Herstellen is een werkwoord. Het is iets dat gedaan moet worden, gevoeld moet worden, geleefd moet worden. Dat is ook hoe ik herstel heb ervaren. Als iets dat ik zelf moest ondernemen, waarbij ik vooral ook veel moest ervaren. Ook al voelde het destijds als een soort tussenfase, iets waar ik doorheen moest voordat ik écht kon leven, heb ik van de periode dat ik actief bezig was met mijn eetstoornisherstel, ook veel geleerd. Vandaag wil ik je meenemen in de manier hoe ik dit beleefde, om jou hopelijk hierin nu wat steun te bieden. 

Werkwoorden hebben een verleden tijd. Ze geven zelfs aan om welke tijdsvorm het gaat. In mijn geval is eetstoornisherstel iets dat in het verleden ligt. Hierdoor kan ik er nu met een gezonde afstand naar kijken, maar ik weet ook nog niet lastig dat was wanneer je er middenin zit. Herstel is moeilijk, tijdrovend en energievretend. Zo heb ik het althans ervaren. Toch heeft het me ook veel gegeven en daar ben ik dankbaar voor, maar als je er nu zelf middenin zit, voelt dit misschien nog zover weg. Voor jou daarom deze blog. 

Hieronder wil ik de meest belangrijke punten bespreken die ik heb meegenomen uit de periode dat ik een behandeling volgde. Wie weet zorgt het voor jou voor herkenning of geeft het je wat houvast.

Je mag het erkennen

Het bagatelliseren van eetstoornisproblematiek zie ik veel op Proud2Bme terug. In de chats en op het forum wordt hier ook veel over gesproken. Ik begrijp het, herken het, maar ik weet ook hoe moeilijk het is om dat stukje inzicht te verkrijgen. Het gebrek hieraan, kan je ook zeker tegenwerken wanneer je een behandeling volgt. Zo voelde het voor mij dus vaak alsof de behandeling helemaal niet nodig was. Alsof ik een plekje innam dat iemand anders beter kon gebruiken. Iemand die het zwaarder had, bij wie het 'erger' was. 

Hoe verleidelijk het ook is om te vergelijken, jezelf vergelijken met iemand anders die ziek is, komt vaak niemand ten goede. Letsel is iets dat niet te meten is, probeer dit dan alsjeblieft ook niet. Wanneer jij wordt beperkt in jouw dagelijks functioneren, door gedachtes over eten, de manier hoe je naar jezelf kijkt en alles dat hierbij komt kijken, mag je hulp ontvangen. Ongeacht of iemand anders hier ook last van heeft, dit gaat om jou en alleen om jou. 

Je moet het zelf doen

Waar ik me echt flink in heb vergist, is hoe intensief een behandeling kan zijn. Ergens hoopte dat ik daar, bij mijn behandeling, naar binnen zou gaan en er 'genezen' weer wegging. Dat bleek een illusie, want herstellen is hard werk. Je onderzoekt jezelf en leert jezelf kennen, gaat aan de slag met het herkennen van patronen en gaat ook op zoek naar de kern van de eetstoornis. En dan moet je dit ook nog in de praktijk gaan brengen. Dit heb ik destijds erg onderschat. Herstel moet je echt zelf doen, maar dat betekent niet dat je het ook alleen moet doen. Hopelijk mag je ervaren dat, als je al in behandeling bent, je een team of vangnet hebt waar je op terug kan vallen. Waar je terecht kunt met al je onzekerheden, angsten en vragen. Hiernaast ben je ook altijd welkom op ons forum en in de chats die we elke avond aanbieden. Weet dat je ook hier terecht kunt voor advies of een luisterend oor.

Het mag moeilijk zijn

Een eetstoornis hebben is moeilijk, maar herstellen hiervan ook. Die eetstoornis waar je nu tegen moet gaan vechten, heeft je (lang) gediend, geholpen waar nodig, maar uiteindelijk is het zijn doel ontschoten en is het tijd om hiervan afscheid te nemen. Dat is heel zwaar en voelt soms ook niet als het 'juiste'. Die motivatie hierin mag wankel zijn. Het is ook onrealistisch om die knop ineens om te zetten. Het mag wankel voelen, je mag bang zijn en je mag het moeilijk hebben. Want dat is het ook.

Het achterlaten van mijn eetstoornis heeft mij persoonlijk veel gegeven, maar het herstellen zelf is heel zwaar geweest. Het voelde vaak als iets dat niet voor mij weggelegd was, teveel moeite en veel te moeilijk en onhaalbaar. Misschien dat het voor jou ook zo gaat voelen, maar ook dit gaat voorbij. Mijn eetstoornis hielp bij vaak met het 'uitstellen' van gevoelens, het niet mogen voelen. Tijdens mijn eetstoornisherstel moest ik dit opnieuw gaan inrichten. Ineens moest ik alles wat ik had weggestopt, gaan voelen. Dat is veel en overheersend, heel eng en onveilig, maar ook dat zakt uiteindelijk. Blijf hierover praten, tijdens de behandeling, met mensen in je directe omgeving, bij iedereen waar jij je veilig genoeg voelt. 

Is herstel wel tijdelijk?

Herstellen van een eetstoornis, zag ik als iets tijdelijks. Op een manier is dit ook zo. Een paar maanden lang volgde ik een intensieve behandeling. De periode dat ik een behandeling volgde, zag ik als herstel. Daarna was het klaar en was ik genezen. Natuurlijk gun ik je dit enorm, maar de praktijk leerde me dat ik hierna nog niet hersteld was. Ja, ik had veel handvatten en inzicht gekregen, maar het was nu aan mij om het zelf en alleen te doen. Alsof ik mijn rijbewijs had gekregen en nu in mijn auto rond mocht gaan rijden. 

Hoe meer ik 'reed', hoe meer ik leerde over mezelf. Hoe meer ik patronen ook echt kon herkennen in het dagelijks leven en hoe meer signalen ik begon op te pikken. Maar ook deed ging lang niet altijd goed. Herstel gaat met ups en downs, ook na de behandeling en de nazorg was het vaak nog hard werken. Om stabiel te blijven, niet toe te geven aan de verleidingen die ik nog steeds ervoer. Hoe meer tijd er verstreek, hoe weerbaarder ik uiteindelijk werd en hoe makkelijker het voor mij ook werd om de eetgestoorde gedachtes te negeren, relativeren of uit te dagen.

Langzaam was ook het beeld dat ik had van herstel ook veranderd. Ik dacht, voordat ik aan een behandeling begon, dat herstel betekende dat ik alles kon gaan eten, dat ik nooit meer nadacht over bewegen en eten en me nooit meer rot voelde over mijn lichaam. Nu zie ik herstel als iets dat je heel je leven lang met je mee kan dragen, maar dat hoeft niet negatief te zijn. Herstel is ontwikkeling. Voor mij betekent het dat ik elke dag opnieuw stil mag staan bij wat ik voel en wat ik nodig heb die dag. Waar mijn (mentale en fysieke) behoeftes liggen en wat mijn lichaam me wil vertellen, alles inzetten wat ik in de tijd hiervoor heb geleerd. Herstellen van een eetstoornis betekent voor mij weer durven leven, me niet langer willen verstoppen. Hardop lachen, meezingen op de fiets, aandoen wat ik wil zonder dat ik me druk maak over wat anderen ervan vinden, weer durven dromen en die dromen aan durven gaan. 

Herstellen is een werkwoord, iets dat geleefd moet worden. Iets waar je doorheen moet, maar ook veel uit mee mag en kan nemen. Herstellen is een werkwoord, maar ook een zoektocht. Een uitdaging, een kans. Een kans die je met beide handen aan mag pakken. Herstel is loslaten. Weer mogen en durven leven. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.