Ik lach alles weg
Ik lach alles weg en niet eens met opzet. Als ik ergens binnenkom waar mensen zijn, schiet mijn mond gelijk in de lachhouding. Als ik met mensen praat kunnen mijn mondhoeken niets anders doen dan naar boven krullen. Wanneer iemand mij vraagt hoe het met me gaat, zeg ik met een grote lach op mijn gezicht altijd dat het goed gaat. Ik ben het meisje dat altijd lacht. Zo stond ik bekend, want zo was ik vroeger.
Het meest vervelend van al dat gelach vond ik nog wel dat ik het niet met opzet deed. Soms snakte ik ernaar dat iemand me vroeg hoe het nou werkelijk met me ging, omdat het helemaal niet goed ging. En wanneer dit dat eindelijk gebeurde na weken, al niet maanden indirecte boodschappen afgeven, dan kon ik niet anders doen dan lachend zeggen dat het goed met me ging.
Ik haatte mezelf hierom, maar vond mezelf tegelijkertijd ook wel weer sterk en stoer hierom. Ik was het meisje uit het liedje '..Cause supergirls don't cry'. Ik huilde immers nooit waar mensen bij waren en met mij ging het altijd goed.
Ik had geen idee hoe dit te veranderen en wist ook niet waardoor het kwam. Hoe persoonlijker het werd, hoe extremer de glimlach werd. Dit kwam natuurlijk tot volle uiting toen ik in therapie ging. Het was gewoonweg genant op welke momenten ik begon te lachen. En nee, niet gewoon een glimlach, nee bijna een lachstuip!
'Maar vind je het dan niet heel pijnlijk dat.....?'
Uhm.. hahahahaha nou ja...hahahahaha..ach, ik ben het gewend hahahahaha
Maar van binnen huilde ik. Van binnen voelde ik me vreselijk. Als er mensen om me heen waren ging alles goed, stond mijn gezicht op zonnig. Maar eenmaal thuis zette de donder en bliksem in en werd het verdomde donker en stil in mij. Ik wist me geen raad met al die gevoelens en kon ze ook niet uiten. Vreselijk. Op die momenten grijp je naar of ontwikkel je destructieve copingmechanismes. Ook schreef ik gedichten, van die donkere, dodelijke teksten.
Op een dag durfde ik 1 van die gedichten aan een docent, die ik erg mocht, te laten zien. Het was een uiterst depressief gedicht. Ik hoopte zo dat ze mij serieus zou nemen en zou begrijpen dat ik het niet langer allemaal alleen kon. Vol spanning en mijn lachspier in bedwang houdend liep ik haar kantoortje binnen. 'Wat een treurig gedicht, maar wat een mooie beeldspraak, daar moet je meer mee werken in je gedichten'. Ik lachte wat, bedankte en liep weg. Ik kon wel door de grond zakken.
Keer op keer werd ik teleurgesteld in mijn poging hulp te vragen en krijgen. In die tijd legde ik de schuld veelal buiten mezelf.
'Wat stom dat ze mij niet zien staan en dat andere meisje wel!' Achteraf gezien zal een groot deel aan mijzelf hebben gelegen en de manier waarop ik mijn behoeften en gevoelens uitte. Ik was het blije meisje met die vrolijke staart en de grote glimlach. Ik was het meisje dat prima cijfers haalde en met wie het altijd goed ging.
De enige manier voor mij om aan te geven dat het niet goed met me ging was: indirect. Slecht eten, proberen af te vallen, mijn best doen om chagrijnig te kijken wanneer er mensen bij waren... en ga zo maar door. Alles in mij had geleerd om vrolijk, netjes en positief te zijn wanneer er mensen bij waren. Ik kon niet anders.
Mijn laatste redmiddel was het opschrijven en dat was wat me uiteindelijk wel steun opleverde. Ik schreef op hoe het werkelijk met me ging en waar ik werkelijk in mijn hoofd allemaal mee bezig was en gaf dat - met doodsangsten en kannen vol schaamte - aan mijn mentrix en die nam het serieus. Eindelijk. Toen ik eenmaal gesprekken met haar had, begon het liedje weer van voren af aan: lachen, relativeren, lachen, bagatelliseren, lachen...
Nu ben ik heel veel jaren verder en lukt het me aardig om serieus over mijn gevoelens en gedachtes te praten. Zoals je leest ging dat niet van de ene op andere dag. het kostte me jaren om mezelf hierin te trainen, om mezelf kwetsbaar te durven opstellen. Het is niet dat ik er volledig van af ben, want nog steeds lach ik als iemand die niet heel dichtbij me staat me een persoonlijke vraagt stelt, maar ik ben wel heel veel verder dan toen ik 16 jaar was!
Gerelateerde blogposts
Reacties
ik ben nu bezig mer een mail vr mn therapeut. Omdat ik WEER lachend blozend stom proestend de sessie in en uit ging. Zucht. Terwijl ik haar sprak omeat ik weer even opgenomen (BOR) werd omdat het niet goed ging/gaat en crisis te vrkomen.
Grmpg xD
fijn en bedankt vr je verhaal xx
Ik heb door sociale angst ook een automatische glimlach en ook in therapie ''lach ik me rot'', vroeger werd ik 'smile' genoemd, maar van binnen huilde ik. Misschien daardoor ook die eetstoornis gekregen.. erg erg erg herkenbaar...
I am a clown, but inside I am: a little girl which is crying
hoe oud ben je nu dan?
Altijd bij therapieën heb ik dat, dat probeer ik nu echt te verminderen. Maar 't is gewoon iets wat 'automatisch' gaat na een tijdje.
Ik was altijd boos op mensen die dicht bij me stonden 'waarom zien ze het niet? waarom tonen ze nooit interesse in mij?' maar nu weet ik wel beter, als mensen niet aangeven hoe het écht met ze gaat.... dan zal er (bijna) niemand zijn die vraagt om eerlijk te zijn in hoe het gaat.
Zie .. dat moet dus eigenlijk een :( zijn..
Het zorgt inderdaad voor zoveel misverstanden over hoe je je écht voelt, maar ik krijg die 'stomme' lach gewoon niet van m'n gezicht.. heel frustrerend af en toe
Ik kan de ergste dingen met een lach zeggen, die is volgens mij gewoon niet van mijn gezicht te slaan. Frustrerend!
Het lachen zelf doet gewoon pijn soms, maar ik weet niet anders. Heel lastig, daar maak ik mezelf het zo lastig mee.
Zelfs mijn ouders 'Ja maar jij bent altijd vrolijk, altijd met een lach, hooguit een keer chagerijnig als je slecht heb geslapen' Auch.. ze moesten eens weten.
Ik lach altijd en nog steeds.
Toch heb ik ook een andere kant ontwikkeld.
Ik "brak" een keer op school en sindsdien kon ik als ik het niet meer aankon in huilen uitbarsten. Gelukkig heb ik op de uni hier geen last meer van. Nu ben ik weer het vrolijke meisje....
Ik kan mezelf echt heel erg herkennen in dit verhaal. Ik laat het ook een beetje indirect merken, maar alleen een vriendinnetje van me weet het.
stay strong :)
xoxox
Hier nog eentje...
Mijn therapeute zegt ook regelmatig: "Ik zou er zo boos om worden, als mij dat aangedaan wordt. Of heel verdrietig. En jij? Jij vertelt het alsof het een grote grap is dat jou overkomt."
Moet wel zeggen dat het bij vlagen ook zonder lachen kan. Maar dat kost heel heel veel moeite.
Dank je voor deze blog.
Worden we niet allemaal zo een beetje opgevoed...vooral voor later?
Zodat je de meeste kans hebt om jezelf te redden en je 'leuk' bent voor anderen?
Niet zeiken en zeuren dus, naar met vol enthousiamse er tegenaan, elke dag weer.
'Hoe persoonlijker het werd, hoe extremer de glimlach werd. Dit kwam natuurlijk tot volle uiting toen ik in therapie ging. Het was gewoonweg genant op welke momenten ik begon te lachen.'
Laatst zei mijn creatief therapeut tegen me: 'volgens mij zou jij nu liever huilen dan lachen he?' En het antwoord was 'ja', maar tegelijk zat er een mega smile op mijn gezicht en ik kreeg m gewoon niet weg. Uiterst irritant en bijna genant.
Die lach terwijl je op dat moment niet wilt lachen.
Mensen die je soms raar vinden omdat je bij onderwerpen over jezelf blijft lachen terwijl je moet huilen, maar je kan niet anders lachen
BEDANKT voor dit stukje, voor de herkinning
Als ik chagerijnig kijk en ze me vragen wat er is, tover ik die glimlach weer naar voor en dan hahah nee niets hoor.
Ik kon vorig jaar praten met mijn mentrix, heel jammer dit jaar heeft ze me laten vallen, net als mij beste vriend.
Ik kan alleen maar lachen, en thuis vaak alleen maar huilen...
Ik kan dat ook zo goed hahaha
Maar buiten de opname? Precies hetzelfde patroon zet ik voort als eerder.
iedereen zegt ook waarom lach je nou , dit is heel ernstig! maar kan niet meer anders....
nu ik mijn nieuwe psych heb kan ik ook amper praten want die oude die merkte he al meteen en deze die ziet nika
ik was dan dus eigenlijk heel blij, dat ik gewoon met iemand contact had op dat moment, maar ik praatte op dat moment wel over mijn probleem, dus het kon dan heel ongepast over komen inderdaad en ik wilde eigenlijk het liefst gewoon over een leuk onderwerp praten, maar ik wist niet hoe ik dat moest doen.
Ja, wat je al niet moet doen om je gevoel tegen te houden he.. ik ben me er zo bewust van én toch, toch durf ik het er dan niet te laten zijn, omdat ik op dat moment gewoon niet snap waarom ik me zo voel. Bang voor de vragen die er dan op me afgevuurd zullen worden.
Ik lach ook altijd. Dan zijn mensen vrolijk omdat jij lacht en alles goed lijkt te gaan.
Dan kom ik ook niet zwak over, want daar heb ik een hekel aan. Daarom heb ik liever dat iedereen altijd denkt dat het goed gaat. Af en toe heb ik dan zo´n uitbarsting waarbij alle gevoelens naar bovenkomen en ik niet kan stoppen. Inmiddels probeer ik wel iets meer te delen en niet altijd maar te lachen. Het is voor anderen fijn dat ze kunnen denken dat alles goed gaat, maar je maakt jezelf er kapot mee.
Ik ben ook al zo'n iemand die álles weg lacht. Maar wat wil je ook; ik stond bekend als dat meisje die altijd vrolijk was, altijd aan het lachen en praten. Maar uiteindelijk werd dat nep en huilde ik vanbinnen, maar het lukte me gewoon niet om dat te laten zien. Dat heeft heel lang geduurd. En eigenlijk precies wat jij zegt: "De enige manier voor mij om aan te geven dat het niet goed met me ging was: indirect. Slecht eten, proberen af te vallen, mijn best doen om chagrijnig te kijken wanneer er mensen bij waren... en ga zo maar door. Alles in mij had geleerd om vrolijk, netjes en positief te zijn wanneer er mensen bij waren. Ik kon niet anders."
Op school sta ik echt bekend als het vrolijke meisje met wie het weer 100% goed gaat... maar eigenlijk hoop ik erop dat ze zien dat het niet goed gaat en dat ik op een dag ook mijn hart kan luchten bij ze... Alleen lach ik het ook elke keer weer weg
Het is gewoon ontzettend herkenbaar!
En nog steeds, ik zie mezelf er gewoon in,
alsof ik je 2lingzusje ben...
wouw..:o
ik doe het nog steeds.
ik lach om alles,
zelfs op de begrafenis van mijn ouders,
toen stond ik daar met een grijns... -_-'
maar toen ik thuis kwam eh,
wouw...
Ik wacht op de dag dat dat me ook lukt om er sirrieus over te kunne zijn.
Ik hoop dat ik dit ook ooit kan :)
zo rot voelen en toch nog gewoon lachen,
een heleboel maskers waar ik achter verschuil om toch maar niet mijn eigen ik, mijn onzekere en kwetsbare ik te laten zien.
Als ik bij andere ben, dan kan ik gewoon niet huilen en ben ik altijd aan het lachen.
Thuis, als ik alleen ben en ik heb die dag een ruzie o.i.d gehad, is het TOTAAL andersom. Het lijkt alsof ik dan niet meer kan stoppen met huilen en gewoon nooit meer kan lachen.
Ik was in een hartstikke depressieve fase en nog steeds lachte ik terwijl ik van binnen kapot ging.
Ik ben nu 15 en er is nog niks verandert ik weet maar niet wat ik het beste kan doen
Zo benieuwd.
Ik heb ook is een keer aan me moeder verteld dat ik zo’n rot gevoel voelde, ze vroeg of dat echt was, maar ik ging lachen en ik zei nee, terwijl ik me echt zo voel.
Maar morgen weer school en dan zit ik weer de hele dag te lachen, ik doe het helemaal niet expres.
(Eerste keer dat ik hier zo over praat)