Ik heb geen contact meer met mijn ouders

 

Ik zit in het vliegtuig terug van vakantie, op weg naar huis. Naast me, aan de andere kant van het gangpad, zit een moeder met haar dochtertje van ongeveer een jaar of 7. Achter me zitten haar andere dochtertje en haar man. Het meisje naast me schopt tegen de stoel voor haar. Haar moeder legt op een rustige en vriendelijke toon uit dat dat niet de bedoeling is.  Voor de meneer die voor haar zit is dat schoppen in zijn rug niet fijn. Het meisje knikt en samen bekijken ze het “onboard flight menu”.

Ik zie hoe ze samen de kaart doorlopen en een discussie voeren over wat wel en niet lekker is. Ik hoor hoe de moeder tegen het meisje grapt dat de chocomelk die op de kaart staat, niets voor het meisje is. Dat lust ze toch niet. Het meisje protesteert, ze is dol op chocomelk! Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken.

Stel je niet zo aan

Het meisje valt tijdens de vlucht in slaap, op schoot bij haar moeder, samen met haar knuffel. Tijdens de daling om te landen moet het meisje wakker gemaakt worden omdat ze volgens de regels zelfstandig moet kunnen zitten. Het meisje huilt, ze is moe en ze wil verder slapen. In plaats van gefrustreerd te reageren blijft haar moeder kalm, spreekt ze haar lief toe en troost ze haar dochter met een grote knuffel. Ze trekt het meisje dicht tegen zich aan en doet haar riem vast. Het meisje sluit haar ogen en slaapt verder.

contact ouders

Terwijl ik naar ze kijk bekruipt me een ontzettend naar gevoel en kort flitsen delen uit mijn jeugd aan me voorbij. Ik besef dat dit gevoel voortkomt uit het feit dat ik zou willen dat mijn ouders vroeger zo met me om waren gegaan. Dat ze me op een rustige en kalme manier hadden getroost als ik verdrietig was, in plaats van me te troosten met snoep en al schreeuwend de woorden “jank niet zo”, “stel je niet zo aan” en “alleen kleine babies huilen” te roepen als ik verdrietig was.

Contact definitief verbroken

Sinds september 2017 heb ik het contact met mijn ouders definitief verbroken. In het begin ging me dat vrij makkelijk af. Er leek een last van mijn schouders af te vallen en er was een soort van berusting.  Ik werd niet meer dagelijks gebeld en gemaild, kreeg niet meer de meest onzinnige verwijten naar mijn hoofd geslingerd, werd niet meer betrokken in conflicten tussen mijn ouders en/of mijn ouders en middelste zus en ik werd niet meer leeggezogen.

Inmiddels twijfel ik ergens of ik contact met ze moet opnemen. Ik kreeg onlangs te horen dat mijn vader nierfalen heeft en waarschijnlijk, gezien hoe slecht het met hem gaat, niet lang meer zal leven. Wat nou als hij dood gaat? Wil ik nog dingen vragen? Heeft dat nut? Krijg ik daar antwoord op?

Onbegrip

Wat me onwijs tegen houdt om contact op te nemen met mijn vader, is dat ik bij dat contact per definitie ook mijn moeder erbij krijg. Daar is geen keuze in te maken. Want aangeven bij mijn moeder dat ik met haar geen contact meer wens, is als lullen tegen een muur. Dat heeft even veel effect. Ongevraagd krijg ik dan weer mailtjes, telefoontjes, facebook posts, reacties op blogs, die inhoudelijk altijd hetzelfde zijn: Het is mijn schuld. En dat is iets waar ik niet op zit te wachten.

In mijn omgeving snappen mensen soms niet dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. De overtuiging heerst heel erg dat het hoe dan ook je ouders zijn en ik ze dankbaar moet zijn. Maar waar moet ik mijn ouders dan precies dankbaar voor zijn?

geen contact ouders

Voor alle dingen in mijn voorgaande blog? Voor alles wat ik  heb meegemaakt en wat me heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben, maar liever niet had willen zijn? Voor de littekens op mijn vingers van de klappen die ik heb gekregen? Of moet ik dankbaar zijn voor de emotionele littekens die dit alles heeft achter gelaten?

In dat geval: Pap, mam, thnx he!

Ik begrijp dat het voor mensen die een goede band hebben met hun ouders lastig, zo niet onmogelijk, is om te begrijpen. Ik snap dat het, als je een fijne jeugd hebt gehad en je ouders in je volwassen leven nog steeds voor je klaar staan, niet te bevatten is dat iemand zijn/haar ouders niet meer wil zien of geen contact met ze wil hebben. Het is geen keuze die iemand over één nacht ijs maakt . Er gaan een hele hoop twijfels aan vooraf totdat er een druppel is die ineens de emmer doet overlopen. Dan is het voor je eigen ontwikkeling beter om het contact te verbreken met je ouders.

“We walk away not because we want others to realize out worth and value, but because we finally realize our own.”

Nooit ouders moeten worden

Wat ik nu ga zeggen klinkt hard, maar het is wel zoals ik het ervaar: Mijn ouders hadden nooit ouders moeten worden. Niet voor mij, niet voor mijn zussen. Dat was in mijn optiek beter voor iedereen, maar vooral voor ons als kinderen geweest. Vaak denk ik dat ik niet mag balen van mijn keuze om het contact te verbreken. Ik heb immers zelf die keuze gemaakt, dus wat zeik ik dan? Waarom voel ik me er dan soms intens klote bij? En waarom voel ik me ergens schuldig? Schuldig omdat ik voor mijn gevoel geen goede dochter ben? Andere mensen hebben geen ouders meer, mijne leven nog maar ik kies ervoor om geen contact te hebben….

Ik weet dat het wel hebben van contact met mijn ouders me veel meer problemen oplevert dan het hebben van geen contact maar toch blijf ik het lastig vinden. Ik houd mezelf voor ogen dat geen contact het beste is voor mij op dit moment.

Fotografie: Pexels

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Cherryblossom1984 - Woensdag 27 juni 2018 10:10
😘 ik kan je alleen maar bedanken voor elke zin in deze blog. Zo waar en inderdaad het gaat niet over 1 dag ijs,maar de moeilijkste keuze is soms wel de beste. Mooi geschreven,maar oh zo verdrietig.
Amanda - Woensdag 27 juni 2018 10:35
Heel mooi en herkenbaar geschreven. Ik heb ook altijd wel wat met mijn ouders g de n fysiek dingen maar meer met woorden vroeger al. Mijn moeder is heel dominant en kan heel goed zeggen wat ik niet goed deed. Toen ik vertelde over mijn eetstoornis zei ze ook je gaat weer normaal doen en papa gaat weer brood voor je smeren. Alles wat er in huis gebeurde was mijn schuld. Toen ik uit huis ging was mijn zusje een beetje de klos en nu mijn vader, nu mijn zusje ook opzich zelf woont. Toen we drie jaar gelden met z'n alleen inclusief mijn man op vakantie gingen is er een mega ruzie en discussie gekomen en dacht ik dat het daarna echt goed en opgelost was, dat we elkaar zouden accepteren en begrijpen en luisteren naar elkaar. Op Koningsdag dit jaar kreeg ik een apje van mijn moeder of ze langs mochten komen, dat kon alleen niet omdat vrienden van ons er waren, toen zei ik zaterdag ochtend kan wel zei mijn moeder cursus van de hond. Toen s'avonds konden we niet en toen zei ik zondag overdag of savonds. En toen zei mijn moeder ja weet je overdag hebben wij ook andere dingen te doen, zoals de hond uitlaten en de tuin doen.

Nou toen was ik echt boos ik apte dat kan toch een ander moment, maar ze apte alleen maar laat maar Amanda. Toen was ik zo boos en voelde me zo afgewezen als ze die dingen belangrijker vind dan haar eigen dochter. Toen heb ik ook tot afgelopen donderdag avond geen contact gehad, bijna 2 maand niet. Maar mij. Vader belde na aanleiding van dat ik had gezegd dat ik die zondag langs wou komen, maar dat kon niet. Maar hij praten heel overdreven en echt zo van dat is niet erg dat het niet kon en hoe is het. Ze zijn. Afgelopen zondag langs geweest en het was wel gezellig opzich maar iet goed. Want we hebben het niet uitgepraat of elkaar vergevenz zoals dat altijd bij ons gaat, ruzie, lachen en weer doorgaan. Niet fijn maar laat het maar even zo. Hun zien het anders.

Wat betreft je vader misschien kan je ergens in de stad afspreken zonder dat je moeder daar van af weet. Ik snap je frustratie en twijfels heel goed. Maar snap je boosheid ook. Succes

Liefs Amanda
Lisa - Woensdag 27 juni 2018 10:37
Ik snap hoe lastig het kan zijn om het contact met je ouders op een goede manier te laten verlopen. Mijn ouders waren gescheiden toen ik 13 was en er was altijd een verwijt naar mij en mijn broer toe als ik bijvoorbeeld een extra dagje bij mijn vader wilde zijn terwijl ik eigenlijk om de week bij mijn moeder was. Daarna werd mijn moeder ziek en overleed een jaar later aan kanker. Sindsdien heb ik echt spijt van hoe ik dingen heb aangepakt, dat ik meer bij haar moest zijn ipv soms naar mijn vader vluchten etc. Ik had daarna een slechte relatie met mijn vader en ben daardoor na de middelbare school meteen uit huis gegaan. Heb ook getwijfeld om het contact te verbreken, maar inmiddels ben ik 21 en is mijn relatie met mijn vader een stuk beter omdat we elkaar maar af en toe zien.
Anoniem - Woensdag 27 juni 2018 10:49
Klinkt bekend helaas, ook de struggle of je er goed aan doet om tegen beter weten in toch contact op te nemen. Mooi omschreven, dankje.
Fiona - Woensdag 27 juni 2018 11:12
Lieve Tara, het is je goed recht om het contact met je ouders te verbreken. Daar hoef je je niet voor te verantwoorden. Hoe ze met jou omgingen, was zo, zo, zoooo verkeerd. Aan je schrijfstijl merk je gewoon meteen dat je een ontzettend lieve en slimme vrouw bent, en ik hoop dat je dat elke dag meer en meer kan gaan beseffen. Contact met je ouders, en vooral je moeder, zou dat in de weg kunnen staan.
Het spijt me heel erg van je vader. Hopelijk kan je het een plek geven. Dappere vrouw!
Anoniempje - Woensdag 27 juni 2018 11:44
Even 'anoniem' mijn verhaal kwijt.

Ik was 6 toen ik voor het eerst misbruikt werddoor mijn 3enhalf jaar oudere broer. Hij was dus 9/10. Dit stopt pas op mijn 19de. Mijn ouders zijn nooit voor me opgekomen, sterker nog, mijn vader bleef herhalen dat "er thuis nooit iets gebeurt was" en mijn moeder hield het op "doktertje" spelen. Daarnaast probeerde ze mij beiden in de schoenen te schuiven dat IK verantwoordelijk ben voor alle dingen die mijn broer gedaan heeft. Ze zijn beiden controlefreaks; ZO moet het en andere aanpakken op een situatie zijn fout. Nog voordat ik een nieuwe situatie uitprobeer; faal ik dus al.

Er is een systeem waarbij mijn moeder mijn broer en vader bespeelde om haar zin te krijgen, mijn vader kon doen en laten wat hij wilden mijn broer daar tegen in verweer ging en het afreageerde op mij. Naast het misbruik, werd ik ook in elkaar geslagen als het hem niet zinde. Ik werd ook als een soort zondebok gebruikt. Als het iets aan de situatie vernderden iets stuk ging, ik had het gedaan.

Sinds 30 juli 2016 heb ik geen contact meer met mijn ouders en mijn broer. Ik ben, toen ik begin 20 was, samen gaan wonen en uiteindelijk getrouwd. Mijn broer woont nog steeds thuis. Nadat ik het contact verbroken had, ben ik hulp gaan zoeken. Ik blijk PTSS te hebben en OPS. Daar moet ik mee leren leven. De ene dag is het makkelijker dan de andere. Maar omdat ik nu geen contact meer heb, gaat het beter. Ik kan niet meer falen. Het is okee om fouten te maken.

Het systeem is bij mijn ouders nu veranderd; mijn vader is een beetje de zondebok nu en mijn broer kan doen wat hij wil. Ze zoeken het maar uit daar. Mijn moeder heeft me in oktober 2017 gebeld, toen ik zwanger was. Ik heb haar nummer en die van de andere 2 meteen geblokkeerd in mijn mobiel. Vorig jaar december is mijn zoontje geboren. Hij mag zoveel oefenen als hij wil. Hij mag alles uitproberen en hij repareert het kleine meisje in mij wat nooit troost heeft gekregen.

Ik raad aan iedereen het boek "breken met je ouders" aan van Marloes Hospes. Je bent niet de enige.
kokosnootje - Woensdag 27 juni 2018 13:31
Beste Tara,

Wat dapper en moedig dat je voor jezelf en je eigen geluk kiest. Je hebt het volste recht daartoe. Je bent niets en niemand verantwoording verschuldigd, alleen aan jezelf. Alleen jij weet wat het beste is voor jou en je (mentale) gezondheid.
Ik heb ontzettend veel bewondering en respect voor jou en de koers die je bewandeld. Vreselijk dat je tegen onbegrip aanloopt van anderen die niet begrijpen dat je het contact met je ouders verbroken hebt. Blijf vertrouwen op jezelf en je immense kracht, zowel fysiek als mentaal. Heel veel sterkte en geluk toegewenst!
Sterregoesforit - Woensdag 27 juni 2018 14:05
Wat een dappere, open en eerlijke blog! ♥
britneyangel - Woensdag 27 juni 2018 16:39
wat vervelend voor je en heftig ! knap dat je het deelt
P - Woensdag 27 juni 2018 18:25
Wat een mooie blog. Ik heb een hele goede relatie met mijn ouders, en het lijkt me verschrikkelijk als je in deze situatie zit. Ik kan me wel voorstellen dat je geen contact meer wilt met je ouders. Sterkte ♥
N - Woensdag 27 juni 2018 20:08
Bedankt voor je openhartigheid. Wat naar en verdrietig voor je. Het lijkt mij lastig hiermee om te gaan.

Als voorbeeld: zelf heb ik een goede relatie met mijn ouders. Dat wil niet zeggen dat ze niks “verkeerd” hebben gedaan iin mijn opvoeding of dat het contact gemakkelijk is. Integendeel. Wat ik wel weet is dat gedrag en patronen in families zich herhalen. Ik wil daar van leren en het anders doen en besef dat mijn ouders dit op hun manier ook gedaan hebben.

Zo is mijn vader als kind met een pook en riem geslagen, heeft de oorlog meegemaakt, veel angst en honger gekend. Toen ik dat besefte, werd ik een stuk milder en zag dat hij soms niet beter weet of uit littekens naar reageert.
Hij heeft weleens een tik uitgedeeld, en heeft woede issues, maar zou mij nooit pijn doen. Hij kan zich slecht uitsrukken en zijn boosheid is zijn schild. Ik heb dat ook een beetje in mij (gepest etc.) en werk daaraan.
Hij kan je dood zwijgen of giftig reageren wat kwetsend is. Gelukkig zie ik ook in dat hij alles deed om te zorgen dat wij het goed hadden thuis en dat hij zachter reageert wanneer ik minder aanvallend ben of overkom, graag knuffels geeft en krijgt en altijd klaar staat om mij te helpen.

Wat ik bedoel is, ik snap dat het super moeilijk is je moeder te begrenzen op n manier dat t voor beiden acceptabel is. Soms kan een derde daarbij helpen (bekende of professional), soms helpt het je kwetsbaarheid tonen en vooral ook je begrip en liefde voor haar. Soms lukt het niet. Proberen mag.

Mijn ouders zijn oud en momenteel ziek. Ik heb angst voor de dag dat ik ze kwijt raak, want ik hou zoveel van hen. Voor jou hoop ik dat je je hart volgt en met de omstandigheden kan omgaan. Niets is zo erg als spijt hebben, geen vrede ermee.

Nogmaals, het lijkt me lastig als je hoort “het is jouw schuld”! Heb je ze gevraagd of hun ouders dat ook tegen hen zeiden? Hoe was die band? En dat het je kwetst, omdat je van ze houdt. Wanneer je boos bent, komt dit niet aan, maar mssn dat je het een kans wil geven. Opnieuw of vaker afstand nemen kan altijd.

Sterkte iig ♥
Ieleen - Woensdag 27 juni 2018 21:11
Ik begrijp je twijfel maar al te goed. Ik heb zelf ruim 2 jaar geen contact met mijn ouders gehad. Een hele bewuste keuze die ook bij mij in eerste instantie vooral voor opluchting en vrijheid zorgde. Weg uit een hele ongezonde ouder-dochter relatie. Toch kwam diezelfde twijfel na een paar maanden. De vraag of het niet anders, beter oid kan. Maar besef je dat JIJ dat inzicht wel hebt, over hoe het ook zou kunnen zijn. Het vertekent niet dat zij zich dat ook beseffen of dat net zo graag willen (hoe pijnlijk ook). Inmiddels heb ik met beide weer contact. Mijn vader een hele goede relatie (is in de tijd dat we geen contact hadden gescheiden van mijn moeder en is daardoor een hele andere man geworden - positief gezien). Mijn moeder ben ik het contact weer aangegaan maar wel met duidelijke grenzen van mijn kant. Ik ben geen kind meer wat ze kan commanderen en manipuleren of gewoonweg een rotgevoel mag geven omdat ze haar dag niet heeft. 2 Keer probeerde ze het en inmiddels weet ze dat wanneer ze niet wilt dat het contact klaar is, ze mij zal moeten respecteren en zien als een volwassen vrouw (30 plus) zoals ik haar ook altijd respecteer. Je vraagt je wel eens af in sommige ouder-kind relaties wie nou wie aan het opvoeden is.
Maar goed clue van mijn reactie is, laat je niet onder druk zetten... kijk eerlijk naar hoe het voor je voelt. Blijf realistisch om teleurstelling keer op keer te voorkomen. Schrijf je vader bijvoorbeeld een brief (zoals ik het lees wil je met hem misschien wél contact) en kijk hoe hij reageert. Daarnaast bepaal jij zelf wie je toelaat en wàt je toelaat, dus als jouw moeder zich op blijft dringen, zeg duidelijk dat je dat (nu) niet wilt. Doet ze het toch, dan blokkeer je haar.
Blijf bij jezelf, pieker jezelf niet gek. Vraag je niets aan je vader krijg je zeker geen antwoorden, vraag je het wel calculeer dan in dat je niet gaat horen wat je wilt horen (zo wel is dat de mooiste uitkomst), maar ga uit van het vervelendste dat kan het ook niet tegen vallen en bescherm je jezelf dus bij voorbaat tegen teleurstelling.
Succes, je bent sterker dan je denkt! (En dat weet ik omdat je de keuze tot het verbreken van contact al hebt gemaakt, daar is lef voor nodig).
demphia - Donderdag 28 juni 2018 17:21
Hier nog eentje die je twijfels maar al te goed begrijpt/herkent.

Ik heb ondertussen al 3-4x de relatie met mijn ouders verbroken. Elke keer duurde van een paar maanden tot zelfs een paar jaar, maar het blijven idd je ouders en ik liet me daar regelmatig aan vangen en zocht zelf wel weer contact met hen op.

Pas de laatste keer dat ik weer contact met hen had werd het me duidelijk hoe destructief onze relatie (vooral voor mij) was/is... Een oude schoolvriendin die me zei dat ik van de onafhankelijke, volwassen vrouw die ze nu kende terug aan het veranderen was in het meisje dat ze kende van de lagere school en iemand die ik toen als vriend beschouwde hebben (spijtig genoeg) mijn ogen echt geopend...
Ik wist al langer dat de relatie die ik met mijn ouders, en dan vooral met mijn moeder, had niet normaal/gezond was, maar hoe ongezond/destructief ze eigenlijk echt was heb ik nooit (willen) in(ge)zien.

Niet veel later heb ik dan ook definitief het contact verbroken met hen.

Dat is nu meer dan 3 jaar geleden en hoewel er idd een enorme last van mijn schouders is gegaan. Het knagen van die onzekerheid steekt nog steeds regelmatig de kop op, maar ik weet en besef vooral nu dat ik nooit een gezonde/normale relatie ga hebben met mijn ouders hoe graag ik dat ook zou willen...

(Tot voor kort hadden mijn kinderen nog wel contact met hen, maar ook dat heeft ze (mijn moeder) om zeep geholpen met haar gedrag. Dus zelfs haar kleinkinderen krijgt ze niet meer te zien)

Liefs,

Demphia
Vlinder85 - Donderdag 28 juni 2018 22:07
Volledig herkenbaar wat je hier schrijft! Ik heb al 8 jaar geen contact meer met mijn moeder. Ik heb haar nog 1 x gezien op de begrafenis van mijn grootvader (haar vader). Ze vroeg toen om het weer (nog maar eens) goed te maken. Ik heb gezegd dat ik dat niet zag zitten. Ze heeft geroepen en getierd en sindsdien heb ik haar niet meer gezien of gesproken. Ze is en blijf mijn moeder, maar ze is dat woord niet waard. Ze heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, met de grote rugzak op mijn rug vol met zorgen en problemen. Ze heeft me het gevoel gegeven dat ik niets waard ben, dan ik geen goede dochter ben. Het is soms moeilijk om geen moeder te hebben. Maar eerlijk gezegd, als ze mij zouden laten weten dat ze gestorven is dan gaat er eindelijk een last van mijn schouders vallen (ik wens haar niet dood, maar nu blijft ze ongewild deel uitmaken van mijn leven). Pas dan begint mijn leven.

Liefs!
Linda - Vrijdag 29 juni 2018 11:07
Je blog is erg herkenbaar. Ook ik ervaar de pijn van het gemis. Elke keer als ik twijfel over mijn keuze, vooral rond hoogtijdagen, dan zeg ik echt tegen mijzelf dat de pijn van gemis in geen verhouding staat tot de rust die geen contact hebben mij de afgelopen acht jaar gebracht heeft.

Ook is het lastig dat er geen lijn ligt tussen wel en heb contact.
Een beetje contact kan dan ook weer niet.

Voor mijzelf heb ik het definitief afgesloten. Het is goed zo. Ik deal wel met de pijn en het schuldgevoel, maar doe het mijzelf nooit meer aan om hoop te hebben dat het dit keer anders zal zijn.

Veel succes met jouw eigen worsteling en dank voor het delen van je blog.

Linda
S - Vrijdag 22 februari 2019 08:48
Bedankt voor je verhaal.

Het is alsof ik mijn eigen leven teruglees. Alles wat je beschrijft is zo herkenbaar. Ik heb eerder het contact verbroken, maar miste mijn vader. Het contact is weer hetseld, maar sta op het punt om het weer te verbreken. Ik krijg steeds meer een afkeer naar mijn moeder.

Sterkte!
josje Van Zanten - Zondag 14 april 2019 17:38
mijn moeder is precies het zelfde!!,!
Rebecca - Vrijdag 26 juli 2019 05:11
Wat ontzettend herkenbaar. Ook ik heb gebroken met mijn moeder. Helaas heeft mijn moeder nu invloed op mijn dochter waardoor de band met mijn dochter nihil is... Mijn hart huilt. Vooral omdat ik het anders dan mijn moeder heb gedaan voelt het als een dolk in mijn rug.
Pascalle - Zondag 4 augustus 2019 20:57
Wat een herkenning hier, bizar! Ik heb een narcistische moeder, en mijn vader zit eronder bij haar. Toont geen ballen en komt niet voor zijn kinderen op. Mijn broer heeft 4 jaar geleden het contact verbroken. En ik nu. Ze heeft altijd gemene opmerkingen en steken onder water. Steeds vertellen hoe goed en leuk anderen zijn. Nooit echt interesse in mij of empathie. Ze neemt het mij kwalijk dat ik ben gaan scheiden, en zegt al 4 jaar hoe erg ik mijn kinderen daarmee heb beschadigd. Terwijl ik een super lieve, leuke moeder ben en 2 banen heb om hen een fijn leven te geven. Ze is jaloers op de band tussen mij en mijn kinderen. En stookt heel erg daarin. Ze heeft mijn dochter al een paar x aan het huilen gekregen door bv dingen te zeggen tegen haar zoals: Waarom bel je opa en mij zo weinig? Of waarom app je niet terug? Opa zei al tegen mij dat jij het niet erg zou vinden als hij dood gaat. Nou dan voelt mijn dochter zich schuldig en heeft mijn moeder haar zin. Ze liegt, verdraait dingen, in enorm snel woedend, kan niet rustig praten en haar ogen spugen vuur. Mijn vader mist zijn zoon en mij, maar heeft niks re vertellen, hij is haar slaaf en ik zie hem lijden! Naar de buitenwereld is mijn moeder de liefste, leukste vrouw. Geintresseerd, liefdevol etc. Bij mij kon ze dat ook zijn, maar nooit voor lang en altijd uit eigenbelang. Mijn moeder had zelf een slechte band met haar moeder, dus ze heeft het niet geleerd. Ik kijk dus ook naar haar verwondingen als kind! Maar moet je je steeds slecht laten voelen? Laten vernederen? Laten bekritiseren? Omdat zij geen goede band met haar moeder had? Nee het is klaar, ze moet maar eens in de spiegel kijken en moeite doen voor haar kinderen, niet uit eigenbelang, maar omdat ze van ons houdt. De pijn die dit proces kost...het feit dat je daardoor ook narcistische partners aantrekt, dat je gewend bent op eieren te lopen , bang voor weer een woedeaanval, nee ik doe het beter! Ik hoop dat ik het volhoud, en geen schuldgevoel krijg!
Mia - Dinsdag 13 augustus 2019 06:00
Zo'n herkenbare verhalen, mijn band met mijn moeder is nihil, ik wil dan ook definitief breken, ik ben er bang van. Het lezen van jullie verhalen heeft me steun en kracht gegeven het toch te doen. Dan is er nog het financiele, heb ze reeds twee maal moeten helpen. Nu wil ik een volgende stap zetten om mij te laten onterven (schulden).
Myrchelle - Woensdag 4 september 2019 15:46
Ieder woord, iedere zin klopt gewoon.

De rust in mijn huis, mijn hoofd, mijn lijf: onbetaalbaar.
Het verdriet als je een vriendin een knuffel ziet krijgen/geven van/aan dr ouders. De pijn.

Maar inderdaad: zo'n keuze komt niet na 1, 10. 100 ruzies. Zo'n keuze komt na pijn.
Ik ben "mijn" hele familie kwijt.
Ze hebben me daar per mail zwart gemaakt, gezegd dat ik hem "ooit, geheel ten onrechte natuurlijk" ga beschuldigen van incest. Haar drankgebruik, zijn slaan, daar wordt niet over gesproken. De deurwaarders aan de deur die ik moest betalen van mn zaterdag baantje.
MAAR ZE HEEFT ZO'N GELUKKIGE JEUGD GEHAD!
Maar de doos van pandora is open nu....
Nee: sex heeft ie nooit met me gehad. Maar verder?

1 voordeel nu de doos open is: de eetbuien? Die zijn ver weg.
Nu weet ik, weet mn man, mn kinderen waarom en hoezo.
Nu kan ik helen.

Maar het constante contact zoeken. Met mn kinderen, via social media, en héél subtiel (maar duidelijk) laten weten dat ze zoveel meer over me weten dan waar ook staat.
Psychisch proberen ze me nog steeds kapot te maken (bijna 45).
Maar hé.... Ik ben een vechter, dat hebben ze van me gemaakt tussen mn 7e en mn 15e.
Ik sta op en ga door.
Ik zal winnen.
Myrchelle - Woensdag 4 september 2019 15:48
Mia: je kan de erfenis weigeren aan te nemen.
Dan krijg je niets; geen papiertje of foto of dekentje of wat dan ook, maar óók de schulden niet.

Ga je geen kosten op de hals halen. Zeker als het niet nodig is.
jacklyn - Vrijdag 6 september 2019 11:45
Ook ik herken mij hierin. Net gebroken met de hele familie. Mijn broer komt al 20 jaar niet meer op verjaardagsfeestje en alleen naar een speciale familiedag, waar ik door mijn werk in het weekend al twee keer buiten ben gesloten. Nu de erfenis dichterbij komt en zijn kinderen uit huis zijn duikt hij ineens weer op. Het is een narcist van het zuiverste water, hij,hij,hij. Alles op zijn manier en hoe het hem past. Ik heb jaren geleden al met hem gebroken, maar ik was de enige die de kracht had om dat te doen. De rest boog naar zijn iedere wens en maar klagen over hem. Nu hij "terug" is doet hij er natuurlijk alles aan om mij eruit te werken, want ik heb hem door en dat resulteerde in dat ik niet aanwezig kon zijn bij mijn ouders 60 jarige huwelijksfeest. Dat heeft mij zo enorm veel verdriet gedaan dat mijn ouder daar niet voor gevochten hebben, dat ik nu besloten heb dat ik zonder dit getrap op mijn ziel kan leven en ik gebroken heb met mijn familie. Rust in mijn hoofd en in mijn hart, maar vooral het respect voor mijzelf is mij veel waard. We zijn met veel meer dan al die zoetsappige gedichten doen geloven.
Janneke - Zondag 8 december 2019 21:15
Thanx voor je mooie woorden. Zo raak. Ook ik heb na lang wikken en wegen het contact met mijn ouders verbroken. Als antwoord op een brief die ik schreef en erg bij mezelf hield (en die ging over mijn gevoel in de afgelopen jaren, het gevoel er niet bij te horen) kreeg ik een kort maar bondig antwoord. Ze waren het niet eens op alle punten van mijn brief. Ik moest maar een psygoloog op gaan zoeken. Verder was ik een manipulatief leugenachtig mens wat op die manier haar vriendenkring opbouwde... Terwijl ik geen enkele beschuldiging in mijn mail zette. Nu ik ze 'kwijt' ben voelt het als een bevrijding en vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Nu veel aan het lezen. Niemands kinderen van Carolien Rood iets is een echte aanrader!

Groeten, Janneke
Karin - Zaterdag 23 mei 2020 23:30
Mijn zoon heeft alle contact verbroken en daarom zocht ik op internet,ik geef jou groot gelijk,als ik jouw verhaal lees,dat je je ouders op afstand houdt.En snap ook dat je je zorgen maakt ivm je vader,dat als hem iets overkomt ,je hem nooit meer kan spreken.Mijn zoon heeft als laatste gezegd,als een van jullie ziek wordt(ivm corona) kun je dat appen.Maar ik heb besloten dat ik dat niet doe.Ik was wel zo n moeder als in t vliegtuig,maar heb fouten gemaakt.Heb vaak gevraagd waarom hij nooit reageert,zonder antwoord.Heb ook altijd als hij geld nodig had overgemaakt.Hij zei dat hij geen goede emotionele steun kreeg en eigen ruimte nodig had.Denk dat we hem niet meer zullen zien, onvoorstelbaar.
Corina - Zondag 4 oktober 2020 16:40
Ik begrijp je pijn zo goed , voel hetzelfde en ook daarom op internet aan t zoeken ... maar naar wat ? Misschien hoop...andere verhalen die dat bevestigen , inzicht mss naar wat ik nog kan doen . Informatie hoe mijn zoon het mss ziet .... waar ik nog niet aan gedacht heb .

Wou dat die verstomde pijn uit mijn hart wegging , geen nachten meer hoef wakker te liggen over het ‘ waarom nou precies ‘ en .... ‘ missen zij mij niet dan ?”
Ik ben mijn dochters kwijt en sinds maanden kan ik mijn zoon niet meer bereiken ...reageert nergens meer op . Is er iets voorgevallen ? Nee ! Hij woont bij zijn vader en vriendin tweehonderd kilometer verderop is 18 jaar en het contact was altijd goed ...
Woest ben ik ook , mijn ex die alle contact steeds tegen hield , want ik was uit ‘ het plaatje ‘ . Hij had een nieuwe vrouw en de kinderen moesten haar mama noemen ....

Zes jaar lang al zoveel gemis

Wil iedereen heel veel sterkte wensen en heel veel kracht ,
Wie weet komt het ooit allemaal wel goed
Elisabeth - Dinsdag 23 juni 2020 23:06
Ipv definitief breken... 1x per jaar of twee jaar elkaar zien.

Want spijt krijgen is iets vreselijks..

Ik heb spijt hoe ik mijn ouders behandeld heb, gun ik niemand..

Mirjam - Vrijdag 17 november 2023 23:55
Dag lieve Elisabeth, bij narcisme is het onmogelijk om afspraken te maken: 1 of 2 keet per jaar elkaar zien is onmogelijk. De klauw an de narcist wil meer. Bovendien wil je je ouders geen richtlijnen voorschrijven... jij mag mij niet bellen of schrijven of mailen of langskomen maar ik mag dat wel.1 keer per jaar. Daarnaast plezier je je narcistische ouders met een jaarlijks bezoek maar ben je er zelf een jaar lang tegenaan aan het kijken, worstelen.
Alice - Vrijdag 18 september 2020 11:28
Ik sta op het punt. Met name mijn moeder dan. Zij heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis en dat heeft mij behoorlijk beïnvloed. Narcistische partner, met mishandeling ook mijn kinderen. Daar ben ik uit ontsnapt en heb gelukkig een goede band met mijn kinderen. Voel me wel schuldig dat ik ze lange tijd niet heb kunnen beschermen. Had ik niet geleerd, kon mezelf niet beschermen. Veel therapie en diagnose PTSS. Ouders lange tijd geaccepteerd, geprobeerd de goede dochter te zijn maar hoe ik ook aangeef dat ik zo niet behandeld wil worden... Aantrekken, afstoten, beledigen, geen empathie, zielig gedrag omdat de kleinkinderen nooit contact met ze opnemen. En ze snapt nooit waar ik het over heb of ze heeft iets niet gezegd, afijn het hele narcistische arsenaal. Ik heb contact met mijn zus verbroken en ook dat is mijn schuld. Flink gesprek gehad, met vader en mijn lieve man erbij en nog geen maand later en het is weer raak. Nu denk ik dat ik zover ben om het contact met mijn moeder te verbreken. Waarschijnlijk raak ik dan ook mijn vader kwijt. Dat heeft hij al eens gezegd, maar goed beschouwd is dat ook manipulatie. En wat heeft hij gedaan om mij te beschermen? Hij is ook slachtoffer, dus ik snap hem maar aan de andere kant, ik ben ontsnapt uit een gewelddadige relatie en hoe moeilijk is het dan voor hem? Ze zijn op leeftijd(76 jaar),dat maakt het wel lastig maar mij hebben ze nooit gegeven waar een kind recht op heeft. Laat ze nu maar dealen met de gevolgen. Ik ga mezelf beschermen want ik verdien beter. Dank voor je verhaal. het bevestigd mijn keuze.