Ik ben al een hele tijd eetstoornis patiënte. Hierdoor ga ik al jaren naar verschillende hulpverleners. Diëtisten, psychologen, psychiaters, therapeuten, psychiatrisch verpleegkundigen en ga zo maar door. Na een aantal ziekenhuisopnames probeer ik nu ambulant verder te gaan. Mijn wekelijkse vaste afspraak met mijn psycholoog of diëtist geeft mij een gevoel van veiligheid, steun en het kunnen vertrouwen op iemand. Wat als die hulp wegvalt? Daarover wil ik mijn angst in deze blog graag delen.

Ik heb een panische angst om alleen te komen staan, alleen achter te blijven. Die angst komt waarschijnlijk uit mijn verleden, waarin al veel mensen me in de kou hebben laten staan. Een hulpverlener is er voor je, het is hun job om jou bij te staan en zij laten je niet opeens in de steek aangezien het hun job is! Ik heb moeite om mensen in mijn naaste omgeving toe te laten. Dit komt omdat ik heel vaak gepest ben geweest in de lagere- en middelbare school. Vanaf het moment dat ik iemand probeerde toe te laten en mij kwetsbaar probeerde op te stellen werd er misbruik van gemaakt of werd ik in de steek gelaten.

Daarom ben ik bang om stappen te zetten in mijn genezingsproces of te durven zeggen dat iets goed gegaan is deze week, uit schrik dat ik de ambulante hulp zal verliezen omdat ze er vertrouwen in hebben dat ik het alleen zou kunnen. Ik haat mijn eetstoornis, laat dat duidelijk zijn. Het is een verschrikkelijke ziekte. Maar uit angst om niemand te hebben om te vertrouwen, zou ik soms eigenlijk zo ziek mogelijk willen zijn en blijven. Ik schaam me zo om dit te moeten zeggen, want ik weet hoe fout en eetgestoord deze gedachte is. Ook in opname hechtte ik me heel fel aan de verpleging en hulpverleners, en vond ik het zelfs erg wanneer mijn behandeling erop zat.

Als ik ziek ben en zeg dat ik niet genoeg eet, dan maken hulpverleners zich zorgen en zullen ze me zeker niet buiten de deur zetten. Ik durf het nooit te zeggen wanneer het eigenlijk "goed" gaat, want wie zal er dan nog oprecht naar mij luisteren, me helpen en woorden zeggen die hij meent? Ik heb dat al proberen te vertellen tegen mijn ambulante hulpverlener, maar dat was heel ongemakkelijk. Ik besefte tijdens het gesprek hoe raar mijn gedachte wel niet was. "Wie wil er in godsnaam levenslang vastgeklemd zijn aan de hulpverlening?". Ik dus. Ik wilde dit echt!

Diep van binnen wil ik verandering! Ik wil mensen in mijn omgeving kunnen toelaten en mij kwetsbaar durven opstellen omdat het gewoon klopt, hulpverlening is tijdelijk en de mensen in je omgeving zijn in de beste gevallen voor eeuwig. Ik wil het zo graag, maar het is zo moeiiljk. Je hoeft maar je televisie aan te zetten en je ziet al hoe verschrikkelijk slecht mensen kunnen zijn. Zeker nu we te maken krijgen met veel haat, terreur, aanslagen en extremistisch gedrag. Deze beelden maken me zo bang en onzeker.

Hoe komt het toch dat wij als mens graag vanalles vernietigen? Onze wereld, het milieu, iedereen die anders is, huizen, scholen, hele dorpen, ...de mens is een vernieler. Wij zijn egoïstisch en benijden iedereen die het beter heeft dan ons. Waarom? Ik begrijp soms mezelf niet. Stiekem wordt ik heel vaak jaloers, op mensen die het eigenlijk zelfs veel slechter hebben dan ik. Ik ben zo onzeker om mensen toe te laten want net nu ik de muren van mijn eerder vernielde burcht terug heb opgebouwd zou ik deze terug open moeten stellen voor anderen. Hoe weet ik nu dat men mijn veilige huisje niet OPNIEUW zal bombarderen. Ik ben bang dat ze een aanslag zullen plegen op mijn veilige huisje, omdat ik anders ben. Anders dan de anderen.

Ik heb de indruk dat we in onze prestatiegerichte maatschappij elkaar niet zien als deel van de kudde, zoals dieren dit doen. Want dat zou toch het ideaalbeeld zijn? Dat we allen samen kunnen leven in 1 gezellige kudde, allemaal samen leven voor een betere wereld. Integendeel. We zien elkaar niet meer als soortgenoot, maar als concurrent. We concurreren voor de best betaalde job, het mooiste uiterlijk, de duurste auto, de grootste villa,.... Ook ben ik ervan overtuigd dat we te vaak zoeken naar de verschillen tussen ons, bewust of onbewust. We zouden beter zoeken naar de raakvlakken die we met elkaar hebben in plaats van ons te willen onderscheiden van elkaar.

Begrijp me niet verkeerd, iedereen heeft zijn uniciteit en dat is juist mooi, maar dat wil niet zeggen dat er geen samenhorigheidsgevoel zou kunnen zijn.. Ben ik de enige die dit zo ervaart? Misschien kijk ik met te kritische ogen naar onze samenleving. In ieder geval heb ik al stappen ondernomen om deze angst te overwinnen. Hiervoor heb ik een ‘strategietje' opgesteld, hier komt ie! Hopelijk heb ook jij er iets aan als je met dezelfde angsten als ik te maken hebt!

Ik ga opnieuw mensen proberen toe te laten waar ik mij best wel goed bij voel en deze stap voor stap persoonlijke dingen vertellen. Ik zal beginnen met kleine dingen te vertellen, mijn ervaring die ik er nadien bij heb noteer ik in een schriftje en dit ga ik regelmatig lezen. Ik zal dit achteraf ook bespreken met mijn psychologe en manieren zoeken om er mee om te gaan wanneer iemand mijn vertrouwen schaad... De zekerheid dat ik nooit meer gekwetst zal worden kan niemand mij bieden, dat is nu eenmaal het leven. Terroristen bestaan nu eenmaal, kleine en grote, en zo kan ook mijn huisje opnieuw gebombardeerd worden. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik dan toch de kracht zal vinden om mijn huisje opnieuw, steen voor steen op te bouwen.

Ben jij ook bang dat mensen jou kwetsen en je veilige huisje binnen komen? Laat zeker een comment achter en ik zal er graag op reageren. Ga voor je genezing, samen met je kudde! Genezen is NIET gelijk aan normaal eten. Genezen is gelijk aan LEVEN. De mens is een kuddedier, dus leven doen wij met mensen in onze omgeving. En dit is dus volgens mij, de echte weg naar genezing, ‘CAUSE TOGETHER WE CAN!