Ik verlangde naar een opname

 
Gepost op Zaterdag 6 april 2019 13:00 door Lonneke in Proud2Live.

Een onuitgesproken verlangen, vanuit mijn gezonde kant, maar ook vanuit mijn eetstoornis. Het verlangen naar een opname. De strijd opgeven, ...of juist winnen? De controle loslaten, ...of juist dichtbij houden? In mijn hoofd was het nooit stil. De schaamte heerste. Het winnen van mijn eetstoornis betekende een verlies voor mij en andersom. Ik kon het nooit goed doen.

De hulp is niet genoeg

‘Laat mij maar, ik kan niet meer.’ Zuchtte ik. Het vechten was zwaar en eenzaam. De hulp was welkom en wachten wilde ik niet meer. Ik wilde graag stappen zetten, maar ik wist niet hoe. Ik wilde de controle loslaten, maar ik had geen idee waar ik moest beginnen. Ik was moe en wilde niets liever dan de touwtjes loslaten. Behalve dan het vasthouden. De strijd putte mij uit en hoe zwakker ik werd, hoe sterker de eetstoornis naar boven kwam.

Echte hulp had ik op dat moment nog niet. Ik stond op de wachtlijst voor een meerdaagse behandeling in de kliniek. Ik kon al wel vast deelnemen aan de pre-groep. Hier maakte ik al kennis met het eetdagboekje en kon ik al wat moeites bespreken. Echter was deze hulp nog niet heel gericht. Ik hoefde nog niks, ik kon en mocht nog aanklooien zoals ik al deed. Dat deed ik dus ook. Ik kreeg nog te veel vrijheid om mijn eetstoornis aan het woord te laten.

Ik wist dat deze hulp niet genoeg was en zou zijn. Ik wist ook dat er hulp aankwam, ook al duurde dit nog even. Dit maakte me een beetje rustig, maar niet genoeg. Het hielp mij op dat moment niet door de moeilijke momenten heen. Ik ging gebukt onder de strenge stem van de eetstoornis en de strijd werd elke dag zwaarder. Ik had iemand nodig die de touwtjes kon overnemen, zelf lukte dat me niet. Ik heb het nooit hardop uitgesproken, maar wat had ik graag al in de opname willen zitten. Wat had ik graag in een ziekenhuisbed gelegen met een strenge verpleegster ernaast die mij doorhad. Die mijn eetstoornis doorhad. Ik wilde die controle loslaten en dit was in mijn hoofd de enige manier. Als iemand mij dwong. Mijn moeder kon dat niet, mijn vriend ook niet. Ikzelf al helemaal niet. Misschien dat alleen een opname mij zou kunnen helpen. Ik zocht wanhopig naar bescherming. Ik wilde mijzelf beschermen tegenover de eetstoornis. Ik wist dat mijn eigen harnas te zwak zou zijn.

Mijn eetstoornis is wél ernstig genoeg

Naast deze gedachtes vanuit mijn gezonde kant, had ook mijn eetstoornis hier een flinke mening over. Op instagram zag ik meisjes met een sonde, meisjes in een kliniek. Eetstoornissen die wel ziek genoeg waren. Mijn eetstoornis deed onder, ik was niet zo ziek. Zij hadden een opname en ik niet. Ik ben niet ernstig genoeg.

Naast de gezonde kant, wilde mijn eetstoornis ook graag een opname. De bekroning op al het harde werk, zo zag ik het. De pijnlijke lege maag 's avonds in bed, het liegen tegen mijn omgeving: het was niet voor niets geweest. Ik had ergens naar toe gewerkt. Mijn eetstoornis is sterk en had gewonnen. Hoe bang ik hier zelf ook voor was, mijn eetstoornis voelde alleen maar trots. Als ik een opname kreeg had ik pas echt een eetstoornis. Dan was ik pas echt geslaagd, dan had ik mijn doel bereikt. Dan was ik pas echt dun. Dan was het pas echt ernstig. Dan pas verdiende ik de hulp en mocht ik beter worden. Ook al mocht ik nooit echt beter worden.

Ergens wist ik wel dat dit voor mijn eetstoornis nooit goed genoeg zou zijn. Mijn eetstoornis zou heel even trots zijn, maar zou daarna naar nieuwe manieren zoeken om mij nog zieker te laten worden. Nog een terugval of nog een opname. Ik denk niet dat er ooit een eindpunt zou komen.

Het kon altijd erger, ik kon altijd zieker.

Ik vind het best heftig om nu te typen dat er een deel in mij zat, wat dacht dat ik hier trots op kon zijn. Ik schrik hier nog steeds best wel van en ergens schaam ik mij hier ook nog wel een beetje voor. Ik weet dat dit niet nodig is. Deze stem ben ik niet, of in ieder geval, niet meer.

Ik denk dat beide stemmen aangeven hoe diep ik ondertussen gezonken was. Ik was ziek, maar die opname hoefde ik niet te verdienen. Ik had recht op die hulp.

Verlang jij weleens naar een opname?

 

Gerelateerde blogposts

06
DEC
Een eetstoornis en je zorgverzekering
52
27
JAN
Ervaring U-center met een eetstoornis
12
07
DEC
Ik voelde me thuis in de opname
8

Reacties

Loes - Zaterdag 6 april 2019 13:04
Dit is zooo herkenbaar! Ik had ook het gevoel pas te mogen herstellen van mijn eetstoornis als ik 'ernstig genoeg was'.
Alsof ik pas na zwaar ondergewicht echt voor herstel kon kiezen, omdat ik dan had bewezen wat ik kon en mensen dan voor mij zouden zorgen en trots zijn op mijn gewichtstoename..
Bizar, maar ik snap het nog steeds dat verlangen.
britneyangel - Zaterdag 6 april 2019 13:51
ik heb ook gehad dat ik naar een kliniek wilde, ik vond dat zo apart van mezelf
stayy - Zaterdag 6 april 2019 14:25
zoo herkenbaar, een es die nooit ziek genoeg is...
maar even eerlijk je bent al ziek als je met eten rommelt want dat ik al niet normaal.. deze gedachte bleef ik herhalen

uiteindelijk ben ik wel opgenomen geweest maar zat ik niet op de juiste plek waardoor ik een tijd alleen maar meer achteruit ging..

ik heb veel geleerd in de opname maar ben eigenlijk zo blij dat ik naar huis kon want thuis herstellen vind ik echt fijner gewoon in je eigen omgeving, het heeft ze voor en na delen een opname en thuis herstellen

Saskia - Zaterdag 6 april 2019 14:27
Dat van de controle willen houden is voor mij ook echt wel een dingetje.
Blue - Zaterdag 6 april 2019 16:09
Als ik dat begin te verlangen , ben ik eigenlijk al te diep gezonken. En kan ik ook beter even heel kort worden opgenomen. Omdat de dingen echt nog veel erger worden
Pien - Zaterdag 6 april 2019 16:52
ik wilde zó graag naar een kliniek toen was ik er en had ik verschrikkelijk veel heimwee en spijt ):
Ilse - Zaterdag 6 april 2019 17:13
Ik heb op een andere manier hulp gevonden. Ben daar 3 weken opgenomen geweest.
Ik verlangde ernaar omdat de eetstoornis mij totaal in zn greep had en ik het thuis gewoon niet kon. Ik woonde op mezelf was 21 en had het ook echt nodig.
Mik Gijzen - Maandag 18 november 2019 11:57
Ilse jij schrijft dat je op een andere manier hulp hebt gevonden en opgenomen bent. Wil je mij vertellen waar dat is geweest. Ben voor mijn dochter na 10 jaar ook op zoek naar iets anders!
Ana - Zaterdag 6 april 2019 17:38
Heel herkenbaar! Ook met depressie enzo, pas als ik ooit word opgenomen is het ernstig geweest. Maar zo werkt het wel vgm
Vlinder - Zaterdag 6 april 2019 18:07
Ik heb net een opname van 6 maanden achter de rug en ik heb het echt moeilijk met thuis te zijn. Nu moet het alleen. Ik start wel in dagtherapie overmorgen en ik heb ambulante hulp, dus hopelijk verdwijnt dan het gemis naar de kliniek.
Femm - Zaterdag 6 april 2019 21:23
Met deeltijdtherapie, 5 dagen in de week was mijn verlangen naar de kliniek volledig weg. Toen de hulp plots stopte kwam het verlangen wel weer terug. Maak je therapie af!
Anoniem - Zaterdag 6 april 2019 19:29
Ja, heel herkenbaar. Enerzijds moe van het vechten en bang om de strijd te verliezen. Maar ook trots dat het me gelukt was om genoeg gewicht kwijt te raken voor een spoedopname. Eindelijk was ik geslaagd.

Momenteel zit ik in een terugval, maar door een flink gespierd lichaam zal het lang duren voordat ik ondergewicht heb. Laat mij maar tonen dat ik het wel kan. Dat ik goed genoeg ben in eetgestoord zijn. Dan pas maak ok het bespreekbaar. Ziek, I know...
Noname - Zaterdag 6 april 2019 21:31
Is het echt zo dat wanneer je een flink gespierd lichaam hebt (en blijft sporten), het lang duurt voordat je gaat afvallen? Ik heb hier namelijk last van. Dit wil ik niet triggerend brengen.... Alleen het lijkt dus of ik een gezond gewicht hebt en het dus allemaal wel goed gaat met mij....
Anoniem - Zondag 7 april 2019 21:03
Spieren hebben per volume meer gewicht dan vet, dus bij een gezond uitziend uiterlijk hebben mensen met veel spiermassa soms een BMI boven de 25. In mijn geval ook. Aan mijn kledingmaat zie je echt niet dat ik officieel overgewicht heb. Spieren kunnen uiteraard wel afbreken. Hoe snel dat gaat, hangt deels af van wat je eet en hoe je beweegt. Ik doe zelf sport om mijn spieren in stand te houden, kies mijn voeding zodanig dat ik afbraak minimaliseer en ben bovendien begonnen met een behoorlijk hoog bmi. Door dat hoge bmi duurt het gewoon lang voordat ik in de buurt van ondergewicht kom.
Elise - Zaterdag 6 april 2019 23:56
Ontzettend herkenbaar. Ik heb jaren terug ook echt gehoopt dat ik naar een kliniek moest of dat het zo erg was dat ik opgenomen zou moeten worden. Toen ik te een niet heel overtuigende conclusie kreeg voor een middag groepje, ben ik er meteen mee gestopt. Want zo erg was het toch niet? Fijn dat je dit deelt zodat ik nu weet dat ik niet de enige was.
- - Zondag 7 april 2019 08:21
Wauw, inderdaad erg herkenbaar!
Mijn eetstoornis voelde zich echt 'goed' toen ik opgenomen moest worden, omdat ik toen bewezen had hoe erg het was. Maar ik heb dat knopje om te herstellen wel kunnen omdraaien in de kliniek en vanaf toen wilde ik zo snel mogelijk weer naar huis. In de kliniek aankomen was een hel. Bij nader inzien had ik dit 'liever' thuis gedaan met voedsel dat ik lekker vind.
Baantjr - Zondag 7 april 2019 13:44
Ik wilde het juist niet, uit mijn routine, veiligheid. Ik wilde wel genezen!
Totdat ik zo ziek werd, dat ik het opgaf en zei dat ik wel een opname zou doen, omdat mijn dokter het ook bleef adviseren.
En toen..werd ik overal afgewezen! ''HAHA''.
Dus ik ben weer van het idee afgestapt..ik viel in een diepe depressie, en TS etc. Nu zoek ik het zelf wel uit. De GGZ in Nederland is duidelijk niet geschikt voor mij, daar ben ik wel achter na 10 jaar smeken om hulp.
Anoniem - Maandag 8 april 2019 12:19
Herkenbaar. Afwijzing op gewicht, afwijzing op iets anders. Overigens wil ik in principe ook echt geen klinische opname meer. Ik heb sinds mijn vorige ziekenhuis- en klinische opname altijd geroepen dat ik liever meteen doodga. Nu weet ik niet of ik dat nog roep als dat aan de orde zou zijn, maar die kliniek heeft me ook niet echt verder geholpen. De intake voelde als een toelatingsexamen ("Ben ik wel ziek genoeg? Heb ik wel voldoende ondergewicht? Yes, ik ben geslaagd voor mijn eetstoornis.") en ook binnen de kliniek was er voldoende strijd tussen cliënten ("Jouw BMI is als een van de weinige hoog genoeg voor corvee", geen vrijheden krijgen terwijl ik als een van de weinigen netjes mijn eetlijst at én netjes aankwam). Ik besloot op een gegeven moment dat ik beter kon stoppen met netjes eten, want waarschijnlijk mocht ik dan ook vaker naar buiten en afentoe naar het winkelcentrum. Zelfs dat soort gevoelgsmatige onrechtvaardigheid bespreekbaar maken bij het behandelteam heeft niet geholpen. Vanaf mijn minimum openlijk even niet verder durven werd me ook niet in dank afgenomen. Tja, in het geniep kan ik het ook, hoor. Dan ga ik gewoon - net als zo veel andere cliënten in mijn groep deden - op de rem zonder daar eerlijk over te zijn. Jammer, want ik wil graag open kunnen zijn in mijn behandeling. Echt, ik heb van die kliniek geleerd dat ik daar niet meer moet zijn en dat het niet bij me past.

Ik heb momenteel een hele fijne ambulante psycholoog. De enige die mij tot nu toe verder heeft kunnen helpen. Desondanks is het stukje ondersteuning bij eten ook voor mij lastig met deze hulp. Maar die ooit zo innige wens om een kliniek in te kunnen en alles uit handen te laten nemen, heb ik niet meer en die komt ook zeker niet zomaar terug. Een ervaring rijker, een illusie armer. Inderdaad: ik zoek het zelf wel uit.
Iris - Zondag 7 april 2019 21:22
Als alles me teveel wordt heb ik dat gevoel nog wel eens.
Anoniemand - Maandag 8 april 2019 04:13
Herkenbaar! Vooral dat je je pas gezien voelt wanneer je opgenomen bent... Maar ook uit machteloosheid merk ik: vaak denk ik dat een opname het laaste redmiddel is. Dus als alles tegen zit en de paniek maar blijft aanhouden, neem me dan alsjeblieft op zodat ik geholpen kan worden en van de problemen af raak...
Tine - Maandag 8 april 2019 17:33
Sorry maar ik lees hier in de reacties hóe ziek het er in de klinieken soms aan toe gaat en dát herken ik van mijn eigen opnames in de eetstoornis kliniek. Ik ben daar eetgestoorder uit gekomen dan er in gegaan. Sindsdien heb ik níét meer de wens gehad om voor mijn eetstoornis opgenomen te worden, want hóe hard ik ook geprobeerd heb om op mezelf te focussen je eetstoornis wordt tóch meegenomen in dat ziekelijke gedrag wat er onderling speelt. Dat is natuurlijk ook de eetstoornis die speelt, maar daardoor raak ik er meer en meer van overtuigd dat een eetstoornis veel beter individueel beter behandeld kan worden!
Anoniemand - Maandag 8 april 2019 19:17
Ja dat is waar ook! Toen ik opgenomen was, was het onwijs triggerend om andermans gedrag te zien. Als iemand meer hulp nodig had dan ik, voelde dit ook als 'falen' op een bepaalde manier. Alsof ik het niet goed (lees: slecht) genoeg deed en het niet waard was om geholpen te worden. Bij een individuele therapie heb ik dit nooit gehad. (Wel door social media overigens, maar goed, dat is weer een ander verhaal)

Toch knaagt het idee van opgenomen willen worden uit machteloosheid wel aan me. Het liefst zou ik alle controle uit handen geven en 'los jij het maar voor me op' zeggen tegen de hulpverlening, hoe eng de controle uit handen geven ook is. Het niet meer alleen te hoeven doen en hulp dichtbij te hebben. Hoe zou je dat op een andere manier kunnen krijgen, die steun? Bovendien is de wereld in een opname klein en overzichtelijk, wat fijn is als je het geheel niet meer overziet. Dat zou me zo fijn lijken nu...