Ik heb geen last van mijn eetstoornis
Dat een eetstoornis negatieve gevolgen voor je lichaam en geest heeft, is niks nieuws. Je zoekt de gevolgen op internet op en je vindt ze. Ook wordt er vaak tijdens behandelingen gewezen op de gevolgen van (niet) eten, braken, laxeren, overmatig sporten en eetbuien. Naast de lichamelijke klachten heeft een eetstoornis ook psychische gevolgen. Wellicht voel je je eenzaam, depressief en ervaar je nergens plezier meer aan. Deze klachten kunnen redenen zijn om te willen genezen van de eetstoornis. Maar wat nou als je nog goed functioneert met een eetstoornis en je er eigenlijk niet zoveel last van hebt?
Als ik kijk naar mezelf, dan functioneerde ik aan het begin van mijn eetstoornis nog best goed. Ik was wel veel met eten bezig in mijn hoofd, maar buiten dat ging alles wel prima. School ging nog goed, ik had nog leuke vriendinnen en ik voelde me best wel blij. Ik viel aan het begin van mijn eetstoornis vooral af en dat gaf mij ook een bijzonder goed gevoel. Het leek alsof dit mij ook kracht gaf om zo goed door te gaan op alle andere gebieden.
Ik denk dat bovenstaande natuurlijk ook te maken heeft met het feit dat ik toen nog aan het begin van mijn eetstoornis zat en de lichamelijke klachten daarom nog niet zo erg aanwezig waren. Door de jaren heen werden de eetstoornis en de bijbehorende klachten erger. Dit verschilt natuurlijk wel per persoon. Sommige mensen hebben al heel snel last van de eetstoornis terwijl anderen nog jaren door kunnen gaan zonder ook maar enige 'last' ervan te hebben.
Als ik kijk naar mezelf, dan begon ik pas echt last te krijgen van mijn eetstoornis toen het omsloeg naar boulimia en de eetbuien ontstonden. Ik weet niet of dit voor meer mensen zo is, maar ik heb ervaren dat ik veel meer last had van mijn eetstoornis toen ik eetbuien had dan wanneer ik afviel. Ik had regelmatig periodes waarin ik heel veel eetbuien had, maar soms had ik ook een periode waarin het me ‘lukte' om heel streng te lijnen en af te vallen. Van de eetbuien had ik ontzettend veel last. Ik wilde zo graag afvallen, maar het lukte me echt niet. Ik at alles wat los en vast zat. Ik was alle controle verloren en er zat totaal geen rem op. In zo'n periode was ik werkelijk de hele dag door bezig met eten. Ik plande mijn eetbuien, ik was bang dat ik me niet in zou kunnen houden als ik wel normaal zou eten, ik was alleen maar bezig met compenseren en ik maakte me druk over of ik aan zou komen van het eten. Ik voelde me moe en uitgeput door de eetbuien en het compenseren. Ik wilde dit zo niet meer. Ik had zoveel last van mijn eetstoornis op zowel lichamelijk als psychisch gebied. Het moest anders. Ik wilde gelukkig zijn.
Na een periode van eetbuien belandde ik vaak in een periode waarin ik heel weinig at en afviel. Die periodes voelde ik me oprecht goed en wilde ik helemaal niet meer van de eetstoornis af. Ik voelde me sterk en positief over mezelf. Ik was nog steeds wel veel bezig met eten, maar het voelde voor mij goed wat ik deed. Omdat ik me trots en blij over mezelf voelde, functioneerde ik ook beter op andere levensgebieden. Alles leek beter te gaan en ik had eigenlijk niet zo'n last van mijn eetstoornis op die momenten.
Op de momenten dat ik beweerde geen last te hebben van mijn eetstoornis, had ik geen zin om er ook maar iets aan te doen. Het afvallen voelde goed en daarom deed ik niet meer mijn best in therapie. Ik vond het onzin wat daar allemaal werd gezegd. Ik ging er wel elke week heen, maar alles ging het ene oor in en het andere oor uit. Ik wilde niet beter worden. Ik wilde doorgaan met afvallen.
Waar ik naartoe wil met dit verhaal, is dat er een hoop mensen met een eetstoornis zijn die beweren geen last te hebben van hun eetstoornis. Ik heb zelf dus ook van die periodes gehad. Op het forum lees ik ook regelmatig berichten van meiden die zichzelf afvragen of ze wel hulp moeten zoeken, want zoveel last van hun eetstoornis hebben ze nou ook weer niet. Ze gaan nog naar school, hebben nog veel vrienden en vriendinnen, werken, worden nog ongesteld en hebben verder eigenlijk niet zoveel lichamelijke klachten. Wat is er dan erg aan de eetstoornis? Ze functioneren toch nog prima, dus wat is het probleem?
Ik denk dat iedereen wel op een bepaalde manier 'last' heeft van de eetstoornis, maar dat de eetstoornis een meester is in het jou ervan proberen te overtuigen dat het allemaal wel meevalt en je er niet zoveel last van hebt. Veel meiden met een eetstoornis bagatelliseren hun probleem. Je bedenkt allerlei redenen waarom het bij jou wel meevalt en waarom jij er niet zoveel last van hebt. Je vergelijkt jezelf met andere meiden trekt dan al gauw de conclusie dat jij niet zo erg bent.
Het feit dat je het normaal vindt om zo slecht voor je lichaam en geest te zorgen, laat eigenlijk al zien dat er iets heel erg mis is. Je realiseert je niet wat je aan het doen bent en hoeveel schade je jezelf aanbrengt met het in stand houden van de eetstoornis. Hoe hard dit ook klinkt, maar dit laat juist heel erg zien hoe ziek je bent.
Daarnaast denk ik dat wanneer je zegt geen last te hebben van je eetstoornis het ook een excuus is om niet ertegen te hoeven vechten. Als je dat namelijk wel doet, dan weet je dat het al helemaal oorlog gaat worden in je hoofd en dat wil je niet. Je zal dan aan jezelf moeten werken, je angsten onder ogen moeten komen en dat is doodeng. Het is daarom prettiger en makkelijker om in de eetstoornis te blijven dan dat je er iets aan doet.
Mocht je jezelf nou in bovenstaande herkennen, dan zou ik je willen vragen om eens serieus naar jezelf te kijken. Leven met een eetstoornis is geen leven. Je denkt misschien dat je nog goed functioneert, maar het feit dat je een eetstoornis hebt betekent dat je dat allang niet meer doet. Een eetstoornis is niet gezond. Je kan er niet eindeloos mee doorgaan. Het houdt een keer op. Neem jezelf en de eetstoornis alsjeblieft serieus en zoek hulp.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Goede tekst!
Als ik vol voor herstel was gegaan wanneer ik voor het eerst in behandeling kwam had ik nu waarschijnlijk een diploma en een leuk leven gehad.
Maar gelukkig is herstel ook nu nog mogelijk!
Het is gewoon erg jammer van alle verspilde jaren, ik hoop dat deze blog goed doordringt bij mensen die nu nog in die situatie zitten waar alles 'nog wel oke' is.
Vooral deze zinnen: "Het feit dat je het normaal vindt om zo slecht voor je lichaam en geest te zorgen, laat eigenlijk al zien dat er iets heel erg mis is. Je realiseert je niet wat je aan het doen bent en hoeveel schade je jezelf aanbrengt met het in stand houden van de eetstoornis. Hoe hard dit ook klinkt, maar dit laat juist heel erg zien hoe ziek je bent."
Komt echt wel even binnen...
Dankjewel voor het delen!
Hele goede spiegel dus dit...
Ik vind het vooral lastig omdat ik veel opzichten mijn leven aardig op de rit heb en goed functioneer: ik heb een lieve vriend waar ik al ruim 3,5 jaar een relatie mee heb en met wie ik recent samen een woning heb gekocht, ik heb 2 masteropleidingen afgerond, een goede baan voor 32 uur in de week, ik doe 5 uur in de week vrijwilligerswerk en heb voldoende mensen om mij heen. Ik heb een gezond gewicht, doe fanatiek aan krachttraining en krijg voldoende energie binnen met mijn voeding. Ik heb geen verboden producten (al zijn er wel producten die ik liever niet te vaak eet), en ben niet bewust bezig met afvallen of aankomen.
En toch zit er nog een stukje eetstoornis... Ik kan ervan balen als ik in mijn ogen een iets te grote schommeling in gewicht heb (ik weeg mezelf ongeveer eens in de 2-3 weken) en soms is er ook nog de angst om aan te komen. Daarnaast wisselt mijn lichaamsbeeld heel erg: op sommige momenten kan ik mijn lichaam accepteren, op andere momenten helemaal niet en vind ik mezelf te dik. In bikini lopen vind ik nog steeds verschrikkelijk en vermijdt ik waar het kan. Ook vergelijk in mezelf nog vaak met anderen.
Ik ben niet meer dagelijks met eten/lichaam/gewicht bezig, maar heb er met momenten nog wel last van. Ook over de toekomst maak ik mij veel zorgen, omdat ik op een leeftijd ben waarop ik na miet denken over wel of geen kinderen nemen. Ik weet dat mijn vriend dit graag wil, maar ik ben als de dood dat dit mijn leven gaat ontwrichten: omgaan met aankomen in gewicht, veranderend lichaam, minder kunnen sporten of misschien zelfs wel helemaal niet meer kunnen sporten. Ik heb 1 keer in de 2 weken PMT, waar ik veel baat bij heb. Toch twijfel ik er vaak aan of ik niet meer nodig heb, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik daar de tijd en ruimte niet voor heb en dat het risico bestaat dat ik daardoor niet meer zo kan functioneren als nu. Voor onze nieuwe woning is mijn inkomen hard nodig om alles te kunnen blijven betalen en zoals het nu gaat kan ik wel blijven werken.
Ik vind dit een heel lastig dilemma...
Zelf ben ik ook z'n iemand die standaard zegt dat mijn ondergewicht wel mee valt en dat geen probleem is, maar met dit stuk zet je mij wel aan het denken. Het ontkennen van de ernst van mijn ondergewicht is zelfs zo erg, dat ik allerlei 'redenen' bedenk waarom dit ondergewicht geen probleem voor mij zou zijn. Maar hoeveel heeft mijn eetstoornis me eigenlijk nog in macht? Zelf zou ik het antwoord erop echt niet meer weten... Het is gewoon zo moeilijk om überhaupt nog een goed beeld te krijgen van wat nou 'normaal' is en wat niet, vooral als je al zoveel jaar ondergewicht hebt.