Ik heb een beschadigd lichaam
Zo oud ben ik nog niet. Ervan uitgaande dat ik 100 zou kunnen worden, ben ik pas op een kwart van mijn leven. Toch heeft mijn lichaam al flink wat beschadigingen opgelopen. Van sommige heb ik nog last en van anderen niet. Ik heb zichtbare en minder zichtbare beschadigingen aan mijn lichaam met een enorme verscheidenheid aan oorzaken. Wanneer je een litteken hebt van een stoer sportongeluk, is dat heel anders dan wanneer je littekens hebt vanwege automutilatie, of niet?
Als iemand vraagt over de littekens op mijn knie kan ik stoer vertellen over de operatie die ik heb gehad nadat ik gevallen was met roller derby. Dit was natuurlijk helemaal niet leuk, maar het is me overkomen en ik heb me daar uit weten te vechten. Mensen vinden het vaak heel stoer en dapper van me dat ik de keuze heb gemaakt om de operatie aan te gaan. Met veel krachttraining en fysiotherapie wist ik weer sterk genoeg te worden om weer te gaan skaten. "Wauw, je hebt echt doorzettingsvermogen, dapper dat je dat nog durft en wat fijn dat het goed met je gaat!"
Allemaal heel leuk en aardig, maar wanneer iemand de littekens op mijn armen ziet kijken ze snel weg wanneer ik een blik terug werp. Een enkeling vraagt erover, maar weet niet goed wat hij terug moet zeggen wanneer ik vertel over hoe het is gekomen. Ja, ik heb dat zelf gedaan. Dat vind niemand stoer of heldhaftig. "Dat doe je nu niet meer toch?" Wordt steevast gevraagd. Nee, gelukkig niet, maar daar heb ik ook hard voor moeten vechten.
Zelfbeschadiging is nog altijd een onderwerp waar mensen niet graag over praten. Voor mij is het nu iets uit een ver verleden. Ik probeer altijd moedig voor mijn standpunten uit te komen en taboes te doorbreken, maar ook ik begin weleens te blozen of te stotteren wanneer iemand er plotseling over begint. Nog altijd ben ik bang dat mensen een vooroordeel zullen hebben over het feit dat ik mezelf op deze manier pijn heb gedaan. Zouden ze denken dat ik gek ben? Niemand kiest er toch voor om dit te doen?!
Nee, je kiest er inderdaad niet voor. Een gescheurde kruisband kies je niet voor, een eetstoornis kies je niet voor en ook zelfsbeschadiging kies je niet voor. Het is iets wat je overkomt. Een drang die bijna onmogelijk is om te weerstaan. Je móet het gewoon doen, want je ziet geen andere oplossing op dat moment. Hier kunnen verschillende redenen voor zijn, het is voor iedereen anders. Voor mij was het een manier om om te gaan mijn emoties. Toen ik stopte met zelfbeschadiging ontwikkelde ik een eetstoornis. Af en toe kwam de drang om mezelf pijn te doen weleens terug. Bijvoorbeeld om mezelf te straffen of om andere emoties niet te hoeven voelen. Als ik die pijn nou maar zou voelen, dan hoefde ik me even niet zorgen te maken om iets anders. Ik wilde gewoon ergens in op kunnen gaan. Opgaan in een andere realiteit. Het werkte, maar vaak maar even en daarom is het ook hartstikke verslavend.
De gevolgen van zelfbeschadiging zijn echter niet mis. Het maakt je zelfbeeld alleen maar lager, jezelf op een gezonde manier uiten wordt steeds moeilijker, je schaamt ervoor, je zondert je af, je doet onomkeerbare schade aan je lichaam toe en het kan tot slot op best gevaarlijk situaties uitlopen. Automutilatie of zelfbeschadiging maakt deel uit van een psychische stoornis. Je bent geen psychische stoornis, je hebt er één en je kan er ook weer vanaf komen. Net als de krachttraining en fysiotherapie die ik kreeg voor mijn been, moest ik ook voor mijn 'psychische blessure' opnieuw sterk worden en therapie krijgen. Door heel hard te werken ben ik daar weer bovenop gekomen en dit is ook hartstikke stoer en dapper van mezelf. Zei iemand hierover ook maar eens: "Wauw, je hebt echt doorzettingsvermogen, dapper dat je het bent aangegaan en wat fijn dat het goed gaat!" Want zo is het wel.
Sommige littekens zijn vervaagd, maar van anderen weet ik dat je ze misschien wel voor altijd zal blijven zien. Ja, ik heb een beschadigd lichaam, maar ik heb ook een lichaam dat geheeld is. Ik heb een lichaam waarmee en waarvoor ik heb gevochten. Een lichaam waarmee en waarvoor ik ben gegroeid tot wie ik nu ben. Ik wil niet zeggen dat m'n littekens mooi zijn, omdat ze laten zien waar ik ooit vandaan ben gekomen, maar toch herinneren ze me aan mijn kracht. Ja, ik ben hier doorheen gegaan en ja ik sta hier nog steeds. Ik heb weer van het leven leren genieten. Ik kan wel met mijn emoties overweg. Soms vind ik dat makkelijk en soms vind ik dat moeilijk, maar ik kan het wel.
Bovendien ben ik zoveel meer dan de littekens op mijn lichaam. Ik ben nog steeds Irene, niet dat meisje met de littekens. Ik ben toch ook allang niet meer dat meisje met de gescheurde kruisband? Ik ben die vrouw die aan roller derby doet en ook gek is op alle andere sporten. Ik ben een vrouw die geniet van het leven, die sterk in haar schoenen staan en van haar lichaam houdt met of zonder beschadigingen. Mijn lichaam is beschadigd, net als elk lichaam. We maken dingen mee, soms ook lastige dingen, maar daar vechten wij ons uit en worden we sterker van. Ooit was ik beschadigd, maar nu ben ik geheeld.
♥ Liefs,
Irene
Gerelateerde blogposts
Reacties
Nee maar serieus. De weg van daar naar waar je nu staat is ongetwijfeld heel zwaar geweest en dat je die bent aangegaan is heel sterk van je. (en volgens mij is er iemand op proud die het niet fijn vind dat het nu goed gaat met je)
Toch denk ik dat het goed is om je te bedenken dat dat 'dat doe je nu toch niet meer' ook heel goed bedoelt kan zijn, al is het misschien niet wat je wilt horen en is het zo'n andere reactie in vergelijking met een lichamelijke klacht.. Ik betrap mezelf er weleens op dat ik ook zulke dingen zeg, maar dat is dan echt omdat het gevoel van 'ik gun je beter' er achter zit..
Veel liefs!
Zelf heb ik jaren gedroomd van zo'n platte buik. Ook alleen door ondergewicht ben ik er gekomen. Inmiddels zit ik weer op gezond gewicht en geloof me, ik ben veel gelukkiger. Ik kan nu van mijn buik houden, doordat ik weet dat er zoveel gebeurt wat mij in leven houdt en leven kan geven.
Heel veel sterkte met je herstel, je kunt het!
Wat een goed geschreven blog! Ik vind het onwijs dapper dat je je zo open op durft te stellen! Ik herken veel dingen heel erg.
Ik kan me ook niet meer identificeren met de persoon die ik was toen ik mezelf beschadigde; het voelt echt alsof iemand anders ze heeft gezet en ik voel er een enorme afstand mee, waardoor ik het alleen maar moeilijker vind om ermee om te gaan. Is dat herkenbaar?
Weet je je misschien ook raad met littekens op foto's? Ik merk dat ik er erg veel moeite mee heb, omdat ik niet wil dat iemand ze ziet (en al helemaal potentiele werkgevers of zo niet). Ik ben ook bang dat ik iemand onbedoeld trigger.
En hoe ga je om met littekens op je werk? Ik ben altijd bang dat ik gezien word als iemand die (nog steeds) kampt met psychische problemen.
Alvast heel erg bedankt!
Groetjes! ā”
Ik kan me goed voorstellen dat je dat erg lastig vind, maar ik denk toch echt dat de oplossing van het probleem bij jezelf ligt. Het is niet meer iets wat je ongedaan kan maken, je kan de littekens niet weghalen. Dat dit is gebeurd is natuurlijk niet leuk, maar wel iets wat je uiteindelijk zal moeten accepteren om echt vrede te hebben met jezelf.
Wat betreft foto's kan je natuurlijk zelf beslissing welke foto's wel of niet zichtbaar zijn voor anderen. Op deze manier hoeft een eventueel toekomstige werkgever ze niet te zien. Zelf heb ik nooit problemen gehad met een vinden van werk dankzij mijn littekens, althans, niet dat ik weet.
Op mijn vorige werk (bij Proud speelt dit probleem natuurlijk minder) werd er inderdaad ook weleens om mijn littekens gevraagd of ernaar gekeken. Wanneer erom gevraagd werd probeerde ik gewoon zo kort en helder mogelijk uit te leggen waar het van kwam. Zonder te liegen, maar ook zonder meer te vertellen dat ik zou willen.
Het is en blijft lastig, maar door het delen van deze blog merk ik maar weer hoeveel mensen hier eigenlijk mee zitten en hiermee te maken hebben gehad. Maar ik merk ook hoeveel mensen het waarderen wanneer je het uitspreekt en hoe vriendelijk mensen reageren. Je bent hier niet alleen in en het maakt je niet gek. Het is goed om erover te praten en het uit te leggen als jij daar behoefte aan hebt. Probeer het een plekje te geven. Succes.
Liefs,
Irene
Super knap dat je erover hebt geschreven en dat je er doorheen bent gekomen.
respect voor je openheid en bedankt voor het delen!
Wat dapper en mooi dat je dit hebt geschreven! Een mooi verhaal uit een mooi hart. Erg herkenbaar, het is moeilijk. Blijf doorgaan! Je bent sterk
xx Emma_Milou
probeert om te gaan..
Je verhaal is heel herkenbaar, ik probeerde eerder ook het automutileren in te wisselen voor een eetstoornis.. en dat lukte voor even. Maar het straffen en de pijn, de gedachtes kwamen zo hard terug.. Vooral nu ik geen ondergewicht meer heb en het redelijk met eten gaat, gaat het zo slecht hiermee.
Ik zou zo graag willen dat ik er ook zo sterk in sta, maar ik houd hoop dat het ooit op een dag beter gaat en ik het leer accepteren. De mindere heftige littekens durf ik wel te laten zien, ik heb ook een tattoo over een deel van mn littekens, wat ook wel helpt om het te laten zien.. Toch zou ik het nooit op mn (toekomstige) werk kunnen laten zien omdat ik met een kwetsbare doelgroep ga werken... Ook nu met mijn stage. Ik ben dan altijd zo ''blij'' als het kouder word buiten.. dat het niet opvalt dat ik alles maar verberg.. Maar straks als het weer warmer wordt gaat het een ramp worden.. al die vragen ''heb je het niet warm?'' Niet alleen qua stage en school, maar ook zeker m'n ouders.. Afgelopen zomer heb ik me nog weten te redden en ben ik onder alle vragen uit gekomen... maar ik weet niet voor hoelang ik dat red?
Hoelang ik het nog voor me kan houden.. Sure, mijn ouders weten wel het een en ander, maar niet dat het nog zo erg speelt..
Hoe ga je daarmee om?
Wat je toekomstige werk betreft vind ik het lastig om daar een antwoord op te geven, omdat ik niet precies weet hoe de situatie is en hoe groot die gevolgen daadwerkelijk zijn als je met een kwetsbare doelgroep werkt. Het lijkt me wel fijn als je werkgevers/collega's het wel zouden weten. Tenminste, wel als het echt uit zou maken. Dat kan je zelf het beste inschatten. Dan loop je niet meer met zo'n onwijs geheim rond en ik denk dat wanneer je het goed uitlegt er heus veel begrip voor zou zijn. Zij kunnen je hier op je werk dan ook in bijstaan.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor je ouders. Het is een zware last om in je eentje te moeten dragen en met mensen erover praten kan veel steun bieden. Zeker wanneer het je ouders zijn die zo dichtbij je staan. Ik weet zeker dat je ouders alleen maar blij zullen zijn dat je het vertelt zodat ze je kunnen helpen. Als het moeilijk is om in een gesprek te vertellen zou je altijd kunnen overwegen om het in een brief te vertellen of per mail. Dat ontwijk je dat enge stukje, maar ben je het toch kwijt en is een gesprek daarna misschien makkelijker te beginnen.
Liefs
Ik hoop dat anderen die hier me kampen ooit ook op dit punt komen. Hoe spijtig ik het vind dat mijn lichaam beschadigd is door het te accepteren geeft het rust, is het minder beladen en trekt het minder de aandacht. Ook qua omgeving en werk ervaren dat er begrip voor is en dat niet iedereen er vreemd op reageert of me raar aankijkt.
Jullie geloven het niet, maar ieder van jullie zijn mooie meisjes!
Gewoon omdat je er bent, je hoeft daar niets voor te doen.
Mijn dochter heeft zichzelf ook pijn gedaan, en had anorexia.
Ze is eruit gekomen, het heeft een poos geduurd, maar door therapie, dus eigenlijk anders denken, heeft dat een omslag gemaakt. Langzaam aan, het heeft wel tijd nodig. Een lange tijd, het is ook niet zomaar gekomen.
Neem de tijd, lieve meiden, dat hoort ook, maar brand jezelf ondertussen niet af.
Leer dat alsjeblieft..
Wij, de moeders en de vaders, hebben van onze ouders 'geleerd' en daardoor zoveel fouten gemaakt. Zij wisten ook niet beter, maar zo jammer om ook niet bij onze emoties te kunnen komen.
Jullie, mooie meiden, hebben het bereik van internet, zoek, lees en informeer je zoveel mogelijk.
Liefs, een moeder
Sturen, onze ideeƫn die we van onze ouders hebben geleerd, emotie's wegduwen (probeer die bal maar eens onder water te houden') het kost heel veel energie.
Is opvoeden ook kneden? Hopen dat onze kinderen het beter doen dan wijzelf?
Ook wij moeten daar heel goed over nadenken.
Eigenlijk doen wij ook maar wat. Wat wil dat zeggen?
Dat jullie mogen nadenken.
Blijf bij jezelf, buiten de anorexia, boulimia of iets anders, want dat is de verdoving.
Blijf bij jezelf, je weet zoveel meer. De gedachte onder de gedachte.
Er is zoveel meer.
Liefs, een moeder