Wat is het fijn dat Proud2Bme bestaat en dat we zoveel inzichten en wijsheid kunnen delen over een eetstoornis. Nog steeds valt me op hoe rijk aan inhoud de blogs zijn die op Proud2Bme verschijnen. Je hierdoor dat je niet meer in je eentje hoeft te blijven ronddraaien en worstelen. Er zijn mensen die het probleem begrijpen, die het zelf hebben meegemaakt of er nog middenin staan. De ervaring van anderen helpt om je eigen eetstoornis onder ogen te zien en verder te komen.

Ik las bijvoorbeeld de blog van Lonneke van 16 februari waarin ze schrijft over de signalen van haar terugval. Als ik deze blog eerder had gelezen, zou het mij enorm geholpen hebben. Vaak dacht ik goed bezig te zijn, om achteraf te constateren dat ik mezelf weer eens goed had misleid.

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.

bron foto

Dikwijls vroeg ik mij af waarom ik mij bij anderen zo ergerde aan hun manier van eten. De irritatie en ergernis kwamen meestal naar boven als ik merkte dat een van de mensen aan onze tafel weinig at. Ik geef een voorbeeld. Het ging hier om een jongeman die wekelijks een dag bij ons mee kwam eten. Ik mocht de jongen erg graag. Hij was integer en had oog voor anderen. Hij had een slank lijf en at zeer matig. Vooral deze jonge man hield ik tijdens het eten goed in de gaten. Waarom deed ik dat? Hij at minder dan ik en daar worstelde ik mee. In zijn nabijheid werd ik steeds chagrijniger, omdat ik vond dat hij veel te weinig at. Ik voelde me boos worden, want ik zou degene moeten zijn die minder at! Niet hij. De jongen zelf zal niets hebben gemerkt, maar van mij uit was er een competitie gaande. Ik had geen greep op de jongen, want wat ik ook zei: hij bleef ongestoord weinig eten. Zelf bleef ik met ellendige gevoelens zitten, want ik vond het onterecht van mezelf dat ik die jongen verwijten maakte. Dat het met jaloezie te maken had, wist ik toen niet. Ik wist ook niet dat mijn stemming te maken had met de wijze waarop ik oordelend de tafel rond keek. Het waren allemaal signalen van mijn terugval.

Het omgekeerde gebeurde ook. Ik werd aan tafel steeds vrolijker als ik merkte dat iedereen meer at dan ikzelf. Ik kreeg dan een soort triomfantelijk gevoel van overwinning in me. Mijn stemming was dus mede afhankelijk van het eetgedrag van de mensen aan mijn tafel.   

Zo ging het ook met mijn betrokkenheid bij anderen. Mijn goede gedrag naar anderen schoot door in een please-houding. Ook dat had ik in het begin niet in de gaten. Ik betrapte mezelf erop dat ik erg mijn best deed om goed bij mensen over te komen. Mensen moesten vooral goed over mij denken, want dan mocht ik er van mezelf zijn.

Ook ontdekte ik in een gesprek dat anorexia geen ziekte is. Ik las een boek van Peer van der Helm, die pleit voor een nieuwe benadering van anorexia. Hij geeft aan dat anorexia een manier van omgaan met een trauma is. Niet de anorexia is erfelijk, maar de gevoeligheid. "Wat ons in onze jeugd overkomt, wijten wij aan onszelf", zegt Van der Helm. Daarom zouden wij continu pijn hebben en deze pijn verdoven door niet te eten.

Van der Helm geeft aan dat we op zoek moeten naar verbetering van de kwaliteit van ons leven, op alle gebieden. Leuke hobby’s doen, je afvragen waar je blij van wordt, eten wat je echt lekker vindt, alle stress uit je leven weg laten lopen en naar mooie muziek luisteren. Soms geef ik mezelf een lekker warm dekentje als ik het koud heb of zet ik een heerlijke kruidenthee voor mezelf. Het zijn soms de kleine dingen die mijn leven groot maken. Ze helpen allemaal mee om de eetstoornis onder ogen te zien en er iets mee te doen. Laten we leren om lief voor onszelf te worden, in plaats van tegen onszelf te strijden. Fijn dat we elkaar daar bij kunnen ondersteunen en helpen. 

Elisabeth