Ik ga wel gewoon eten

 

Het is weer tijd voor het tweewekelijkse uitstapje naar het ziekenhuis: mijn kinderarts zal me weer gaan wegen, meten, aan mijn huid voelen, naar mijn hart en longen luisteren en weet ik veel wat nog meer allemaal doen. Met lood in mijn schoenen loop ik de wachtkamer binnen, en ga ik uitgeput zitten. Ik ben zo moe, zo ongelofelijk moe. Ik kan niet meer en ik wil niet meer. Maar het valt wel mee. Ik vind dat mijn ondergewicht wel meevalt en dat mijn hele ziekte daarom wel meevalt. Als ik het écht zou willen, zou ik wel weer kunnen eten. Maar dat wil ik niet, want dan word ik dik en bij mij staat dik gelijk aan lelijk. Andere mensen kunnen dik en mooi zijn, maar ik niet. Ik absoluut niet.

De dokter komt al vrij snel de wachtkamer in om ons op te halen. We moeten even zoeken naar een vrije kamer, maar we vinden er een. Dit vergt zoveel energie dat ik me als een puddinkje in de stoel voor haar bureau laat zakken. Mijn ouders kijken me bezorgd aan, maar ik kijk weg en maak een wegwuivend gebaar. ‘Hoe gaat het met je, Noa?’ Ik denk even na, en antwoord dan: ‘Mwah, beetje zoals altijd. Ik ben altijd moe, ik voel me dik en ik eet nog niet genoeg volgens jullie.’

meisje
foto

‘Oké, ik ga je even onderzoeken,’ zegt ze dan. We beginnen met wegen, dit gebeurt in mijn ondergoed. Ik kleed me uit en voel me ongelofelijk bekeken. Een bekeken varken, dat ben je.

Tot overmaat van ramp beginnen mijn ouders te huilen als ze mijn lichaam zien. Ik begin ook te huilen. Ik weet het, ik ben dik, ik weet het. Kijk al dat vet dan, het is gewoon onmenselijk. Iedereen liegt, ik ben hartstikke dik. Daarom huilen ze, en daarom huil ik ook.

‘Kom maar op de weegschaal, Noa.’ Ik loop naar het verschrikkelijke apparaat toe, stap erop en kijk met een kloppend hart naar de cijfertjes die langzaam oplopen. Yes! Er is weer wat af sinds gister! Wow, dit gaat echt heel goed. De dokter kijkt me doordringend aan en vraagt me om op de tafel te gaan liggen. Ze voelt aan mijn huid, luistert naar mijn hart en longen en drukt op sommige plekjes. Het voelen aan mijn huid en de bloeddruk opmeten duurt vandaag wel erg lang, valt me op.

‘Ze is gister flauwgevallen,’ zegt mijn vader tegen haar. Ik onderdruk een geïrriteerde zucht, want dat is niet belangrijk. Ik zie er prima uit, lichamelijk gaat alles oké. Ik mag me weer aankleden, en met een voldaan gevoel ga ik tegenover haar zitten. Ik weeg nog steeds te veel, maar er is in ieder geval iets af. ‘Noa, als je vandaag niet begint met eten word je opgenomen op de kinderafdeling,’ zegt ze langzaam. Het lijkt alsof de wereld stopt met draaien en ik bevries.

‘Dat doe ik niet. Dat is een dreigement… en je chanteert me. Ik kan niet eten en ik wil niet eten,’ zeg ik hakkelend. Ik probeer een duidelijk, geloofwaardig verhaal op te hangen, maar ik kom nauwelijks uit mijn woorden. ‘Dan nemen we je nu op.’ Ik schud wild mijn hoofd. Nee, dat nooit! ‘Nee, ik probeer het wel,’ zeg ik. Als ik echt in het ziekenhuis moet blijven, wil ik nog afscheid nemen van thuis. Ik ga wel weer even beginnen met eten, zodat ik er niet heen hoef. Dat kan ik wel, als ik het echt wil. Ik wil niet opgenomen worden, want opgenomen worden staat gelijk aan gedwongen eten. Thuis kan ik nog wat dingen faken.

meisje
foto

‘Je bent uitgedroogd, je bloeddruk is weer gezakt, je temperatuur is te laag en ook je gewicht is veel te laag. Je hartslag is veel te laag. Je zegt dat je hele lichaam prima werkt, maar dat is niet zo. Je bloedwaarden zijn ook niet goed. Je bent levensgevaarlijk bezig, Noa,’ zegt de dokter.

‘Ik ga wel gewoon eten,’ ..zeg ik.

Makkelijker gezegd dan gedaan, blijkt die avond. Huilend en schreeuwend zit ik voor mijn bord, terwijl ik mijn hoofd schud. ‘Ik kan het niet! Jullie chanteren me!’ roep ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. ‘Laat me toch creperen, ik ben moddervet!’ Mijn moeder probeert me te kalmeren en loopt even later naar buiten om de kinderarts te bellen. ‘Jullie huilden ook om mijn lichaam! Dat zegt toch genoeg!’ roep ik naar mijn vader.

‘We huilden omdat je botten uitsteken, Noa.’

Ik weet al hoe laat het is.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

-123- - Woensdag 4 april 2018 19:02
intens
Leonie_06 - Woensdag 4 april 2018 19:17
Phoe...heftig!
Lifelivestory - Woensdag 4 april 2018 19:18
Dit is zo enorm herkenbaar en zo prachtig geschreven!
Wilma - Woensdag 4 april 2018 19:25
Enorm herkenbaar en prachtig verwoord ❤️
Floor - Woensdag 4 april 2018 19:29
Heel veel sterkte!! X
Corinne - Woensdag 4 april 2018 20:26
Wat een lijden, zowel voor jou als voor je ouders!
Ik hoop dat je in gaat zien dat dit zo niet verder kan, dat je anders verdient. Als het daarvoor nodig is jezelf op te laten nemen, dan is dat zo. Ik heb zelf ook op dat punt gestaan en kiezen voor opname en herstel is één van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt. Dus ik wens je veel sterkte, sterkte bij het maken van de juiste keuze. Die zal niet altijd makkelijk zijn, maar wel belangrijk om verder te komen in je leven.
Ana - Woensdag 4 april 2018 21:19
Pff ik sta met tranen in mijn ogen zo mooi je woorden ik hou veel van jou x ana❤
FemkedeHaan - Woensdag 4 april 2018 21:41
Om eerlijk te zijn vond ik dit enorm triggeren. Ik snap dat het heftig is en je hebt het mooi opgeschreven. Maar deze blog laat mij heel fake voelen
Anoniem - Woensdag 4 april 2018 22:01
Ik snap dat je het misschien triggerend vind, maar dat ligt dan meer bij jou en is dat waarschijnlijk een onderdeel waar jou eetstoornis veel moeite mee heeft. Ondanks alles wat er wordt gezegd is dit wel de waarheid van Noa en hoeft dit niet jou waarheid te zijn. Elke eetstoornis heeft zo zijn eigen dingen etc. Zelf leed ik veel herkenning en vind ik het misschien ondanks dat het een heftig verhaal is, ook deels een geruststelling, juist omdat ik er veel in herken en me daardoor dus niet alleen voel in dat opzicht. Ook is het juist goed naar mijn mening dat deze verhalen ook worden gedeeld, want wat hebben we er aan als alle moeilijke dingen worden achter gehouden en niet over word gesproken en dit af en toe haast een taboe lijkt te zijn? Ik vind dit een heftig, maar prachtig verwoord verhaal en ik vind het al met al enorm knap dat Noa dit heeft durven delen hier op proud2beme! En voor Noa: als je dit leest hoop ik dat je weet dat we er allemaal voor je zullen zijn en je je gesteund mag voelen hier op proud2beme, want dat is naar mijn idee het belangrijkste, dat jij je verhaal kwijt kan, wat je trouwens nogmaals echt prachtig hebt verwoord! Ik hoop dat het snel wat beter met je gaat en je je eetstoornis steeds meer zal kunnen gaan loslaten en jij de regie weer kan overnemen. Stapje voor stapje. Take care Noa!
Anoniem - Woensdag 4 april 2018 23:02
Je bent niet fake Femke ♡. Jouw pijn en lijden is net zo valid en net zo erg, en heeft niets te maken met de lijdensweg van een ander. Jij verdient net zo veel hulp en herstel.
Christine - Woensdag 4 april 2018 21:59
Heel veel sterkte Noa!
britneyangel - Woensdag 4 april 2018 22:10
knap geschreven noa! sterkte
Daan - Woensdag 4 april 2018 23:00
Beste Noa,
Het is zwaar nu maar ik hoop dat je in de toekomst terug kan kijken naar dit moment en je ouders ontzettend dankbaar kunt zijn. Ik ben (als ik het zo inschat) zeker 10 jaar ouder dan jou en ik kan ne niet anders dan afvragen dan ''wat nou als mijn moeder dit voor mij had gedaan?'' Misschien was ik er dan al van af geweest en zat ik niet nu nog jaren later met deze rot ziekte!
Ik weet dat je dit misschien niet wilt horen nu, maar ze willen echt het beste voor je..ik zou 'willen' dat ik zoiets had meegemaakt.
+50jr - Maandag 16 april 2018 21:45
Lieve Noa,
En wât als MIJN ouders 35 jaar geleden zó zorgzaam waren geweest......?
Hoe had mijn leven er dân uitgezien?

Jouw verhaal doet MIJN hart huilen. Maar, bij jouw verhaal komt óók het volgende in me op:
“Ik weet 100% zéker dat jij een doorzetter bent”!
Dit is een geweldige kracht die je prachtig kunt inzetten om je leven kleur te geven.
Geloof me, .....een leven met een palet met frisse kleuren is zóveel mooier, dan eentje met een kleurenpalet met verbleekte kleuren en grijstinten.

Ik hoop van harte dat je jouw kracht kunt inzetten voor een prachtig kleurenpalet en dit gebruikt als fundament voor een kleurrijke reis door het land wat “leven” heet.
Tot toi!
G. - Woensdag 4 april 2018 23:27
Noa: heel veel sterkte voor jou - ik hoop voor jou en je omgeving dat je situatie snel beter wordt, dat jouw leven niet stopt omdat je te ziek bent. Het klinkt alsof jij (toen je dit schreef) heel erg diep in jouw ziekte zat. Tegelijkertijd lijk je te horen wat er gezegd wordt: je omschrijft namelijk wat er gezegd wordt en wat mensen zien. Hopelijk dringt het tot jouzelf door wat jijzelf opgeschreven bent. Veel liefde & beterschap voor jou en je directe omgeving.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Proud2bme: ik ook heb gemixte gevoelens bij het lezen van een bericht wat zo overduidelijk van een heel ziek meisje afkomstig is. Hiermee wil ik niet zeggen dat je de ziekte zou moeten verstoppen. Maar ik begrijp zelf niet goed waarom er op proud berichten zoals deze geplaatst worden? Sommige mensen zullen zich herkennen (maar wat heb je nu echt aan deze herkenning?), sommige mensen zullen zich "willen" herkennen & mogelijk moeite gaan doen om in eenzelfde situatie terecht te komen en.. misschien zijn er zelfs mensen die dit lezen en zichzelf nog zieker willen maken zodat ze een post zoals deze kunnen schrijven en hier kunnen delen. Bij een eetstoornissen wordt er vergeleken: ik ben niet zo erg als X of als Y. Als ik net zo ben zoals Z dan.. dan ben ik ziek. Ontkenning & een bepaalde mate van (door de ziekte veroorzaakte) rivaliteit.

Ik weet niet hoe ik het goed kan verwoorden zonder mensen onnodig te kwetsen. Dat is namelijk niet mijn bedoeling. Ook weet ik hoe gevoelig dit alles ligt. Proud2bme vind ik een geweldig goed initiatief. Ik denk dat je als forum/instantie wellicht nog iets voorzichtiger kan zijn ivm de impact die je hebt op je lezers & schrijvers. Een doelgroep die oha ziek is, lijdt aan een stoornis.
luuk - Donderdag 5 april 2018 09:02
eens! ik wens noa heel veel sterkte maar dit soort berichten zijn zo onnodig.
A - Donderdag 5 april 2018 18:27
Hier sluit ik me helemaal bij aan. En dat bedoel ik ook echt niet om bot over te komen, ik vind het een heftig verhaal en gun Noa het allerbeste. Feit blijft echter dat een dergelijke blog op een site als deze bij een groot deel van de doelgroep verkeerd zal vallen, en ik vraag me dan ook af of het verstandig is om dit soort verhalen te plaatsen, of het opweegt tegen de negatieve gevolgen.
Ellis-Fay - Zaterdag 7 april 2018 12:59
Eens!
Paula - Zondag 8 april 2018 17:32
Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Dit is de realiteit van anorexia en goed om die ook in beeld te brengen. Het helpt mij juist in te zien waar ik mee bezig ben en motiveert me om harder te vechten en meer met mijn ouders in gesprek te gaan.
Julia A - Zaterdag 6 oktober 2018 00:54
Jij bent ziek! Z i e k
Lisa - Donderdag 5 april 2018 08:54
Ik ben het wel eens met de reactie hierboven. Ik snap dat als iets triggert, dit ook iets over jezelf zegt, maar het nut van dit bericht zie ik niet helemaal in. Het lijkt me niet heel veel bijdragen aan deze site.

Noa: Ontzettend veel succes en sterkte meid ♥
Anoniem - Donderdag 5 april 2018 10:36
Ik kan me ook vinden in de reacties hierboven: toen ik nog in mijn eetstoornis zat, kon ik me ook getriggerd voelen door dit soort berichten. Misschien komt dat niet eens zo zeer door dit ene bericht zelf, maar wel doordat dit het "standaardbeeld" van Anorexia is, wat je in de media tegenkomt. Bij Anorexia denkt men niet snel aan een jongen die/meisje dat net onder haar gezonde gewicht zit, dat heel goed inziet, maar niet meer durft te gaan eten en ook niet naar een gezond gewicht toe durft. En men denkt ook niet zo snel aan degene die dwangmatig sport en soms overgeeft. Nee, bij Anorexia staat vooral heel dun zijn, dat niet inzien en er fysiek zo slecht aan toe zijn dat opname noodzakelijk is voorop. Sterker nog, dat is vooral het beeld dat men van eetstoornissen in het algemeen heeft. Boulimia, BED en NAO zijn er natuurlijk ook nog. Ik weet dat Proud zich heel erg bewust is van dat beeld en ik zie ook dat er met de huidige redactieleden veel meer aandacht is gekomen voor andere eetstoornissen, maar ik merk ook dat het merendeel van de ervaringsverhalen nog altijd gaat over dit stereotype Anorexia-beeld. Ik heb daar ook heel lang moeite mee gehad, toen ik nog een eetstoornis had. Mijn eetstoornis was niet goed genoeg (of niet erg genoeg, etc.), ik stelde me aan.

Ikzelf zou vooral voorstander zijn van een representatieve weergave van ervaringsverhalen. Heeft dus het merendeel van de mensen met een eetstoornis Boulimia of BED, dan zouden daar ook de meeste ervaringsverhalen over moeten gaan. Is Anorexia bij de meeste mensen niet zo ernstig dat opname nodig is? Dan verdienen die verhalen óók veel ruimte op dit platform. De heftige verhalen zien we al vaak genoeg op het moment dat er weer tv gemaakt wordt o.i.d. Proud doet erg haar best om een meer realistische weergave neer te zetten, maar wat dit betreft kan het m.i. beter. Minder aandacht voor de relatief weinig voorkomende extremen, meer aandacht voor de realistische weergave en ervaring.
Josam - Donderdag 5 april 2018 13:00
Mooi verwoord en ik ben het er helemaal mee eens.
Anoniem - Donderdag 5 april 2018 21:04
Toen ik de titel las dacht ik: hee, misschien kan deze blog mij wel motiveren, maar eerlijk gezegd is dat niet echt bereikt. Ik vind dingen als “Yes! Er is weer wat af sinds gister! Wow, dit gaat echt heel goed.” niet echt heel helpend.. Ik snap ook niet zo goed dat Proud dit geplaatst heeft, en zou het fijn vinden om hierover een reactie vanuit de redactie te horen. Misschien dat zij het wat kunnen relativeren. After all is het natuurlijk aan jezelf wat je met triggers doet, maar ik moet zeggen dat nadat ik dit gisteravond las bepaalde zinnen de hele dag door mijn hoofd hebben gespookt. Dit maakte dat ik toch even wilde reageren.

Buiten dat: Noa, respect dat je het wel durft te delen en dit is zeker geen aanval naar jou toe. Ik wens je heel veel sterkte en kracht en blijf in jezelf geloven ♥
xdiedev - Zaterdag 7 april 2018 21:31
Zoals anoniem hierboven schrijft zou het fijn zijn om een reactie van de redactie te horen op het plaatsen van deze blog. Er bestaat geen goed en fout voor het plaatsen hiervan, maar blijkbaar doet het in negatieve zin veel voor bezoekers van Proud2Bme. Het lijkt mij dat dat niet de bedoeling is van het doel van het plaatsen van gastblogs. De situatie van Noa is enorm zorgelijk. Enorm verdrietig. Maar ik vraag mij af welke idee/doel Proud2Bme heeft met het plaatsen van deze blog. Dat eetstoornissen zeer ernstig zijn weten de bezoekers van deze website. Het geven van herkenning lijkt mij in de situatie zoals Noa deze omschrijft juist niet helpend !! Personen met eetstoornissen zijn een ster in zichzelf vergelijken en daaruit te concluderen niet ernstig genoeg te zijn. Want het kan dus nog veel erger .... Ik hoop van de redactie te horen hoe hier binnen het team over gedacht wordt.
Daan - Zondag 8 april 2018 10:19
Mooi gezegd xdiedev. Ik zou het ook waarderen van de redactie.
Elly - Zondag 8 april 2018 16:59
Lieve Noa.
Ik vind je een dappere dodo,ik geloof in je, en je weet me te vinden.
En trek je niks aan van mensen die dit verhaal ongepast vinden.
Het hoord er nou eenmaal bij.
Dikke knuffel
Elly
Paula - Zondag 8 april 2018 17:32
Ik vind dit ook een heel waardevol en echt verhaal. Gewoon zoals het is. Het motiveert me ook omdat ik dingen herken
Anoniempje - Zondag 8 april 2018 19:25
Lieve Noa,
Wat heb je dit goed verwoord zeg! Je hebt echt talent voor schrijven. Ik hoop dat je snel zult herstellen, dan kun je jouw schrijftalent of andere talenten die je hebt nog veel meer gaan gebruiken :)
Ik herken mijzelf van vroeger in jouw verhaal. Maar gelukkig is dat nu voorbij. Ik hoop dat jij over een tijdje ook terug mag kijken naar wat je nu geschreven hebt, en dat het dan verleden tijd mag zijn. Je bent het waard om te herstellen, je bent een prachtmeid!
Heel veel liefs