Al bijna twintig minuten zit ik naar een ongeduldig leeg scherm en een knipperende cursor te staren. Ik weet werkelijk niet wat ik moet zeggen en dat overkomt me niet vaak. Het schrijven van deze blog heb ik al een tijdje uitgesteld. Ik ga stoppen bij Proud en dat is voor mij niet makkelijk, dat gaat niet zonder twijfel of traan. Afscheid nemen voelt dubbel. Er is namelijk nog zo veel dat ik tegen je zou willen zeggen, maar tijd en woorden schieten plots tekort. Gedag zeggen is lastig, omdat ik me betrokken voel bij jouw gevecht, maar van binnen weet dat het tijd is om te gaan. Met deze blog wil ik jou nog graag een groot hart onder de riem steken en het één en ander uitleggen over mijn vertrek.

Ik weet nog goed hoe ik zelf ooit in jouw schoenen stond. Met een eetstoornis, onzeker, een dunne huid die voor een dik gevoel zorgde. Net als jullie bezocht ik deze website en belandde ik in een zee van herkenning, steun en wijze woorden. Na mijn herstel heb ik de unieke kans gekregen om zelf voor Proud te mogen werken. Wat was ik blij en trots en dankbaar. Ik kreeg de mogelijkheid om mijn verhaal te delen en een steentje bij te dragen aan jouw herstel. Ik hoop dat dit gelukt is en jij een stukje sterker bent geworden.

Ik ben dankbaar voor alle mooie, bijzondere en dappere verhalen die ik van jullie op het forum en in de chat heb mogen lezen. Uit ervaring weet ik dat delen en je kwetsbaar opstellen niet altijd makkelijk is en juist daarom heb ik het altijd heel speciaal gevonden wanneer jij toch een stukje van jezelf liet zien aan mij. Ik heb ontzettend met je mee gevoeld in de tijd dat ik werkzaam was voor Proud. Jouw successen heb ik gevierd en jouw verdriet heeft me meer dan eens diep geraakt. Ik heb heel veel verschillende dingen gevoeld in het afgelopen jaar en hierdoor heb ik ook mezelf beter leren kennen. Als mens ben ik gegroeid en heel wat ervaringen rijker geworden. Daar kan ik jullie alleen maar ontzettend voor bedanken. Proud2Bme zal altijd een speciaal plekje hebben in mijn hart.

Vele blogs, plogs, video’s, foto’s en chats later gaat het leven dan toch door. Ik heb een nieuwe baan gevonden en een nieuwe uitdaging aangepakt. Mijn eetstoornis wordt met elke dag een stukje meer verleden tijd en ik voel dat het moment daar is om de bladzijde ‘eetstoornis’ voor eens en voor altijd om te slaan. Dat is gek, maar ook wel heel erg fijn. Ik heb hard geknokt en gevochten en voel me sterker dan ooit. Voor de toekomst ben ik al een tijdje niet meer bang.

Aan alle dingen komt een einde. Soms niet snel genoeg, zoals bij een eetstoornis en soms veel sneller dan je had gehoopt of verwacht, zoals nu. Ik ga het werk voor Proud enorm missen, maar ik heb ook zin in mijn nieuwe baan als marketing- en communicatiemedewerker voor een theater bij mij in de buurt. Dit vind ik tegelijkertijd ook best spannend, maar wie niet waagt wie niet wint. Als er iets is dat ik heb geleerd is dat er altijd een weg is, ook al ben je soms bang of onzeker.

Ik wens jou het allerbeste en ik ga nog heel vaak aan jou denken. Ik weet dat jij het kan en dat volledig herstel ook voor jou echt mogelijk is. Ik geloof in jou en ik hoop dat jij ook snel weer in jezelf gaat geloven, want dat telt honderden malen sterker dan alle bemoedigende woorden die ik aan jou kan schrijven. Je bent goed genoeg, zeg dat tegen jezelf, elke dag.

Hou nog even vol, oké? Take care.

♥