Het leed dat eetstoornis heet
Pssst, jij daar... Ken je dat? Dat je aan de ene kant graag wilt genezen, van je eetstoornis af wilt komen en gewoon weer je leven wilt oppakken, maar dat je aan de andere kant helemaal niet je eetstoornis los wilt laten? Dat lijkt het enige te zijn waarover je wel controle hebt in het leven. Je hebt controle over de macro nutriënten die je binnen krijgt en over de calorie inname. Indirect heb je dan het gros van de tijd ook controle over de weegschaal en dus ook over je zelfbeeld (denk je...).
Het enige in het leven wat je houvast geeft. Er altijd voor je is en iets waar je altijd op terug kan vallen. Die smile op je gezicht als je ziet dat je bent afgevallen en die "kick" die het dan geeft. Tegelijkertijd ook het intense verdriet, omdat je eigenlijk niets liever wilt dan normaal om kunnen gaan met je gevoelens, gedachtes en eten. Dat je niet meer gebonden bent aan die idiote eetstoornis regeltjes die je jezelf hebt opgelegd en je eigenwaarde en humeur niet langer laat afhangen van het gewicht op de weegschaal.
Gewoon lekker eens spontaan uit eten gaan zonder dat daar dagen aan stress vooraf gaan. Spontaan besluiten dat je een ijsje neemt zonder dat je daarna of de volgende dag gaat compenseren, braken, of extra sporten. Uit met vrienden of familie zonder dat er totale paniek de kop op steekt.
Constant in gevecht zijn met jezelf is het vermoeiendste wat er is. De tweestrijd in je hoofd die je van links naar rechts slingert en weer terug. Constant. Elke dag. Elk uur. Maar juist dat gevecht is nodig om beter te worden. Je gaat door pieken en vele malen diepere dalen. Je wilt zo graag genezen van je eetstoornis, maar je bent zo bang om het los te laten en om alle (schijn)controle die je nu hebt te verliezen.
Je wilt het niet, je wilt het wel. Je kan het niet, je gaat het doen. Morgen, nee nu. Maar wat verlies je nou eigenlijk echt met het loslaten en het genezen van je eetstoornis? Je vrienden? Je familie? Jezelf? Het leven? En wat verlies je wel met het in stand houden van je eetstoornis? Juist, datgeen wat je juist niet wilt verliezen, verlies je.
Je omgeving begrijpt het niet. Hoe kun je nou zo moeilijk doen over eten. Hoe kun je nou jezelf zo straffen na het nemen van eten. Het nemen van datgeen wat je in leven houdt... Somber. Onbegrepen. Walging. Walging van jezelf. Van de mensen die je niet snappen. Boosheid.
Het gevecht in je hoofd gaat door. De keuze blijft. Genezen of doorgaan. Diep van binnen weet je welke keuze je moet maken. Je kan het. Je gaat het doen. Niet alleen voor jezelf zodat je weer kan genieten van het leven, maar ook voor je familie, je vrienden en je partner.
Eten is niet je vijand. Zelfhaat wel.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Gerelateerde blogposts
Reacties
Wat kan ik doen als de enigste steun die ik had wegglipt en er ineens niet meer is. Wat moet ik doen als alles om mij heen .. alles wat ik weet .. in een onbeschrijfelijke chaos wordt gestort. Wat kan ik doen, dan vastklampen aan het enigste wat mij richting geeft .. ook al weet ik dat dat niet goed is.
Ik weet niet wat ik moet doen.
Een mooie blog .. dank je wel .. het helpt .. echt.
Je kan het. Echt.
Dus ik ben bang dat de eetstoornis nog wint. In mijn gedrag althans. Maarmentaal wil ik er echt vanaf. Ik ben er klaar mee!!! Ik weet alleen niet hoe ik het voor elkaar moet krijgen. Ik weet het echt niet meer.....
Herken de strijdt zo erg.. ik ben zooooo klaar met mijn eetstoornis. Ik haat het! Maar tegelijk ben ik gewoon zo bang.
Wou dat ik eindelijk eens rust in mijn kopie kon krijgen en mijn leven weer terug. Soms voelt mijn eetstoornis als of ik al half dood ben.
Ik vecht! En ik wil kiezen voor leven! Nu moet ik mijn kracht vinden en ik hoop dat iedereen die met het zelfde worsteld weet dat ze niet de enige zijn en wens iedereen super veel liefde en kracht!!