In mijn fantasie was ik een koele kikker die zonder blikken of blozen een weerwoord heeft wanneer een ander onaardig doet. Ik zou laten merken dat ik niet zomaar over me heen laat lopen in een discussie en dat ik het niet het accepteer als iemand gemeen doet tegen een ander. Zodra de adrenaline door mijn lijf giert gebeurt er echter iets heel anders. Ik huil als ik boos ben. 

Voor of na een bepaalde situatie kon ik me heel goed inbeelden hoe ik had willen te reageren. Mijn lichaam en hoofd leken echter niet altijd op één lijn te zitten. Nee! Niet huilen nu. Dan komt mijn opmerking vast totaal niet meer over! Ik baalde van mezelf en vroeg me af waarom ik zo'n slappeling was. Wie moet er nou huilen als ze boos is? Hoe kan je dan ooit voor jezelf opkomen?

Bron: Pexels

Ik ben nooit echt gepest, maar ik heb heus wel eens een rotopmerking naar m'n hoofd geslingerd gekregen. Het overkomt de beste en zegt meer over de ander dan over mij. - Al wil dat niet zeggen dat het geen pijn kan doen. - Dat wist ik altijd wel, toch kon het me boos maken en kon die woede op zijn beurt weer tranen veroorzaken. Ik haatte het wanneer dat gebeurde. Ik wilde niet dat de ander dacht dat ik gekwetst of onzeker was. Ik wist ook heel goed dat ik me niet gekwetst hoefde te voelen of me hoefde te schamen. Zeker niet als het gewoon om een rotopmerking of regelrecht gemeen gedrag ging. Die ander zat fout. Dan ga ik toch niet huilen? Toch was dit hoe mijn lichaam kon reageren. Ik was bang dat anderen me hierom zouden uitlachen of me niet meer serieus zouden nemen. Onterecht, vond ik, want ik had ook wat te zeggen en daar twijfelde ik niet aan. Toch?

Ja en nee, het ligt eigenlijk geheel aan waar ik boos om ben. Bij een rotopmerking was het nooit echt een huilbui, maar een zekere, door mij ongewenste, lichamelijke reactie was er wel. Het was alsof er een soort golf van woede door me heen ging, die opsteeg in mijn lijf en door mijn traanbuizen een uitweg vond. Eigenlijk denk ik ook dat dat is hoe het werkt. Huilen is namelijk een hele goede uitlaatklep. Niet alleen voor verdriet, maar ook voor andere soorten spanning. Woede roept ook een bepaalde spanning op, dus wat dat betreft is het dus helemaal niet zo'n gek gevolg.

Wanneer de woede niet om een onzinnige rotopmerking ging, maar om iets dat mij wel echt aan het hart ging, konden de tranen ook vanuit verdriet komen en uitmonden tot een daadwerkelijke huilbui. Bijvoorbeeld wanneer ik boos was om iets dat ik belangrijk vond of ruzie had met een persoon die veel voor mij betekende. Op dat moment razen er allerlei gedachten in m'n hoofd over dat ik iets of iemand wel eens zou kunnen verliezen. Ook schaamte kon een rol spelen in mijn tranen. Bijvoorbeeld wanneer iemand terecht boos op mij was en ik beschaamd was, omdat ik me bewust was van mijn schuld.

Ruzie kon ook mijn onzekerheid triggeren. "Heb ik iets verkeerd gedaan? Ben ik niet goed genoeg?" In dat geval speelde angst een belangrijke rol in mijn tranen. Ik bespreek geen tranen van vreugde in deze blog, maar als je bedenkt dat dat ook een reden is waarom je zou kunnen huilen, wordt eigenlijk duidelijk dat elke heftige emotie een reden voor tranen zou kunnen zijn. Daar heb je de uitlaatklep weer. Voor mij persoonlijk fijn om te weten.

Bron: unsplash

Wanneer je boos bent en moet huilen, kan dat komen door spanning, maar het kan dus goed zijn dat er ook andere emoties een rol spelen. Boosheid die onbewust gemengd is met schaamte, angst of verdriet kan leiden tot vervelende situaties, zonder dat dat altijd nodig is. Hoewel ik die tranen in de eerste instantie heel vervelend vond, is het voor mij wel helpend om te begrijpen waar ze vandaan komen. Het is oké om boos te zijn, maar die andere gevoelens zijn er niet voor niks en zijn ook belangrijk. Blijkbaar spelen er ook andere gedachten mee, die meer dan boosheid alleen veroorzaken.

Als je dat kan aangeven, naar jezelf of naar de ander (ligt aan de situatie), kan die boosheid weer een heel andere uitkomst hebben die veel meer op z'n plek is. Zo geeft boosheid vaak ook aan dat iets juist belangrijk voor iemand is of kan je onderzoeken waarom iets zo veel schaamte of angst bij je oproept. Is jouw boosheid gemengd met andere gevoelens? Er zijn geen goede of slechte emoties, ze mogen er allemaal zijn, maar het is vervelend als het je in de weg zit. Emoties komen eigenlijk altijd voort vanuit een bepaalde gedachten. Als je erachter kan komen wat voor gedachten er in je omgaan, kan je kijken of die gedachten kloppen, of je tegen-gedachten kan bedenken, of je die gedachten wilt uitspreken of dat je meer begrip voor jezelf kan opbrengen als je begrijpt waar je tranen nou eigenlijk vandaan komen. 

De ene persoon huilt nu eenmaal wat sneller dan de ander. We hebben allemaal onze eigen manieren om met spanning en stress om te gaan. Huilen is helemaal niet zwak of zielig, maar wanneer je je schaamt voor je tranen kan het heel vervelend zijn en kan je je wel zwak gaan voelen. Dit kan weer voor meer tranen of allerlei andere lichamelijke reacties zorgen. Voor mij is het echt fijn geweest om mijn eigen oordeel over tranen minder hard te maken. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het feit dat ik snel rood wordt. Dan gebeurt het maar. Nou en? Het gebeurt zo veel mensen. Ik laat me er niet door kennen en als ik achter mezelf kan staan, kan niemand me daarmee kwetsen. 

Huil jij als je boos bent?