Hoe verder na een zelfmoordpoging
Vandaag is het Wereld Suïcide Preventiedag. In Nederland maakten in 2012 meer dan 1.700 mensen een einde aan hun leven. Als symbool voor de verloren levens door zelfdoding worden vandaag om 20.00 uur wereldwijd kaarsjes gebrand. Je kunt hieraan meedoen door een brandend kaarsje voor je raam te zetten. Zelfmoord is geen oplossing. Zelfmoord neemt niet je problemen weg, slechts de kansen op een beter leven. Toch kan je in je leven een keer op een punt komen dat er geen andere uitweg meer lijkt te zijn, hoe graag je dit ook wilt voorkomen.
Ook ik zag op een dag geen mogelijkheden meer en besloot een einde aan mijn leven te maken. Dit was een hele heftige gebeurtenis. Ik was klaar en dacht dat ik nooit meer wakker zou worden. Toen ik ineens weer helemaal bijkwam en me realiseerde dat het leven niet voorbij was, was de chaos compleet.
In de tijd erna zocht ik op internet vaak naar ervaringsverhalen over hoe je verder gaat na zoiets ingrijpends, maar ik vond vooral informatie voor omstanders. Een zelfmoordpoging is voor de omgeving een hele nare gebeurtenis, maar ook voor degene zelf is het niet niks, daarom schrijf ik er nu zelf een blog over. Het is bizar om te ervaren hoe het leven verder gaat terwijl je er zelf vrij zeker van was dat het zou stoppen. Ineens komt dan het besef dat wat jij wilde niet gelukt is. Hoe ga je daarmee om?
♥ Je lichaam
Wat je ook gedaan hebt, de kans is erg groot dat je lichaam een enorme klap heeft gehad. Misschien heb je een tijdje in het ziekenhuis gelegen of mocht je al snel weer naar huis. Je hebt in elk geval een aanslag op je lichaam gepleegd en je lijf heeft tijd nodig om hiervan te herstellen. Het is daarom belangrijk goed voor je lichaam te zorgen en jezelf rust te geven. Zelf was ik nog lange tijd erg moe en had ik op allerlei momenten ineens hoofdpijn of werd ik erg misselijk. Ik hield daarom een rustig schema aan zodat ik voldoende tijd had om bijvoorbeeld ook even op bed te liggen.
♥ Gesprekken
Waarschijnlijk heb je na je suicidepoging al enorm veel gesprekken gehad. Misschien met een arts of verpleegkundige maar hoogstwaarschijnlijk ook met iemand van de crisisdienst en een dienstdoende psychiater. De kans is groot dat je vaak je verhaal moet vertellen. Dit is misschien vervelend maar kan wel helpen om het te verwerken. Waarschijnlijk willen deze hulpverleners ook allemaal een inschatting maken van hoe groot het risico is dat jij opnieuw een suicidepoging gaat doen. Dit is nu eenmaal protocol, wat dat betreft doen zij ook gewoon hun werk en willen ze het beste voor jou. Probeer hier eerlijk over te zijn, ook als die zelfmoordgedachten nog sterk aanwezig zijn en ook als dit betekent dat je misschien wat intensieve begeleiding moet krijgen door middel van een opname.
♥ Deel je ervaring
Na mijn suicidepoging merkte ik dat ik er best een tijdje nog erg ‘'vol'' van was. Ondanks dat ik me schaamde, had ik ook de behoefte om het met iemand te delen, gewoon om het kwijt te kunnen. Ik was de enige die had ervaren wat er toen allemaal gebeurde en dat moest eruit om verder te kunnen. Het werkte daarom heel goed om te vertellen hoe die bewuste dag verlopen was en hoe het precies allemaal ging. Niet als een sensatieverhaal, maar puur om het voor mezelf helder te krijgen.
♥ Blijf in contact
Misschien ben je nog steeds suicidaal en overweeg je het opnieuw te proberen na een eerste poging. Ga hierover in contact: praat met mensen om je heen over je gevoelens. Je hebt een mislukte poging gedaan, niemand zal van je verwachten dat het nu ineens weer goed met je gaat. Vertel dat je nog steeds worstelt en laat anderen weten wat ze voor je kunnen betekenen. Realiseer je bovendien dat de fase waar je in zit een bepaalde toestand is en niet betekent dat de situatie nooit zal veranderen. Het wordt uiteindelijk wel beter maar hier moet je zelf ook wat voor doen.
♥ Het dagelijks leven
Na mijn zelfmoordpoging vond ik het heel moeilijk om te merken dat het leven gewoon doorging. Toen ik naar huis mocht zat ik in de bus en realiseerde ik me dat ik de enige was die toen wist wat er was gebeurd. De andere mensen in de bus leefden gewoon verder, de wereld draaide gewoon door terwijl ik bijna zeker wist dat het voor mij zou stoppen. Toch was het belangrijk om het dagelijks leven weer op te pakken, hoe vreemd dat ook voelde omdat ik dit leven helemaal niet wilde. Als je je weer wat beter wilt gaan voelen, dan zul je afleiding moeten zoeken en je leven weer oppakken. Spreek eens wat af met een vriend of vriendin, kijk een mooie film en ga weer naar school. Houd hierbij wel rekening met je eigen grenzen.
♥ Tijd heelt alle wonden?
Ik weet niet of tijd alle wonden heelt. Tot nu toe denk ik nog bijna dagelijks een keer aan die ene dag, maar wie weet is dat over een jaar wel heel anders. Het staat naarmate de tijd verstrijkt in ieder geval al een stuk minder op de voorgrond dan voorheen. Waarschijnlijk zul je nog weleens schrikken als je een ambulance hoort, of op dagen waarop het precies een x aantal tijd geleden is. Dat wordt minder. Jij bent meer dan iemand die het leven op een bepaald moment niet meer zag zitten, dat is slechts een deel van jou.
♥ Hulp
Als je al in behandeling bent, dan is het belangrijk te praten over hoe het zover heeft kunnen komen en met je hulpverlener te kijken naar wat jij nodig hebt om vooruit te komen en of er eventueel iets aangepast moet worden aan de behandeling. Zo was ik ambulant in behandeling maar kreeg ik in die tijd na mijn poging tijdelijk twee keer per week een gesprek. Mocht je nog geen hulp hebben, ga dan naar de huisarts en laat je doorverwijzen naar een professional. Je hoeft dit niet alleen te doen.
Ik ben niet iemand die zelfmoord egoïstisch vind, juist omdat ik weet hoe wanhopig je je kunt voelen en hoe het kan lijken dat het de enige oplossing is. Wel heb ik geleerd dat het niet de oplossing is. ‘'Degene die springt is van alle problemen af'' hoorde ik eens op televisie. Je lost dus niets op, je loopt enkel weg en laat anderen op verschrikkelijke wijze in de steek. Als je leven niet is zoals je het zou willen, dan moet je dáár iets aan veranderen. Als je wil dat de pijn stopt, dan zul je dáár aan moeten werken. Als je zelfmoord pleegt, zul je nooit weten hoe je leven uiteindelijk had kunnen worden.
Ga voor meer informatie of steun over dit onderwerp naar 113online.nl.
N.B. Mogelijk triggerende reacties kunnen verwijderd worden.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Dankjewel hiervoor. Ik ga een kaarsje klaarzetten, om over veertien minuten aan te steken.
heb poging gedaan en nu herbelevingen van en nog gedachtes :(
En als het werkelijk zo ver komt, de periode erna zien te verwerken. Ik had sterke schaamte, voor zowel de vrienden die het wisten, als ziekenhuispersoneel en hulpverleners.
Heel af-en-toe sluipt de gedachte 'om er maar niet meer te hoeven zijn' er nog in. Steeds beter lukt het me om te relativeren, me eerder op andere dingen te focussen ipv me mee te laten zuigen in de negatieve spiraal. Op dat moment vind ik het moeilijk, maar nu kan ik toch zeggen blij te zijn dat ik er ben. Ik mag genieten van de fijne dingen, er is ruimte om minder fijne ervaringen en gedachten te delen - al zegt dat niet dat ik dat zomaar doe ;). Ik durf bezig te zijn met de toekomst en daarbij te leven bij de dag.
'Lotgenoten', ik weet wat jullie doormaken. 'Het leven is het waard om te leven', klinkt te dooddoenerig. Ik wil jullie ieder de kracht en de moed toewensen om vol te houden. En idd: praat, dat helpt, écht!
Ik ben al 5 jaar depressief en de zelfmoordgedachten zijn er zo verschrikkelijk vaak. Tot nu toe heb ik maar 1 echte poging ondernomen en ik wil mezelf er van overtuigen dat het ook de laatste geweest is. Ik probeer zo sterk te zijn en ik wil ook geholpen worden. Maar het lukt me gewoon niet. Die zelfmoordgedachten blijven mij achtervolgen en na 5 jaar voelt het alsof niemand me kan helpen.
Met momenten schreeuw ik zo hard om hulp dat ik iedereen van me wegduw omdat ik te veel aandacht van ze opeis. Ik kan dit gewoon niet alleen.
Ik wil dit zelf ook niet. Ik verwacht niet dat ik supergelukkig ga worden, het enige wat ik wil is niet meer ongelukkig zijn. En niet meer dood willen. Ik wil gewoon sterk genoeg zijn.
Voor mij is dit en wat erop volgde iets wat ik nog steeds niet goed heb kunnen verwerken. Ik vind het te pijnlijk en schaamtevol om over te praten, zelfs in therapie lukt dat niet. Ook veel last van nare herinneringen, vermijden van alles wat daaraan doet denken etc. Blijft moeilijk, ook anderhalf jaar later.
heel jong al.
depressies zitten in de familie er is ook iemand in de familie overleden aan een zelfmoordpoging.
ik had een periode van rouw na et mislukken van mijn hevigste poging.
soms nog denk ik .............. volgende x beter.
ik leer steeds bij wat niet de juiste manier is.
uiteraard heb ik wel hulp gezocht et word simpel niet gehoord niet gezien of gezien als aanstellerites.
ik heb ook geen puf meer voor erkenning, medicatie depressie te knokken.
Ik heb nadien ook een tijd in het ziekenhuis gelegen omdat mijn lichaam niet meer goed werkte. Heb het niet meer zo op ziekenhuizen of ambulances. Ook ik denk elke dag nog wel een keer aan die dag. Maar ben blij dat ik nu een aantal jaren verder wel kan zeggen, het leven is mooi en het zou zonde zijn als ik dit had moeten missen ..
hulpverlening erg slecht en nu zit ik gewoon alleen thuis
ik ben ervan geschrokken maar nog meer door de verwijten en harde toon van de hulpverlening - de zogenaamde hulpverlening
ik schaam me niet - kon het gewoon niet meer aan
was die middag zelfs bij een psychotherapeut geweest, het gesprek ging mis en ik ging volledig ontredderd naar huis
op mijn mededeling dat ik een poging gedaan had verwees hij me naar de mogelijkheid een nieuwe afspraak te kunnen maken
geen greintje medeleven
rotte harde wereld
Het doet me goed om de verhalen te lezen van mensen die het nu niet nog een keer willen doen, maar toch ben ik elke dag benauwd als hij afstand van me neemt en zegt dat hij me niet tot last wil zijn.
En ook die antidepressiva zijn hartstikke slecht, hij vindt niks meer leuk. Hoewel het voor nu misschien de enige oplossing is. Hij zegt nog steeds: ik weet niet of ik een leven met chronische depressie wel wil. Bij hem weloverwogen maar misschien toch ook irrationeel als gevolg van de depressie... Er is nergens hulp voor mensen die een poging hebben gedaan, nog voor degene die het dichtste bij deze mensen staan.
Ik ben op deze pagina gekomen omdat ik wou weten hoe ik een zelfmoordpoging kon doen en dat overleven, gewoon omdat ik hulp nodig heb en ik het gevoel heb dat voor zolang ik niets zichtbaar doe, niemand begrijpt hoe moeilijk ik het heb en hoe hard ik anderen nodig heb die om me geven.
Dit heeft me overtuigd om het toch niet te doen. Ik hoop dat het morgen een betere dag word.
Praat over je problemen met mensen in je omgeving of bezoek 113online.nl
Je kunt altijd een mail sturen via deze link: https://www.proud2bme.nl/advies, dan zullen we hier binnen een paar werkdagen op reageren.
Veel sterkte!
voor mijn kinderen en mijn man maar voel mij niet schuldig grijp die tweede kans
ik alvast met veel tranen maar ga toch vechten hoor héél véél sterkte lieve mensen 😍
Ik weet het niet meer. Ik wil niet meer. Ik heb zoveel gegeven. Was het mijn fout of de hare? Who care. Ik Ie geen uitweg. Ik probeer aardig en prettig te zijn. Liefde te tonen. Ik vraag Hulp. Uit mijn pijn. Woede is het respons. Wat voel ik me waardeloos. Ik wil het doen. Maar ik wil nog zoveel doen. Wat moet ik doen...
Ik leid geregeld aan depressies maar na verandering van medicatie leidde ik nu zo om de 2 jaar aan manische depressies, iets wat voor redelijk wat financiele en relationele problemen heeff gezorgd. 32J nu en al 16j cannabis gebruik... laag zelfvertrouwen en faalangst...
Die 2 weken geleden had ik het heel moeilijk, ik had zoveel goeds om naar uit te kijken na verhuis, maar stilaan begon het door te dringen dat ik te veel hooi op de vork nam en ook alles wat ik ondernam leek te mislukken.
Mijn laag zelfbeeld gecombineerd met depressie, gebruik van cannabis en opwekkende depressiva en gecomfronteerd worden met enkele serieuze persoonlijke mislukkingen zorgden ervoor dat ik een 18tal uur psychotisch begon te worden, het allemaal even niet meer duidelijk zag en me voor een vrachtwagen heb gegooid...
Blijkbaar was het mijn tijd nog niet want alleen mn voet is zwaar gebroken...
Na zoiets begin je toch na te denken over het leven en over het zo ver is kunnen komen.
Zal nog wel jaar of meer moeten revalideren maar ik zie nu stilaan in waar ik in de fout ben gegaan, wat ik moet stoppen of verbeteren...
Zelfmoord is nooit een oplossing, maar nadien bekijk je het leven toch op een andere manier. Gelukkig heb ik wel de hulp van mijn ouders en vriend of anders zou ik het nu ook niet zo kunnen relativeren.
Veel sterkte aan iedereen, heb veel geleerd van jullie verhalen!
maar waarom zou je elke dag met deze pijn willen leven.Ben op het moment opgenomen. Maar als het vannacht zou stoppen prima.
Ik hang op het moment erg in het negatieve en doe pogingen eruit te komen.
Maar het is zwaar heel zwaar
Ik ben homo en op mijn werk en omgeving is er schijn acceptatie doen als of ze mijn accepteren. Maar heb al medere keren meer geluisterd achter een deur een hun harde.......mening uitlatingen .
Ik schaam me tegen over mijn familie
Vrienden heb ik niet
Mijn motor is mijn uitlaat niet in snelheid maar in rust en vrijheid
Bij mensen met suïcide vermoeden kan het rijbewijs waarschijnlijk worden af genomen
Als ik al geen toekomst beeld heb over mijn leven en mijn enige liefde af plakken weet ik het niet meer
had alles in mijn leven op bijna orde,toen is het fout gelopen,4 weken ziekenhuis,nu 3kwart jaar verder,kan kleine stukjes met de rollator lopen,hoe kan mijn leven nu nog goed worden,suicidale gedachten blijven terug komen,als ik me daarover somber voel en me overgeef aan de alcohol zal het weer verkeerd lopen ben ik bang,ik ben 28jaar,alcohol heeft mijn leven verziekt!
Wat een heftig bericht van je, wat ongelofelijk verdrietig dat je je zo voelt en dat het echt te veel werd. Heel knap dat je hierover praat en dat je ook contact hebt gezocht op dat moment. Kan me voorstellen dat het lastig is om nu vooruit te kijken, maar misschien is het belangrijkste om nu goed voor jezelf te zorgen en te kijken wat je nodig hebt aan hulp hierbij. 113 is altijd bereikbaar, maar ik zou je ook willen adviseren om te praten over deze terugkerende gedachten. Als je iemand hebt waar je je veilig voelt, kan dat een eerste stap zijn. Maar ook de huisarts kan je hierbij helpen en je eventueel doorverwijzen naar gespecialiseerde hulp.
Heel veel sterkte.
Liefs!
Ik ben al bij een psycholoog geweest om uit de problemen te komen. Blijkbaar wordt ik door situaties getriggerd. Ik denk dat ik langzaamaan gek aan het worden ben en niet meer reëel kan denken. Van buiten lijkt het oké en dat krijg ik terug als feedback, maar ik doe dingen die niet goed voor mij zijn, en ik ga er maar mee door. Ik ben bang dat ik helemaal doordraai. Ik begrijp mezelf ook niet meer. Ik zit vol met angsten en onzekerheid. Als dit niet stopt dan is dit blijkbaar het einde. Ik weet niet of ik nog gelukkig kan worden zo. Het is sinds vorig jaar mis gegaan.