Jij ziet, jij ziet wat ik niet zie… Van de buitenkant kan alles zijn wat het lijkt, maar wat er werkelijk zit aan de binnenkant, is vaak niet zichtbaar. Soms is de buitenkant ook wat iemand het liefst wil zien, omdat de werkelijkheid te pijnlijk of te ingewikkeld is.  
  
Ik ben er goed in geworden: iets laten zien wat niet echt is. Om te kunnen voelen wat een ander graag wil zien. Het geeft me een veilig gevoel, dat ik niet kwetsbaar ben. Ik straal rust uit en stel anderen gerust door grapjes te maken. Ik doe make-up op. Een extra laagje dat ik over mezelf heen leg, minder naakt. Als een soort masker. Ik glimlach als ik hoor dat ze vinden dat ik er goed uitzie. Ze denken vast dat het dan beter gaat.

Maar ik zie, ik zie wat jij niet ziet….  
  
Ik zie mezelf niet zoals anderen mij zien, omdat ik niet meer weet wie ik ben. Mijn spiegelbeeld laat aan mij iets anders zien dan aan de mensen om me heen. Het maakt me onzeker en verward. Het verbaast me dat er zoveel mensen zijn die nog steeds aan mij denken. Me blijven steunen en me vertellen dat ze zo graag zouden willen dat ik mezelf door hun ogen zou kunnen zien.   
  
Maar ik voel, ik voel wat jij niet voelt…  
  
Ik voel me zo ontzettend klein en nietszeggend. Zo vaak eenzaam en alleen. Ik voel me schuldig en vol schaamte, angstig en verward. Een storm van binnen die me opjaagt en leegzuigt. Gevoelens in het lijf waar ik jaren niet ben geweest. Gevoelens waarvan ik niet eens meer wist dat ze ergens verstopt zaten en die nog steeds voelen als een rauwe wond. Ik voel me een aansteller, iemand die zwak is terwijl ik sterk hoor te zijn.  
  
Maar ik hoor, ik hoor, wat niemand hoort…  
  
Gedachten die opkomen en stemmen in mijn hoofd die elkaar versterken of elkaar tegenspreken. Ze lijken op de geluiden van een orkestbak die nog even de instrumenten stemt en door elkaar heen wat toonladders speelt, voordat het concert begint. Totdat de dirigent komt en bepaalt wat voor stuk het orkest gaat spelen. Op die momenten is het chaos in mijn hoofd en voelt mijn lichaam zich onrustig. Hoe het stuk gaat klinken ligt aan de dirigent, die op dat moment de stokjes in handen heeft.   
  
De stem van de eetstoornis speelt haar melodie in mijn hoofd af vanaf het moment dat ik wakker word totdat ik weer ga slapen. Het is gedurende de dag steeds aanwezig, als achtergrondmuziek. Op sommige momenten klinkt het harder en overstemt het al het andere. Haar melodie kan vleiend, rustgevend en troostend zijn, maar ook hard en gemeen. Het lijkt wel alsof ze haar melodie elke keer aanpast, zodat het lijkt alsof het mijn eigen lied is. Ze heeft de stokjes strak in handen maar ze vindt het prima om ze te delen met haar beste vrienden, de interne criticus en de straffer. Terwijl zij het achtergrondmuziekje blijft spelen, zorgen haar beste vrienden dat ik me steeds kleiner ga voelen. Stukje bij beetje, nemen ze meer ruimte in en duwen anderen die melodieën willen maken in een hoekje.  
  
Als ze de kans krijgt, probeert het kleine meisje ook haar melodieën te laten horen. Ik vind deze nog vaak te moeilijk om te horen. Ze doen me pijn en maken me verdrietig. Soms ben ik opgelucht als iemand haar de stokjes uit handen neemt om een andere melodie te gaan spelen. Af en toe lukt het om mijn hart te laten spelen. Dan komen er rustgevende melodieën waaruit ik hoop kan halen en het gevoel dat ik er mag zijn, die mij troost bieden als ik verdrietig ben. Dat ik voor mezelf durf te zorgen en om hulp vraag. Op die momenten durf ik een beetje te kijken naar wat jij misschien ziet. Ik ben er en mag er zijn.

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.