Ik heb mijn vriend vetgemest
Ik wil jullie graag een eetstoornis gerelateerd probleem voorleggen. Het is iets waar ik me behoorlijk voor schaam, maar wat al voor langere tijd speelt. Het staat mijn genezing behoorlijk in de weg, daarom heb ik het ook al vaak voorgelegd in therapie. Dit heeft vooralsnog niet tot een 'soort van oplossing' geleid. Nu weet ik dat er helaas ook geen pasklare oplossing zal zijn, toch denk ik dat ik wanneer ik herkenning en tips krijg van 'lotgenoten', dit mij een stap verder zou kunnen helpen. Ook lees ik er weinig tot niets over op internet en in de boeken. Ik zal even heel in het kort iets over mij en mijn eetstoornis vertellen om een beetje een beeld te krijgen. En dan zal ik over gaan tot het voorleggen van het probleem....
Ik ben Sanne. Ik ben 27 jaar en heb sinds mijn 15e een eetstoornis. Eerst anorexia (ondergewicht, weinig eten, veel bewegen), toen eetstoornis NAO (normaal gewicht, veel bewegen, eetbuien/lijnen, laxeerpillen). Op dit moment bestaat mijn eetstoornis nog vooral uit het volgende: 'te star eetpatroon, compenseren, (soms) te veel bewegen en moeite met eten in gezelschap. Het is wel allemaal aardig leefbaar. Dat moet ook wel, want ik heb samen met mijn vriend een zoontje van twee. Wie had dat ooit gedacht! Na een jaar of zeven niet menstrueren. Voor hem wil ik graag het goede voorbeeld zijn. Ik ben nu 6 jaar samen met mijn vriend, we hebben het vaak leuk, maar de eetstoornis staat ook enorm in de weg. En vormt momenteel een groot probleem. Het gaat om het volgende...
Om het maar even heel cru te zeggen. Ik vind het enorm pijnlijk, maar ik heb mijn vriend vetgemest. Toen we bij elkaar kwamen 6 jaar geleden, had hij licht ondergewicht. We hadden het leuk samen en daar hoorde een hapje en een drankje bij. Ik deed wel mee, maar compenseerde ervoor, of zorgde er in ieder geval voor dat ik niet te veel aankwam. Mijn vriend genoot zichtbaar van het lekkere eten. En dan letterlijk. De kilo's vlogen er aan, wat hem niet misstond vanwege zijn lichte ondergewicht. Langzamerhand veranderde er iets... Mijn eetstoornis stem werd dringender. Ik gebood hem te eten.
Ik kocht eten met veel calorieën voor hem. Ik wou dat hij veel at. Hierdoor voelde ik mezelf slanker en mooier dan hem en voelde ik me trots dat ik niet mee at. Wanneer hij te weinig at naar mijn smaak, raakte ik in paniek. Dan durfde ik ook niet meer te eten. Ik vroeg wel honderd keer op een dag of hij wat wilde eten of drinken of ik vroeg het gewoon helemaal niet en zette het gewoon klaar! Het liep de spuigaten uit, met veel ruzie als gevolg. Én met een vriend met overgewicht als gevolg.
Voor mijn vriend was het veel makkelijker om gewoon te eten. Dan was hij immers van het gezeur af. En tja, dan wil je wel groeien met een feeder naast je. We beseften dat het niet langer zo kon gaan en gingen ervoor in relatietherapie. Mijn vriend heeft geleerd dat zijn lichaam, zijn lichaam is. Dat hij erin mag stoppen wat hij wil. Dit lukt hem tot mijn eetstoornis z'n verdriet steeds beter. Hij durft te weigeren wanneer hij ergens geen zin in heeft en dit gaat hem steeds beter af. Ik, mijn eetstoornis, vind dit erg moeilijk en dat maakt dat ik wel duizend keer op een dag zou willen zeuren of hij nu eindelijk wat gaat eten. Hier zijn inmiddels afspraken over gemaakt, waar ik me soms en met heel veel moeite aan kan houden.
Mijn vriend baalt nu van zijn lichaam en wil gaan afvallen. Hij koopt steeds meer magere producten en doet nu ook echt wel een stuk serieuzer aan de lijn. Als ik realistisch kijk, is daar niks mis mee. Hij heeft immers overgewicht en hij wil gewoon weer wat gezonder worden en meer van zijn lichaam gaan houden. En daarnaast ook meer conditie opbouwen om een fitte papa te zijn! Het is heel knap dat hij nu zo goed tegen mijn eetstoornis in kan gaan, maar zó moeilijk voor mij. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan, met een lijnende vriend, die minder eet dan de eetstoornis zou willen, gewicht verliest en magere producten probeert te eten.
Het stomme is ook nog dat ik het zelf heb veroorzaakt! Als ik hem niet aldoor had gedwongen om te eten, was hij ook niet zoveel gegroeid en had hij nu ook niet aan de lijn hoeven doen. Ik ben zo bang om meer te eten dan hem, zo bang om hem gewicht te zien verliezen. Het is zo benauwend om te merken dat hij zich niks meer van mijn 'bemoeigedachtes' aantrekt, maar in mijn hart gun ik het hem ook om blij te zijn met zichzelf en fit te zijn.
Ik hoop dat jullie tips voor me hebben om beter bij mezelf te kunnen blijven, hem dit te kunnen gunnen. Het los te kunnen laten, zodat dit mijn herstel niet meer in de weg staat. Het slurpt energie, die ik beter in positieve dingen kan stoppen! Zijn er mensen die dit ook hebben? En hoe gaan jullie ermee om?
Gerelateerde blogposts
Reacties
maar dit is allemaal NEP, geen blijvend en goed gevoel
wat mij hielp is mij in de ander verplaatsen, jij wilt ook niet vet gemest worden, doe het dan ook niet bij een ander
het is een gevoel waar je een tijdje door heen moet "uitzitten", maar na verloop van tijd wordt de drang minder en kun je je beter op jezelf richten en de ander loslaten
Wat mij heeft geholpen is; mijn broertje/moeder/vader/vrienden hebben geen anorexia of een andere eetstoornis. Zijn kunnen naar hun lichaam luisteren en eten wat ze willen. Ook hebben ze een vet-reserve waardoor ze zich niet strak aan een lijst of tussendoortjes hoeven te houden. En als ze er zin in hebben eten ze zo een zak chips leeg, ze compenseren niet en hebben zelf de regie over hun eigen lichaam.
Nog altijd vind ik het prettiger als een familielid dat bij me is evenveel of meer eet dan mij, maar heb beheerst mijn leven niet meer en ik kan het veel beter hendelen.
Je bent niet alleen@
Wat levert jouw gedrag richting je vriend jou op? Controle, een beter gevoel over jezelf, opluchting? Of misschien nog heel andere dingen. Kan je manieren vinden die gunstiger zijn voor je vriend en ook voor jezelf? Werken aan je eigen zelfbeeld, leren meer in 'je eigen zaken' te blijven ipv je bezig houden met die van je vriend? Bijv in behandeling?? Ik neem aan dat je wel iets van cognitieve gedragstherapie hebt en dat dit op dit probleem ook is toegepast? Zo niet lijkt me dat wellicht passend? Kan je een hobby vinden waar je een lekkere mate van controle hebt? Sterkte en knap dat je dit deelt!
Wat levert jouw gedrag richting je vriend jou op? Controle, een beter gevoel over jezelf, opluchting? Of misschien nog heel andere dingen. Kan je manieren vinden die gunstiger zijn voor je vriend en ook voor jezelf? Werken aan je eigen zelfbeeld, leren meer in 'je eigen zaken' te blijven ipv je bezig houden met die van je vriend? Bijv in behandeling?? Ik neem aan dat je wel iets van cognitieve gedragstherapie hebt en dat dit op dit probleem ook is toegepast? Zo niet lijkt me dat wellicht passend? Kan je een hobby vinden waar je een lekkere mate van controle hebt? Sterkte en knap dat je dit deelt!
Maar als hij minder dan mij eet dan raak ik hellemaal in paniek en moet ik nog minder dan hem eten en als het te laat is dan is het compenseren in bewegen overgeven noem maar op
Hij zegt continu dat ik me niet moet aanstellen terwijl voor mij is het een serieus probleem
Zelfs als hij op werk is controleer ik hem of hij heeft gegeten en wat
En ik weer gewoon niet wat te doen ermee
Ik herken het niet, maar ik vind het wel heel knap en dapper van je dat je dit deelt! En ik vind het wel begrijpelijk dat het een soort 'concurrentiestrijd' kan worden wie dunner is vanuit jou. Dat is wat je ook wel eens op Instagram terugziet. Dus ik vind het niet raar en alleen maar knap dat je toegeeft dat je dit anders wilt.
Enne: de reactie van Alexandra is niet zo lief, niks van aantrekken, ik denk dat dit zeker wel voorkomt uit je es en niks met jou als persoon te maken heeft (:
Veel sterkte en liefs!
Trek je niets aan van de negatieve reacties.
Het getuigt van moed, wijsheid en zelfkennis dat je dit bij jezelf herkent en bespreekt. Dat vind ik erg dapper van je en ik hoop dat door dit meer te bespreken, je er meer grip en controle over krijgt. Daar heb ik overigens alle vertrouwen in; je hebt veel zelfinzicht, weet precies hoe het proces werkt en bij jou verloopt. Daarmee kun je voldoende 'afslagen' op dat pad vinden om op elk gewenst moment zo'n patroon te doorbreken en voor ander gedrag te kiezen wat jou een beter gevoel over jezelf oplevert. Zet 'm op, ik weet dat het je gaat lukken!
Ik heb geen tips voor je, maar misschien kun je voor ogen houden dat het je in het ergste geval je relatie kan kosten en kan dat je motivatie geven om ertegenin te gaan en te vechten voor je gezinnetje. Dus juist erg focussen op hoeveel je gezin je waard is als je de neiging voelt.
Nu werk ik niet meer in een restaurant maar in de zorg, en bij brood beleggen voor anderen smeer ik alles dubbeldik.
De laatste tijd gaat dat wel beter omdat ik me besef dat ieder lichaam anders is en dus andere hoeveelheden nodig heeft.
In feite is het voor jou niet anders. . "Dat is van jou en dit is van mij"
De eetstoornis is jouw probleem, je moet er zelf de verantwoordelijkheid voor nemen en het niet doorgeven of overhevelen aan iemand anders.Zolang je niet eerljk bent tegenover jezelf en er niet voor uit komt wat je wilt en wat je voelt blijf je anderen manipuleren.Je zou maling moeten hebben aan wat mensen wel of niet eten en voor jezelf en je eigen lichaam en leven zorgen. Eerlijk zijn is zo belangrijk.
Het is echt nodig om je eigen kracht te vinden, dat kan nooit door iemand anders of door iemand anders te manipuleren zodat je alles naar je hand kunt zetten.
Probeer eens yoga uit.(met Adriene)Dat kan hierbij zeker helpen
Ik denk dat je er al heel ver komt door dit te beseffen en te delen!!
Ik vind het in ieder geval erg herkenbaar...
Blijf vooral eerlijk naar jezelf en naar je vriend!
ik denk dat je daarmee het verst komt!
Dan kun je anderen veel zien eten, en kan jouw vriend zijn eigen ding doen, wat hij ook verdient.
voorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=7rejyddfD4c
Toen ik nog anorexia had en thuis woonde wilde ik vooral dat mijn ouders en broer aten. Ik kocht gebak, bracht marsen mee,ijs, maakte pasta voor mijn broer. Bakte cake en taart. Hoe meer ze aten des te beter.
Toen ik op mezelf ging wonen kocht ik nog regelmatig wat en bracht dat. Later werd dat minder. Toen ik boulimia kreeg stopte dit volgens mij wel. Al vind ik het nog steeds fijn te horen dat ze meer eten:).
Natuurlijk is het moeilijk te zien dat je vriend nu gaat lijnen, maar misschien kun je hem vragen jou niet teveel op de hoogte te brengen van het resultaat? En proberen bij jezelf te blijven, hij is geen concurrentie.
You can do it!