Wie ben ik? Al een tijdje ben ik aan het denken over mijn eigen identiteit, mijn persoonlijkheid, wat maakt mij, mij nou eigenlijk? Waar ben ik goed in? Waar ben ik minder goed in? Wat zijn mijn passies? Wat wil ik nog doen in het leven wat mij echt gelukkig maakt? Terwijl deze vragen steeds vaker bij me opkomen, ben ik tegelijkertijd gaan twijfelen aan de keuzes die ik tot nu toe gemaakt heb in mijn leven. Ik heb het dan over de studie keuze, de keuze om in NL te blijven wonen, vakanties, hobby’s etc. Heb ik deze keuzes gemaakt omdat dit van me verwacht was op dat moment, omdat ik beïnvloed ben door mijn ouders, vriendinnen en de omgeving waarin ik mij op dat moment bevond?

Natuurlijk begrijp ik dat de ene persoon sterk kan worden beïnvloed in de keuzes die hij/zij maakt in zijn/haar leven, dan de ander… ben je je hier dan van bewust? Als ik naar mijn eigen keuzes terug denk, denk ik dat ik op dat moment vooral bezig was met wat er van me verwacht werd, dat ik aan heb genomen dat dit de beste keuze voor mij was op dat moment. Al die factoren die er waarschijnlijk grotendeels voor hebben gezorgd dat ik deze keuzes heb gemaakt, zijn goed bedoeld.

Mijn ouders hebben altijd het beste voor mij gewild, wetende hoe de maatschappij werkt en dit wellicht ook hebben mee genomen in hun adviezen. Maar waarom heb ik me op dat moment dan een gevoel gehad van onmacht? Niet wetende wat ik wil, geen mening die ik goed uit kon drukken of überhaupt te kunnen bedenken wat ik nou écht wil? Nee, dit werd van mij verwacht, en daar ging ik vervolgens ook in geloven. Dit heb ik vervolgens ook in heel veel andere situaties gehad, waardoor de mening van vrienden, vriendjes, ouders, vriendinnen en collega’s een enorm belangrijke rol is gaan spelen in mijn leven.

Wanneer ik bijvoorbeeld op werk was (dit is mijn eerste échte baan na mijn studie), was ik continu, bijna elke dag aan het twijfelen of ik wel deed aan de verwachtingen van mijn managers. Hierdoor was en nog steeds ben ik mezelf de hele tijd aan het reviewen of ik dingen niet beter had kunnen aanpakken. Vaak is het antwoord in mijn hoofd "ja, dit kon je beter doen" geweest. Vervolgens ging ik piekeren over of andere collega’s en managers dit ook zo zagen en of ze nog wel "blij" met mij waren.

Ik legde de lat alleen maar hoger en hoger voor mezelf en overtuigde mezelf dat ik dit wel aan kon en eigenlijk altijd bezig was om anderen te pleasen en te overtuigen dat ik ‘’goed genoeg’’ was. Hierdoor kon ik ook moeilijk "nee" zeggen. Wat er daarna gebeurde was dat mijn managers zoveel vertrouwen in mij kregen, omdat ik dus alles zeer goed in hun ogen deed, dat ze mij een extra project, en eigenlijk een tweede full time baan erbij hadden gegeven. Vanaf de buitenkant zien ze natuurlijk een jonge meid die zeer gedreven is, hart voor de zaak heeft en goed in het team ligt, wat een reden hiervoor zou kunnen zijn geweest. Daarentegen, ging het bij mij toen helemaal mis.

Ik kreeg té veel werk waardoor ik het in mijn ogen niet meer "perfect" kon doen omdat ik simpelweg gewoon niet de tijd had. Ik werkte al over, maar dat was wel een beetje de mentaliteit en sfeer die er sowieso was op kantoor. Dag en nacht was ik bezig met werk waardoor ik niet goed sliep, geen energie had en geen plezier meer had in de dingen die ik deed. Mijn leven draaide in mijn hoofd om het werk, terwijl werk eigenlijk een stukje van jouw leven zou moeten innemen, maar zeker niet de meerderheid. Na een tijdje, begon ik ook met overgeven- dit was vooral na het avond eten, wanneer ik veel had gegeten. Ik had ondertussen ook geen genot en plezier meer in eten, waardoor ik het gewoon naar binnen schoof totdat mijn bordje leeg was.

Ik was tenslotte totaal in mijn hoofd, bewust en onbewust niet bezig met dat wat ik deed in dat moment, maar met het continu piekeren en het bedenken hoe ik dingen beter kon doen. Dit had op een gegeven moment ook niet meer alleen betrekking op werk, maar ook op mijn zelfbeeld. Sporten? Vroeger deed ik dit zeer regelmatig, 4 tot 5 keer in de week, en wat voelde ik me lekker! Dit werd helaas steeds minder vanwege weinig slaap en totaal geen energie hebben hierdoor en het overgeven. Ondertussen zag ik elke dag van die perfecte Instagram foto’s van "voor" en "na" wat mij denk ik onbewust een beeld heeft gegeven van hoe ik verwacht wordt er uit te zien en hierdoor dit ook wil zijn. Ik kan geen onderscheid meer maken ik wat ik nou eigenlijk echt zelf wil en wat het perfecte plaatje is volgens de maatschappij. Je wilt ergens bij horen, dus krijg je van die zinnen in je hoofd die beginnen met "Ik moet…sporten/een goeie carrière hebben, gezond eten, er zo uit zien, etc".   

Uiteindelijk heb ik het geluk gehad dat mijn familie heeft gezien dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ze hebben mij op dat moment geconfronteerd met de dingen die zij zagen. Minder vrolijk, extreem moe, overgeven, flauwvallen, het enorm druk hebben op werk, etc. Daarentegen had ik helemaal niet bedacht dat er iets serieus aan de hand was- het was gewoon even een wat drukkere periode en daar reageerde mijn lichaam op, meer niet. Dit zou vanzelf vast wel over gaan- wat een onzin! Uiteindelijk ben ik naar mijn huisarts gegaan en zit ik nu thuis met een burn out, na te denken over hoe ik mezelf dit heb kunnen aandoen en vooral.. waarom? Waarom ben ik altijd zo bezig geweest met anderen en waarom is dit zo enorm belangrijk voor me? Waarom is de mening van anderen belangrijker dan mijn eigen mening? Om het even te benadrukken: Waarom kies ik niet voor mijn eigen geluk?

Om heel eerlijk te zijn, voelt het alsof ik mijn eigen persoonlijkheid verloren ben, terwijl ik er heilig in geloof dat je je eigen geluk bepaalt. Ik ben me dit steeds meer gaan beseffen, waardoor ik steeds meer op zoek ben naar wie nou die 23-jarige meid nou eigenlijk is. Ik heb nu voor mezelf de tijd genomen om er achter te komen wat ik leuk vind, waar ik gepassioneerd over ben, en tegelijkertijd wil ik erachter komen, samen met mijn psycholoog waarom ik al die jaren hetzelfde patroon heb gevolgd en hoe ik dit in de toekomst kan veranderen. Ik moet opzoek naar de oorzaak en mijn eigen ritme en denkwijze gaan aanpassen. Ik wil zijn wie ik ben en alles er uit halen, is dat niet het ultieme geluk?