Objectief naar je eigen lichaam kijken; kan dat eigenlijk wel?, vroeg ik me jaren geleden af. Ik was gewend om mijn lichaam te bekritiseren. Te kneden waar mogelijk. Maar bovenal kapot te maken. Juist omdat dat wat ik zag, mij niet aanstond. Mijn lichaam representeerde dat wat ik was: lelijk, te veel, te vies. Het was alles behalve goed zoals het was.

You can't hate yourself into becoming a version you love

Toevallig las ik laatst bovenstaande quote die mij hier aan deed denken. Deze zin was mijn hele leven geweest. Mijn hele jeugd probeerde ik een betere versie van mijzelf te vinden, door bepaalde delen 'weg te haten'. Te veranderen. Op dat moment realiseerde ik dat dit op een manier nog steeds zo is. Heel anders dan toen gelukkig, maar nog steeds zoek ik elke dag weer naar de 'beste' versie van mijzelf. Wat dit dan ook mag zijn. Ik begon me af te vragen hoe gezond het eigenlijk is om altijd maar beter te willen zijn. Sneller, leuker, liever, slimmer, mooier dan de versie die ik vandaag ben. Waarom is dat niet goed genoeg? 

Ik zie mezelf in een bikini, iets waar ik niet veel foto’s van heb. Ik zie, net als wat iedereen waarschijnlijk zou zien, een lachend meisje, rennend door de golven. Ik ken deze foto ondertussen ontzettend goed. Vaak heb ik er naar gekeken. Mijn lichaam grondig bestudeerd om elke keer tot dezelfde conclusie te komen: mijn benen waren te klein en te dik, mijn billen te bol, maar ook te slap, mijn rug te breed, mijn buik... Ik kon zat dingen opnoemen die ik anders zou willen of misschien liever niet zou hebben gehad. Wat ik wél mooi vond, dacht ik niet eens aan, kwam niet eens in mij op. Ik zag alleen de imperfecties. Ik zag alleen wat ik wilde veranderen. Uit de blog 'Hoe ik milder naar mezelf werd'

De bovenstaande tekst schreef ik toen ik me realiseerde hoe straffend ik naar mezelf kon zijn, en ook was geweest. Maar hoe meer ik mezelf had 'veranderd', hoe meer ik ook van mezelf verwijderd was geraakt. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen lichaam, mijn eigen hoofd. En toch was ik ervan overtuigd dat alles wat ik dacht te kunnen veranderen mij een beter leven zou geven. 

Meer dan alleen uiterlijk

In de blog 'Dit lichaam kan anders' beschrijft Daphne de mooie en fijne dingen die haar lichaam doet en kan en hoe haar dit heeft geholpen in haar acceptatieproces. Want je lichaam is echt veel meer dan alleen uiterlijke vorm. Het loopt, beweegt, geeft je de mogelijkheid om te dansen, te zingen. En daarbij is het ook een drager. Van alles wie jij bent en wat jou beweegt. Niet alleen hoe je beweegt. Ik denk dat zelfliefde dan ook veel verder gaat dan houden of accepteren van het lichaam. Het lichaam dat je bij je draagt is maar een fractie van wie jij bent, hoe je bent. Misschien wel minder dan dat. Je bent je uitstraling, wat voor muziek je luistert, je politieke voorkeur en je favoriete pizza. Je lichaam beweegt hier alleen op mee. 

Jarenlang ging ik eigenlijk voorbij aan de functie die mijn lichaam vervulde. Natuurlijk heel erg fijn dat dat vooral vanzelfsprekend is, maar het kan geen kwaad om daar vaak bij stil te staan. Juist omdat het een tegengeluid kan bieden. Je lichaam is veel meer dan het uiterlijke vertoon en ook meer dan wat jij van dat uiterlijke vertoon vindt. Je lichaam is niet enkel hoe jij het die dag beoordeeld hebt, ook al voelt dat voor jou misschien wel zo. Uit de blog 'Dit lichaam kan anders'

Houden van, of accepteren?

Ook beschrijft Daphne in een andere blog dat houden van en accepteren twee heel verschillende dingen zijn. Je hoeft en kan niet va de een op andere dag van je lichaam houden. Zeker niet als je bent gewend om destructief te denken en handelen. 

Houden van en acceptatie is niet hetzelfde. Ik vond het zelf behoorlijk hoog gegrepen dat als je je lichaam weer wilt accepteren, dat je er dan meteen van zou moeten houden. Dat is misschien wel het gevoel dat je krijgt, dat je altijd positief moet kunnen zijn over je lichaam. Dat ervan houden en het helemaal perfect vinden, de nieuwe vorm van acceptatie is. Ik haalde die twee dingen regelmatig door elkaar, terwijl het denk ik over iets heel anders gaat. Iets veel waardevollers, waar je misschien ook eerder aan kunt voldoen. Uit de blog 'Ik hoef niet van mijn lichaam te houden'

Dit is - in mijn ogen - zeker een goed besef om te hebben. Houden van je lichaam is heel fijn en wellicht een doel om naar toe te werken, maar misschien voor nu niet haalbaar. En dat is prima. Zolang het je lukt om jouw lichaam te geven wat het nodig heeft en de destructieve gedachtes niet al te veel ruimte te geven, ben je al een heel eind. 

Goed genoeg

Lichaamsliefde is iets wat dus meerdere vormen en maten kent. Net als het lichaam zelf ironisch genoeg. En al die vormen zijn oké, zolang jij je er oké bij voelt. Je hoeft niet van je lichaam te houden om het te dienen. Zolang je het maar niet in de weg zit, niet tegenwerkt, kunnen jullie samen een heel eind komen. Je bent meer dan het lichaam dat je meedraagt. Je hoeft niet beter te zijn dan gister. Je was gisteren ook al goed genoeg, net zoals je vandaag en morgen zult zijn. Het hoeft niet anders, het hoeft niet beter. Nu is genoeg, goed genoeg.

Tot slot wil ik je deze boodschap van Irene nog eens meegegeven. Want wat is dan uiteindelijk wél een goed lichaam?

Dus het antwoord op de vraag wat een goed lichaam is? Daar is geen antwoord op, want elk lichaam is goed. Wat wel belangrijk is om aan jezelf te vragen is of je het leven dat je leidt goed vindt. Of je je goed voelt. Of je jezelf goed behandelt. Dát is pas belangrijk. Uit de blog 'Wat is een goed lichaam?'

Hoe is dit voor jou? Wat helpt jou om minder straffend naar je lichaam te kijken?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020