet zekerder, maar misschien juist het tegenovergestelde. Ik heb inmiddels al bijna 1,5 jaar een relatie met een enorm lieve en leuke man die twee kinderen heeft. Ik heb dit nooit gewild en me hier ook heel lang tegen verzet, maar de liefde won en ergens vind ik dat ook wel mooi. Het laat mij zien hoe gek ik op mijn vriend ben en dat een situatie die mij in eerste instantie afstoot, ook positieve gevolgen kan hebben en dat ik het op gegeven moment misschien ook kan gaan omarmen. Ik heb al zoveel dingen meegemaakt die uiteindelijk anders liepen in mijn leven en ik heb geleerd dat ik ook in een nieuwe, andere situatie gelukkig kan zijn.

De tijd dat het krijgen van kinderen ver in de toekomst lag is voorbij. Soms schrik ik er van als ik ineens weer besef dat ik zelf in die leeftijdscategorie zit en dat het niet meer 'raar' is als je nu zwanger zou zijn. Om mij heen hoor ik steeds meer dat mensen van dezelfde leeftijd kinderen krijgen of gaan trouwen en dit legt toch wel een bepaalde druk op mij. Ik vind het super leuk, maar aan de andere kant weet ik dat het op dit moment nog niet in mijn leven past. Dit was waarschijnlijk anders geweest als ik nog in mijn vorige relatie zat en als het goed zat tussen ons.

Ik merk dat veel mensen waar ik vroeger mee op school zat en ook vrienden en vriendinnen zich door ontwikkelen en steeds volwassener en zelfstandiger worden. Ik vind het leuk om te zien dat we zo groeien en bij mij is dit ook het geval. Het is duidelijk dat veel mensen hun eigen weg vinden en vorm geven aan hun eigen leven. Mensen kopen een huis, maken promotie, krijgen een andere functie op hun werk, gaan trouwen en krijgen kinderen. Ergens gek om te zien dat de tijd zo snel gaat, maar ik zie hierin ook heel duidelijk de ontwikkeling van mensen en dat vind ik mooi.

Onzeker door de groei van anderen...
Ik kan me wel voorstellen dat je ook onzeker kan worden van de ontwikkeling van anderen. Ik heb dit zelf wel even gehad toen ik mijn relatie beëindigden en dus weer van voor af aan moest beginnen. Daarvoor werd het bewonderd door anderen dat wij al zo lang samen waren en hoorde ik achteraf ook dat mensen ons als voorbeeld zagen. Toen het uit ging tussen ons, moest ik weer bij nul beginnen. Ik heb juist van die beginperiode met mijn huidige vriend heel erg kunnen genieten maar het is ook een beetje dubbel.

Wanneer je een eetstoornis of andere (psychische) ziekte hebt, kan je het gevoel hebben dat je stil staat en dat anderen zich door ontwikkelen. Enerzijds is dat misschien zo omdat je misschien tijdelijk niet meer werkt, niet meer naar school gaat en veel bezig bent met andere dingen dan jouw leeftijdsgenootjes. Toch ben jij ook met je ontwikkeling bezig maar dan op een andere manier. Je loopt misschien wat studievertraging op, maar je leert wel veel over jezelf. Over jouw leven, hoe dingen voor jou werken en hoe je dingen uit het verleden kunt verwerken en een manier kan vinden om met je problemen om te gaan. Dat is minstens net zo veel waard en ik denk ook dat dit iets is wat iedereen in zijn/haar leven wel tegen gaat komen. Alles op je eigen tempo, je komt er echt wel.

Hoe is dit voor jou?