Ik denk en ben anders dan anderen

 

Heb jij ook altijd het gevoel gehad ‘anders' te zijn? Heb jij ook het gevoel dat je veel meer nadenkt over de wereld, over jezelf en over het leven dan andere mensen? Heb jij ook het gevoel dat niemand in de wereld snapt hoe het leven in elkaar zit, en dat jij daar altijd al achter hebt willen komen voor jezelf?

Ik ben anders

Ik heb altijd het gevoel gehad ‘anders' te zijn dan de mensen om me heen. Van jongs af aan voelde ik me een buitenbeentje. Toen ik 5 jaar oud was dacht ik al na over de zin van het leven en de betekenis die het voor me had. Was dat normaal? Ik voelde me compleet abnormaal en had het idee dat niemand me begreep. Gevolg was dat ik me altijd extreem heb afgezet van alles wat hoorde, alles wat normaal was en alle regels die op school golden. Ik had genoeg vriendinnetjes, maar voelde me toch bij niemand helemaal mezelf. Niemand kende mij, zelfs mijn ouders niet. Dacht ik.

Op een gegeven moment, was ik zo ongelukkig met het leven en onbegrip en de angst voor het leven wat hieruit voortkwam, dat ik mijn toevlucht had gezocht tot afvallen. Hulp was onvermijdelijk. Maar wat was passende hulp? Ik had een aversie tegen alle soorten hulp die er bestonden. Ze stopten alle eetstoornis patiënten in een hokje, dachten dat we allemaal hetzelfde waren, ik werd moe van het cliché plaatje wat er van de anorect geschetst werd, ik was niet zo!

ze deden maar wat

Ik had geen assertiviteitsprobleem, ik had geen vertekend lichaamsbeeld, ik was niet onzeker, ik had geen moeite met mijn brood smeren en ik sneed mijn brood niet in duizend stukjes. De hulpverlening wist niet wat ze deden, ze deden maar wat oppervlakkigs waar het totaal niet om ging in het leven! Of... zat er toch wel een kern van waarheid in? Nee, dat wilde ik niet zien, absoluut niet! Zolang ik geloofde in hun oppervlakkige handelen en het zwart witte denken, zolang ik geloofde dat ik anders was, anders dacht en het bij mij totaal anders zat, had ik een goed excuus om me te verliezen in mijn ‘anders' zijn.

Ik wilde me niet onbegrepen voelen, ik was de enige die mezelf kende, maar eigenlijk ook totaal niet. Ik had hulp nodig, heel hard, maar liet niemand toe vanwege het feit dat ik mezelf op een voetstuk plaatste. Ik dacht zelf dat ik anders dacht en anders was, dus gaf ik mezelf ook die positie in de samenleving. Ik plaatste mezelf buiten de maatschappij. Niemand kwam binnen in mijn wereld, alleen ik zelf.

Op een gegeven moment ging ik toch maar weer in behandeling, dit maal een ander soort behandeling waar de focus niet op gewicht en eten lag. Ik had een goede klik met de therapeut en voelde me eindelijk begrepen. Ze bevestigde me in alles wat ik altijd zelf altijd al gedacht had, ik was hoogbegaafd en andersdenkend. Allereerst was het een verademing, een opluchting, eindelijk voelde ik me begrepen! Meteen daarna ging ik mezelf eens serieus nemen en wat dieper nadenken en anders naar haar woorden kijken. Is dit niet wat ik altijd al heb ‘willen' horen? Wat maakt dat het feit dat zei dit zegt, mij ineens gelukkig? Is het wel waar? Wat maakt dat zij dit zegt terwijl ik haar pas drie keer gezien heb? Was het het feit dat ik een bevestiging kreeg in mijn anders zijn? Een bevestiging in datgene waar ik altijd al tegenaan heb gelopen? Een bevestiging dat ik niet gek ben? Ik vatte het eigenlijk, achteraf gezien, totaal verkeerd op. Ik kreeg in mijn ogen bevestigd dat het op zijn plek was dat ik mezelf op een voetstuk plaatste. Ik kreeg bevestigd dat ik er niks aan kon doen en dat de reguliere hulpverlening inderdaad erg oppervlakkig en niet helpend is. Althans, zo vatte ik het zelf op!

ik plaatste mijzelf op een voetstukNu achteraf zie ik pas in hoe ik alleen maar mezelf in de weg zat met alle gedachten over dat ik anders was. Want ben ik wel zo anders? Ben ik daadwerkelijk anders dan andere mensen, of was ik misschien wel meer bezig met de zin van het leven en de betekenis die het voor me heeft heeft, dan de meeste mensen, maar was het ook een selffulfilling prophecy? Ik dacht voor mijn gevoel anders over de wereld, maar zag vanuit dat perspectief ook hoe andere keken naar de wereld.

Ik zag het anders, anderen waren oppervlakkiger en simpeler, dus dit was ook het enige wat ik zag. Zijn de reguliere behandelingen wel zo oppervlakkig en simpel, of maakte ik dit ervan en was dit het enige wat ik wilde zien en denken?

Behandelingen zijn net zo oppervlakkig of diepgaand als wat je er zelf van maakt. De manier waarop je openstaat en aankijkt tegen de behandeling, kleurt ook jouw persoonlijke behandeling. De manier waarop jij jezelf uitdaagt eens met een andere visie naar de dingen te kijken, vanuit anderen te kijken, kan een hele hoop nieuw licht in het leven brengen.

Misschien was het leven wel helemaal niet zo ingewikkeld als ik dacht, misschien was ik wel niet zo anders als ik dacht, maar maakte ik mezelf anders? Misschien was het ‘vele nadenken' wel juist een van mijn grootste valkuilen en was dat juist een punt waar ik aan moest gaan werken. Misschien had ik wel geen assertiviteitsprobleem en een ‘ik snijd mijn brood in duizend stukjes' probleem, maar wel een ander groot probleem waar zeker ook hulp voor was, in welke vorm dan ook.

Toen dacht ik echt dat ik anders was en anders dacht. Nu ik erop terugkijk, denk ik misschien inderdaad wat meer na over bepaalde zaken in het leven dan anderen, maar het maakt me niet anders dan anderen. Ieder mens is uniek, ieder mens heeft zijn kwaliteiten en mindere punten. Ieder mens heeft zijn eigen visie op het leven en vaak is die niet zo zwart wit als je soms zelf zou denken.

different

Het belangrijkste in mijn behandeling waren niet de regels en richtlijnen van de behandeling, het belangrijkste was hoe ik er zelf tegenaan ging kijken en me open ging stellen voor de behandeling. De behandeling met een open geest in te stappen, alles van verschillende hoeken te bekijken en vooral het vertrouwen in de mensen om me heen te krijgen, zonder mezelf buiten te sluiten vanwege het gevoel anders te zijn. En guess what? Ik kwam erachter dat ik helemaal niet zo anders was als ik altijd dacht, als ik me maar openstel voor anderen. Want ja, wat is precies ‘anders'?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Melissa - Donderdag 11 april 2013 13:50
Wow wat een herkinning dit is precies waar ik nu al mijn hele leven tegen aan loop. Ik sluit me compleet af van anderen , omdat ik toch anders ben en anders denk over het leven. Het is zo moeilijk om me daar van af te zetten , Omdat elke keer naar mijn idee wordt bevestigd dat ik anders ben. Nu ik dit gelezen heb is bij mij denk ik ook het probleem dat ik er niet voor open sta. Misschien zou ik het toch maar weer moeten proberen. Hier heb ik wat aan bedankt!
Elin - Donderdag 11 april 2013 14:01
Zo herkenbaar! Super goed geschreven...
Ag!rl - Donderdag 11 april 2013 16:10
Super herkenbaar..
JustMeXx - Donderdag 11 april 2013 16:18
wow, herkenning.. dit is echt wel wat ik zo vaak dacht/denk.
Lovatic - Donderdag 11 april 2013 16:20
Herkenbaar..
Heleen - Donderdag 11 april 2013 16:22
Ik had dit verhaal kunnen schrijven, ongelofelijk hoe alles overeenkomt met mijn leven. Leuk trouwens, al die reacties die allemaal de strekking 'herkenbaar' uitdragen. Wij mensen zijn blijkbaar gezamenlijk alleen en anders.
-- - Donderdag 11 april 2013 16:51
Tsja, het is maar of je met de stroom mee wilt gaan en net als iedereen wilt worden.

Je kunt ook gewoon je unieke zelf blijven. Daarmee straal je veel meer kracht uit en zullen mensen je waarderen om wie je bent...
.. - Donderdag 11 april 2013 17:09
@^: of je heel eenzaam voelen
H0neybee - Donderdag 11 april 2013 19:13
Wooooow wat een herkenning
m - Donderdag 11 april 2013 20:26
Dan nog is het de uitdaging van de hulpverlener om op jouw golflengte in de eerste plaats te gaan zitten, vind ik en niet andersom. Jij denkt zoals je denkt, daar moet je trots op zijn.
Anders denkenden en kunstenaars zijn vaak de vernieuwers van de tijd geweest en hebben bepaald dat het leven er zo uitziet zoals het er nu uitziet.
Het is misschien een uitdaging voor jezelf om je manier van denken op een andere manier te uiten, zodat je meer aansluiting vindt bij de mensen om je heen, mocht dat nu niet het geval zijn. en je toch contact voelt en je ook een plek voelt binnen het geheel in plaats van frustratie of down erover etc.
lance - Donderdag 11 april 2013 22:31
Enorm herkenbaar......
Me - Donderdag 11 april 2013 22:54
Zo herkenbaar!
Ik kan gewoon niet praten met hulpverlening. Ik sluit me gewoon helemaal af.
onbekend - Maandag 8 mei 2017 19:38
bij de hulpverlening zitten mensen die er verstand van hebben...ze kunnen je helpen en ze begrijpen je! het belangrijkste wat je moet doen als je daar echt niet heen wilt gaan is:

blijf jezelf en straal zelfvertrouwen uit... als je niet reageert op wat anderen zeggen(misschien bedoelen ze het niet verkeerd maar vat jij dat wel zo op) dan snap je verkeerd wat ze bedoelen en dan krijg je geen vrienden/vriendinnen omdat ze dan niet weten wat ze moeten doen.

ik hoop dat je snapt dat afzonderen het alleen maar erger maakt!

groetjes onbekend
belle - Vrijdag 12 april 2013 12:41
Mooi stuk. Ik was vroeger ook wel wat arrogant op die manier (ik was anders/bijzonder/apart). Ben inmiddels gelukkig flink veranderd.
M. - Vrijdag 12 april 2013 15:18
Ik sluit me helemaal aan bij M en -- -

Je eigen unieke zelf blijven, zonder daarmee op een voetstuk te gaan staan, is er juist voor zorgen dat je niet eenzaam wordt. Of misschien is het kiezen uit twee kwaden (die wel wat zwart-wit neergezet zijn); wil je je alleen voelen, doordat je niet jezelf bent en niemand jou daardoor begrijpt? Of wil je jezelf blijven en je je daardoor misschien wat alleen voelen omdat er maar een paar anderen zijn die 'zijn zoals jij'.

Door een continue aanpassing in een samenleving waar jij je je niet in kan vinden (want ja, als je hoogbegaafd/hoogsensitief etc bent, beleef je de samenleving nou eenmaal op een hele andere manier), ga je je juist eenzaam voelen. Dat maakt je niet anders, of daarmee zet je jezelf niet op een voetstuk, maar je moet je eigen zijn niet willen aanpassen. Ik zou dood en dood ongelukkig zijn. Heel mooi dat dat voor jou gewerkt heeft en ik heb ook zeker geen kritiek op hoe jij gelukkig bent geworden, maar ik zou me persoonlijk heel eenzaam daardoor voelen; juist omdat ik dan niet ben wie ik daadwerkelijk ben.

Vergelijk het met iemand met asperger, of een andere vorm van autisme; daar kan je toch ook niet tegen zeggen dat die maar 'gewoon mee moet gaan draaien in de samenleving'? Dat zou nooit helemaal kunnen, je zou die persoon de wereld nooit makkelijker kunnen laten zien of het gevoel wegnemen anders te zijn. En zo zie ik dat ook met hoogbegaafdheid/hoogsensitiviteit.

En dan zie ik het vooral als een kwestie van leren leven met jezelf, met jouw 'anders zijn' (of hoe je dat dan ook wil noemen) en van daaruit leren gelukkig te zijn met jezelf in dit leven. Niet door aanpassing, maar door te leren om te gaan met jouw anders denken. Zonder daarmee te zeggen dat je 'anders bent' en daardoor maar nooit mee kan draaien in de samenleving. Dat kan zeker wel. Maar wel op je eigen manier.

Nog wel één puntje waar ik het niet helemaal mee eens ben; 'therapieen zijn zo diepgaand als dat je het zelf maakt'... dan moet je wel een therapeut hebben die je daarin kan volgen. Anders kan je het zo diepgaand maken als je wil, maar als je therapeut je niet begrijpt kom je alsnog niet verder.

Verder een goedgeschreven blog!
Scorpiors - Vrijdag 12 april 2013 20:25
Mooi geschreven zeg.
Ja ik herken me zelf er ook in.
Groetjes.
Crazy_cc - Zaterdag 13 april 2013 00:29
Inderdaad erg herkenbaar!

Maar heb je niet dat je ouders meer van jou verwachten nu je hoogbegaafd bent? Dat ze ervan uitgaan dat je dan echt alles weet?

Xx
jesse - Donderdag 18 april 2013 13:28
zeker herkenbaar, ik denk nu, ipv me af te zonderen en op een voetstuk te plaatsen, dit is overigens ook waar ik van huis uit in werd bevestigd, wij staken boven het maaiveld uit omdat we inteligenter waren volgens mij moeder.

Ik wil mijn 'begaafdheid' hoe hoog of laag het ook mag zijn, gebruiken om een positieve bijdrage te leveren in de wereld, door mezelf af te sluiten voor anderen lukte dat niet, hoewel het wellicht nodig was om meer inzicht in mezelf te krijgen.

Ik denk dat ieder mens op zijn of haar eigen manier begaafd is, iedereen doet zn best om in de samenleving mee te draaien, zichzelf te zijn, op een manier waar diegene zich prettig bij voelt en lang niet iedereen is zo gelukkig door 'normaal' te doen maar ik denk dat mensen vaak denken dat ze niet anders kunnen, dat het nu eenmaal zo is. Die leggen zich er bij neer, maar zijn er zeker niet gelukkiger door.

Als je denkt dat het anders kan, gun het anderen dan ook, denk ik. Althans, dat is wat ik graag wil, zoveel mensen kunnen zoveel meer maar geloven dat gewoon niet, mensen leggen zich te gauw neer bij tegenslagen of enige weerstand.

We zijn allemaal even waardevol, hoe 'begaafd' we ook zijn, op welk gebied ook en ook niemand is perfect.

Dus, ik zou zeggen, vooral ook met name in de eerste plaats, tegen mezelf, gebruik je talenten ipv je blind te staren op anders zijn of wat je allemaal zou moeten kunnen omdat je hoogbegaafd bent.

Uiteindelijk denk ik dat een positieve liefdevolle levenshouding de belangrijkste eigenschap is waar je, ongeacht je begaafdheid op andere gebieden, het meeste aan hebt. Hoewel zijn negativiteit en scepsis er toe kan leiden dat je positieve veranderingen te weeg brengt !

Hoop dat ik niet te betweterig overkom, all good intentions here ! althans dat is wel de bedoeling :s
Melanie - Maandag 26 augustus 2013 22:10
Gaat di over mij ofzo!?!?!?
Ik heb dat gevoel ook en ik ben 10 en ik heb ook een kleine eetstoornis!!!!
Ik heb altijd gedacht dat ik alleen voor het leven stond.
Dank je wel voor dit. Ik ben nu beter na gaan denken!
Groetjes Melanie
- - Zaterdag 2 november 2013 14:12
Herkenbaar, behalve de eetstoornis, hoop dat ik minder over het leven nadenk later..
Me ;) - Vrijdag 7 maart 2014 09:42
Hoogbegaafdheid is een gave als je goed mee om kan gaan. Het heeft ook zo zijn mindere kanten ik zit nu in 4vwo, 2vwo net gehaald, 3 vwo alleen over omdat het super slecht met mij ging in overal onvoldoende opstond en het sociaal emotioneel voor mij beter was om wel over te gaan.
Nu vwo 4, door alle stijd en problemen afgelopen jaren ben ik een beetje ergeten om te leren en hoe ik mort leren. Ik snap in de klas alles, leerstof gaat vaak prima, ik be. Gemotiveerd en heb vaak intresse. Toch haal ik alleen onvoldoendes, ja dit licht nu deels aan mijn es depressie angstproblematiek enzovoort. Maar in vwo 2 ? Toen was alles nog niet zo heftig. Groep 7 dan? De hele middag doen over de rekentoets. Ik weet het niet hoogbegaafdheid is een lastig iets en wordt door veel mensen verkeerd geinterpreteerd, jammer is dat. Ik weet het nu van mij zelf vanaf eind 2 vwo. En nu heb ik er alleen maar last van, mijn lichaam kan helemaal niks meer door het uitputten en zware depressie, mar ik blijf het wel van mijzelf eisen. Etc. Ik heb hoop. Hoop dat het goed komt.
Ik wordt binnenkort opgenomen voor een klinische behandeling. Heb ik er zin in nee, zie ik het zitten nee. Maarja dan helpt die hbh wel, hoge lat, doorzettingsvermorgen?? ;) wish me luck :)
Julia - Zaterdag 13 september 2014 00:20
Wow ik vind het echt heel herkenbaar. Ik heb mijn hele leven (ookal is dat nog niet zoveel jaar) gedacht dat ik anders dan alle anderen was. Alsof ik van een hele andere planeet kwam. Zelfs de mensen die het dichtst bij mij stonden voelden het verst weg. Maar nu ik dit lees krijg ik het gevoel dat ik toch niet zo raar was. Echt heel goed geschreven super bedankt!! Groetjes een meisje uit 2vwo

~Ik heb geen gave maar wel mezelf, dat is al gaaf genoeg~ ;p
Daydreamer - Maandag 10 november 2014 18:55
Heel mooi geschreven! Ik vond het inspirerend om te lezen :) Als dit zo bekijk zie ik dat jij inderdaad heel veel over het leven en over alles nadacht. Daar kan ik mezelf ook in herkennen, want dat doe ik nog steeds en dat heb ik al gedaan vanaf dat ik klein was. Vriendinnen komen weleens naar me toe met hun problemen en dan praten we erover en zeggen zij: 'ja, ik denk de laatste nogal vaak na over mijn zin in het leven... is het normaal denk je!? ik word er gek van!' En elke keer als iemand dit tegen me zegt, denk ik: YES! ik ben niet de enige! Maar na het gesprek dat er dan opvolgt blijkt maar weer dat we allemaal anders na denken, en allemaal minder/meer over het leven nadenken. Zo begon ik dan altijd tegen die vriendin ook MIJN gevoelens te uiten en dan stelde ik vragen als in: 'Maar wat denk jij? Denk je dat de wereld ooit niet meer zal bestaan, en dat alles wat de mensheid heft gecreerd verloren zal gaan? Dat niks zin heeft gehad en dat onze levens dus ook geen zin hebben?' En dan zeggen ze: 'nee, nee, dat bedoel ik niet!' en gaan ze verder over iets meer oppervlakkigs. Omdat ik blijkbaar weer veel te diep na denk. En dan zeggen ze ook: 'ik denk dat ik na gaan denken over het leven toen we in de brugklas zaten.' Het is niet om negatief richting hen te doen, maar ik heb het gevoel dat soms niemand mij echt kan begrijpen. Ik denk niet SOMS na over de zin van het leven. Het is niet 'begonnen' vanaf de brugklas. Mijn gedachtes over het leven en de liefde en de vriendschappen en de wereld en het universum en alles hebben betrekking tot bijna alles wat ik dagelijks doe. Het is niet dat ik er 24/7 over pieker, maar het zit wel constant in mijn achterhoofd. En ik denk dat ik dit ook al langer heb gehad, het is niet zomaar 'ineens vanaf de brugklas begonnen.' Ik vind het vervelend dat altijd als ik dan mijn gevoelens en gedachtes over hoe ik me echt voel enzo uit bij vriendinnen, ze het dan een beetje wegwuifen en er niet op in gaan. Vinden ze hun Eigen gedachtes echt zo belangrijk, dat ze niet ook naar die van mij willen luisteren terwijl ik wel naar hen luister? Of denk ik te ingewikkeld na waardoor ze mij gewoon geen goed antwoord kunnen geven? Tja. Een ding is zeker; we zijn allemaal anders maar toch ook weer hetzelfde. Want eerst dacht ik dat ik de enige uit mijn klas was die uberhaupt na dacht over de zin van het leven - wat natuurlijk heel egoistisch was, maar zo leek het toen echt. En de laatste tijd hebben veel meer vriendinnen me verteld dat zij er ook over nadenken. Het was wel een soort van opluchting; de realisatie dat je toch niet de enige bent. Maar ja...
Arina - Maandag 27 april 2015 00:07
36 jaar oud

extreem herkenbaar!! En moeilijk om zo te leven zonder ooit een echte connectie te maken met iemand al zou je diep vanbinnen niet anders willen, dat is immers de reden waarom je leeft. Maar er is niemand die je echt begrijpt, of je raakt keer op keer teleurgesteld in een "engelachtige" relatie die toch niet is wat je er van verwachtte.

Het is eng en vreemdsoortig "te gek" om je zo uniek te voelen..

maar wacht..

wacht tot je kinderen krijgt en jezelf in hen herkend. houd je hart vast en bekijk het in de 3e persoon.

Autisme is hoe ze het noemen, of hoogbegaafd en hoog gevoellig. New age kinderen..ten minste, de gene die net niet een te harde klap van de malle molen hebben gekregen.

Ja je bent uniek en nee je bent niet alleen.. je bent een deel van de mensheid, en je bent hier met een reden. Dat deze samenleving geen thuis voor je kan bieden is geen bewijs dat je hier niet hoort. Deze geautomatiseerde afgestompte maatschappij is enkeld iets waaraan je je niet conformeren kan en dat is geen misdaad!

Raak mensen om je heen zoals alleen jij dat kan op de manier waarop jij dat doet, de impact van "ons" soort mensen is vaak groter dan wat we onszelf toe rekenen. En bovenal zou je beter moeten weten dan jezelf zo te schaden..

rijs boven je ego uit en besteed werkelijke aandacht aan je omgeving die je heimelijk zo lief hebt. En accepteer hun liefde en zorgzaamheid, wees echt..

Durf jezelf te zijn in elke uniekheid die je in je hebt.. en je zult zien dat je niet allen bent maar een deel van alles.

(Beter kan ik het je niet omschrijven, bovenal hoop ik dat je voelt wat ik wilde zeggen, wie jij ook bent, je bent een deel van mij)

john - Zaterdag 1 augustus 2015 23:01
poeh herkenbaar.

Toch blijf ik dicht bij mezelf. Het is het verschil die de standaard bevestigd.
- - Zaterdag 14 november 2015 22:21
Dankjewel! Dit verlicht een hoop!!!
M. - Donderdag 12 januari 2017 20:49
Wow, zo herkenbaar dit..
Ik ben mezelf al kwijt sinds dat ik heel erg klein was, altijd aangepast aan iedereen. Door mijn hoogbegaafdheid ging het ook niet makkelijker en dat is ook deels de oorzaak dat ik me juist aan iedereen moet aanpassen zodat ik niet gepest wordt. Voordat ik me aangepast had werd ik namelijk wel gepest en dat wil ik niet meer waardoor het aanpassen begon. Nu ben ik vorig jaar van 4 vwo naar 5 havo overgestapt omdat ik een burn-out heb gekregen. De oorzaak daar van was dat ik door topdown denken, niet in het huidige schoolsysteem pas. Dit jaar heb ik in 5 havo na de 1e week alweer heel veel stress te hebben gehad een zware longontsteking gehad. Mijn lichaam vertelde toen dat ik te veel roofbouw opmezelf heb gepleegd. Ik zit nu al bijna een halfjaar thuis zonder havo diploma wat vooralsnog van plan ben om volgend jaar te halen (ook doorzettingsvermogen, dat is dan weer het positieve eraan). Maar dit is wel een heel herkenbaar stuk, niet dat ik me op een voetstuk plaatse zodat ik me erachter kon verschuilen dat ik anders ben. Maar vooral het laatste stukje, dat je jezelf moet openen op je eigen manier. En dat je dan vanzelf, zolang je echt bij jezelf blijft, mensen je gaan accepteren zoals je bent. En dat kan met ups en downs maar zolang je bij jezelf blijft komt het uiteindelijk goed. Ik type dit nu wel heel makkelijk maar dit wat ik net heb geschreven moet ik nu gaan bereiken.
Ik moet mezelf weer gaan worden.