‘Ik ben zo trots op je.’ Een voorzichtige glimlach breekt door als ik het berichtje lees. ‘Zie je nou wel’ moedigt een zachte stem in mijn hoofd me aan: ‘Je doet het wel goed, je doet je best en je maakt stappen vooruit.’ Nog voordat ik deze gedachte op me in kan laten werken wordt die zachte stem al overschreeuwd door een veel hardere vijandige stem ‘Het is niet waar! Je hebt het helemaal verpest, ze is helemaal niet trots op je want je doet nooit iets goed!’ De glimlach is alweer verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor tranen die in mijn ogen prikken bij deze gedachte...

Ik druk mijn scherm uit en besluit nog maar niet te reageren. Die harde stem, het overschreeuwt alles. Maar toch als ik het scherm weer even aanklik staat het er toch echt. ‘Ik ben trots op je’ Nogmaals laat ik de woorden op me inwerken. De zachte stem is weer op het toneel verschenen en probeert partij te geven aan alle zwarte vijandige gedachten in mijn hoofd. Het voelt alsof er een touwtrek wedstrijd in mijn hoofd gaande is en ikzelf het touw ben.

Trots, een woordje dat ik altijd maar moeilijk over mijn lippen krijg. ‘Waar ben je trots op?’ De vraag die nog moeilijker is dan welke wiskundige vraag ze ook maar op school kunnen stellen. Bij het horen van deze vraag komt die harde stem mijn hoofd binnen en overtuigd me er in no time van dat er niks is om trots op te zijn. Trots op het stoppen met automutilatie? Trots op het herstellen van anorexia? Nee, daar mag ik absoluut niet trots op zijn. Je hoort jezelf namelijk niet te beschadigen. En eten, dat zou al helemaal geen probleem moeten zijn. Dus trots zijn op dingen die hartstikke normaal zijn, dat kan niet. Ik wil nog tegenstand bieden tegen deze gedachten, maar ik lijk te verdrinken in een golf van zelfkritiek. Heen en weer geslingerd tussen gevoelens van boosheid, verdriet en angst.

Iedereen komt moeilijke dingen tegen en iedereen staat voor zijn eigen uitdagingen. Wat voor de ene vanzelfsprekend is, kan voor de ander een enorme stap zijn. Beetje bij beetje begin ik te leren dat je geen held hoeft te zijn om trots te mogen zijn. Je hoeft niet cum laude te slagen. Je hoeft niet altijd het beste te presteren. Ook perfect zijn staat niet op het lijstje eisen om trots te mogen zijn. Trots mag je zijn op alles wat een uitdaging voor je is. Hoe groot of klein ook. Hoe makkelijk of moeilijk het voor anderen ook lijkt.

Het herstellen van mijn eetstoornis en opbouwen wat er de afgelopen jaren kapot is gegaan is de grootste uitdaging waar ik ooit voor heb gestaan. Nog steeds is het een proces met vallen en opstaan. Stapje voor stapje mijn leven terugkrijgen en de eetstoornis loslaten.  Ik ben mijn uitdagingen aan het overwinnen. Mijn bergen aan het beklimmen. Ondanks dat ik er nog niet helemaal ben mag elke overwinning gevierd worden.

Ik ben de laatste jaren al zo ver gekomen. Nooit had dat verdrietige, onzekere meisje gedacht dat ze vier jaar later hier al zou staan. En daar, daar kan ik trots op zijn. Als ik het even vergeet, als ik het niet zie, mijn vooruitgang vervaagt, de vijandige stem het overneemt en het zelfvertrouwen verdwijnt, dan zijn er de mensen om me heen. Mensen die de vooruitgang wél zien. Die trots op me zijn, zelfs als ik het even niet op mezelf kan zijn.

Dus wees trots op elke overwinning, groot en klein, en als jij even niet trots op jezelf kan zijn, kijk dan eens om je heen, en laat anderen trots op jou zijn.