Ik ben liever alleen
In het leven krijg je veel te maken met andere mensen. Je groeit op in een gezin, je gaat naar school waar je omgeven wordt door andere kinderen en leraren, je zit misschien op een sport waar je ook met mensen te maken krijgt. Het is ook belangrijk om onder de mensen te komen en vaak hebben we elkaar ook nodig, maar wat als je liever alleen bent? Als je alleen maar moe wordt van alle contacten om je heen en dat het je eigenlijk heel veel energie kost? Dit wordt dan al snel gezien als depressief gedrag of sociale angst en in sommige gevallen is dit ook wel zo, maar het kan ook zo zijn dat je het echt fijn vind om alleen te zijn, zonder dat hier andere dingen bij komen kijken. Hoe kan dat en wat is het verschil? In deze blog zal ik hier iets meer over vertellen.
Veel behoefte aan gezelligheid
Het is niet zo dat ik deze blog schrijf uit eigen ervaring. Ik persoonlijk heb veel behoefte aan sociale contacten en het samen zijn met mensen. Ik denk zelfs dat ik eigenlijk niet goed alleen kan zijn. Het hoeven geen hele grote groepen te zijn hoor, samen met iemand is al genoeg, maar helemaal alleen vind ik maar saai en ongezellig. Ik kan mijzelf prima vermaken, maar ik vind het het fijnste als er iemand in de buurt is. Ik voel mij dan gewoon beter.
Dit is niet voor iedereen het geval. Ik kan mensen die veel alleen zijn erg bewonderen. Zo heb ik bijvoorbeeld veel respect voor mensen die alleen voor langere tijd naar het buitenland gaan. Soms zou ik dit ook wel willen, maar ik weet dat ik mij na een week ontzettend zou vervelen. Ik weet dat ik heel veel geluk heb met dat ik lieve mensen in mijn omgeving heb waar ik het goed mee kan vinden. Ik weet heel goed vanuit mijn omgeving, stages en werk dat er ook mensen zijn die heel eenzaam zijn en niet veel goede contacten in hun omgeving hebben. Mensen die weinig contacten en aanspraak hebben maar het wel heel graag zouden willen. Herken je dit? Misschien heb je dan iets aan onze blog over omgaan met eenzame gevoelens en eenzaamheid en een eetstoornis.
Depressieve gevoelens
Wanneer je je heel slecht of depressief voelt, kan je het gevoel hebben dat je het liefste alleen wilt zijn. Je wilt je afsluiten van de buitenwereld. Alles kost energie en eigenlijk heb je niet eens de kracht om je aan te kleden en naar buiten te gaan. Laat staan dat je zin hebt in andere mensen die ook weer allemaal hun eigen behoeften en verwachtingen hebben. Als je depressief bent, kan het zijn dat je de neiging hebt om je te isoleren en anderen niet toe te laten, ook al kun je dat eigenlijk heel goed gebruiken en heb je daar misschien ergens wel behoefte aan. Daarnaast kan het zijn dat je, toen je niet depressief was, wel veel ondernam met vrienden en veel onder de mensen was. In dit geval is het wel belangrijk om dingen te blijven ondernemen, ook als je je rot of verdrietig voelt en denkt dat het niet helpt. Misschien helpt het in eerste instantie ook niet direct, maar was het dan veel beter geweest als je op je kamer was gebleven en de hele dag in je bed had gelegen? Soms hebben dit soort dingen ook tijd nodig en zal je merken dat het je wellicht wat oplevert. Ook al is dat misschien veel later. Lees ook eens onze blog over jezelf isoleren en een eetstoornis.
Sociale angst
Als je depressief bent of een eetstoornis hebt, kan het voorkomen dat je je gaat afsluiten van de buitenwereld. Dan, maar het kan ook ontstaan door bijvoorbeeld ervaringen uit het verleden, kun je te maken krijgen met sociale angst. Je kunt het moeilijk vinden om naar gelegenheden te gaan waar veel mensen komen, om nieuwe mensen te leren kennen of om af te spreken met vrienden of studiegenoten. Dit kan verschillende redenen hebben. Misschien vind je het moeilijk om contact te maken, om te praten wanneer je met meer mensen bent, om vriendschappen te onderhouden, misschien ben je bang dat je niet aansluit bij de groep en buitengesloten wordt of om teleurgesteld te worden, etc. Je kunt je heel ongemakkelijk en onveilig voelen. Hierdoor kan het zijn dat je deze sociale momenten gaat ontwijken waardoor het steeds moeilijker wordt om wel een keer die drempel over te stappen.
Door de sociale angst kan het lijken dat het voor jou beter is om alleen te zijn omdat je je niet fijn voelt in de buurt van anderen. Dit roept namelijk angst en onzekerheid op. Maar het is goed om te kijken of dit te maken heeft met angst. Angst is belemmerend en natuurlijk is het niet fijn om dit te ervaren maar wat nou als je niet bang was? Zou het dan wel leuk en gezellig kunnen zijn? Misschien kun je momenten terughalen van toen het wel gezellig en fijn was om mensen in je omgeving te hebben. Als je weet dat het idee dat je liever alleen bent komt door deze beperking, de angst, is het goed om hier juist wat aan te doen. Het leven kan dan zoveel mooier zijn voor jou als je ook anderen toelaat in je leven. Dit kan heel moeilijk zijn, maar stapjes zetten is heel belangrijk. Begin klein en bouw dit op. Vraag hier eventueel hulp bij van een professional, schrijf je gedachten op, rationaliseer je angsten, etc. Misschien heb je ook iets aan deze blog over sociale angst.
Ik ben liever alleen..
Er zijn ook mensen die echt liever alleen zijn. Mensen voor wie contact met anderen niks oplevert, alleen maar negatieve gevoelens, irritaties en energieverlagend is, bestaan maar zijn er denk ik wel weinig. Het is namelijk zo dat veel mensen wel iets halen uit het contact met anderen. Natuurlijk is iedereen anders en liggen ook ieders behoeftes ergens anders. De ene persoon heeft veel meer tijd alleen nodig en de ander is met een paar minuten per dag al tevreden en opgeladen en zoekt liever weer snel anderen op. Het is ook niet gek als je meer of minder, of misschien zelfs geen behoefte hebt aan contact met andere mensen. Dat is nou eenmaal zo en alles heeft ook zo z'n voordelen. Laatst had ik een gesprek met iemand en hij vertelde heel openhartig over zijn leven alleen en dat hij het prima vond. Dit is een deel van wat hij mij vertelde.
"Vroeger merkte ik al dat ik eigenlijk heel veel energie had als ik lekker kon doen wat ik zelf leuk vond. De momenten waarop ik met niemand rekening hoefde te houden waren goud waard. Momenten waarop ik gewoon lekker zat te lezen in mijn kamer of alleen op het schoolplein liep tijdens de pauze. Ik weet dat dat moment in de pauze voor veel mensen moeilijk is, omdat dat het moment is waarop je misschien alleen bent terwijl je liever omgeven wordt door vrienden, maar voor mij was het altijd een verademing als ik de klas uit kon en alleen kon zijn. Op het moment werk ik niet en zit ik veel thuis. Ik zie er tegen op om weer aan het werk te gaan en weer onder de mensen te komen. Ik heb geen vrienden of kennissen, alleen via internet en zij weten ook dat ik liever niet wil afspreken. Zo op afstand verdraag ik nog net, als ik ze zou ontmoeten zou dat misschien leuk lijken, maar al vanaf het moment dat we elkaar begroeten zou ik mij ergeren aan de stem, de geur, de manier waarop iemand beweegt, etc. Alles kost mij energie en ik voel mij er niet prettig bij. Naar de supermarkt gaan gaat net en erna ben ik blij dat ik weer thuis ben en dat ik mij kan richten op projectjes die ik heb lopen. Daar geniet ik van. Mensen begrijpen vaak niet dat ik zo op deze manier gelukkig kan zijn, maar ik ben gelukkiger dan ooit."
Bij deze man was het feit dat hij niet graag onder de mensen is, soms wel belemmerend. Hij gaf aan er soms zelfs last van te hebben als hij naar de supermarkt ging of als iemand aanbelde. Dit is wel erg extreem denk ik, maar ik vind het buiten dat wel bijzonder en mooi dat je zo blij kan zijn met jezelf en dat je niet afhankelijk bent van anderen. Veel mensen, inclusief ikzelf, zullen in eerste instantie denken dat deze man eenzaam en ongelukkig is, maar dat hoeft dus niet zo te zijn. Je kan prima gelukkig zijn als je graag alleen bent.
Wel denk ik dat het goed is om te onderzoeken hoe dit bij jou zit en waarom je liever alleen wilt zijn. Komt dit vanuit een depressie of angst? Of heeft dit met iets anders te maken en is het gewoon zoals het is? Voel je je er gelukkig bij en accepteer jij je leven zoals het is of wil je hier iets aan doen? Het is ook goed om te kijken naar momenten waarop jij wel anderen nodig hebt of om je heen wilt hebben. Je kan ook graag alleen zijn maar wel op z'n tijd iets ondernemen met anderen. Daar is niks mis mee.
Ben jij graag alleen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
groetjes renskeproud
Ik merk wel dat ik zelf veel behoefte heb om alleen en samen te zijn. Het wisselt steeds af. Ik heb graag één op één of één op twee contact en na anderhalf uur ben ik vaak ook weer blij even niemand om me heen te hebben. Maar te lang alleen zijn vind ik ook naar dus dan heb ik weer iemand nodig. Ik geloof dat ik daarin een gebalanceerde behoefte heb die soms best lastig is ;). Maar ik heb absoluut behoefte aan mensen om me heen. Misschien komt het doordat ik me altijd overspoeld voel door menselijk contact en ik daarna weer even alles in mijn hoofd moet 'herordenen' voor ik weer verder kan. PS Alleen op vakantie gaan en nieuwe mensen ontmoeten is echt geweldig ;).
ik vermaak me met wat ik thuis kan doen en ik ga graag alleen ergens wat drinken in een cafe of naar de bioscoop.
alleen uit eten gaan af en toe vind ik leuk om te doen samen met een vriend of vriendin, maar dan ook met z'n tweeen en niet met meer personen.
In mijn huidige situatie heeft het twee kanten, aan de ene kant erg fijn om allemaal te zijn, maar tegelijkertijd laat ik dan automatisch mijn eetstoornis ook meer toe.
Ik heb nu een jaar een vriend, en als mijn es erg aanwezig is druk ik hem ook weg, dat terwijl ik dat zelf eigenlijk niet zou willen.
Gelukkig gaat het steeds beter en weet mijn vriend steeds vaker er door heen te prikken.
Alleen is het niet waar dat, wanneer je alleen op reis gaat, je alleen bent. Ik ben een aantal keer alleen op reis geweest, juist omdat ik het geweldig vind om in het buitenland nieuwe mensen te ontmoeten en met hen dingen te ondernemen! Sterker nog, wanneer je alleen op reis gaat ben je eigenlijk geen moment alleen. Er is altijd wel iemand die samen met je wil eten, een stadje wil bezoeken of naar het strand wil gaan. :)
Er zit ook wel verschil in of ik met een grote groep ben, of maar met 1 of 2 goede vrienden, dat laatste is prettiger, omdat het meer een geheel gevoel geeft.
Goede blog :)
Op dit moment zit ik best goed in m'n vel en vind ik het heerlijk om mensen om me heen te hebben, maar dan nog heb ik het na een tijdje gewoon nodig om alleen te zijn of om me even terug te trekken. Of om in ieder geval even niets te hoeven zeggen. En dan ben ik dus liever even alleen om mezelf op te laden, omdat het socializen met mensen me vaak veel energie kost, hoe fijn ik het ook vind. Introversie dus.
Ik ben erg Introvert en ben graag het liefst alleen, zodat ik gewoon lekker mijn eigen gang kan gaan en ik zoveel leuks te doen heb! Ik kan heerlijk in de natuur lopen met mijn lieve hond Moo en waarmee ik hoger niveau Behendigheid doe. Tekenen, werken en nadenken. Ik heb ook nadenk-tijd nodig om alles op een rijtje te krijgen.
Ik heb geen angsten als ik onder mensen ben, het kost mij alleen erg veel energie om 'leuk' te zijn en samen dingen te doen, op de manier van een ander.
Ik heb een groot sociaal netwerk van vrienden, collega's en school. Maar alle contacten zijn flexibel en zijn de ene keer veel intensiever, dan weer even niet en dan later weer om op te pakken. Ik heb één hele goede vriendin.
Ik heb tot nu toe nog niet echt heel specifiek mijn vinger kunnen leggen op de grote behoefte naar het alleen zijn. Wel weet ik dat ik geen stoornis e.d heb rondom contacten met mensen.
Sommige mensen zijn eenmaal vaak liever alleen...............
"Hechtingsstoornis"
"Depressiviteit"
Termijn die erg pijnlijk zijn want ik heb ze vaak genoeg te horen gekregen wanneer iedereen weer fluks klaar stond met zijn of haar oordeeltje zonder op de gedachte te komen aan mij te vragen "Waarom kies je hiervoor?"
Ik ben graag alleen, Veel vrienden en kenissen heb ik ook nooit gehad, wel veel pestkoppen. Ik heb er gewoon geen enkele behoefte aan om contact met anderen te hebben... om telkens te moeten voldoen aan het verwachtingspatroon van iemand anders om er telkens weer opnieuw achter te komen dat het niet lukt. Het geeft mij veel meer rust om alleen te zijn.
Het is verwarrend om met een groep collega's om te gaan en tot de pijnlijke conclusie te komen. "Ik heb deze mensen helemaal niets te zeggen. Ik heb helemaal niets gemeen met deze mensen.' Dat is pijnlijk .. en ik heb er geen behoefte aan. Ik heb contact met één lief familielid en voor de rest vind ik het goed, heb ik er vrede mee.
Eenzaamheid? Sociale angst? Hechtingsangst? Het zal wel, als men er zo nodig een predikaatje op wil plakken. Ik heb er echter bewust voor gekozen om alleen te zijn en alleen te blijven en het is goed zo.
Want andere mensen? Ik word er doodzenuwachtig van.
---
"There is something worse than being all alone in the night.
It is being all alone in a crowd"
--= Minbari Amassador Delenn, Babylon 5=--
---
Eigenlijk ben ik van mezelf het liefste alleen, soms zie en spreek ik dagen geen mens, en dat vind ik helemaal niet erg. Heerlijk zelfs! Even lekker opladen. Kan mij het wat schelen of iemand dat als "niet normaal" beschouwd, omdat "de mens" een sociaal dier is, ik weet dat het voor mij het gezondst is om veel alleen te zijn, en ongezond om veel met anderen te zijn.
Tja, een mens is ook een dier waar appels gezond voor zijn, maar als ik een appel eet word doodziek.
Vroeger toen ik nog een eetstoornis en depressieve klachten en zo had, ging ik wel de mensen opzoeken. Juist omdat ik dan niet hoefde na te denken. Maar doodvermoeiend vond ik het.
Het klinkt misschien heel eenzaam, maar op die manier ben ik gewoon het gelukkigst. :) Het is jammer dat dat nu nog niet kan..
Dat ligt misschien deels aan het feit dat ik weinig 'diepere' contacten heb. Vroeger was ik erg verlegen en had ik nauwelijks vrienden. Het is heel lastig om dan op latere leeftijd (eind twintig) een sociaal netwerk op te bouwen, omdat iedereen al vrienden/vriendengroepjes heeft. Daarbij ben ik nog steeds geen sociaal wonder, ben ik erg onzeker en zit ik behoorlijk met mezelf in de knoop. Dat alles vormt een belemmering voor het leggen van contacten.Omdat ik bovendien onderhand niet beter weet, leef ik vrij teruggetrokken en zit het niet echt in mijn systeem om mensen op te zoeken.
Mijn vaste plekje in het gezin is ook verdwenen: mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden (ouders zijn gescheiden toen ik heel jong was, met mijn vader heb ik wel wat contact maar hij woont in het buitenland). Mijn zussen wonen in andere steden. Ik heb wel een goede band met hen, maar zie ze niet vaak.
Ik kan mezelf heel erg goed vermaken en heb heel veel hobby's.
Nou moet ik wel zeggen dat ik door de jaren heen wel erg teleurgesteld ben in mensen.
Misschien heeft dat er ook wel mee te maken.Maar toen ik klein was vond ik het al fijn om regelmatig alleen te zijn.
Wil niet zeggen dat ik niet graag met mensen om ga.Als ze me liggen dan vind ik gezelschap wel prettig.Maar nooit in groepen,liever 1 op 1.
Kan je elkaar alle aandacht geven
Maar bij mij is het zo dat ik zelden een klik heb met andere.Ik kom nooit mensen tegen die hetzelfde zijn,da's wel jammer.....
Ik kan me gewoon met niemand identificeren. Veel mensen zijn zogenaamd altijd druk of gaan roddelen of praten constant over werk. Of preken verhalen over hoe goed ze wel niet zijn. Soms zit ik in een groep en observeer het gedrag over waarom er een soort van spanning hangt en mensen elkaar napraten en zich zo moeten bewijzen.Het is zo eentonig zo saai ik luister uit belangstelling. Maar na een half uur boeit me hetzelfde verhaaltje gewoon niet meer. Het zelfs zo erg dat ik uit verveling niet eens meer over mij zelf praat ik wil gewoon weg.
Zo ga ik alleen nog maar op rustige tijden naar de supermarkt, vermijd drukke plekken en bepaalde activiteiten die ik graag wil doen laat ik schieten als ik weet dat er veel mensen zijn.
Ik heb een baan waar ik constant mensen om me heen heb. Ik voel de negativiteit, ik voel me gestresst en irriteer me. Aan het eind van de dag ben ik op. Ik ben er ook aan onderdoor gegaan. Teveel drukte over een lange periode heeft mij totaal uitgeput.
Ik ben daar nog steeds niet van opgeknapt na 6 jaar en raak heel snel oververmoeid.
Terwijl als ik 3 weken in mijn eentje op reis gaat naar een zeer dunbevolkt gebied, barst ik van de energie.
Ik zou dit liever anders willen. Ik zou willen dat contact met mensen me niet zo uitput. Het verpest mijn leven.
Ik ben dus niet gek, heerlijk!!!!
Als man heb ik enkel behoefte aan seks en wil ik voor de rest geen tijd doorbrengen met vrouwen. Ik ga regelmatig na een bordeel om daar seks te hebben. Ook voel ik mij enkel aangetrokken tot jonge vrouwen. Eens boven de 25 is een vrouw voor mij al minder aantrekkelijk en eens na de 30 jaar zijn bijna alle vrouwen totaal niet meer aantrekkelijk voor mij. Heb ook grote behoefte aan variatie na een keer of 10 ben ik de meeste vrouwen al beu in bed. Dus ja wat ben ik dan met een relatie. Het liefst zou ik dan louter losse seksuele relaties hebben met vrouwen of one nights.
Wil ook geen kinderen of huisdieren omdat deze tijd en geld kosten. Geef mijn geld liever uit aan seks en multimedia. Ben een gamer, kijk graag na films en series. Ga enkel gaan trainen na de fitness om gezond te blijven en te presteren in bed. Ik geef meer om materiele zaken dan mensen. Mijn auto, tv, computer en vooral seks maakt mij erg gelukkig dus ben een van die zeldzame mensen die enkel maar geld nodig hebben om gelukkig te zijn.
En dat is al een heel oud spreekwoord.
later door mijn echtgenoot. Had nood aan lucht, ik stikte duidelijk, hyperventilatie, mijn lichaam is volledig mentaal en
fysiek gecrasht, ben uiterst gevoelig. Leef nu terug getrokken
Samen met mijn lieverdje, mijn klein oud hondje. Veel angst aanvallen...,maar heb nu rust en het liefs ben ik thuis.
Doe snel boodschappen en wil dan ook snel naar huis, mij
opsluiten in mijn stulpje met mn lieverdje. Eenzaamheid komt
regelmatig loeren, maar een sociaal leven kan ik niet meer aan!
Liefs van mij en mijn hondje xxx Cobweb
"GELUKKIG ALLEEN"
Ik heb geen vrienden, nooit echt gehad. We gaan enkel met 4 koppels een paar keer per jaar op restaurant. Deze vrienden kennen elkaar beter en komen meer onder elkaar en hebben een hechtere band. Deze mensen beschouw ik niet als echte vrienden. Voor de rest heb ik er ook geen contact mee (soms via fb) Alhoewel ze allemaal wel lief zijn. Ik ben altijd zo blij als de avond dan om is. Ik kan mij sommige dagen eenzaam voelen, ik heb niemand om iets leuk te gaan doen maar dan bedenk ik me dat ik er wel een hele avond mee moet weggaan en dan hoeft het niet meer voor mij.
Ik voel me dan ook heel onbelangrijk. Het is een droorm dat ik een paar vrienden(innen) heb die gelijkgestemd zouden zijn...
Dertien jaar terug ben ik (samen met mijn hond en kat, dat wel) 'op mezelf' gaan wonen. Na een mislukt huwelijk en daarna met een andere persoon samengewoond.
Dat had ik veel eerder moeten doen! Ja, ik heb een kring vriendinnen en vrienden met wie ik af en toe graag een dag op stap ga. En als je in een flat woont, heb je altijd wel een burenpraatje. Maar wat een luxe om zelf te kunnen kiezen wanneer je zin hebt in mensen om je heen... en wanneer lekker niet.
Ik heb het idee dat steeds meer mensen voor deze vorm van leven kiezen. En het is fijn dat je KAN kiezen. Immers, in de tijd waarin ik opgroeide (geboren in 1960), was het nou eenmaal zo dat je ging trouwen. Als je alleen wilde blijven, was je abnormaal.
Ik ben dus heel gelukkig alleen.
Dit is een bewuste keuze en is eigenlijk altijd al zo geweest. Ik stoor mij gigantisch aan andere mensen. Het egoïstische en zelfingenomen gedrag van veel mensen, het kuddedier gedrag, interessant-doenerij, opboksen tegen elkaar. Mensen die zichzelf graag horen praten. Aan jouw vragen hoe je vakantie was zodat ze zelf over hun vakantie kunnen praten. Slap ouwehoeren in een kroeg met drank en weet ik wat allemaal nog meer. Festivals, vriendenweekenden met bordspellen en weer die eeuwige drank. Vakanties met elkaar naar kansloze eilanden. Klagen over je kinderen, vre-se-lijk!!
Mensen doen elkaar na, mensen zijn irritant. Ik heb werkelijk nog nooit een oprecht geïnteresseerd iemand ontmoet die interesse toonde in mij als persoon. Het is altijd, wat doe je voor werk, waar woon je, heb je kinderen en nog net niet de vraag wat je verdient of wat voor auto je rijdt.
Wellicht heb ik sinds kind, want zo lang speelt het al, nooit de juiste mensen ontmoet, wat mij sterk lijkt, maar het zou kunnen.
Gelukkig heb ik een partner, die open, eerlijk en puur is.
Ja ik heb fijne vrienden en een wereldzus en een prima buurman. Met hen onderneem ik graag leuke dingen, maar dan niet langer dan een halve dag, dan is het wel weer genoeg geweest. Ik erger me niet aan ze, ze zijn lief. ik voel me ook niet gekwetst in het verleden; ik ben gewoon graag alleen. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik het zonder mijn hond stukken minder leuk zou vinden.
Mensen die ik ken kunnen niet begrijpen dat ik het zo fijn vind om veel dingen alleen te doen.
Ik weet niet waar het aan ligt maar ik heb vaak meer plezier als ik alleen ben dan dat ik bij andere mensen ben. Word vaak heel moe van andere mensen en verveel me snel.
Ik heb vaak het gevoel dat ik een rol moet spelen.
Ik kan zoveel doen als ik alleen ben, veel hobby's waar ik geen andere bij kan gebruiken.
Er zijn veel mensen die het zo gezellig vinden om naar een feest te gaan of uit eten met een heleboel mensen.
Soms kan ik er wel jaloers op zijn dat ze dat zo fijn vinden.
Ik ken dat gevoel totaal niet, ik snap gewoon niet dat mensen dit leuk vinden.
Er zijn natuurlijk ook voor mij momenten dat ik naar een feest moet of met een paar mensen iets ga doen, maar ik zet mijn masker op en doe alsof ik het leuk vind.
Terwijl ik eigenlijk blij ben als het weer voorbij is.
Ik heb genoeg gespreksstof en ben niet verlegen maar de behoefte om met andere mensen veel op te trekken is minimaal.
Ik ben ook helemaal geen kuddedier en ga het liefste mijn eigen gang.
Ik heb dit eigenlijk al heel mijn leven, dus ik denk dat het gewoon bij me hoort.
Volgens mij ben ik gewoon op de verkeerde planeet beland....
Ik heb een geweldige vriend ontmoet anderhalf uur verderop en sinds een jaar nu een relatie op afstand. Allebei de kinderen op een en die horen in hun vertrouwde woonplek. Daardoor kan ik ook heel veel alleen zijn en met mijn zoontje en hond en kiezen voor contact met mijn vriend. Maar kan hem dus ook weer naar huis sturen met zijn kinderen😉
Mensen begrijpen het niet want je wilt toch bij elkaar wonen?
Ik vaar hier wel bij. Heb een aantal vriendinnen in het westen en woon nu dus in het oosten. Hier gescheiden en weinig opgebouwd. Mensen zeggen dat ik dat moet doen zeker omdat mijn zoontje nog lang niet uit huis is en ik niet kan verhuizen maar ik voel me weinig aangetrokken tot de mensen hier en opeens heb ik dan ook al weer een paar weken geen contact met mijn vriendinnen op afstand die het wel gewend zijn.
Alleen zijn geeft me rust, de oppervlakkigheid van veel contacten trek ik ook niet. Voor een avondje en dan snel weer terug naar mijn hok. Ik praat makkelijk en ben best spontaan maar ik wil het leven voelen en dat gaat niet door al dat gepraat over niets.
Mijn vriend vindt het prima, heeft wel veel vrienden maar dat is ook helemaal goed. Nieuwe mensen kunnen me ook best eens inspireren maar meestal komt het weer uit op dat ik best een eenzaam leven heb en soms ga ik het zelf geloven....
Hij was alleen.........zijn we duidelijk? mooi.
Fijn dat er nog meer mensen zijn zoals ik. Ik ben heel graag alleen en mijn contacten zijn minimaal.
Toen we in de 1ste lockdown zaten heb ik ontzettend genoten, geen kans op verplichtingen, geen feestjes, geen bbq's. Heerlijk!!
Wel erg natuurlijk voor de mensen die getroffen zijn door corona, maar buiten dat....vond ik het zalig.
Het is niet zo dat ik altijd alleen ben, ben getrouwd en heb wel een paar contacten. Bovendien ga ik graag met mijn 2 honden wandelen in de natuur, kom dan ook vaak mensen tegen, waar ik een praatje mee maak. Is voor mij al snel voldoende.
Ik ben graag met mijn eigen dingen bezig, dingen die ik gewoon het fijnste vind om alleen te doen.
Ik heb het vroeger wel altijd moeilijk gevonden hoe ik in elkaar zit.
Ze wilde me ook altijd mee sleuren om op stap te gaan, heb het ook wel gedaan, maar met de nodige tegenzin.
Nou denk ik sneller laat me met rust, ik doe waar ik zelf zin in heb.
Mensen zijn vermoeiend en ik heb zelden dat ik iemand echt interessant vind.
Veel alleen zijn en af en toe wat met andere doen, dat is wat voor mij het allerfijnste is........
Ik voel schaamte over het feit dat ik niet goed in staat ben contacten te onderhouden, vrienden te maken. Ben bang ook voor het oordeel van anderen: Er zal wel iets mankeren aan haar.
De laatste tijd, ik ben al ver over de vijftig, onderneem ik dingen in mijn eentje. Kopje koffie op terras bv. en ik merk dat ik daar veel ontspannener bij ben dan dat ik samen met iemand zoiets doe.
Ik probeer nu meer te volgen waar ik me prettig bij voel en het oordeel van mezelf en het vermeende oordeel van anderen over het alleen zijn te verminderen. Moeilijk, want het roept veel oude angsten op als ik dat pad ga.
Ik vind het echt naar en eng om komende week een nieuwe baan aan te gaan.
Meestal gaat dat niet lang goed namelijk.
Andere mensen vinden mij ‘raar, stil, onzeker en angstig’ ook wel ‘lief, aardig en behulpzaam’ maar meestal mag ik toch niet blijven na de proefperiode.
Ik vind het vermoeiend , verwarrend en vervelend dat werken. Niet omdat ik lui ben hoor. Mijn kleine huisje is altijd schoon en mijn tuin wordt bewonderd door voorbij gangers. Ik loop 12 km per dag met mijn hondje. Maar ik heb verder geen ambitie of droom …
Ik wil geen man , kind , baan …
Mijn huisje en hondje zijn mijn alles en dat is goed. Helaas mag dat niet in deze maatschappij