Die eetbuien, het compenseren… Stopt het dan nooit?! Zelf heb ik jarenlang de diagnose Eetstoornis NAO gehad, met voornamelijk trekken van Boulimia Nervosa. Een paar maanden geleden kwam ik met mijn behandelaar tot de feestelijke ontdekking dat ik officieel geen eetstoornis meer heb, waar ik me super bij voel.
Ik heb zelf allerlei dingen geprobeerd om maar van die vreselijke eetbuien af te komen, maar het lukte me maar niet. Zó wanhopig heb ik me gevoeld, totdat ik op een gegeven moment besloot om de theorie van mijn diëtiste toch maar eens een kans te geven. Wat die theorie dan is?
De theorie bestaat eigenlijk uit een soort stappenplan:
- Stoppen met compenseren (braken, laxeren, bewegen, te weinig eten).
- Een gezond eetpatroon aanleren, gezonde eetlijst eten
- Stoppen met eetbuien
Ik weigerde om dit te doen: Hallo, die eetbuien moesten als eerste weg! Anders zou ik al helemaal kilo’s aan gaan komen! Maar op die manier beland je in een cirkel:
Je wilt geen eetbuien meer, maar daarnaast eet je (nog) geen volwaardige eetlijst, waardoor je lichaam naar die eetbuien blijft verlangen. Op het moment dat je lichamelijk verzadigd bent, is het makkelijker om geestelijk te blijven vechten tegen de eetbuien. Misschien klinkt het sprookjesachtig, maar voor mij werkte het uiteindelijk wel… Ik ben zo boos geweest op dat stomme lichaam van me, waarom kon ik nou niet gewoon stoppen met die eetbuien?! Maar echt – toen ik “gewoon” drie maaltijden ging eten met lekkere tussendoortjes, had ik minder behoefte aan eetbuien. Zeker omdat ik mezelf ook tussendoortjes gaf waar ik écht van genoot. ###
Daarnaast hebben een paar andere tips me nog geholpen, voordat ik eindelijk durfde te besluiten om dat “stappenplan” een kans te geven. Tijdens een eetbui was ik altijd van alles aan het doen: TV kijken, MSN, lezen, mijn kamer opruimen, schrijven, een film kijken – echt van alles. Totdat mijn diëtiste op een dag zei: Als je dan per se een eetbui wilt, dan ga je op de vloer van je kamer zitten en doe je niets anders. Al snel kwam ik tot de ontdekking dat eten dan veel vervelender werd. Ik werd direct geconfronteerd met al het eten wat ik op ging eten of op had gegeten en ik zat daar, op de harde vloer van mijn kamer… Niets aan. Natuurlijk kostte het me heel veel moeite en dit betekende (helaas) echt niet dat ik ineens geen eetbuien meer had of niet meer kotste – was het maar zo mooi. Maar het heeft me wel geholpen om een stapje te zetten in de richting van het loslaten van eetbuien!
Net als het ophangen van post-it briefjes. Dit heb ik wel eerst met mijn ouders overlegd, maar er is een tijd geweest dat bij mij thuis op iedere WC-deur een briefje hing: “Je wilt dit niet! Kotsen helpt niet!” En daaronder een lijstje met mijn motivatie. Het was vreselijk, in plaats van zonder na te denken te kunnen compenseren, stond ik ineens een kwartier voor de WC, met in mijn hoofd een gigantische wel/niet strijd. Maar ook hiervoor geldt: Het heeft me geholpen.
Misschien herkennen sommigen van jullie dit: Het hebben van een eet-voorraad op je kamer. Voor het geval dat de winkels dicht zijn / er niets in huis is / je ‘s nachts ineens een eetbui “moet”. Ik had in ieder geval wel standaard zo’n voorraad in mijn kast.
Als die voorraad op was, voelde ik me heel onrustig. In plaats van die voorraad in één keer weg te gooien, ben ik ‘m langzaam gaan “afbouwen”. Uiteindelijk heb ik nog maandenlang een zak zuurtjes in mijn kast gehad: Daar doe je lang mee, dus als ik “moest” eten, dan kon ik lang eten. Het was een stukje zekerheid: Ik heb nog iets van eten in mijn kamer. En weet je wat? Toen ik die zak zuurtjes weggooide, voelde ik me zo sterk, zo trots!
Tot slot: Je kunt alles afbouwen. Eetbuien, compenseren, alles. Ik heb me vaak zwak gevoeld omdat het me niet lukte om in één keer te stoppen met bijvoorbeeld eetbuien of braken… Maar uiteindelijk werkte het voor mij veel beter om langzaam af te bouwen. De hoeveelheid braken per week halveren. In plaats van met 10 euro, met 6 euro naar de supermarkt gaan. Ik wilde namelijk altijd geld op zak hebben, voor het geval ik eten “moest” hebben. Dit is eigenlijk een beetje hetzelfde als de zuurtjes: Ik heb maandenlang standaard 1 euro op zak gehad, zodat ik in ieder geval iets kon kopen – maar niet teveel.
Nu kan ik gerust met een volle portemonnee de straat op gaan: Ik heb er geen moeite meer mee.
Bij mij is de geestelijke drang naar eetbuien er nog een hele tijd geweest, zelfs nu heb ik er nog af en toe last van. Maar ik kan het aan de kant zetten: Ik mag lekkere dingen eten van mezelf, geen probleem.
En als het me niet lukt om de drang tegen te houden, dan ga ik gerust 4 appels, 2 peren en een halve bak druiven op zitten eten. Heb ik meteen mijn fruit voor de hele week binnen! 😉
Weet je wat ik zo mooi vind? Dat ik mezelf eten kan gunnen. Loop ik in de stad en heb ik zin in iets lekkers? Dan zoek ik een rustig plekje op om te bedenken waar ik nou écht zin in heb. Mijn laatste woorden voor nu: Gun jezelf die lekkere dingen. Als je van jezelf nooit je lievelingskoekjes mag eten, ga je er alleen maar meer naar verlangen!
Door: Hannah
Vanavond tussen 20:00 en 21:00 is er een themachat over eetbuien. Je bent welkom.
Geef een reactie