Ik ga wel gewoon eten
Het is weer tijd voor het tweewekelijkse uitstapje naar het ziekenhuis: mijn kinderarts zal me weer gaan wegen, meten, aan mijn huid voelen, naar mijn hart en longen luisteren en weet ik veel wat nog meer allemaal doen. Met lood in mijn schoenen loop ik de wachtkamer binnen, en ga ik uitgeput zitten. Ik ben zo moe, zo ongelofelijk moe. Ik kan niet meer en ik wil niet meer. Maar het valt wel mee. Ik vind dat mijn ondergewicht wel meevalt en dat mijn hele ziekte daarom wel meevalt. Als ik het écht zou willen, zou ik wel weer kunnen eten. Maar dat wil ik niet, want dan word ik dik en bij mij staat dik gelijk aan lelijk. Andere mensen kunnen dik en mooi zijn, maar ik niet. Ik absoluut niet.
De dokter komt al vrij snel de wachtkamer in om ons op te halen. We moeten even zoeken naar een vrije kamer, maar we vinden er een. Dit vergt zoveel energie dat ik me als een puddinkje in de stoel voor haar bureau laat zakken. Mijn ouders kijken me bezorgd aan, maar ik kijk weg en maak een wegwuivend gebaar. ‘Hoe gaat het met je, Noa?’ Ik denk even na, en antwoord dan: ‘Mwah, beetje zoals altijd. Ik ben altijd moe, ik voel me dik en ik eet nog niet genoeg volgens jullie.’
‘Oké, ik ga je even onderzoeken,’ zegt ze dan. We beginnen met wegen, dit gebeurt in mijn ondergoed. Ik kleed me uit en voel me ongelofelijk bekeken. Een bekeken varken, dat ben je.
Tot overmaat van ramp beginnen mijn ouders te huilen als ze mijn lichaam zien. Ik begin ook te huilen. Ik weet het, ik ben dik, ik weet het. Kijk al dat vet dan, het is gewoon onmenselijk. Iedereen liegt, ik ben hartstikke dik. Daarom huilen ze, en daarom huil ik ook.
‘Kom maar op de weegschaal, Noa.’ Ik loop naar het verschrikkelijke apparaat toe, stap erop en kijk met een kloppend hart naar de cijfertjes die langzaam oplopen. Yes! Er is weer wat af sinds gister! Wow, dit gaat echt heel goed. De dokter kijkt me doordringend aan en vraagt me om op de tafel te gaan liggen. Ze voelt aan mijn huid, luistert naar mijn hart en longen en drukt op sommige plekjes. Het voelen aan mijn huid en de bloeddruk opmeten duurt vandaag wel erg lang, valt me op.
‘Ze is gister flauwgevallen,’ zegt mijn vader tegen haar. Ik onderdruk een geïrriteerde zucht, want dat is niet belangrijk. Ik zie er prima uit, lichamelijk gaat alles oké. Ik mag me weer aankleden, en met een voldaan gevoel ga ik tegenover haar zitten. Ik weeg nog steeds te veel, maar er is in ieder geval iets af. ‘Noa, als je vandaag niet begint met eten word je opgenomen op de kinderafdeling,’ zegt ze langzaam. Het lijkt alsof de wereld stopt met draaien en ik bevries.
‘Dat doe ik niet. Dat is een dreigement… en je chanteert me. Ik kan niet eten en ik wil niet eten,’ zeg ik hakkelend. Ik probeer een duidelijk, geloofwaardig verhaal op te hangen, maar ik kom nauwelijks uit mijn woorden. ‘Dan nemen we je nu op.’ Ik schud wild mijn hoofd. Nee, dat nooit! ‘Nee, ik probeer het wel,’ zeg ik. Als ik echt in het ziekenhuis moet blijven, wil ik nog afscheid nemen van thuis. Ik ga wel weer even beginnen met eten, zodat ik er niet heen hoef. Dat kan ik wel, als ik het echt wil. Ik wil niet opgenomen worden, want opgenomen worden staat gelijk aan gedwongen eten. Thuis kan ik nog wat dingen faken.
‘Je bent uitgedroogd, je bloeddruk is weer gezakt, je temperatuur is te laag en ook je gewicht is veel te laag. Je hartslag is veel te laag. Je zegt dat je hele lichaam prima werkt, maar dat is niet zo. Je bloedwaarden zijn ook niet goed. Je bent levensgevaarlijk bezig, Noa,’ zegt de dokter.
‘Ik ga wel gewoon eten,’ ..zeg ik.
Makkelijker gezegd dan gedaan, blijkt die avond. Huilend en schreeuwend zit ik voor mijn bord, terwijl ik mijn hoofd schud. ‘Ik kan het niet! Jullie chanteren me!’ roep ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. ‘Laat me toch creperen, ik ben moddervet!’ Mijn moeder probeert me te kalmeren en loopt even later naar buiten om de kinderarts te bellen. ‘Jullie huilden ook om mijn lichaam! Dat zegt toch genoeg!’ roep ik naar mijn vader.
‘We huilden omdat je botten uitsteken, Noa.’
Ik weet al hoe laat het is.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik hoop dat je in gaat zien dat dit zo niet verder kan, dat je anders verdient. Als het daarvoor nodig is jezelf op te laten nemen, dan is dat zo. Ik heb zelf ook op dat punt gestaan en kiezen voor opname en herstel is één van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt. Dus ik wens je veel sterkte, sterkte bij het maken van de juiste keuze. Die zal niet altijd makkelijk zijn, maar wel belangrijk om verder te komen in je leven.
Het is zwaar nu maar ik hoop dat je in de toekomst terug kan kijken naar dit moment en je ouders ontzettend dankbaar kunt zijn. Ik ben (als ik het zo inschat) zeker 10 jaar ouder dan jou en ik kan ne niet anders dan afvragen dan ''wat nou als mijn moeder dit voor mij had gedaan?'' Misschien was ik er dan al van af geweest en zat ik niet nu nog jaren later met deze rot ziekte!
Ik weet dat je dit misschien niet wilt horen nu, maar ze willen echt het beste voor je..ik zou 'willen' dat ik zoiets had meegemaakt.
En wât als MIJN ouders 35 jaar geleden zó zorgzaam waren geweest......?
Hoe had mijn leven er dân uitgezien?
Jouw verhaal doet MIJN hart huilen. Maar, bij jouw verhaal komt óók het volgende in me op:
“Ik weet 100% zéker dat jij een doorzetter bent”!
Dit is een geweldige kracht die je prachtig kunt inzetten om je leven kleur te geven.
Geloof me, .....een leven met een palet met frisse kleuren is zóveel mooier, dan eentje met een kleurenpalet met verbleekte kleuren en grijstinten.
Ik hoop van harte dat je jouw kracht kunt inzetten voor een prachtig kleurenpalet en dit gebruikt als fundament voor een kleurrijke reis door het land wat “leven” heet.
Tot toi!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Proud2bme: ik ook heb gemixte gevoelens bij het lezen van een bericht wat zo overduidelijk van een heel ziek meisje afkomstig is. Hiermee wil ik niet zeggen dat je de ziekte zou moeten verstoppen. Maar ik begrijp zelf niet goed waarom er op proud berichten zoals deze geplaatst worden? Sommige mensen zullen zich herkennen (maar wat heb je nu echt aan deze herkenning?), sommige mensen zullen zich "willen" herkennen & mogelijk moeite gaan doen om in eenzelfde situatie terecht te komen en.. misschien zijn er zelfs mensen die dit lezen en zichzelf nog zieker willen maken zodat ze een post zoals deze kunnen schrijven en hier kunnen delen. Bij een eetstoornissen wordt er vergeleken: ik ben niet zo erg als X of als Y. Als ik net zo ben zoals Z dan.. dan ben ik ziek. Ontkenning & een bepaalde mate van (door de ziekte veroorzaakte) rivaliteit.
Ik weet niet hoe ik het goed kan verwoorden zonder mensen onnodig te kwetsen. Dat is namelijk niet mijn bedoeling. Ook weet ik hoe gevoelig dit alles ligt. Proud2bme vind ik een geweldig goed initiatief. Ik denk dat je als forum/instantie wellicht nog iets voorzichtiger kan zijn ivm de impact die je hebt op je lezers & schrijvers. Een doelgroep die oha ziek is, lijdt aan een stoornis.
Noa: Ontzettend veel succes en sterkte meid ♥
Ikzelf zou vooral voorstander zijn van een representatieve weergave van ervaringsverhalen. Heeft dus het merendeel van de mensen met een eetstoornis Boulimia of BED, dan zouden daar ook de meeste ervaringsverhalen over moeten gaan. Is Anorexia bij de meeste mensen niet zo ernstig dat opname nodig is? Dan verdienen die verhalen óók veel ruimte op dit platform. De heftige verhalen zien we al vaak genoeg op het moment dat er weer tv gemaakt wordt o.i.d. Proud doet erg haar best om een meer realistische weergave neer te zetten, maar wat dit betreft kan het m.i. beter. Minder aandacht voor de relatief weinig voorkomende extremen, meer aandacht voor de realistische weergave en ervaring.
Buiten dat: Noa, respect dat je het wel durft te delen en dit is zeker geen aanval naar jou toe. Ik wens je heel veel sterkte en kracht en blijf in jezelf geloven ♥
Ik vind je een dappere dodo,ik geloof in je, en je weet me te vinden.
En trek je niks aan van mensen die dit verhaal ongepast vinden.
Het hoord er nou eenmaal bij.
Dikke knuffel
Elly
Wat heb je dit goed verwoord zeg! Je hebt echt talent voor schrijven. Ik hoop dat je snel zult herstellen, dan kun je jouw schrijftalent of andere talenten die je hebt nog veel meer gaan gebruiken :)
Ik herken mijzelf van vroeger in jouw verhaal. Maar gelukkig is dat nu voorbij. Ik hoop dat jij over een tijdje ook terug mag kijken naar wat je nu geschreven hebt, en dat het dan verleden tijd mag zijn. Je bent het waard om te herstellen, je bent een prachtmeid!
Heel veel liefs