Ik heb geen contact meer met mijn ouders
Ik zit in het vliegtuig terug van vakantie, op weg naar huis. Naast me, aan de andere kant van het gangpad, zit een moeder met haar dochtertje van ongeveer een jaar of 7. Achter me zitten haar andere dochtertje en haar man. Het meisje naast me schopt tegen de stoel voor haar. Haar moeder legt op een rustige en vriendelijke toon uit dat dat niet de bedoeling is. Voor de meneer die voor haar zit is dat schoppen in zijn rug niet fijn. Het meisje knikt en samen bekijken ze het “onboard flight menu”.
Ik zie hoe ze samen de kaart doorlopen en een discussie voeren over wat wel en niet lekker is. Ik hoor hoe de moeder tegen het meisje grapt dat de chocomelk die op de kaart staat, niets voor het meisje is. Dat lust ze toch niet. Het meisje protesteert, ze is dol op chocomelk! Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken.
Stel je niet zo aan
Het meisje valt tijdens de vlucht in slaap, op schoot bij haar moeder, samen met haar knuffel. Tijdens de daling om te landen moet het meisje wakker gemaakt worden omdat ze volgens de regels zelfstandig moet kunnen zitten. Het meisje huilt, ze is moe en ze wil verder slapen. In plaats van gefrustreerd te reageren blijft haar moeder kalm, spreekt ze haar lief toe en troost ze haar dochter met een grote knuffel. Ze trekt het meisje dicht tegen zich aan en doet haar riem vast. Het meisje sluit haar ogen en slaapt verder.
Terwijl ik naar ze kijk bekruipt me een ontzettend naar gevoel en kort flitsen delen uit mijn jeugd aan me voorbij. Ik besef dat dit gevoel voortkomt uit het feit dat ik zou willen dat mijn ouders vroeger zo met me om waren gegaan. Dat ze me op een rustige en kalme manier hadden getroost als ik verdrietig was, in plaats van me te troosten met snoep en al schreeuwend de woorden “jank niet zo”, “stel je niet zo aan” en “alleen kleine babies huilen” te roepen als ik verdrietig was.
Contact definitief verbroken
Sinds september 2017 heb ik het contact met mijn ouders definitief verbroken. In het begin ging me dat vrij makkelijk af. Er leek een last van mijn schouders af te vallen en er was een soort van berusting. Ik werd niet meer dagelijks gebeld en gemaild, kreeg niet meer de meest onzinnige verwijten naar mijn hoofd geslingerd, werd niet meer betrokken in conflicten tussen mijn ouders en/of mijn ouders en middelste zus en ik werd niet meer leeggezogen.
Inmiddels twijfel ik ergens of ik contact met ze moet opnemen. Ik kreeg onlangs te horen dat mijn vader nierfalen heeft en waarschijnlijk, gezien hoe slecht het met hem gaat, niet lang meer zal leven. Wat nou als hij dood gaat? Wil ik nog dingen vragen? Heeft dat nut? Krijg ik daar antwoord op?
Onbegrip
Wat me onwijs tegen houdt om contact op te nemen met mijn vader, is dat ik bij dat contact per definitie ook mijn moeder erbij krijg. Daar is geen keuze in te maken. Want aangeven bij mijn moeder dat ik met haar geen contact meer wens, is als lullen tegen een muur. Dat heeft even veel effect. Ongevraagd krijg ik dan weer mailtjes, telefoontjes, facebook posts, reacties op blogs, die inhoudelijk altijd hetzelfde zijn: Het is mijn schuld. En dat is iets waar ik niet op zit te wachten.
In mijn omgeving snappen mensen soms niet dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. De overtuiging heerst heel erg dat het hoe dan ook je ouders zijn en ik ze dankbaar moet zijn. Maar waar moet ik mijn ouders dan precies dankbaar voor zijn?
Voor alle dingen in mijn voorgaande blog? Voor alles wat ik heb meegemaakt en wat me heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben, maar liever niet had willen zijn? Voor de littekens op mijn vingers van de klappen die ik heb gekregen? Of moet ik dankbaar zijn voor de emotionele littekens die dit alles heeft achter gelaten?
In dat geval: Pap, mam, thnx he!
Ik begrijp dat het voor mensen die een goede band hebben met hun ouders lastig, zo niet onmogelijk, is om te begrijpen. Ik snap dat het, als je een fijne jeugd hebt gehad en je ouders in je volwassen leven nog steeds voor je klaar staan, niet te bevatten is dat iemand zijn/haar ouders niet meer wil zien of geen contact met ze wil hebben. Het is geen keuze die iemand over één nacht ijs maakt . Er gaan een hele hoop twijfels aan vooraf totdat er een druppel is die ineens de emmer doet overlopen. Dan is het voor je eigen ontwikkeling beter om het contact te verbreken met je ouders.
“We walk away not because we want others to realize out worth and value, but because we finally realize our own.”
Nooit ouders moeten worden
Wat ik nu ga zeggen klinkt hard, maar het is wel zoals ik het ervaar: Mijn ouders hadden nooit ouders moeten worden. Niet voor mij, niet voor mijn zussen. Dat was in mijn optiek beter voor iedereen, maar vooral voor ons als kinderen geweest. Vaak denk ik dat ik niet mag balen van mijn keuze om het contact te verbreken. Ik heb immers zelf die keuze gemaakt, dus wat zeik ik dan? Waarom voel ik me er dan soms intens klote bij? En waarom voel ik me ergens schuldig? Schuldig omdat ik voor mijn gevoel geen goede dochter ben? Andere mensen hebben geen ouders meer, mijne leven nog maar ik kies ervoor om geen contact te hebben….
Ik weet dat het wel hebben van contact met mijn ouders me veel meer problemen oplevert dan het hebben van geen contact maar toch blijf ik het lastig vinden. Ik houd mezelf voor ogen dat geen contact het beste is voor mij op dit moment.
Fotografie: Pexels
Gerelateerde blogposts
Reacties
Nou toen was ik echt boos ik apte dat kan toch een ander moment, maar ze apte alleen maar laat maar Amanda. Toen was ik zo boos en voelde me zo afgewezen als ze die dingen belangrijker vind dan haar eigen dochter. Toen heb ik ook tot afgelopen donderdag avond geen contact gehad, bijna 2 maand niet. Maar mij. Vader belde na aanleiding van dat ik had gezegd dat ik die zondag langs wou komen, maar dat kon niet. Maar hij praten heel overdreven en echt zo van dat is niet erg dat het niet kon en hoe is het. Ze zijn. Afgelopen zondag langs geweest en het was wel gezellig opzich maar iet goed. Want we hebben het niet uitgepraat of elkaar vergevenz zoals dat altijd bij ons gaat, ruzie, lachen en weer doorgaan. Niet fijn maar laat het maar even zo. Hun zien het anders.
Wat betreft je vader misschien kan je ergens in de stad afspreken zonder dat je moeder daar van af weet. Ik snap je frustratie en twijfels heel goed. Maar snap je boosheid ook. Succes
Liefs Amanda
Het spijt me heel erg van je vader. Hopelijk kan je het een plek geven. Dappere vrouw!
Ik was 6 toen ik voor het eerst misbruikt werddoor mijn 3enhalf jaar oudere broer. Hij was dus 9/10. Dit stopt pas op mijn 19de. Mijn ouders zijn nooit voor me opgekomen, sterker nog, mijn vader bleef herhalen dat "er thuis nooit iets gebeurt was" en mijn moeder hield het op "doktertje" spelen. Daarnaast probeerde ze mij beiden in de schoenen te schuiven dat IK verantwoordelijk ben voor alle dingen die mijn broer gedaan heeft. Ze zijn beiden controlefreaks; ZO moet het en andere aanpakken op een situatie zijn fout. Nog voordat ik een nieuwe situatie uitprobeer; faal ik dus al.
Er is een systeem waarbij mijn moeder mijn broer en vader bespeelde om haar zin te krijgen, mijn vader kon doen en laten wat hij wilden mijn broer daar tegen in verweer ging en het afreageerde op mij. Naast het misbruik, werd ik ook in elkaar geslagen als het hem niet zinde. Ik werd ook als een soort zondebok gebruikt. Als het iets aan de situatie vernderden iets stuk ging, ik had het gedaan.
Sinds 30 juli 2016 heb ik geen contact meer met mijn ouders en mijn broer. Ik ben, toen ik begin 20 was, samen gaan wonen en uiteindelijk getrouwd. Mijn broer woont nog steeds thuis. Nadat ik het contact verbroken had, ben ik hulp gaan zoeken. Ik blijk PTSS te hebben en OPS. Daar moet ik mee leren leven. De ene dag is het makkelijker dan de andere. Maar omdat ik nu geen contact meer heb, gaat het beter. Ik kan niet meer falen. Het is okee om fouten te maken.
Het systeem is bij mijn ouders nu veranderd; mijn vader is een beetje de zondebok nu en mijn broer kan doen wat hij wil. Ze zoeken het maar uit daar. Mijn moeder heeft me in oktober 2017 gebeld, toen ik zwanger was. Ik heb haar nummer en die van de andere 2 meteen geblokkeerd in mijn mobiel. Vorig jaar december is mijn zoontje geboren. Hij mag zoveel oefenen als hij wil. Hij mag alles uitproberen en hij repareert het kleine meisje in mij wat nooit troost heeft gekregen.
Ik raad aan iedereen het boek "breken met je ouders" aan van Marloes Hospes. Je bent niet de enige.
Wat dapper en moedig dat je voor jezelf en je eigen geluk kiest. Je hebt het volste recht daartoe. Je bent niets en niemand verantwoording verschuldigd, alleen aan jezelf. Alleen jij weet wat het beste is voor jou en je (mentale) gezondheid.
Ik heb ontzettend veel bewondering en respect voor jou en de koers die je bewandeld. Vreselijk dat je tegen onbegrip aanloopt van anderen die niet begrijpen dat je het contact met je ouders verbroken hebt. Blijf vertrouwen op jezelf en je immense kracht, zowel fysiek als mentaal. Heel veel sterkte en geluk toegewenst!
Als voorbeeld: zelf heb ik een goede relatie met mijn ouders. Dat wil niet zeggen dat ze niks “verkeerd” hebben gedaan iin mijn opvoeding of dat het contact gemakkelijk is. Integendeel. Wat ik wel weet is dat gedrag en patronen in families zich herhalen. Ik wil daar van leren en het anders doen en besef dat mijn ouders dit op hun manier ook gedaan hebben.
Zo is mijn vader als kind met een pook en riem geslagen, heeft de oorlog meegemaakt, veel angst en honger gekend. Toen ik dat besefte, werd ik een stuk milder en zag dat hij soms niet beter weet of uit littekens naar reageert.
Hij heeft weleens een tik uitgedeeld, en heeft woede issues, maar zou mij nooit pijn doen. Hij kan zich slecht uitsrukken en zijn boosheid is zijn schild. Ik heb dat ook een beetje in mij (gepest etc.) en werk daaraan.
Hij kan je dood zwijgen of giftig reageren wat kwetsend is. Gelukkig zie ik ook in dat hij alles deed om te zorgen dat wij het goed hadden thuis en dat hij zachter reageert wanneer ik minder aanvallend ben of overkom, graag knuffels geeft en krijgt en altijd klaar staat om mij te helpen.
Wat ik bedoel is, ik snap dat het super moeilijk is je moeder te begrenzen op n manier dat t voor beiden acceptabel is. Soms kan een derde daarbij helpen (bekende of professional), soms helpt het je kwetsbaarheid tonen en vooral ook je begrip en liefde voor haar. Soms lukt het niet. Proberen mag.
Mijn ouders zijn oud en momenteel ziek. Ik heb angst voor de dag dat ik ze kwijt raak, want ik hou zoveel van hen. Voor jou hoop ik dat je je hart volgt en met de omstandigheden kan omgaan. Niets is zo erg als spijt hebben, geen vrede ermee.
Nogmaals, het lijkt me lastig als je hoort “het is jouw schuld”! Heb je ze gevraagd of hun ouders dat ook tegen hen zeiden? Hoe was die band? En dat het je kwetst, omdat je van ze houdt. Wanneer je boos bent, komt dit niet aan, maar mssn dat je het een kans wil geven. Opnieuw of vaker afstand nemen kan altijd.
Sterkte iig ♥
Maar goed clue van mijn reactie is, laat je niet onder druk zetten... kijk eerlijk naar hoe het voor je voelt. Blijf realistisch om teleurstelling keer op keer te voorkomen. Schrijf je vader bijvoorbeeld een brief (zoals ik het lees wil je met hem misschien wél contact) en kijk hoe hij reageert. Daarnaast bepaal jij zelf wie je toelaat en wàt je toelaat, dus als jouw moeder zich op blijft dringen, zeg duidelijk dat je dat (nu) niet wilt. Doet ze het toch, dan blokkeer je haar.
Blijf bij jezelf, pieker jezelf niet gek. Vraag je niets aan je vader krijg je zeker geen antwoorden, vraag je het wel calculeer dan in dat je niet gaat horen wat je wilt horen (zo wel is dat de mooiste uitkomst), maar ga uit van het vervelendste dat kan het ook niet tegen vallen en bescherm je jezelf dus bij voorbaat tegen teleurstelling.
Succes, je bent sterker dan je denkt! (En dat weet ik omdat je de keuze tot het verbreken van contact al hebt gemaakt, daar is lef voor nodig).
Ik heb ondertussen al 3-4x de relatie met mijn ouders verbroken. Elke keer duurde van een paar maanden tot zelfs een paar jaar, maar het blijven idd je ouders en ik liet me daar regelmatig aan vangen en zocht zelf wel weer contact met hen op.
Pas de laatste keer dat ik weer contact met hen had werd het me duidelijk hoe destructief onze relatie (vooral voor mij) was/is... Een oude schoolvriendin die me zei dat ik van de onafhankelijke, volwassen vrouw die ze nu kende terug aan het veranderen was in het meisje dat ze kende van de lagere school en iemand die ik toen als vriend beschouwde hebben (spijtig genoeg) mijn ogen echt geopend...
Ik wist al langer dat de relatie die ik met mijn ouders, en dan vooral met mijn moeder, had niet normaal/gezond was, maar hoe ongezond/destructief ze eigenlijk echt was heb ik nooit (willen) in(ge)zien.
Niet veel later heb ik dan ook definitief het contact verbroken met hen.
Dat is nu meer dan 3 jaar geleden en hoewel er idd een enorme last van mijn schouders is gegaan. Het knagen van die onzekerheid steekt nog steeds regelmatig de kop op, maar ik weet en besef vooral nu dat ik nooit een gezonde/normale relatie ga hebben met mijn ouders hoe graag ik dat ook zou willen...
(Tot voor kort hadden mijn kinderen nog wel contact met hen, maar ook dat heeft ze (mijn moeder) om zeep geholpen met haar gedrag. Dus zelfs haar kleinkinderen krijgt ze niet meer te zien)
Liefs,
Demphia
Liefs!
Ook is het lastig dat er geen lijn ligt tussen wel en heb contact.
Een beetje contact kan dan ook weer niet.
Voor mijzelf heb ik het definitief afgesloten. Het is goed zo. Ik deal wel met de pijn en het schuldgevoel, maar doe het mijzelf nooit meer aan om hoop te hebben dat het dit keer anders zal zijn.
Veel succes met jouw eigen worsteling en dank voor het delen van je blog.
Linda
Het is alsof ik mijn eigen leven teruglees. Alles wat je beschrijft is zo herkenbaar. Ik heb eerder het contact verbroken, maar miste mijn vader. Het contact is weer hetseld, maar sta op het punt om het weer te verbreken. Ik krijg steeds meer een afkeer naar mijn moeder.
Sterkte!
De rust in mijn huis, mijn hoofd, mijn lijf: onbetaalbaar.
Het verdriet als je een vriendin een knuffel ziet krijgen/geven van/aan dr ouders. De pijn.
Maar inderdaad: zo'n keuze komt niet na 1, 10. 100 ruzies. Zo'n keuze komt na pijn.
Ik ben "mijn" hele familie kwijt.
Ze hebben me daar per mail zwart gemaakt, gezegd dat ik hem "ooit, geheel ten onrechte natuurlijk" ga beschuldigen van incest. Haar drankgebruik, zijn slaan, daar wordt niet over gesproken. De deurwaarders aan de deur die ik moest betalen van mn zaterdag baantje.
MAAR ZE HEEFT ZO'N GELUKKIGE JEUGD GEHAD!
Maar de doos van pandora is open nu....
Nee: sex heeft ie nooit met me gehad. Maar verder?
1 voordeel nu de doos open is: de eetbuien? Die zijn ver weg.
Nu weet ik, weet mn man, mn kinderen waarom en hoezo.
Nu kan ik helen.
Maar het constante contact zoeken. Met mn kinderen, via social media, en héél subtiel (maar duidelijk) laten weten dat ze zoveel meer over me weten dan waar ook staat.
Psychisch proberen ze me nog steeds kapot te maken (bijna 45).
Maar hé.... Ik ben een vechter, dat hebben ze van me gemaakt tussen mn 7e en mn 15e.
Ik sta op en ga door.
Ik zal winnen.
Dan krijg je niets; geen papiertje of foto of dekentje of wat dan ook, maar óók de schulden niet.
Ga je geen kosten op de hals halen. Zeker als het niet nodig is.
Groeten, Janneke
Wou dat die verstomde pijn uit mijn hart wegging , geen nachten meer hoef wakker te liggen over het ‘ waarom nou precies ‘ en .... ‘ missen zij mij niet dan ?”
Ik ben mijn dochters kwijt en sinds maanden kan ik mijn zoon niet meer bereiken ...reageert nergens meer op . Is er iets voorgevallen ? Nee ! Hij woont bij zijn vader en vriendin tweehonderd kilometer verderop is 18 jaar en het contact was altijd goed ...
Woest ben ik ook , mijn ex die alle contact steeds tegen hield , want ik was uit ‘ het plaatje ‘ . Hij had een nieuwe vrouw en de kinderen moesten haar mama noemen ....
Zes jaar lang al zoveel gemis
Wil iedereen heel veel sterkte wensen en heel veel kracht ,
Wie weet komt het ooit allemaal wel goed
Want spijt krijgen is iets vreselijks..
Ik heb spijt hoe ik mijn ouders behandeld heb, gun ik niemand..